- Δημήτρης Νατσιός
Τι γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια; Και ένα μικρό παιδί, του Δημοτικού, θα σου απαντήσει: την βάπτιση του Χριστού. Εξάλλου το απολυτίκιο της μεγάλης δεσποτικής εορτής, είναι από τα λίγα, που σχεδόν όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες, γνωρίζουμε. Είναι από αυτά τα εξαίσια και μελίφθογγα τροπάρια της Εκκλησίας μας, που εντυπώνονται στη μνήμη μας «εξ απαλών ονύχων». «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις...». Όλοι, πλην ενός: του υπουργείου διά βίου αμάθειας. Εξηγώ. Παιδιά του Γυμνασίου, παρέδωσαν, (και μου το ενεχείρισε), στον πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητρόπολης Πολυανής και Κιλκισίου π. Επιφάνιο, ένα βιβλίο-περιοδικό ποικίλης ύλης, με τίτλο «Το βιβλίο των Νέων της Ευρώπης». Οι μαθητές κατήγγειλαν απρέπειες, που περιέχει το εν λόγω κουρελούργημα. (Υπάρχουν, ευτυχώς, και παιδιά που δεν νοιάζονται μόνο για το τελευταίας γενιάς κινητό). Το «βιβλίο των Νέων» είναι ένα είδος πολυσέλιδου ημερολογίου, το οποίο χορηγείται στους μαθητές της Ε.Ε., για όγδοη χρονιά. Στις πρώτες σελίδες περιέχει και μήνυμα της υπουργού, πρώην εθνικής Παιδείας, (θα μας εξηγήσει ποτέ, γιατί απάλειψε την λέξη «εθνικής» από τον τίτλο του υπουργείου;) κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Στο κείμενό της γράφει ότι το «βιβλίο... είναι μία αξιόλογη πνευματική πύλη των νέων της Ευρώπης και στοχεύει στη διαμόρφωση μιάς ενιαίας αντίληψης για τη ζωή των νέων, κυρίως στο πεδίο της σχολικής γνώσης, και στην ανάδειξη μιάς νεανικής κουλτούρας, που θα ενδυναμώσει και θα εμπεδώσει στις νέες γενιές των Ευρωπαϊκών λαών το όραμα της Ειρήνης και της Προόδου σε κοινές παρακαταθήκες». Πριν σχολιάσω όμως τις παφλάζουσες ασημαντολογίες της υπουργού και για να εμπεδώσουμε κι εμείς το προοδευτικό όραμά της, περί ενιαίας αντίληψης και κοινής παρακαταθήκης των νέων της Ευρώπης, παραπέμπω, στον μήνα Ιανουάριο του βιβλίου-ημερολογίου, την έκτη ημέρα, που γιορτάζουμε τα άγια Φώτα. Ανοίγω, λοιπόν, την νεανική «πνευματική πύλη» και διαβάζω: «6 Ιανουαρίου: Τα Θεοφάνεια, που ετυμολογικά σημαίνουν τη φανέρωση του Θεού, είναι μία Χριστιανική γιορτή κατά την οποία τιμούμε και θυμόμαστε τη φανέρωση του Χριστού στους Τρεις Σοφούς ή Μάγους (μερικές φορές αναφέρονται και ως βασιλιάδες. Σε πολλές κουλτούρες υπάρχει η παράδοση να τρώνε ένα κέικ σε σχήμα βασιλιά)». Αυτή είναι, λοιπόν, η «κοινή παρακαταθήκη» των νέων, η οποία ξεκινά με την στρέβλωση (ή βλασφημία) του χριστιανικού μηνύματος, με το μαγάρισμα του ορθόδοξου δόγματος.
Και αυτές οι πνευματικές ακαθαρσίες δεν περιορίζονται μόνον σε χαζοχαρούμενα, άχρηστα έντυπα (πόσα λεφτά αλήθεια σπαταλήθηκαν, από το αίμα του λαού μας, για να διακινηθεί αυτό το σκουπίδι;), αλλά παρεισέφρησαν και στα κρίσιμα βιβλία γλώσσας του Δημοτικού. Στο βιβλίο Γλώσσας της Ε’ Δημοτικού, β’ τεύχος, στην ενότητα για τα Χριστούγεννα, σημειώνεται και πάλι για τα Θεοφάνεια: «Στη χώρα μας ρίχνουμε το σταυρό στη θάλασσα για να τον πιάσει ο καλύτερος και γρηγορότερος κολυμβητής» και τέλος. Από την φανέρωση του Χριστού σε τρεις Μάγους και τα...βασιλικά κέικ («Θέ μου, τι βλέπομεν στις μέρες μας», ως θα έλεγε ο Μακρυγιάννης), εδώ, η Επιφάνεια του Σωτήρος, έγινε αγώνας κολύμβησης.
Θέλω, μιας και είμαστε στις παραμονές των Χριστουγέννων, να τονίσω κάποια καίρια απευθυνόμενος κυρίως σε συναδέλφους, οι οποίοι έχουν την «καλή ανησυχία» του Γέροντος Παϊσίου, για τα όσα φρικιαστικά συμβαίνουν στην πολύπαθη εκπαίδευση. Ως πότε άραγε θα ανεχόμαστε να εισπνέουν οι μαθητές μας τις αναθυμιάσεις και να παιδαγωγούνται στην ευτέλεια, την χυδαιότητα, την αφιλοπατρία και την εκκλησιομαχία; Ας αποτινάξουμε επιτέλους από πάνω μας τα μπάζα της θολοκουλτούρας, τα τα άθεα γράμματα, που απλώθηκαν, σαν σάβανα, πάνω από την πατρίδα μας. Θέλουν δεν θέλουν τα «ευρωψώνια του πολυπολιτισμού», το Γένος οφείλει την ταυτότητά του στην Εκκλησία. Η συχνότατη επωδός του Μακρυγιάννη, «πίστη και πατρίδα μου», ήταν γιά όλους εκείνους που μας παρέδωσαν αυτόν τον Τόπο, ως «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο», ένα δίδυμο, αλλά αδιαίρετο χρέος ιστορικής υπάρξεως.
Γι’ αυτά και τα «πεπυρωμένα βέλη των πονηρών» στρέφονται κατά τις αμωμήτου πίστης μας
Παρενθέτω την εξής προφητική επισήμανση των Αγιορειτών Πατέρων, ήδη από το 1984: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκώς αυξανομένη να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας. Να καταντήσουν τα παιδιά μας εύκολη λεία κάθε νοητού ή φανερού θηρίου». Το σιωπηλό και ησύχιο περιβόλι της Παναγίας έκρουσε τον κώδωνα από παλιά. Είναι γνωστό πως κάθε προσπάθεια αλλοίωσης του εθνικού μας προσώπου εκδηλώνεται, ως επιχείρηση χωρισμού της ζωής από την παράδοση και την πίστη μας. Καταρρέουμε, όταν «η αλήθεια της Πίστεως και της Ζωής μας νοθεύεται». Με το βιβλίο ιστορίας ξεβράστηκε η νοθεία. Τα ύπουλα όμως χτυπήματα δίνονται μέσω των «αναγνωστικών».
Είναι δυνατόν δάσκαλος, με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα, να διδάξει τα Χριστούγεννα, στην Ε’ Δημοτικού που διδάσκω, με κείμενα του τύπου «Φρικαντέλα η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα»; Να διαβάζει ο δάσκαλος φράσεις, όπως: «Σκασμός, σπουπιδόπαιδα! Αν δεν σταματήσετε να λέτε τα κάλαντα θα το μετανιώσετε πικρά!» (σελ. 26, β’ τεύχος γλώσσας). Ή παρακάτω, στη σελίδα 30, άλλο τρισάθλιο κείμενο, για «μαγείες, μαγικά ραβδιά και μαγικά σύνεργα»;
Τι δουλειά έχουν οι μαγείες και οι κρανιοκενείς παλαβομάρες του κάθε τυχάρπαστου ρυπαρογράφου, με την γέννηση του Σωτήρος Χριστού; Προφανώς οι άνθρωποι εζήλωσαν την «δόξα», εκείνης λοξής Αγγλίδας, που έγινε ζάπλουτη με τις παρανοϊκές ασυναρτησίες του «Χάρυ Πότερ», το οποίο απροκάλυπτα αποτελεί εγχειρίδιο μαγείας. Ή, κατά πάσα πιθανότητα, είναι αιχμάλωτοι ινδουϊστικών φιλοσοφιών, με τους γκουρού, την γιόγκα και λοιπούς...εσωτερισμούς, που τους νερούλιασαν τον νου. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή τους σε τέτοια κείμενα. Στο Ανθολόγιο των Ε-ΣΤ’ Δημοτικού, στη σελίδα 85, φιλοξενείται κείμενο με τίτλο: «Η καρδιά ενός ποντικού», κάποιου Άγγλου συγγραφέα. Διαβάζω την εισαγωγή: «Τις μάγισσες σήμερα δεν της ξεχωρίζεις. Είναι συνηθισμένες γυναίκες, γι’ αυτό και μπορούν να κυκλοφορούν απαρατήρητες ανάμεσά μας. Σκοπός τους είναι να απαλλαγούν από τα παιδιά. Έτσι, λοιπόν, μεταμόρφωσαν σε ποντίκι το μικρό πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος...». Και στο κείμενο τα 11χρονα παιδιά διαβάζουν φράσεις εξόχου παιδαγωγικής αξίας, όπως: «Ένα βράδυ η γιαγιά μου κάπνιζε το μαύρος της πούρο, ενώ εγώ μισοκοιμόμουν μακάρια στη ζεστή αγκαλιά της». Πούρα που τα καπνίζουν γιαγιάδες, μάγισσες, ποντίκια, ένας κόσμος καταθλιπτικός, ερεβώδης, το Νέο Σχολείο τους. Έφυγε απ’ το σχολειό ο Θεάνθρωπος και μπήκε ο θηριάνθρωπος.
Τι κάνουμε; Εδώ θέλει «αγώνες πατρικούς», φωτιά και τσεκούρι. Δεν διδάσκουμε τίποτε από «ραδιενεργά απόβλητα» των βιβλίων, δεν θα γίνουμε συνεργοί στο έγκλημα. Ας προστρέξουμε στην βρυσομάνα, στο ριζιμιό λιθάρι του Γένους, την παράδοσή μας. Έχουμε κείμενα που «μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο» (Κόντογλου). Πέρασαν λογοτέχνες, που μαστόρεψαν εκπάγλου κάλλους κείμενα γιά το Δωδεκαήμερο. Εύκολα βρίσκονται, ας τα προσφέρουμε στα παιδιά, μακριά από τις τάξεις τα δηλητήρια. «Άφετε τα παιδία...».
Τις κοινές κουλτούρες και παρακαταθήκες, ας τις διδάξει η κ. Διαμαντοπούλου στα δικά της βλαστάρια. Βιώνουμε ήδη τα επίχειρα αυτού του νεφελώδους προοδευτισμού και του αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού. Υπάρχουν και πνευματικοί νόμοι... Η «οικονομία» του Θεού μάς απελευθέρωσε, πριν από 200 περίπου χρόνια από την σκλαβιά. Η οικονομία των σημερινών θεομάχων, μας υποδουλώνει και πάλι, καταστρέφοντας αδίστακτα και το μέλλον του τόπου. Όπως λέει και ο Παλαμάς
«Δε θέλω εγώ καινούργια, ξένα δώρα, παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ».
Δημήτρης ΝατσιόςΤο αλίευσα ΕΔΩ
