Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ( Λουκά ιστ΄ 19-31)

Λουκά   ιστ΄ 19-31
 

19.Ἂνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ΄ ἡμέραν λαμπρῶς.
20.πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος
21.καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.
22.ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.
23.καὶ ἐν τῷ ἂδη ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.
24.καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.
25.εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι·
26.καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.
27.εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου·
28.ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.
29.λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.
30.ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ΄ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.
31.εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ( Προς Α΄ Κορ. ιβ΄ 27-ιγ΄ 7)



 Προς Α΄ Κορ. ιβ΄ 27-ιγ΄ 7

(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ     ΙΒ΄ )




27.
Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.
28.
Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν.
29.
μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις;
30.
μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες Γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;
31.
ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. καὶ ἔτι καθ΄ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι.



(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ     ιγ΄ )


1.
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
2.
καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
3.
καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
4.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,
5.
οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
6.
οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
7.
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Κωνσταντίνος Χολέβας , Ευρώπη και εθνική ταυτότητα


Πολλά ερωτήματα εγείρονται και αρκετές αντιφατικές ερμηνείες δίδονται κατά καιρούς ως προς την επίδραση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στην ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας. Κάποιοι συμπατριώτες μας ανησυχούν μήπως μας επιβάλλουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών την εγκατάλειψη και απεμπόληση αυτής της ταυτότητας.
Άλλοι, κινούμενοι από τελείως διαφορετικά κίνητρα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η διαφύλαξη της εθνικής μας ιδιοπροσωπείας είναι αναχρονισμός, απομονωτισμός και «εθνικισμός». Ότι σε μία εποχή ανοικτών συνόρων πρέπει να αισθανόμαστε πολίτες του κόσμου και να ακολουθούμε τυφλά ό,τι επιτάσσει ή επιλέγει η Ευρώπη. Νομίζω ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στη μέση.
Στην πρώτη επιφύλαξη απαντώ ότι η εθνική μας ταυτότητα κινδυνεύει περισσότερο από τον κακό μας εαυτό, την άγνοια, τον μιμητισμό και τον πιθηκισμό ορισμένων Νεοελλήνων και λιγότερο από τις ευρωπαϊκές συνταγές, χωρίς να αθωώνω κάθε ευρωπαϊκό νομοθέτημα.
Στη δεύτερη, την ακραία ευρωπαϊστική άποψη, απαντώ ότι όλοι οι λαοί που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέτουν το εθνικό συμφέρον και την εθνική τους ταυτότητα υπεράνω άλλων επιταγών και συμφερόντων. Δυστυχώς ορισμένοι εμφανίζουν τη δική τους ιδεολογική αντίθεση προς την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας ως δήθεν εντολή της Ευρώπης!
Χαρακτηριστικά αναφέρω το παράδειγμα των σχέσεων Εκκλησίας – Πολιτείας. Ορισμένοι δήθεν προοδευτικοί μας λέγουν ότι πρέπει να τροποποιήσουμε το Σύνταγμα, να αλλάξουμε το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, να παύσει η μισθοδοσία του κλήρου και άλλα σχετικά, για να εναρμονισθούμε με «τα ισχύοντα και με τη νομοθεσία της Ευρώπης». Πρόκειται για ανακρίβεια και άγνοια των ευρωπαϊκών θεσμών.
Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ή Συνθήκη της Λισσαβώνος, που αντικατέστησε την απορριφθείσα Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως,
καθορίζει ρητά ότι τα θέματα του πολιτισμού, της παιδείας και το νομικό καθεστώς των εκκλησιών και των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι τομείς, για τους οποίους θα νομοθετεί κάθε κράτος ξεχωριστά και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύεται να μη παρεμβαίνει. Και τούτο διότι όλα τα κράτη και όλοι οι λαοί που αποτελούν την Ευρώπη των 27 θέλουν να γίνεται σεβαστή η ιδιαιτερότητα των εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Π.χ. ο Ιρλανδός και ο Πολωνός δεν μπορούν να διανοηθούν την επιβίωσή τους χωρίς Ρωμαιοκαθολική παράδοση, ο Γάλλος έχει επηρεασθεί από το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα της Γαλλικής Επαναστάσεως, στη Βρετανία θεωρείται φυσιολογικό ο ανώτατος άρχων να είναι και αρχηγός της «Εκκλησίας της Αγγλίας» κ.λ.π.
Είναι δικαίωμα και υποχρέωση κάθε λαού να σέβεται τις ρίζες του και τους αγώνες των προγόνων του. Γι’ αυτό και στο Ελληνικό Σύνταγμα υπάρχει ως προοίμιο η επίκληση της Μίας, Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, διότι αυτή την προμετωπίδα έθεσαν οι αγωνιστές του 1821, αυτοί που έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι.
Η Ευρ. Ένωση δεν είναι ούτε
ανθόκηπος μυροβόλος, όπου όλοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τα δίκαιά μας και τις απόψεις μας, ούτε κολαστήριο και τυραννικό σύστημα, που επιβάλλει διαταγές άνευ συζητήσεως. Είναι χώρος συνεχών αγώνων ειρηνικών και διαπραγματεύσεων. Κάθε λαός, κάθε έθνος, κάθε κράτος προσπαθεί να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Έχουμε φυσικά παραχωρήσει ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όσον αφορά τα νομισματικά, εμπορικά και οικονομικά θέματα.
Δεν έχουμε, όμως, παραχωρήσει ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία. Η Ευρ. Ένωση έχει πλέον κατανοήσει ότι θα έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Συν-ομοσπονδία εθνικών κρατών με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα κάθε λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στην απορριφθείσα Συνταγματική Συνθήκη υπήρχε αναφορά σε Ύμνο της Ενώσεως, τώρα στο κείμενο της Λισσαβώνος αυτή η διάταξη έχει απαλειφθεί.
Προφανώς διότι κάθε λαός είναι υπερήφανος για τον δικό του Εθνικό Ύμνο. Για να δούμε δε την προσπάθεια των εθνικών κρατών να διαφυλάξουν καίριους τομείς εθνικής κυριαρχίας και πολιτιστικής ταυτότητος ας θυμηθούμε δύο πρόσφατες εξελίξεις:
Α) Στις 2-10-2009 οι Ιρλανδοί επικύρωσαν με δημοψήφισμα την προαναφερθείσα Συνθήκη της Λισσαβώνος, τον Καταστατικό Χάρτη της Ευρ. Ενώσεως. Είχαν, όμως, κατορθώσει, μετά το ΟΧΙ τους στο περσινό δημοψήφισμα, να κερδίσουν τέσσερις δεσμεύσεις από την ηγεσία και τα όργανα της Ευρ. Ενώσεως.
Πρώτον, ότι δεν θα τους πιέσει κανείς να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις και τη συμβίωση των ομοφυλοφίλων.
Δεύτερον, ότι δεν θα ενταχθούν σε κάποιο μελλοντικό κοινό Ευρωπαϊκό Στρατό.
Και τρίτον, ότι δεν θα υποχρεωθούν να αυξήσουν τη φορολογία. Δηλαδή ένας ολιγάριθμος λαός, 4 εκατομμύρια Ιρλανδοί, ζήτησαν και επέτυχαν από τα υπόλοιπα 26 κράτη και από τις Βρυξέλλες να γίνουν σεβαστές οι θρησκευτικές, εθνικές και κοινωνικές τους ευαισθησίες.
Β) Στις 30-6-2009 εξεδόθη η απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας μετά από ερώτημα Γερμανών βουλευτών κατά πόσον η Συνθήκη της Λισσαβώνος είναι συμβατή ή όχι με το Γερμανικό Σύνταγμα.
Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι ναι, μπορεί ο Πρόεδρος της Γερμανίας να υπογράψει τη Συνθήκη, αλλά… Το αλλά έχει μεγάλη σημασία: Η Γερμανία θα διατηρεί την εθνική της κυριαρχία και το δικαίωμα να αποφασίζει χωρίς παρεμβάσεις της Ευρ. Ενώσεως σε ορισμένους τομείς και συγκεκριμένα για τον Στρατό, την Αστυνομία, τη φορολογία, την παιδεία, τον έλεγχο των Μ.Μ.Ε. και τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας. Πάλι βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι λαοί προσπαθούν να διαφυλάξουν την εθνική τους κυριαρχία σε τομείς που άπτονται των θρησκευτικών, εθνικών και κοινωνικών ευαισθησιών τους.
Ως Έλληνες πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή μας παρουσία για την προβολή των εθνικών δικαίων και συμφερόντων. Η Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας θα κινδυνεύσει κυρίως από δικά μας λάθη. Υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα δυσκολεύονται να μας καταλάβουν.
Αλλά το ζητούμενο είναι αν εμείς και οι ηγεσίες μας γνωρίζουμε και πιστεύουμε συνειδητά στην παράδοσή μας ως εχέγγυο προόδου για το μέλλον. Ουδείς ευρωπαϊκός λαός είναι διατεθειμένος να αποκοπεί από τη γλώσσα, την πίστη και την ιστορία του στο όνομα μιας θολής «ευρωπαϊκής ταυτότητας».
Αν έχουμε Πίστη στο Θεό και στην Ιστορία μας, θα προχωρήσουμε και θα επιτύχουμε. Και όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «αν εσύ ο ίδιος δεν αδικείς τον εαυτό σου, ουδείς μπορεί να σε αδικήσει»!

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός επιστήμων
Αναδημοσίευση από "ΑΚΤΙΝΕΣ"

Η μνήμη του Εμφυλίου στην "Ψυχή Βαθιά"



Πολλοί από αυτούς ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι ο Παντελής Βούλγαρης στάθηκε και παρατηρούσε τα γεγονότα μέσα από την «Ψυχή βαθιά» και δεν επιχείρησε να πάρει θέση. Προτίμησε την ανθρώπινη πλευρά, την προσπάθεια των τσοπανόπουλων να σωθούν, να μείνουν στη ζωή τους, να κρατήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει τον παραλογισμό ενός εμφυλίου πολέμου, την επίδρασή του στη ζωή των ηρώων του.

«Ψυχή βαθιά» ήταν η κραυγή των ανταρτών, όταν έκαναν επίθεση. Όπως οι δύο ήρωες της ομώνυμης ταινίας του Παντελή Βούλγαρη, που θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 22 Οκτωβρίου. Οι ήρωες ήταν δύο αδέρφια, των οποίων το μόνο λάθος ήταν ότι γνώριζαν τα μονοπάτια του βουνού…

Της Χριστίνας Ταχιάου

Η avant premiere της ταινίας σόκαρε πολλούς θεατές, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι ο σκηνοθέτης δεν πήρε θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, όπως θα ήταν το πολιτικά ορθό. Ο ίδιος ο Παντελής Βούλγαρης είχε δηλώσει από την αρχή ότι ο στόχος του για την «Ψυχή βαθιά» ήταν να τιμήσει τα νιάτα που άφησαν τα κόκαλά τους στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας, εκεί όπου γύρισε την ταινία. Τον είχαμε συναντήσει ακριβώς πριν από έναν χρόνο στο Γράμμο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. «Και οι άλλες ταινίες μου που είχαν πολιτικό περίβλημα στην αρχή προξένησαν αντιδράσεις», μας είχε πει. «Αλλά μετά κατέκτησαν το ενδιαφέρον της νέας γενιάς».

ΑΔΕΡΦΟΣ ΑΝΤΙ ΑΔΕΡΦΟΥ
Το σενάριο είναι συγκλονιστικό. Δύο βοσκοί, παιδιά ακόμη, ο ένας 15 και ο άλλος 17, επειδή ξέρουν τα μονοπάτια στο βουνό, στρατολογούνται στη διάρκεια του εμφυλίου. Το κακό είναι ότι ο ένας στρατολογείται από τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού και ο άλλος από τον Εθνικό Στρατό. Εξάλλου δεν είναι καθόλου λίγες οι οικογένειες που έζησαν τέτοια γεγονότα, που τα μέλη τους έφτασαν να αλληλομισούνται, να αλληλοσκοτώνονται… Η ιστορία αυτή, βαθιά ανθρώπινη, συνηθισμένη πριν από περίπου 60 χρόνια, ίσως να φαίνεται τραβηγμένη στα μάτια ενός σημερινού νέου. «Το βιβλίο της ιστορίας στα σχολεία σταματά στο 1944. Κι όμως υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τα παιδιά για την ιστορία μας. Αφηγούμενος ιστορίες σε σχολές κινηματογράφου έβλεπα ουρές από παιδιά να προσπαθούν να βρουν βιβλιογραφία και να κατανοήσουν την εποχή», μας λέει ο κ. Βούλγαρης.

ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ
Η αφήγηση της ιστορίας σε νέους ήταν το κίνητρό του, για να γυρίσει μία ταινία για την εποχή εκείνη. Η δική του σχέση με την ιστορία είναι πολύ στενή. «Αυτά που μας έχουν τραυματίσει, που μας έχουν σημαδέψει, μας έχουν ενώσει και μας έχουν χωρίσει βρίσκονται στο επίκεντρο της προσωπικής θεώρησής μου».
Σχεδίαζε την ταινία για πολλά χρόνια, περίπου δέκα-έντεκα. Έψαχνε, μιλούσε, ερευνούσε, διάβαζε, έβρισκε πρωταγωνιστές, ταξίδευε, αναζητούσε σκηνικό. Το βρήκε στη Δυτική Μακεδονία, ψηλά στο βουνό και στη λίμνη της Καστοριάς. Τον συναντήσαμε πέρυσι, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου στη Δρακόλιμνη. Ο χωματόδρομος από την Κοτύλη, ένα χωριό που ακόμη δεν έχει ούτε ξενώνα, ήταν μία μικρή δοκιμασία. Ευτυχώς τα γυρίσματα ήταν το talk of the town για την Κοτύλη, με αποτέλεσμα οι ντόπιοι να μας δώσουν ακριβείς οδηγίες και κατευθύνσεις: «Σήμερα θα είναι πολύς κόσμος. Τους είδαμε το πρωί που περάσανε από εδώ με το λεωφορείο». Όταν λέμε πρωί, εννοούμε χαράματα, καθώς το πρωινό φως είναι ιδανικό για τα γυρίσματα.

ΒΓΑΛΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα νερά της Δρακόλιμνης σε αυτό το κρύο φθινοπωρινό πρωινό είναι κρυστάλλινα, διάφανα. Στα 1.900 μέτρα υψόμετρο στο Γράμμο ηθοποιοί και κομπάρσοι μοιάζουν βγαλμένοι από τη σκοτεινή αυτή εποχή, τότε που οι μάχες που βλέπουμε στην οθόνη ήταν αληθινές, τότε που στα αλήθεια τα αδέρφια πολεμούσαν μεταξύ τους. Ο Γράμμος άλλωστε αποτέλεσε το σκηνικό αληθινών μαχών. Οι ηθοποιοί δεν είναι όλοι επαγγελματίες, καθώς, όπως μας εξηγεί ο κ. Βούλγαρης, «τέτοιες ταινίες δεν γίνονται αποκλειστικά με επαγγελματίες, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Εδώ υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό που δεν έχει καμιά σχέση με τον κινηματογράφο. Προχθές είχαμε ντόπιους από τις Αρένες και κόσμο από την Πτολεμαΐδα, τη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη. Όλη η Δυτική Μακεδονία υπήρξε θέατρο των καθοριστικών στιγμών της εμφύλιας διαμάχης. Έπειτα από αφηγήσεις, διάβασμα και πολλά ταξίδια οριοθέτησα τους χώρους των γυρισμάτων περίπου στα αυθεντικά πεδία των μαχών».

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ
Στην avant premiere η πλειονότητα του κοινού ήταν 45άρηδες και πάνω. Πολλοί από αυτούς ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι ο Παντελής Βούλγαρης στάθηκε και παρατηρούσε τα γεγονότα μέσα από την «Ψυχή βαθιά» και δεν επιχείρησε να πάρει θέση. Προτίμησε την ανθρώπινη πλευρά, την προσπάθεια των τσοπανόπουλων να σωθούν, να μείνουν στη ζωή τους, να κρατήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει τον παραλογισμό ενός εμφυλίου πολέμου, την επίδρασή του στη ζωή των ηρώων του. «Είτε το θέλει ο δημιουργός είτε όχι κάθε ταινία φέρει την άποψή του. Δεν είναι ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Εξήντα χρόνια μετά τα γεγονότα δεν παίρνω φόρα να βάλω γκολ. Στόχος μου είναι να τιμήσω τα νιάτα που άφησαν τα κόκαλά τους εδώ. Να συμβάλω κι εγώ στην περισυλλογή μέσω της μνήμης».


Αναδημοσίευση από την εφημερίδα  " ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"  makthes.gr

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Η ευχή των γονέων (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου)









Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων. Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε!
Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα! Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή». Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. «Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δω». Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω. «Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει. Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».


Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο. Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.
Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.
Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. « Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε. «Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει» του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε». « Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ». «Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω. «Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου». «Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».
«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει. «Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή". Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: "Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!". Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «δόξα τω Θεώ».
Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;




Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η πορεία του Ι. Καποδίστρια από την γενέτειρά του, Κέρκυρα και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη όπου ταξίδεψε.


Οδοιπορικό του μαρτυρικού Κυβερνήτη








Ο παραπάνω χάρτης μας παρουσιάζει την πορεία του Ι. Καποδίστρια από την γενέτειρά του, Κέρκυρα και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη όπου ταξίδεψε. Ξεκινώντας από την Κέρκυρα, πατώντας επάνω στο πράσινο κουμπί ακολουθήστε την πορεία του μαρτυρικού Κυβερνήτη παίρνοντας μια γεύση από την ζωή του.
Καλό ταξίδι και καλή περιήγηση 

Αναδημοσίευση από   http://kapodistrias.info/

Οι Έλληνες θα γίνουν μειονότητα στον τόπο τους. Πακιστανός δήμαρχος στην Αθήνα σε λίγα χρόνια.

Την παροχή του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι για τις εκλογές της τοπικής αυτοδικοίκησης για τους μετανάστες προανήγγειλε ο υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Ραγκούσης. Στα πλαίσια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ο κ. Ραγκούσης τόνισε ότι θα αφορά σε μετανάστες δεύτερης γενιάς και όσους έχουν συμπληρώσει πενταετία παραμονής στη χώρα, στο πρότυπο των ρυθμίσεων που ακολουθούν άλλες χώρες της Ε.Ε. Στόχος είναι να ψηφίσουν στις επόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Ο υπουργός υποσχέθηκε ευρείες αλλαγές στη μεταναστευτική πολιτική. Μεταξύ άλλων προανήγγειλε και τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά που μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Όπως ανακοίνωσε ο κ. Ραγκούσης , την ελληνική ιθαγένεια θα αποκτούν παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και των οποίων οι γονείς ήδη ζούσαν κάποιο διάστημα στη χώρα, αλλά και σε παιδιά που μετείχαν της ελληνικής παιδείας, πηγαίνοντας σε ελληνικό σχολείο για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα.


Η μείωση κάτω του 1% των γεννήσεων και η αύξηση του πληθυσμού με τους νόμιμους σε λίγο λαθρομετανάστες θα φέρουν και τα μειονοτικά Κόμματα.
Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα;
Απλά θα μετατραπεί σε μια Πολυεθνική Χώρα μέσα στην οποία οι μειονότητες και η Ελληνική θα προσπαθούν να επιβιώσουν.
Ακούγεται εξωφρενικό, ρατσιστικό, παράλογο κ.λ.π.;
Ο Πρωθυπουργός της Χώρας καταφέρθηκε εναντίον της Αστυνομίας κατηγορώντας την ότι σκότωσε Πακιστανό μετανάστη στη Νίκαια πρίν τελειώσει η ανάκριση και που όπως φαίνεται δεν είναι έτσι τα πράγματα. (Δείτε: http://syndesmos71.blogspot.com/2009/10/blog-post_19.html).
Ο Χρυσοχοϊδης την επομένη προσπάθησε να τα μπαλώσει.
Το αποτέλεσμα ήταν οι αναρχικοί να καταλάβουν το Δημαρχείο της Νίκαιας να αναρτήσουν Πακιστανικές σημαίες και να πετάνε πέτρες στους Αστυνομικούς.
Κανένας από δαύτους δεν μίλησε για τα προβλήματα των Ελλήνων από τους λαθραίους.
Υποψήφια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είχε μιλήσει προεκλογικά στην Πακιστανική Κοινότητα.
Ο Χρυσοχοϊδης άνοιξε τις πόρτες σε πρώτη φάση σε 1200 λαθρομετανάστες για να...ξαναγυρίσουν στην Ομόνοια.
Κατηγόρησε Έλληνες κατοίκους του Κέντρου ότι ζητούν άδειες οπλοφορίας για να προστατευθούν από τις ορδές του Αττίλα.
Δηλαδή οι αστυνομικοί που περιπολούν στο Κέντρο απλά θα διώχνουν τους αλλοδαπούς από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο;


Αναδημοσίευση από "Αθηναίος"

ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.



Αυτό διδάσκονται στο σχολείο οι Τούρκοι μαθητές, την ώρα που η Ελλάδα διαγράφει τη Σφαγή της Σμύρνης από τα σχολικά της εγχειρίδια στο όνομα μιας ανύπαρκτης ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ` Δημοτικού εξυμνεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία, το αντίστοιχο εγχειρίδιο της Tουρκίας διδάσκει στους Τούρκους μαθητές ότι:
Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».
Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη»
Σελίδα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».
Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια το 1930.Έτσι η Χίος,η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας.Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».

Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα «Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (Ege Denizinde Turk Haklari) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη γείτονα χώρα το 1955 με την υπογραφή του Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά προπαγανδίζεται παράλληλα και ως απαραίτητο ανάγνωσμα για τις μεγαλύτερες ηλικίες.Η Ιστορία στην Τουρκία έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ,ο οποίος μετά την πλήρη επικράτησή του επιδόθηκε σε μία τεράστια προσπάθεια να προσδώσει ιστορική εντοπιότητα στο τουρκικό στοιχείο της Μικράς Ασίας.
Βάσει των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας,όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου -μεταξύ αυτών και ο ελληνικός- ήταν τουρκικής προέλευσης. Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο. Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του «μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς».
Η ανακοίνωση του Τούρκου ιστορικού Χασάν Τζεμίλ:
«Ο κλασικός ελληνικός πολιτισμός δεν είναι ανεξάρτητος. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ιωνικός, ο οποίος με τη σειρά του γεννήθηκε από τον αιγιακό. Αυτός ο αιγιακός πολιτισμός της Δυτικής Ανατολίας, τον οποίο κληρονόμησε ο ελληνικός, εμπνεύστηκε και δημιουργήθηκε μόνο μετά την επαφή με τον χετιτικό πολιτισμό που ήταν...τουρκικός» (Ege medeniyetinin menseine umumi bir bakis, `Aγκυρα).
Η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ (Turk Yunan iliskileri ve filiki eteria):
Περιλαμβάνονται ισχυρισμοί ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο,ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το...2480 π.Χ. και ότι ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης, Πυθαγόρας και Όμηρος ήταν όλοι τους τουρκικής καταγωγής.
Η εργασία του εγκρίθηκε απ’ το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία...
antibaro .gr
Αναδημοσίευση από ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΝΕΑ 

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Eπιστολή Γέροντος Παϊσίου




Η απόδοση του κοχλιοειδούς κειμένου της καρτ ποστάλ από την Αγία Σοφιά είναι το παρακάτω κείμενο:

Αγαπητέ μου αδελφέ Ιωάννη, Εύχομαι ο Θεός να δώσει γρήγορα να έλθη η Χάση του τουρκικού φεγγαριού Αμήν.

Του Αγίου Δημητρίου κλείνω δύο χρόνια που προσευχήθηκα στην Αγία Σοφιά μας, και είπα τα παράπονα μου στον Καλόν Θεόν.

Με κατάλαβε ο Τούρκος φύλακας πού προσευχὀμουν και με έδιωχνε έξω κ.λ.π και πρόσθεσα και άλλα παράπονα Στον Θεόν. Πιστεύω δεν θα την αφήσει την Αγία Σοφιά μας στα χέρια των βρόμικων Τούρκων Είναι ένας Λαός σαν τους γύφτους βρόμικος και φοβητσιάρικος Τώρα δεν έχουν ιδανικά, διότι πριν πιστεύανε στον Μωάμεθ, αργότερα στον Κεμάλ. Τώρα ούτε στο Μωάμεθ πιστεύουν (γιατί μορφώθηκαν κάπως , και είδαν ότι ήτο ένας αγύρτης ο Μωάμεθ) ούτε και στον Κεμάλ πιστεύουν, αλλά στην σαρκολατρία. Ενώ εμείς πιστεύουμε Στον Χριστό. ο οποίος έχει συνέχεια την Θεϊκή Του Αξία. και ο Ελληνικός Λαός έχει πάντα ιδανικά. Και τον Χριστό και την Παναγία μαζί του.

Με αγάπη Χριστού Μοναχός Παΐσιος.

Έσπασαν τη μαρμάρινη πλάκα στο ύψωμα 731



Στις γνωστές αρνήσεις της Αλβανίας να δεχθεί την ανέγερση μνημείων για τους έλληνες στρατιώτες και αξιωματικούς που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών του πολέμου 1940 – 41, προστίθεται και ο βανδαλισμός της μικρής αναμνηστικής πλάκας που τοποθέτησαν Θεσσαλοί, συντοπίτες, των νεκρών του περίφημου υψώματος 731, στην περιοχή της Κλεισούρας.


Εκεί αποκρούστηκε η αιχμή της μεγάλης ιταλικής «Εαρινής Επίθεσης» την οποία επόπτευε ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι. Το 731 δέχθηκε καταιγιστικό βομβαρδισμό από αέρα και στεριά. Θεωρείται ότι στο 731 έπεσαν οι περισσότερες οβίδες του πολέμου. Το τοπίο άλλαξε, τα δένδρα ξεριζώθηκαν και το ανάγλυφο μεταβλήθηκε καθώς μειώθηκε το ύψος της κορυφής κατά πέντε μέτρα.

Σύμφωνα με τα λόγια του πατρός Νικοδήμου, ιερέα της Ιεράς Μητροπόλεως Αργυροκάστρου, "το 731 αποτελεί τις Θερμοπύλες του Νέου Ελληνισμού. Μόνο που απο το 731 οι Βάρβαροι δεν διάβηκαν στο τέλος".


Αν και το ελληνικό κράτος δεν έπραξε το καθήκον του απέναντι στους νέους που θυσίασαν ότι πολυτιμότερο είχαν για την Πατρίδα, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ελάχιστοι μνημειακοί χώροι θα βανδαλίζονται και τα ιερά οστά των στρατιωτών μας θα σαπίζουν στις βροχές ή θα γίνονται αντικείμενο εμπορίας. Αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ήταν «εχθροί» του Άξονα και «σύμμαχοι» των Συμμάχων, ας αφήσουν τουλάχιστον τους νικητές νεκρούς μας, ήσυχους.
nenanews.eu

Τιμούν 8.000 ήρωες του αλβανικού μετώπου...

Bookmark and Share
Μετά την αναγνώριση της ταυτότητας των νεκρών του ελληνοϊταλικού πολέμου τα λείψανά τους θα ενταφιαστούν σε δύο κοιμητήρια που κατασκευάστηκαν στην Κλεισούρα και το χωριό Βουλιαράτες με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης

Ταυτοποίηση μέσω DNA των νεκρών του ελληνο-ιταλικού πολέμου που έπεσαν στο μέτωπο της Αλβανίας μελετάει να εφαρμόσει το Γενικό Επιτελείο Στρατού, αποδίδοντας τον δέοντα σεβασμό, έστω και σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα.

Το θέμα προέκυψε στις αρχές του χρόνου, μετά την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας σχετικά με την αναζήτηση, την εκταφή, τον προσδιορισμό της ταυτότητας και τον ενταφιασμό των Ελλήνων πεσόντων στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Αλβανία, κατά τη διάρκεια της ιταλικής εισβολής 1940-1941 και την κατασκευή δύο κοιμητηρίων στο έδαφος της Αλβανίας για τον ενταφιασμό τους.Το πρώτο υπάρχει εδώ και χρόνια στο χωριό Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου, ενώ το δεύτερο, στην περιοχή της Κλεισούρας, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και απομένει ο ενταφιασμός των οστών 280 Ελλήνων στρατιωτών.

Το αρχικό αίτημα της ελληνικής πλευράς ήταν για τη δημιουργία τεσσάρων κοιμητηρίων (στην Πρεμετή και στη Χειμάρρα), αίτημα στο οποίο είχε έντονες αντιρρήσεις η αλβανική πλευρά, καθώς υπήρχε καχυποψία και είχαν εκφραστεί υπόνοιες ότι η Ελλάδα το ζητούσε για να δημιουργήσει μειονοτικά ζητήματα στη γειτονική χώρα.

Το θέμα των ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων απασχόλησε την Ελλάδα αμέσως μετά την πτώση του καθεστώτος του Χότζα. Εγιναν προσπάθειες συλλογής των οστών των Ελλήνων στρατιωτών στην Κλεισούρα, την Πρεμετή, στο Τεπελένι.

Η ελληνική πλευρά εκτιμά πως περίπου 8.000 είναι οι νεκροί στρατιώτες που δεν έχουν εντοπιστεί... Η συμφωνία συντάχθηκε αναγνωρίζοντας την ανθρωπιστική διάσταση και την ηθική σημασία του ευπρεπούς και τιμητικού ενταφιασμού των Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι έπεσαν σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940-1941, στο αλβανικό έδαφος. Συγκεκριμένα αποφασίστηκε προς τιμήν των Ελλήνων στρατιωτών και άλλων Ελλήνων υπηκόων που συνόδευαν τον στρατό υπό ειδικό καθεστώς (μέλη του Ερυθρού Σταυρού, ιατρικό προσωπικό και ιερείς), οι οποίοι έπεσαν σε πολεμικές επιχειρήσεις, να κατασκευαστούν κοιμητήρια στην Αλβανία, με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Μεικτή επιτροπή
Τα νεκροταφεία που περιλαμβάνονται στη συμφωνία θα λειτουργήσουν το ένα κοντά στην Κλεισούρα και το άλλο στο χωριό Βουλιαράτες. Το πρώτο είναι έκτασης 10.000 τετραγωνικών μέτρων και έχει δωρηθεί από την αλβανική κυβέρνηση. Οι τάφοι είναι έτοιμοι, οι πλάκες ωστόσο είναι κενές, αφού μένει ο εντοπισμός και η ταυτοποίηση των οστών των Ελλήνων πεσόντων. Το δεύτερο κοιμητήριο στους Βουλιαράτες ήδη λειτουργεί σε έκταση 1.610 τετραγωνικά μέτρα στην είσοδο του χωριού.

Οι σοροί των περίπου 8.000 πεσόντων εντός αλβανικού εδάφους, οι οποίοι τώρα αναπαύονται στο έδαφος της Δημοκρατίας της Αλβανίας, θα ενταφιαστούν εκεί. Η αναζήτηση, η εκταφή, ο προσδιορισμός της ταυτότητας και ο ενταφιασμός των σορών θα πραγματοποιηθεί από μια Μεικτή Επιτροπή Αλβανών και Ελλήνων Εμπειρογνωμόνων.

Η Επιτροπή αυτή θα εκπονήσει τον εσωτερικό κανονισμό των δραστηριοτήτων της κατά την πρώτη της συνεδρίαση, που αναμένεται τους προσεχείς μήνες.

Επίσημες τελετές σε ανάμνηση των πεσόντων σε πολεμικές επιχειρήσεις θα διοργανώνονται από εκπροσώπους της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Αλβανίας, στις 28 Οκτωβρίου κάθε έτους. Οι ενώσεις των συγγενών και των φίλων των αποθανόντων μπορούν να παρίστανται σε τελετές.

ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΕΣ
Ενας κάτοικος συντηρούσε το νεκροταφείο και είχε κατάλογο νεκρών

Στους Βουλιαράτες την περίοδο 1940-1941 έγιναν 2 σημαντικά γεγονότα, γράφει ο Αγαθοκλής Παναγούλιας, ιστορικός ερευνητής. Το πρώτο, η φονική μάχη που έγινε με τους οπισθοχωρούντες Ιταλούς στο υπερκείμενο του χωριού ύψωμα Αγίου Αθανασίου, την 1η Δεκεμβρίου 1940. Οι απώλειες: 15 Ελληνες στρατιώτες νεκροί και 130 τραυματίες. Ολοι τους από τη Βόρεια Πελοπόννησο, Κορινθία και Αχαΐα. Οκτώ από αυτούς τους πεσόντες φιλοξενεί η βουλιαρατινή γη στα οστεοφυλάκια του νεκροταφείου.

Το δεύτερο γεγονός ήταν ότι στο χωριό αυτό λειτούργησε επί περίπου 3,5 μήνες το 1940-1941 υγειονομικός σχηματισμός, το Σ1 Πεδινό χειρουργείο δυναμικότητας 300 κλινών. Αυτό το χειρουργείο-νοσοκομείο περιέθαλπε τους τραυματίες Ελληνες στρατιώτες, που διακομίζονταν από διάφορα μέρη του μετώπου.

Οσοι από τους τραυματίες έχασαν τη μάχη για τη ζωή, οι κάτοικοι τους τίμησαν. Παραχώρησαν ένα χωράφι που είχε μέσα ένα εξωκκλήσι (στον χώρο που είναι σήμερα) και το μετέτρεψαν σε πρόχειρο στρατιωτικό νεκροταφείο.

Εχασαν τη μάχη για τη ζωή 60 περίπου στρατιώτες. Ανάμεσα σε αυτούς και 12 Ηπειρώτες.

Οι κάτοικοι τοποθέτησαν ξύλινους σταυρούς με αριθμούς και κράτησαν έναν πρόχειρο κατάλογο των ονομάτων με αρκετές ελλείψεις. Ενας κάτοικος, ο Δημήτρης Μπάκος, επί 32 ολόκληρα χρόνια συντηρούσε το νεκροταφείο, στερέωνε τους ξύλινους σταυρούς και όταν καταστρέφονταν, τους αντικαθιστούσε. Περίμενε την ημέρα για να παραδώσει στους συγγενείς και να δείξει τον τάφο του δικού τους ανθρώπου. Ομως, άργησε η ημέρα αυτή. Αυτός έφυγε από τη ζωή, αφού είχε παραδώσει τον πρόχειρο κατάλογο στους συγγενείς του.

Ενας άλλος κάτοικος, ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου του χωριού Γεώργιος Καλυβόπουλος, ζήτησε και έλαβε από τις στρατιωτικές αρχές, πριν φύγουν από το χωριό, καταλόγους των απωλειών της μάχης του Αγίου Αθανασίου και του Σ1 Πεδινού Χειρουργείου. Τους ήθελε για το ηρώο που επιθυμούσε να στηθεί στο χωριό του, τον τόπο τιμής των Ελλήνων πεσόντων. Το όραμά του έγινε πραγματικότητα ύστερα από 59 χρόνια, όταν είχε φύγει από τη ζωή.

ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ
Φύτεψαν αχλαδιές για να προστατεύσουν τους τάφους

Απρίλης του 1941. Η υποχώρηση είχε αρχίσει. Οι Ιταλοί άρχισαν να χτυπούν από παντού. Ενας ένας οι μαχητές έπεφταν νεκροί. Τι έγινε τότε αλλά και στις δεκαετίες που ακολούθησαν το διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του χωριού Βουλιαράτες, στα «απομνημονεύματα» της κ. Ερμιόνης.

«Αλλοι πέντε νεκροί και ένας ο Αλογογιάννης, έξι. Στο σπίτι γινόταν θρήνος. Ο Προβατάς, ένα από τα παιδιά, ζούσε πλημμυρισμένος στα αίματα. Εδωσε το πορτοφόλι στον πατέρα μου, πέθανε κι αυτός. Τους έδεσαν με τις κουβέρτες. Εσκαψαν λίγο στο χωράφι, ίσα ίσα για να τους σκεπάσουν. Εμείς είχαμε απομακρυνθεί μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Σαν γυρίσαμε, τους είδαμε τους τάφους. Οι μύτες από τα άρβυλα ξεχώριζαν από το χώμα. Ορμήσαμε κι εμείς τα παιδιά και αρχίσαμε να τα σκεπάζουμε. Δύο οι τάφοι, έξι οι νεκροί. Ο πατέρας μου αργότερα φύτεψε στους δύο τάφους από μία αχλαδιά. Το χωράφι ανήκε στον συνεταιρισμό και υπήρχε φόβος, όπως θα οργωνόταν, να βρούνε τα οστά των παιδιών. Ετσι, με τις αχλαδιές λύθηκε το πρόβλημα».

Μόνοι τους πολέμησαν. Η κ. Ερμιόνη δεν ξεχνάει την ταφή των στρατιωτών. Αλλά και το μετά. «Σε κάθε γιορτή η μάνα μου νύχτα, μεσάνυχτα πήγαινε και άναβε ένα κερί. Δεν έπρεπε να μας δει κανείς. Εμείς όμως πηγαίναμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την 25η Μαρτίου αλλά και την 28η Οκτωβρίου. Ερχονταν οι Αλβανοί και έψαχναν, αλλά εμείς δεν τους είπαμε τίποτε». Με την πτώση του καθεστώτος του Χότζα, η οικογένεια Πρίγκου τοποθέτησε δύο σταυρούς στους τάφους. Αναψε κεριά. Στάθηκε με ευλάβεια.

Παράλληλα, άρχισε να αναζητά τους συγγενείς των νεκρών αλλά και κάποιον υπεύθυνο από την ελληνική πλευρά, για να στηθεί ένα μνημείο και να μεταφερθούν τα οστά στην Ελλάδα. «Μόνοι τους πολέμησαν. Μόνοι τους και τώρα;».

Το μνημείο στήθηκε, τελικά, από τους νέους της Ομόνοιας. Τα οστά όμως εκεί, στο χωράφι. Η κ. Ερμιόνη, παρά τις απειλές των Αλβανών, παραχώρησε μια γωνιά από το χωράφι της για το μνημείο -»ήταν απαίτηση του πατέρα μου»-, στο οποίο χαράχτηκαν τα ονόματα των νεκρών: Παναγιώτης Αλογογιάννης Καμάρι 1917. Ανδρέας Προβατάς, Κέρκυρα. Ματθαίος Λαγός, Δημήτρης Σέλας, Κοντόσταυλο Κορινθίας, Νικόλαος Κτημαδάκης, Ηράκλειο Κρήτης, Κέρκης.

350 χιλιάδες άντρες ήταν η δύναμη του ελληνικού στρατού στην πρώτη φάση του πολέμου (28/10/1940 έως 30/04/1941) ενώ η αντίστοιχη ιταλική αριθμούσε 529.000 άνδρες

13 Χιλ. Ελληνες έχασαν τη ζωή τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, 62.663 ήταν οι τραυ?ματίες και 1.290 οι αγνοούμενοι
ΙΩΑΝΝΑ ΗΛΙΑΔΗ
ΕΘΝΟΣ

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟ-IΤΑΛΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 1940-1941


"Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟ-IΤΑΛΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 1940-1941

ΠHΓH: ΠEPIOΔIKO "ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ", TEYXOΣ ΟKTΩBPIOY 2003


- ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

- ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ


Στην ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1940 συμμετείχαν και αλβανικές δυνάμεις, η δε Αλβανία κήρυξε επίσημα τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν στοιχεία μη επιδεχόμενα αμφισβήτηση ως προς τη συμμετοχή της χώρας αυτής στον πόλεμο του 1940-41 κατά της πατρίδας μας. Παρόλα αυτά Αλβανοί ιστορικοί προσπαθούν, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, να πείσουν ότι οι συμπατριώτες τους δεν συμμετείχαν στον πόλεμο ή συμμετείχαν λίγοι δια της βίας.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ταξίαρχος ε.α., τ. καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ

Όταν κηρύχθηκε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος (1912-1913) οι Αλβανοί μουσουλμάνοι πολέμησαν για την υπεράσπιση των τουρκικών συμφερόντων. Πολλοί Αλβανοί υπό τον Εσάτ πασά, αγωνίσθηκαν με γενναιότητα εναντίον των Μαυροβουνίων και των Σέρβων. Άλλοι πολέμησαν κατά των Ελλήνων στην Ήπειρο και στη δυτική Μακεδονία. Κανένας όμως δεν σκέφθηκε να συμμετάσχει στον αγώνα κατά των Τούρκων για να απελευθερωθεί και η Αλβανία.

Η Αλβανία με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, κατόπιν επιμονής της Ιταλίας και της Αυστρίας (φυσικά λόγω των συμφερόντων τους). Αυτές είχαν ως απώτερο σκοπό την επέκταση τους στη Βαλκανική χερσόνησο, όπως απέδειξαν και στη συνέχεια τα γεγονότα.


Στο Λονδίνο οι Μεγάλες Δυνάμεις έθεσαν την ακεραιότητα της Αλβανίας υπό την εγγύησή τους. Οι ίδιες δυνάμεις τον Οκτώβριο του 1914, για να ολοκληρώσουν στην πράξη την κατάρρευση του τεχνητού αυτού κατασκευάσματος, άρχισαν να διανέμουν τη χώρα. Και σε όλα αυτά τι ρόλο έπαιζαν οι Αλβανοί;

Ένα πράγμα είναι βέβαιο: οι συμπάθειες της μεγάλης πλειονότητας του αλβανικού πληθυσμού - μουσουλμάνων και καθολικών - στρέφονταν τότε προς τους Αυστριακούς και τους Τούρκους.

Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι η Ελλάδα υπέγραψε στις 15 Μαΐου 1920 τη συμφωνία της Καπεστίτσας, προς αποφυγή σύγκρουσης με τους Αλβανούς, σε χρόνο κατά τον οποίο είχε εμπλακεί στη Μικρασιατική εκστρατεία. Σε αυτή τη συμφωνία υπήρχε όρος που υπαγόρευε ότι η Βόρεια Ήπειρος δεν θα καταλαμβανόταν ακόμα από τα ελληνικά στρατεύματα, με εξαίρεση την περιοχή της Κορυτσάς, μέχρι την οριστική ρύθμιση του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος από τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Μέχρι και το 1924 σημειώθηκαν διάφορες αντιδράσεις, καθώς και εμφύλιες συρράξεις στο εσωτερικό της Αλβανίας, οι οποίες συνεχίστηκαν μέχρι το 1939. Οι Αλβανοί παρακολουθούσαν με αδιαφορία τα γεγονότα και με την ίδια σχεδόν αδιαφορία άφησαν τον Απρίλιο του 1939 να καταληφθεί η πατρίδα τους από την Ιταλία.

Η Αλβανία στις 27 Νοεμβρίου 1926 είχε υπογράψει με την Ιταλία τη συνθήκη των Τιράνων, βάσει της οποίας, κατά τον πολιτικό Παν. Πιπινέλη, "ετίθετο κατ' ουσίαν υπό την σκέπη της φασιστικής Ιταλίας, αφού είχε ήδη τεθεί υπό την πολιτικήν και οικονομικήν κηδεμονίαν αυτής".

Η συνθήκη αυτή οδήγησε, κατά τον ιστορικό Μ. Βίκερς, σε σημαντική αύξηση της ιταλικής στρατιωτικής δραστηριότητας στη χώρα, ενώ η παρουσία Ιταλών αξιωματικών σε όλες σχεδόν τις στρατιωτικές μονάδες περιόρισε σημαντικά την ανεξαρτησία του Αλβανικού Στρατού.

Η Ελλάδα πάντα σεβόταν τα ανθρώπινα και τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων, μεταξύ αυτών και των αλβανοτσάμηδων, που ζούσαν στη Ελλάδα. Γενικά η στάση των ελληνικών αρχών έναντι των μουσουλμάνων υπήρξε τόσο φιλελεύθερη και αξιοπρεπής ώστε να μη μπορεί να συγκριθεί με εκείνη άλλων κρατών. Παρόλα αυτά οι φυλετικές και θρησκευτικές παραδόσεις τους και το όνειρο των Αλβανών για την απόσπαση τμήματος της Θεσπρωτίας από την Ελλάδα και την ενσωμάτωση του στην Αλβανία, κατάλληλα υποδαυλιζόμενο από την προπαγάνδα των Ιταλών, τους ωθούσαν σε αδιάλειπτες συνωμοτικές ενέργειες κατά του ελληνικού κράτους.

Η Αλβανία - όπως και η Βουλγαρία - δεν είχε υπογράψει το Βαλκανικό Σύμφωνο (9 Φεβρουαρίου 1934). Η μη συμμετοχή της σε αυτό δεν οφειλόταν σε δική της άρνηση, αλλά στο γεγονός ότι ανήκε στην ιταλική σφαίρα επιρροής και η θέση της Ιταλίας προσανατολιζόταν, τη στιγμή εκείνη, στη μη ενίσχυση ενεργειών κρατών που επεδίωκαν τη διατήρηση του εδαφικού και πολιτικού καθεστώτος του 1919. Πάντως, όπως γράφει η καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αρετή Τούντα-Φεργάδη, Αλβανοί επίσημοι εκδήλωσαν τη δυσαρέσκεια τους που δεν προσκλήθηκαν να υπογράψουν το Σύμφωνο αυτό.

Το 1939 τα ιταλικά στρατεύματα, υπό τον στρατηγό Γκουτσόνι, αποβιβάσθηκαν στο Δυρράχιο, το πρωί της 7ης Απριλίου. Ο βασιλιάς Ζώγου δεν αιφνιδιάστηκε δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί, πριν από έναν μήνα και πλέον, εντατικές διπλωματικές συνομιλίες. Υφίστατο το στοιχείο του αιφνιδιασμού για τις ξένες κυβερνήσεις, εκτός της Γερμανίας και ίσως της Γιουγκοσλαβίας. Δεν προβλήθηκε καμία σοβαρή αντίσταση κατά των Ιταλών. Ο αλβανικός λαός στην πλειοψηφία του υποδέχθηκε τους Ιταλούς στρατιώτες ως "ελευθερωτές".

Τα γεγονότα έκτοτε διαδέχθηκαν το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα. Στις 14 Απριλίου 1939 η Αλβανία αποχώρησε από την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ). Στις 15 Απριλίου έγινε δεκτή στο Κυρηνάλιο (ανάκτορο στη Ρώμη, θερινή διαμονή των Πάπων μέχρι το 1870, στη συνέχεια κατοικία του βασιλιά της Ιταλίας και αργότερα του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας), πολυμελής αλβανική αντιπροσωπεία υπό τον πρωθυπουργό Βερλάτση.

Αυτός προσφώνησε τον Bασιλιά αυτοκράτορα πρώτα στην αλβανική και έπειτα στην ιταλική γλώσσα και του προσέφερε το "στέμμα του Σκεντέρμπεη". Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η ιταλική Βουλή έδωσε τη συναίνεση της για την "προσωπική ένωση" και την επομένη έπραξε το ίδιο η Γερουσία. Διορίστηκε τοποτηρητής του βασιλιά, όχι μέλος της δυναστείας (είχε γίνει λόγος για τον δούκα του Μπέργκαμο), αλλά ο πρεσβευτής Τζακομόνι.

Στις 21 Απριλίου αποφασίστηκε από την κυβέρνηση Βερλάτση η σύσταση Αλβανικού Φασιστικού Κόμματος. Στις 3 Ιουνίου έλαβε χώρα η τελευταία πράξη του αλβανικού οράματος: αντιπροσωπεία από τους Βερλάτση, Ντίνο και Κολίκβι και τρεις ανώτερους αξιωματικούς επέδωσε στον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης σύμφωνα με την οποία ο Αλβανικός Στρατός ενσωματωνόταν στον Ιταλικό Στρατό.

Ο αλβανικός Τύπος προ του πολέμου παρουσίαζε άρθρα με πολεμική κατά της Ελλάδας. Μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Τσιάνο, διέταξε τον τοποτηρητή στην Αλβανία Τζακομόνι: "Φροντίστε ώστε ο αλβανικός Τύπος να συνεχίζει τη ζωηρή του πολεμική εναντίον της Ελλάδας".

Ο Γερμανός καθηγητής πανεπιστημίου Χ. Ρίχτερ γράφει: "Οι ρίζες της πολεμικής αυτής εμπλοκής της Ιταλίας φθάνουν μέχρι το 1923, όταν ο Μουσολίνι επεχείρησε να καταλάβει την Κέρκυρα και αναγκάστηκε από τις Αγγλία και Γαλλία να εγκαταλείψει το εγχείρημα του". Ο Τσιάνο στο ημερολόγιο του γράφει ότι τον Αύγουστο του 1940 ο Μουσολίνι δήλωσε πως οι Ελληνες επλανώντο, αν θεωρούσαν ότι είχε ξεχάσει εκείνο το επεισόδιο, και ότι ο λογαριασμός τους έμενε ανοικτός.

Στις αρχές Ιουνίου του 1939 οι Μουσολίνι και Τσιάνο, θέλοντας να μειώσουν την οργή των Αλβανών για την απώλεια της ανεξαρτησίας τους, προσπάθησαν να τους παραπλανήσουν καλλιεργώντας τους ελπίδες αλυτρωτισμού για το Κοσσυφοπέδιο και την Τσαμουριά, που έπρεπε να απελευθερωθούν.

Σύμφωνα με ιταλικές πηγές, η στάση της αλβανικής ηγεσίας λίγο πριν κηρυχθεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν υπέρ των Ιταλών. Ο Ιταλός τοποτηρητής Τζακομόνι, σε τηλεγράφημα του προς τον Τσιάνο, στις 24 Αυγούστου 1940, μεταξύ των άλλων ανέφερε τα εξής: "Από παντού καταφθάνουν έγγραφα που αποδεικνύουν τον ορθό προσανατολισμό των Αλβανών, άπειρες είναι οι αιτήσεις για κατάταξη στα εθελοντικά σώματα (...). Σε όλα τα κεντρικά σημεία της Αλβανίας παρατηρείται ζωηρό ενδιαφέρον και προσήλωση στις προσταγές του Ντούτσε. Η κίνηση του στρατού προκάλεσε μεγάλη ζωηρότητα κι' ανυπομονησία για δράση...".

Κατά τη σύσκεψη της 15ης Οκτωβρίου 1940 στο Παλάτσο Βενέτσια, ο τοποτηρητής Τζακομόνι, σε ερώτηση του Ντούτσε για το πώς βλέπει την κατάσταση στην Αλβανία, απάντησε: "Στην Αλβανία αναμένουν την ενέργεια με ανυπομονησία. Η χώρα έχει ξεσηκωθεί και οι κάτοικοι είναι γεμάτοι χαρά. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο ενθουσιασμός τους είναι τόσο ζωηρός ώστε τον τελευταίο καιρό έχουν κάπως δυσαρεστηθεί επειδή η ενέργεια δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί".

Ο Ιταλός στρατηγός Σ. Βισκόντι Πράσκα, στο βιβλίο του για τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, έγραφε τα εξής: "Σύμφωνα με υπόσχεση του στρατάρχη Μπαντόλιο προ του πολέμου, θα μπορούσαν να αποσταλούν στην Αλβανία για την ενδεχόμενη ενέργεια κατά της Ελλάδας....10.000 τυφέκια για τον εξοπλισμό των αλβανικών ταγμάτων εθελοντών, τα οποία θα χρησιμοποιούντο ως τμήματα κάλυψης".

Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης στο Παλάτσο Βενέτσια (15 Οκτωβρίου 1940)" Ο Μουσολίνι, ακόμα, ζήτησε από τον Τζακομόνι κι εμένα πληροφορίες για τα αλβανικά τμήματα, ενώ διατύπωσε την αρχή ότι ο ρόλος των Αλβανών θα έπρεπε να περιοριστεί σε στενά πλαίσια...". "Ειδικότερα είχαν συγκροτηθεί τρία τάγματα διοικητικής μέριμνας από εφέδρους Ιταλούς (...) και από εφέδρους Αλβανούς (...).

Κατόπιν προχωρήσαμε στην ίδρυση δύο ταγμάτων Φασιστικής Πολιτοφυλακής από Αλβανούς (...). Πρότεινα στον Τζακομόνι να συστήσει μερικά τάγματα από Αλβανούς εθελοντές, δύο διαφορετικών τύπων: Τάγματα καθορισμένα για την άμυνα συγκεκριμένων διαβάσεων ή κοιλάδων στο μέτωπο και τάγματα πιο ευκίνητα, δυνάμενα να προσκολληθούν στα μάχιμα στρατεύματα μας.

Με τη βοήθεια της αλβανικής κυβέρνησης και διαφόρων αρχηγών φυλών εξασφαλίστηκε η δυνατότητα συγκρότησης 10-12 ελαφρών ταγμάτων συνολικής δύναμης 6-7.000 ανδρών, επιλεγέντων από τις πιο πολεμικές φυλές και μάλιστα από αυτούς που υπήρχε ενδεχόμενη σχέση με πληθυσμούς εκτός συνόρων (σ.σ. προφανώς εννοούσε τους Τσάμηδες). Τα ευκίνητα τάγματα, τύπου ανταρτικών ομάδων, προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των μεραρχιών μας (...).

Το Υπουργείο Στρατιωτικών, κατόπιν επανειλημμένων οχλήσεων, τελικά ενέκρινε την αποστολή του οπλισμού για τη συγκρότηση των αλβανικών μονάδων. Όμως αργότερα άλλαξε γνώμη και διέταξε τον περιορισμό της σύστασης των εθελοντικών αλβανικών ταγμάτων μόνο στη νότια Αλβανία (σε αυτήν όπου υφίστατο το μεγαλύτερο μέρος των φιλελληνικών στοιχείων), δηλαδή συνολικά έξι τάγματα" (σ.σ. Ο Β. Πράσκα αναφέρει ως "φιλελληνικά = grecofili" τα αμιγώς ελληνικά βορειοηπειρωτικά φύλα).

Σε ερώτηση του Ντούτσε, κατά τη σύσκεψη, "Ποια η συνεισφορά των Αλβανών τόσο σε τακτικό στρατό, όσο και σε άτακτους στους οποίους δίδω μεγάλη σημασία", ο Πράσκα απάντησε "Για το θέμα αυτό έχουμε καταρτίσει ανάλογο σχέδιο. Προτείνουμε την οργάνωση συγκροτημάτων άτακτων από 2.500 ως 3.000 άνδρες, στελεχωμένων με αξιωματικούς μας".

Ο τοποτηρητής Τζακομόνι, σε μυστικό υπόμνημα του προς τον υπουργό Αλβανικών Υποθέσεων, Μπενίνι, στις 19 Οκτωβρίου 1940, μεταξύ των άλλων γράφει: "...Από την άλλη προετοιμάζω αλβανικά στοιχεία, εξακριβωμένα θαρραλέα, ειδικά Τσαμουριώτες, τα οποία θα έχουν ως αποστολή να εισέλθουν κρυφά στο ελληνικό έδαφος και εκεί, την ώρα που θα επιτεθεί ο στρατός μας, θα διαπράξουν με τη βοήθεια των πέρα από τα σύνορα φίλων τους τις παρακάτω πράξεις: καταστροφή τηλεγραφικών και τηλεφωνικών συρμάτων, εξάλειψη των φυλακίων και των παρατηρητηρίων κατά μήκος των συνοριακών γραμμών (...).

Μερικά από τα στοιχεία αυτά θα εφοδιαστούν από την υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών με μερικούς φορητούς πομπούς, χάρη στους οποίους η διοίκηση του στρατεύματος θα έχει ακριβείς ειδήσεις περί των θέσεων των ελληνικών στρατευμάτων". Πληροφορεί δε τον Μπενίνι ότι μεταξύ των Αλβανών παρατηρείται αίσθημα αναμονής, εμπιστοσύνης και άγριας διάθεσης. Ο ίδιος στις 21 Οκτωβρίου γράφει στον Μπενίνι: "Θα μπορούσε να αποσπασθεί, όσο θα διαρκούν οι εχθροπραξίες, το Τάγμα της Βασιλικής Αλβανικής Φρουράς".

Ο αντιβασιλιάς της Αλβανίας βεβαίωσε "ότι είναι πάρα πολλές οι αιτήσεις των Αλβανών να καταταγούν στα σχηματιζόμενα αλβανικά σώματα, προοριζόμενα να κτυπήσουν τους Ελληνες και να συνεργαστούν με τον Ιταλικό Στρατό, και ότι ο πληθυσμός ελπίζει, επίσης, να κληθούν υπό τα όπλα μερικές ηλικίες...".





Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ


Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940, επεκτάθηκε αυτόματα και μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.

Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς "προσωπικής ένωσης" με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: "το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας".

Συνεπώς με την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία εναντίον της Ελλάδας βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση με την πατρίδα μας. Γι' αυτό η Ελλάδα με το Βασιλικό Διάταγμα (ΒΔ) της 10ης Νοεμβρίου 1940, το οποίο εκδόθηκε σε εφαρμογή του ΑΝ (Αναγκαστικού Νόμου) 2636/1940 "Περί δικαιοπραξιών εχθρών και μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών", όρισε ως εχθρικά κράτη "την Ιταλία μαζί με τις κτήσεις, τα αυτοκρατορικά της εδάφη και τις αποικίες, καθώς και την Αλβανία".

Ο Ιταλός στρατηγός Βισκόντι Πράσκα σε διαταγή του της 21ης Οκτωβρίου 1940 αποκαλύπτει ότι είχε αναθέσει σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από Αλβανούς οδηγούς, να εκτελούν αναγνωρίσεις στην άμεση περιοχή των συνόρων. Περαιτέρω η διαταγή καθόριζε ότι έπρεπε να οργανωθούν ειδικά τμήματα αποτελούμενα ως επί το πλείστον από Αλβανούς, πλαισιούμενους μόνο από Ιταλούς, και επιφορτισμένα με την εξουδετέρωση των μεμονωμένων Ελλήνων σκοπών και με την αποκοπή των τηλεφωνικών γραμμών.

Η προκήρυξη που διάβασε ο πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Βερλάτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1940, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: "...Οι στρατιώτες του ένδοξου Ιταλικού Στρατού, στις τάξεις του οποίου περιλαμβάνονται πολλές μονάδες Αλβανών στρατιωτών...".

Ο Ιταλός ιστορικός Μάριο Τσέρβι γράφει: "Στις ιταλικές μεραρχίες περιλαμβάνονταν επίσης αλβανικά τμήματα (...). Εκπαιδεύτηκαν ακόμα και Αλβανοί, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις".

Ο Γερμανός καθηγητής Χ. Ρίχτερ σημειώνει: "...Η συνολική δύναμη του Ιταλικού Στρατού στην Αλβανία δύο ημέρες πριν από την επίθεση ανερχόταν σε 140.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων (...) και των Αλβανών εθελοντών".

Ο Αμερικανός καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρτφοντ, Μπ.Φίσερ, στην ανακοίνωση του κατά το Συνέδριο του ΙΜΧΑ (Ίδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου), τον Οκτώβριο του 1990, ανέφερε σχετικά τα εξής: "Ο Μουσολίνι είχε δώσει διαταγές να υπάρχουν δύο αλβανικά τάγματα σε κάθε ιταλική μεραρχία, που χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στην Ελλάδα, και επί πλέον είχαν σχηματιστεί τρία τάγματα Αλβανών μελανοχιτώνων, που είχαν το σύνθημα "Πεθαίνουμε όλοι για τον Ντούτσε".

Διάφορες μυστικές διαταγές επιχειρήσεων του διοικητή της Μεραρχίας "Τζούλια", στρατηγού Μάριο Τζιρότι, χρονολογούμενες από τις 21 Οκτωβρίου 1940 και μετά, οι οποίες έπεσαν αργότερα στα χέρια του Ελληνικού Στρατού, αποκαλύπτουν ότι είχε αναθέσει εργασίες σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από ντόπιους Αλβανούς, φέροντες ενδυμασίες χωρικών...

Κατά την αρχική προέλαση της Μεραρχίας "Τζούλια" στον τομέα της Πίνδου οι επιτιθέμενοι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν Αλβανούς οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά και φώναζαν στους Ελληνες στρατιώτες να παραδοθούν, λέγοντας ότι ο αγώνας τους ήταν πλέον μάταιος εφόσον στην Αθήνα είχε γίνει επανάσταση, η κυβέρνηση Μεταξά είχε πέσει, η νέα κυβέρνηση είχε συμμαχήσει με τον Άξονα κ.ά.

Στις 2 Νοεμβρίου 1940 τάγμα Αλβανών επιτέθηκε στο Καλπάκι απεγνωσμένα, χωρίς επιτυχία. Αλβανοί αυτόμολοι παρείχαν πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό.

Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII Μεραρχίας η οποία αντιμετώπισε την κύρια προσπάθεια της ιταλικής επίθεσης, γράφει για τη συμμετοχή αλβανικών δυνάμεων στον τομέα της Μεραρχίας: "Συμμετείχαν τρία τάγματα μελανοχιτώνων (Ι, II, III), δύο αλβανικά τάγματα πεζικού ("Γκράμος" και "Ντρίνος"), αλβανική ορειβατική πυροβολαρχία ("Νταϊτι"), τάγμα Αλβανών εθελοντών και σώματα άτακτων Αλβανών".

Όπως καταγγέλλει ο υποστράτηγος, κατά τον Οκτώβριο του 1940 ο Αλβανός υπουργός Δικαιοσύνης συγκροτούσε συμμορίες με σκοπό να δράσουν στο ελληνικό έδαφος.

Ο αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού κατά τον πόλεμο 1940-41, σημειώνει: "Όλες οι ιταλικές μεραρχίες πεζικού ήταν ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβανών...".

Ο Β. Πράσκα στο τμήμα του βιβλίου του "Εξέλιξη των επιχειρήσεων από 28 έως 31 Οκτωβρίου 1940", ανακεφαλαιώνοντας γράφει για τη συμμετοχή των αλβανικών μονάδων τα εξής: "...Φάλαγγα "Σολίνας" II Τάγμα της 1ης Λεγεώνας Αλβανών εθελοντών. (...) Κεντρική Φάλαγγα και Διοίκηση Μεραρχίας "Φερράρα" Ι Τάγμα Αλβανών Εθελοντών. (...) Παραλιακό Συγκρότημα... Τα τμήματα διαπεραιώθηκαν με την κάτωθι σειρά... 6) Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών "Πεσκοσόλιντο" και "Κιαραβάλλε". (...) "Τα αλβανικά τάγματα εθελοντών, προπορευόμενα του 3ου Συντάγματος Γρεναδιέρων και κινούμενα..."..."Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών, επίσης, ήλεγχαν πλήρως την αμαξιτή οδό (Ηγουμενίτσας-Βάρφανης).

Στην επίθεση εναντίον του υψώματος 1289 του Λαπιστέτ, στις 09.30 της 4ης Νοεμβρίου 1940, έλαβε μέρος ένα από τα πιο επίλεκτα τμήματα των Αλβανών, το τάγμα "Τιμόρ", το οποίο και κατόρθωσε να το καταλάβει. Με άμεση αντεπίθεση των Ελλήνων το τάγμα "Τιμόρ" αναδιπλώθηκε και διασκορπίστηκε στην κοιλάδα με άτακτη φυγή. Υποχρεώθηκαν να επέμβουν οι βερσαλιέροι για να σταματήσουν τους Αλβανούς.

Στην αναφορά που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι από τη δύναμη των 1.200 ανδρών του τάγματος είχαν απομείνει μόνο μερικές εκατοντάδες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο απαρηγόρητος, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, διοικητής του Τάγματος.

Αλβανικό τάγμα στις 25 Νοεμβρίου 1940 συμμετείχε με τα ιταλικά στρατεύματα στην επίθεση για την κατάληψη του σταυροδρομιού παρά το Δελβινάκι. Οι Αλβανοί αρχικά κατέλαβαν το χωριό αλλά την επόμενη με αντεπίθεση των Ελλήνων αυτό ανακαταλήφθηκε. Το αλβανικό τάγμα είχε απώλειες και αρκετοί άνδρες του συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.

Στις 12 Νοεμβρίου αυτομόλησε στις ελληνικές γραμμές λόχος Αλβανών στρατιωτών με τους αξιωματικούς του.

Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οπότε οι Ιταλοί είχαν εισχωρήσει στο ελληνικό έδαφος σε μερικούς τομείς, Αλβανοί με μια σημαία τους εισήλθαν στην Κόνιτσα μαζί με τους Ιταλούς, τον Διαμαντή και τον εξωμότη Ματούση. Ο Διαμαντής μάλιστα εκφώνησε λόγο λέγοντας ότι θα απελευθερώσει την Κόνιτσα και θα σχηματίσει την Ομοσπονδία της Πίνδου.

Η απάντηση του Μουσολίνι (22/11) σε επιστολή του Χίτλερ (20/11) αναφέρει μεταξύ των άλλων: Η αποτυχία των Ιταλών οφείλεται και στη λιποταξία των αλβανικών δυνάμεων, οι οποίες στασίασαν εναντίον των Ιταλών...".

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα γράφει στο ημερολόγιο του ο Φερνάντε Κομπιόνε, έφεδρος υπολοχαγός πεζικού της 51ης Ορεινής Μεραρχίας "Σιέννα": "...Κατά το χρονικό διάστημα από 28 Οκτωβρίου ως 14 Νοεμβρίου 1940, οπότε ιταλικά τμήματα είχαν εισχωρήσει σε περιοχές της Ελλάδας, οι Τσάμηδες υποδέχονταν σε όλα τα χωριά τους Ιταλούς ως ελευθερωτές, με ζητωκραυγές και ενθουσιασμό...".

Ο Ιταλός ιστορικός Μ. Τσέρβι γράφει: "Όπως αναφέρει ο στρατηγός Β. Πράσκα σε συζήτηση του με τον Πρίκολο (σ.σ. Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας), ένας εθελοντής, πληγωμένος βαριά, πριν ξεψυχήσει αναφώνησε "Είμαι ευχαριστημένος που πεθαίνω για να μπορέσει ο (Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας) να περάσει".

Κατά τη διάρκεια της ιταλικής εαρινής επίθεσης (Μάρτιος 1941) ο Μουσολίνι επισκεπτόταν διάφορες μονάδες για να τονώσει το ηθικό των ανδρών, στη ζώνη του Δέβολη και στην περιοχή του Βερατίου. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε ομάδες ταγμάτων και εθελοντών Αλβανών, των ιδίων για τους οποίους αρχικά εκείνος και ο Τσιάνο πίστευαν ότι είχαν προκαλέσει τις πρώτες ιταλικές ήττες. Κατά τις συνομιλίες που είχε μαζί τους έμεινε ενθουσιασμένος από το παράστημα και το πολεμικό τους μένος.

Ο Γερμανός συγγραφέας Βίλιμπαλντ Κόλεγκερ, σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1942, για τη στάση των Αλβανών κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 γράφει τα εξής: "...Οι Ελληνες αναγκάζονταν να πολεμούν εναντίον Αλβανών συμμοριτών, κατά τη στιγμή που Αλβανοί εθελοντές προσέρχονταν αθρόα στις ιταλικές φάλαγγες. Δεν αγνοούσαν οι από γόνοι του Σκεντέρμπεη ποίοι ήταν οι πραγματικοί φίλοι τους. (...) Αγωνίσθηκαν με επιμονή και γενναιότητα όπου και αν τοποθετήθηκαν. (...). Απειράριθμες υπήρξαν οι περιπτώσεις απονομής τιμητικών διακρίσεων σε Αλβανούς...".

Ο Μ. Τσέρβι γράφει ότι ο τοποτηρητής Τζακομόνι πληροφορούσε τον βασιλιά της Ιταλίας: "...Εδώ και έναν μήνα οι Αλβανοί είναι εξαιρετικά έμπιστοι και άριστα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, το φρόνημα τους στέκεται ψηλά, η δε εργατικότητα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων κρίνεται εξαιρετική...".

Ο Τζακομόνι είχε οργανώσει, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, "ομάδες Αλβανών για τη διενέργεια δολιοφθορών, που ο ρόλος τους ήταν να εισχωρούν στο ελληνικό έδαφος και να προβαίνουν σε καταστροφή του τηλεφωνικού δικτύου, να καταστρέφουν φυλάκια, να αφοπλίζουν φρουρούς, να προκαλούν ταραχές στα μετόπισθεν, να διενεργούν δολοφονικές απόπειρες εναντίον στρατηγών του εχθρικού στρατοπέδου και να προπαρασκευάζουν και να υποκινούν κινήματα ανάμεσα στη λαϊκή μάζα". Ο Ιταλικός Στρατός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να επωφεληθεί από τη δραστηριότητα τους.

Ο στρατηγός Μπαντόλιο στα απομνημονεύματα του αναφέρει: "Οι Ελληνες δεν έδειξαν καμμία διάθεση συνεργασίας. Αντίθετα οι Αλβανοί στρατιώτες, που υπό μορφή ταγμάτων συμμετείχαν στις δικές μας μεραρχίες, αποδείχθηκαν άπιστοι και δόλιοι, καθώς επιδόθηκαν σε πράξεις δολιοφθοράς εναντίον μας, ή πέρασαν στις τάξεις των Ελλήνων...".

Ο στρατηγός Αλ. Εδιπίδης γράφει ότι "Τμήματα αλβανικά, άρτια συγκροτημένα και με ομοιογενή στελέχη (αξιωματικοί και στρατιώτες Αλβανοί) πολέμησαν στις 27 Νοεμβρίου στο Φράσερι προς την Κλεισούρα).

Ο πρεσβευτής Άδωνις Κύρου σημειώνει: "...Όταν, τέλος, εξερράγη ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος, συμμετέσχον εις αυτόν παρά το πλευρόν των Ιταλών με ενθουσιασμόν και ανθελληνικήν λύσσαν άπειροι Αλβανοί - ενώ ουδείς εξ αυτών εσκέφθη να προσδράμη εις βοήθειαν του νικηφόρου Ελληνικού Στρατού, καίτοι ούτος, συμφώνως προς την ραδιοφωνικήν διακήρυξιν του Ιωάννου Μεταξά, ήρχετο προς αποκατάστασιν της αλβανικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ακεραιότητας...".

Όταν ο Ελληνικός Στρατός προήλαυνε εντός του αλβανικού εδάφους, τα περισσότερα σώματα στρατού των Αλβανών είχαν διαλυθεί, ενώ στα πρόσωπα των λιγοστών Αλβανών που εκινούντο στους δρόμους, ανάμεσα στους Ιταλούς, ζωγραφιζόταν άγριος θυμός εναντίον ενός στρατεύματος που το νόμιζαν παντοδύναμο και το έβλεπαν να οπισθοχωρεί μπροστά στις ελληνικές δυνάμεις.

Η Αγγλίδα ιστορικός Μ. Βίκερς τοποθετείται διαφορετικά: "...Η αλβανική κοινή γνώμη αρχικά πανηγύρισε για τον ελληνικό θρίαμβο, η στάση της όμως άλλαξε όταν η Αθήνα άρχισε να φανερώνει τις προθέσεις της να προσαρτήσει τη νότια Αλβανία..."(!!!).

Ενώ υπάρχουν όλα τα παραπάνω περί συμμετοχής των Αλβανών στον πόλεμο, οι Αλβανοί ιστορικοί, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, προσπάθησαν μεταπολεμικά να μας πείσουν ότι δεν συμμετείχαν με το μέρος των Ιταλών ή ότι συμμετείχαν λίγα τμήματα δια της βίας.

Συγκεκριμένα οι Αλβανοί ιστορικοί Σ. Πόλο και Α. Πούτο γράφουν σχετικά τα εξής: "Τα δύο αλβανικά τάγματα που στάλθηκαν με τη βία στον πόλεμο του 1940 αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Οι Ιταλοί τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κεντρική Αλβανία. (....) Στην ελληνική κυβέρνηση η πορεία των γεγονότων φαινόταν πως έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα παλαιά προσαρτιστικά σχέδια τους για τις περιοχές της Κόρτσας (σ.σ. Κορυτσάς) και του Γκιροκάστρ (σ.σ. Αργυρόκαστρου)".

Σε άλλο σημείο συνεχίζουν: "Το 1940 ήταν μοναδική ευκαιρία να ενωθεί με τον Ελληνικό Στρατό ο Αλβανικός".

Έτσι εξηγείται η κατηγορηματική άρνηση του Ελληνικού Στρατηγείου στην πρόταση των Αλβανών αντιφασιστών πατριωτών να σχηματίσουν δύο τάγματα και να πολεμήσουν με την εθνική τους σημαία στο πλευρό των ελληνικών δυνάμεων εναντίον των Ιταλών εισβολέων !

Στην πραγματικότητα οι Αλβανοί έδειξαν πλήρη δυσπιστία και απροθυμία να συνεργαστούν με τον Ελληνικό Στρατό. Αντιθέτως συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς. Ο Ιταλός παρατηρητής Τζακομόνι βεβαίωσε κατηγορηματικά και με συγκεκριμένα στοιχεία, ενώπιον του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου, τα εξής: "Και οι Αλβανοί βοήθησαν παντού και πάντα τον Ιταλικό Στρατό, χωρίς να σημειωθεί πουθενά οποιοδήποτε επεισόδιο.





1941 - ΛΗΞΗ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ


Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941) και την υπογραφή της συνθηκολόγησης με τη Γερμανία ο Ελληνικός Στρατός αποχώρησε από τη Βόρεια Ήπειρο χωρίς παρενόχληση των Ιταλών. Μετά την είσοδο των γερμανικών και των ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα μας ιταλικές δυνάμεις παρέμειναν στην Αλβανία ως στρατός κατοχής.

Στις 3 Μαΐου 1941, λίγο μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, όπως γράφει ο ιστορικός Δημ. Μιχαλόπουλος, "ειδική επιτροπή", που είχε συγκροτηθεί με εντολή της αλβανικής κυβέρνησης, υπέβαλε στο Βασιλικό Υπουργείο Εξωτερικών στη Ρώμη υπόμνημα στο οποίο περιέχονταν οι διεκδικήσεις της Αλβανίας σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.

Όσον αφορά την Ελλάδα στις διεκδικήσεις περιλαμβάνονταν, εκτός από την Τσαμουριά, τα Ιωάννινα και η Πρέβεζα "μαζί με τις περιφέρειες τους", δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ηπείρου. Τα Τίρανα ζητούσαν τότε την "ένωση" των εδαφών αυτών, όπως και ορισμένων άλλων ελληνικών περιοχών (στη Δυτική Μακεδονία κυρίως), με το αλβανικό κράτος. Η κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα δεν επέφερε την πραγματοποίηση των αλβανικών επιδιώξεων.

Οι Αλβανοί κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, αν και υπήρχαν ομάδες αντίστασης, ουσιαστικά συνεργάζονταν με τους Ιταλούς. Όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, το 1943, η Αλβανία καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Και πάλι οι Αλβανοί, ιδίως οι Τσάμηδες, συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής, σε βάρος των Ελλήνων. Η Μ. Βίκερς γράφει ότι "κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Αλβανία οι Γερμανοί σχημάτισαν μια αλβανική μεραρχία SS.

Στις 17 Απριλίου 1944 δημιουργήθηκε μια μονάδα 35 αποτελούμενη αποκλειστικά από Αλβανούς, με την ονομασία 21 Waffen - Gebirgs - Division der SS «Skanderberg» (albanische Nr.1). Οι στολές τους ήταν ίδιες με τις στολές των γερμανικών SS, αλλά τα σύμβολα τους ήταν αλβανικά. Η μονάδα αυτή δημιουργήθηκε με οδηγίες του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ και απαρτιζόταν από 11.398 στρατιώτες αλβανικής καταγωγής, οι οποίοι προέρχονταν από τον Αλβανικό Στρατό, τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες και συμμορίες εγκληματιών.

Ήταν υπό τις διαταγές και τον έλεγχο του Αλβανού κατοχικού πρωθυπουργού Ξαφέρ Ντεβά. Δημιουργήθηκε προκειμένου τα γερμανικά στρατεύματα να μεταφερθούν από την Ελλάδα και τα κεντρικά Βαλκάνια στην Αδριατική και να ενισχύσουν την άμυνα, η οποία είχε αποδυναμωθεί μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών και την απόσυρση των στρατευμάτων τους από την περιοχή. Η δημιουργία της SS Skanderbey Division αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία για τη δημιουργία της "Μεγάλης Αλβανίας".

Το έργο των ΑλβανώνSS περιελάμβανε δολοφονίες ορθοδόξων ιερέων, καταστροφές ορθοδόξων ναών, βιασμούς, κλοπές αλλά και πλήρη κάλυψη των γερμανικών στρατευμάτων κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα και αργότερα από τη Σερβία.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οπαδοί του Μπάλλι Κομπετάρ (Εθνικιστικό Κόμμα) είχαν επίσης συνεργασθεί με τους Γερμανούς.

Ολοκληρώνοντας αξίζει να αναφέρουμε ότι η εχθρική στάση των Αλβανών έναντι της χώρας μας είχε συνέχεια. Ενα χαρακτηριστικό γεγονός αφορά την προσπάθεια συνεργασίας των ανταρτικών δυνάμεων του Ναπολέοντα Ζέρβα ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ με τις ΜΑΒΗ (Μονάδες Απελευθέρωσης Β. Ηπείρου). Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω επέμβασης του Κ.Κ. Αλβανίας, το οποίο διέλυσε τελικά τις ΜΑΒΗ -μάλιστα τα περισσότερα στελέχη τους δολοφονήθηκαν.

Σε μια άλλη περίπτωση έγινε προσπάθεια ενοποίησης της Αλβανίας με την Ελλάδα. Συγκεκριμένα ορισμένοι Αλβανοί προύχοντες κατά την κατοχή ήλθαν σε συνεννόηση με Ελληνες πολιτικούς στη Θεσσαλονίκη για την ίδρυση Ελληνο-Αλβανικής Ομοσπονδίας. Η κίνηση αυτή απέτυχε λόγω αντίδρασης της αριστεράς της Αλβανίας. Όλοι όσοι συμμετείχαν δολοφονήθηκαν.





ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την αναγνώριση της Αλβανίας ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι την κατάληψη της από τους Ιταλούς (Απρίλιος 1939), οι σχέσεις της με την Ελλάδα ήταν σχετικά καλές. Στη συνέχεια, όμως, η ιταλική προπαγάνδα στήριξε τις αλυτρωτικές διαθέσεις της Αλβανίας. Ο αλβανικός Τύπος δημοσίευε άρθρα κατά της Ελλάδας και καλλιεργούσε το όνειρο της "Μεγάλης Αλβανίας".

Με την επίθεση των Ιταλών κατά της Ελλάδας, τον Οκτώβριο του 1940, αλβανικά τάγματα πεζικού και εθελοντών και σώματα άτακτων είχαν ενταχθεί στους ιταλικούς σχηματισμούς και έλαβαν ενεργά μέρος στις επιχειρήσεις. Εκτιμάται ότι συμμετείχαν 8-10 τάγματα Αλβανών. Η συμπεριφορά των Αλβανών πολιτών έναντι των Ελλήνων στρατιωτών το 1940-41 ήταν εχθρική, ενώ προς τους Ιταλούς φιλική.

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τον Απρίλιο του 1939 και μετά, πείθουν ότι οι Αλβανοί μισούσαν και εξακολουθούν να μισούν κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο χριστιανικό. Υπήρξαν πάντα εχθροί της Ελλάδας. Συνεργάσθηκαν με τον Άξονα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντα είχαν και εξακολουθούν να έχουν ως απώτερο σκοπό την ίδρυση της "Μεγάλης Αλβανίας".

Δυστυχώς έναντι των "καλών υπηρεσιών" των Αλβανών η Ελλάδα το 1971 αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις της με τη γείτονα, με την ελπίδα ότι θα προστατεύονταν καλύτερα τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας της Βόρειας Ηπείρου. Επίσης το 1987 η Ελλάδα, ενεργώντας μονομερώς, κατάργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, καθεστώς που ίσχυε από τον Νοέμβριο του 1940, χωρίς να εξασφαλίσει εγγυήσεις για την ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου.





ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Εκδ. ΔΙΣ/ΓΕΣ: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1941, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ, Α9ήναι, 1960.

(2) Εκδ. Υπουργείου Εξωτερικών: 1940-1941,ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ, Αθήνα, 1980.

(3) Παπάγου Αλεξ.: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1940-1941, εκδ. "Οι Φίλοι του Βιβλίου", Α9ήναι, 1945.

(4) Κατσιμήτρου Χαρ.: Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ, εκδ. ΓΕΣ, Μήνα, 1982.

(5) Τσέρβι Μ.: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, έκδοση Αlvin Redma Hellas, Α9ήνα, 1987.

(6) Κόρου Αδωνι: ΧΡΟΝΙΚΟΝ 1940-1944.

(7) Κύρου Αλ.: ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, Α9ήναι, 1962.

[8] Σιωμοπούλου Στυλ.: Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ "TΖΟΥΛΙΑ" ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ, Ηπειρωτική Εστία, 1994.

(9) Τριαντάφυλλου Κ.: ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-41, Πάτρα, 1981.

(10) Τσιρπανλή Ζαχ.: ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ OI ΙΤΑΛΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41, Αθήνα, 1974.

(11) Ζαούση Αλεξ.: OI ΔΥΟ ΟΧΘΕΣ 1939-1945, εκδ. Παπαζήση, 1987.

(12) Richter Heinz: Η ΙΤΑΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Γκοβόστης, 1998.

(13) Μιχαλοπούλου Δημ.: ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1923-1928.

(14) Πράσκα Βισκόντι: ΕΓΩ ΕΙΣΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Γκοβόστης, 1999.

(15) Vickers Miranda: ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ, εκδ. Οδυσσέας, 1997.

(16) ΡοΙΙο S. - Ρυtο Α.: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, εκδ. Ομάδα.

(17) Νικολάου Χαρ.: ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ -ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, εκδ. Φλώρου, 1996.

[18] Ημερήσιος Τύπος της εποχής."


Αυτά,για να μην ξεχνούμε ποιοί είναι αυτοί που προβάλλουν εδαφικές διεκδηκίσεις και "ιστορικές" "αξιώσεις" σε βάρος της πατρίδος μας και των εδαφών μας.
 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Η αντιμετώπιση της ατίθασης κόρης - Επιστολή Γέροντας Παίσιος


Τίμιος Σταυρός 16.6.77

Αγαπητέ μου αδελφέ κύριε Β.

«Χαίρε εν Κυρίω». Σχετικά με το παιδί σας πού μου γράφετε, έχω τη γνώμη ότι μια αυστηρή στάση θα το κάνει πολύ χειρότερα. Να του λέτε το καλό με καλό τρόπο καί να μην το πιέζετε μετά αλλά να δείχνετε ότι στενοχωρείστε για τον δρόμο πού τραβάει (πράγμα πού θα φαίνεται μόνο του, γιατί ούτε ή χαρά κρύβεται ούτε καί ή στενοχώρια) . θα κάνετε εσείς το καθήκον σας με τίς συμβουλές καί μετά να το εμπιστευθείτε στον Θεό. Νομίζω ότι περισσότερα αποτελέσματα θα φέρει, όταν ό πόνος αξιοποιηθεί στην προσευχή, παρά να πονάτε για τίς αταξίες του παιδιού επιμένοντας, γιατί το παιδί τώρα είναι αναστατωμένο από την σάρκα καί υπό την επίδραση του πονηρού, γιατί του έδωσε δικαιώματα.
Μπόρα είναι καί θα περάσει. Μην στενοχωρείστε, θα συνέλθει αργότερα. Ούτε καί να το πάρετε κατάκαρδα, πού θα χάση την αγνότητα του καί τι θα γίνει μετά, γιατί οι άνθρωποι της εποχής μας έχουν άλλο τυπικό, την αμαρτία την έκαναν μόδα Ό Θεός να μας ελεήσει. Κοιτάξετε όσο μπορείτε να μην το αποπαίρνετε, όπως ανάφερα, για να μην κόψη το σχοινί καί φυγή από την οικογένεια, γιατί θα συνέλθει μετά καί δεν θα θέλει να πλησίαση από εγωισμό, οπότε θα χαθεί τελείως. Ως αναφορά για τον γιατρό πού μου γράφετε. Στην κατάσταση πού βρίσκεται καί να παρουσίαζε καί κάτι, νομίζω θα πάθη ζημιά, γιατί από το ένα μέρος ό μεγάλος εγωισμός του, από το άλλο μέρος ό λογισμός ότι κάτι έπαθε, μαζί με τίς σαρκικές επιθυμίες πού δεν θα εκπληρώνονται, θα πάθη ένα τρακ, καί θα γίνει χειρότερα, ενώ το παιδί δεν έχει τίποτα, παρά μόνο τη σαρκική παιδική τρέλα της ηλικίας, ή οποία έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, γιατί άναψε μόνη της την πυρκαγιά με την απρόσεκτη ζωή της.
Εάν νομίζετε ότι κάτι έχει, καί ό γιατρός σας λέγει να της δίνετε φάρμακα, δεν φέρω καμιά αντίρρηση, αλλά να κάνετε ένα μικρό διάστημα υπομονή, να παραβλέπετε τίς αταξίες της, να σας πλησίαση λίγο περισσότερο, καί με την πρώτη ευκαιρία πού θα σας δώσει ή ίδια (ότι νιώθει λίγο αδιάθετη) η έστω να βρείτε καμιά αφορμή με τρόπο, τότε να την πάτε στο γιατρό. Πάντως μη στενοχωρείστε, δεν θα αφήσει ό Θεός, ούτε καί τίς αμαρτίες των παιδιών της εποχής μας θα τίς κρίνει με τίς αμαρτίες των παιδιών της δικής μας εποχής.
Εύχεστε, καί εγώ θα εύχομαι, καί ό καλός Θεός να βοηθήσει καί το παιδί σας καί όλα τα παιδιά σας καί όλα τα παιδιά του κόσμου.
Με αγάπη Χριστού Μον. Παΐσιος

ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

ΤΟ ΕΝΔΟΞΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΄40

Το ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΄40 μέσα από τους σκιτσογράφους


 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Οι αναρτήσεις στο ¨Παζλ Ενημέρωσης¨

Παζλ Ενημέρωσης