Ειδάλλως θα ταΐζουμε τον κροκόδειλο
με την ελπίδα να μας φάει τελευταίους
Του Στέλιου Παπαθεμελή
H κυβέρνηση ζει στον αστερισμό των ημερών του μέλιτος. Όλα τα φώτα είναι στραμμένα σε στοχευμένες κινήσεις μείζονος επικοινωνιακού ενδιαφέροντος.
Το ίδιο το σύστημα προσφέρεται μετά μανίας να απαθανατίσει τα δευτερεύοντα και τα ανούσια όπως π.χ. την ένδυση και την υπόδηση, νεοελληνιστί «λουκ», ιδίως των νεόφυτων κυριών. Ζούμε στην κοινωνία του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Υπάρχει ό,τι φαίνεται (στο γυαλί βέβαια!).
Για την ώρα ο κριτικός λόγος, πλην εξαιρέσεων, έχει σιγήσει. Άλλωστε στην αρχή είναι τα εύκολα και τα ευχάριστα. Τα δύσκολα ακολουθούν, αν και στην πραγματικότητα συνυπάρχουν και μάλιστα προπορεύονται.
Το πρόβλημα διαχρονική τουρκική επιθετικότητα αποκτά ήδη μέγιστες διαστάσεις. Ο Ερντογάν έκανε οξυδερκείς στρατηγικές κινήσεις. Κινήσεις «ματ»: Προσφέρθηκε και προφανώς απέδωσε για τον αμερικανό εντολέα του έργο στη διευθέτηση των σχέσεων Συρίας - Ιράκ, «τσουβάλιασε» με την αδρή συνδρομή της Κλίντον τον προαιώνιο εχθρό του, την Αρμενία, χωρίς να δυσαρεστήσει το «κολλητό» του Αζερμπαϊτζάν. Αναλαμβάνει συνήγορος υπεράσπισης του Ιράν χωρίς να διαταράξει τις στρατιωτικές συμμαχίες του με το Ισραήλ. Κάνει τρομερά ανοίγματα με τον αραβικό κόσμο με μόνο αντίτιμο λεκτικές επιθέσεις στο Ισραήλ. Αναγνωρίζεται από τον Ομπάμα περιφερειακός τοποτηρητής του σε εκτεταμένη ευρασιατική περίμετρο. Απτόητος υποδέχεται τον Πούτιν, συνάπτει μαζί του ενεργειακές συμφωνίες - μαμούθ και του αποσπά υπονομευτικές των ελληνικών συμφερόντων δηλώσεις για δύο κράτη στην Κύπρο και «λύση» Ανάν.
Η στρατηγική εκτίναξη της γείτονος ενισχύεται ήδη με την προωθούμενη νεοθωμανική ιδεολογία Νταβούτογλου. Ο Ερντογάν στο πρόσωπο του τελευταίου βρίσκει τον θεωρητικό της επερχόμενης νέας τουρκικής ιδεολογίας, καθώς ο νεοθωμανισμός υποκαθιστά τον κατερχόμενο κεμαλισμό, ο οποίος μετράει τώρα σοβαρά τραύματα (Εργκένεκον κ.λπ.) χωρίς να τολμήσει αντεπίθεση.
Η Άγκυρα, η οποία αρχικά εξέφρασε την προτίμησή της στα αντιπυραυλικά Patriots-Pac3, ψιλοκουβεντιάζει με Κίνα, αλλά και Ρωσία, για S-400 ενώ βέβαια είχε ξεσαλώσει τότε να μην πάνε οι S-300 στην Κύπρο, χατίρι που της έκανε η κυβέρνηση Σημίτη.
Ο τουρκικός Τύπος εγκωμιάζει διθυραμβικά τον κ. Παπανδρέου, όμως το καθεστώς δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αγρυπνεί και επιδίδεται αόκνως στις προσβολές των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Έκανε ωστόσο ένα διάλειμμα κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο υπερτίμησε πάντως ο κ. Παπανδρέου που φέρεται δηλώσας («ΝΕΑ» 14/10) ότι:
«Όταν ασκείς εσύ ο ίδιος πολιτικές πρωτοβουλιών, δεν αφήνεις στον άλλον να κάνει επιθετικές κινήσεις»!
Αυτός ο «άλλος» δεν νομίζουμε ότι συγκινείται από αυτά που συγκινούν εμάς. Έτυχε…
Διαφεύγει μάλλον την προσοχή των αρμοδίων η προσφάτως εκδοθείσα νέα ΝΟΤΑΜ της Τουρκίας που απαγορεύει την εκτέλεση ελληνικών ασκήσεων σε Λήμνο, Σαμοθράκη και Ψαρά και άλλη που απαγορεύει έρευνα και διάσωση σε Ικαρία, Σάμο, Χίο αξιώνοντας προηγούμενη άδεια του FIR Κωνσταντινουπόλεως. Υπερπτήσεις, ευρείας κλίμακας παρενοχλήσεις, στρατιωτικές ασκήσεις και άλλες ενέργειες ευθείας αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας είναι ένα διαρκώς κλιμακούμενο ανοιχτό μέτωπο.
Η (υποτιθέμενη) εθνική μας στρατηγική περιορίσθηκε στο σύνθημα «πλήρης συμμόρφωση, πλήρης ένταξη». Στην ουσία, δοθέντος ότι Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία είναι σταθερά κατά της ένταξης, πρόκειται για «υπόθεση εργασίας».
Το ΠΑΣΟΚ ως τώρα μιλούσε για εγκατάλειψη της αποκαλούμενης «στρατηγικής του Ελσίνκι». Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη; Στο Ελσίνκι το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη απεδέχθη «συνοριακές διαφορές» Ελλάδος - Τουρκίας.
Τούτο ενώ η πάγια θέση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ως τότε ήταν ότι μία είναι η διαφορά, και αυτή νομική και όχι πολιτική: η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αν απαριθμήσει κανείς τι έχει «ξεφορτώσει» έκτοτε η Άγκυρα στην κακή τη μοίρα Μεικτή Επιτροπή που πραγματοποίησε είκοσι συναντήσεις επί Σημίτη και κάπου είκοσι πέντε επί νέας διακυβέρνησης, όλες αυτές οι μονομερείς διεκδικήσεις με τη «στρατηγική Ελσίνκι» πάνε για Χάγη. Μπορούμε να φανταστούμε ότι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπαίνουν en block στην κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου που τελεί υπό εξωδικαστικές επιρροές, καθώς τα μέλη του δεν διέπονται, όπως οι εθνικοί δικαστές, από την προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία;
Η εθνική μας στρατηγική για να είναι εθνική και για να είναι στρατηγική πρέπει να επαναπροσδιορισθεί εκ βαθέων.
Μέχρι τώρα η προσδοκία να συμμορφωθεί η Άγκυρα με τα ευρωπαϊκά μέτρα και σταθμά διαψεύσθηκε παταγωδώς. Η Άγκυρα πορεύεται αβρόχοις ποσί τον ευρωπαϊκό της δρόμο, με δαπανήματα Ελλάδος - Κύπρου και στραβά μάτια των Κοινοτικών που θα ήταν αφελές να αναμένεται να είναι φιλελληνικότεροι των Ελλήνων. Το «πλήρης συμμόρφωση, πλήρης ένταξη» πρέπει να αναδιατυπωθεί: «μερική συμμόρφωση προβληματική πορεία, καμία συμμόρφωση διακοπή πορείας».
Θα τολμήσει η νέα κυβέρνηση να θέσει τας χείρας εις τον τύπον των ήλων και να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα; Αν όχι, θα ταΐζουμε στην έκφραση του Τσόρτσιλ τον κροκόδειλο, με την ελπίδα να μας φάει τελευταίους…
με την ελπίδα να μας φάει τελευταίους
Του Στέλιου ΠαπαθεμελήH κυβέρνηση ζει στον αστερισμό των ημερών του μέλιτος. Όλα τα φώτα είναι στραμμένα σε στοχευμένες κινήσεις μείζονος επικοινωνιακού ενδιαφέροντος.
Το ίδιο το σύστημα προσφέρεται μετά μανίας να απαθανατίσει τα δευτερεύοντα και τα ανούσια όπως π.χ. την ένδυση και την υπόδηση, νεοελληνιστί «λουκ», ιδίως των νεόφυτων κυριών. Ζούμε στην κοινωνία του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Υπάρχει ό,τι φαίνεται (στο γυαλί βέβαια!).
Για την ώρα ο κριτικός λόγος, πλην εξαιρέσεων, έχει σιγήσει. Άλλωστε στην αρχή είναι τα εύκολα και τα ευχάριστα. Τα δύσκολα ακολουθούν, αν και στην πραγματικότητα συνυπάρχουν και μάλιστα προπορεύονται.
Το πρόβλημα διαχρονική τουρκική επιθετικότητα αποκτά ήδη μέγιστες διαστάσεις. Ο Ερντογάν έκανε οξυδερκείς στρατηγικές κινήσεις. Κινήσεις «ματ»: Προσφέρθηκε και προφανώς απέδωσε για τον αμερικανό εντολέα του έργο στη διευθέτηση των σχέσεων Συρίας - Ιράκ, «τσουβάλιασε» με την αδρή συνδρομή της Κλίντον τον προαιώνιο εχθρό του, την Αρμενία, χωρίς να δυσαρεστήσει το «κολλητό» του Αζερμπαϊτζάν. Αναλαμβάνει συνήγορος υπεράσπισης του Ιράν χωρίς να διαταράξει τις στρατιωτικές συμμαχίες του με το Ισραήλ. Κάνει τρομερά ανοίγματα με τον αραβικό κόσμο με μόνο αντίτιμο λεκτικές επιθέσεις στο Ισραήλ. Αναγνωρίζεται από τον Ομπάμα περιφερειακός τοποτηρητής του σε εκτεταμένη ευρασιατική περίμετρο. Απτόητος υποδέχεται τον Πούτιν, συνάπτει μαζί του ενεργειακές συμφωνίες - μαμούθ και του αποσπά υπονομευτικές των ελληνικών συμφερόντων δηλώσεις για δύο κράτη στην Κύπρο και «λύση» Ανάν.
Η στρατηγική εκτίναξη της γείτονος ενισχύεται ήδη με την προωθούμενη νεοθωμανική ιδεολογία Νταβούτογλου. Ο Ερντογάν στο πρόσωπο του τελευταίου βρίσκει τον θεωρητικό της επερχόμενης νέας τουρκικής ιδεολογίας, καθώς ο νεοθωμανισμός υποκαθιστά τον κατερχόμενο κεμαλισμό, ο οποίος μετράει τώρα σοβαρά τραύματα (Εργκένεκον κ.λπ.) χωρίς να τολμήσει αντεπίθεση.
Η Άγκυρα, η οποία αρχικά εξέφρασε την προτίμησή της στα αντιπυραυλικά Patriots-Pac3, ψιλοκουβεντιάζει με Κίνα, αλλά και Ρωσία, για S-400 ενώ βέβαια είχε ξεσαλώσει τότε να μην πάνε οι S-300 στην Κύπρο, χατίρι που της έκανε η κυβέρνηση Σημίτη.
Ο τουρκικός Τύπος εγκωμιάζει διθυραμβικά τον κ. Παπανδρέου, όμως το καθεστώς δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αγρυπνεί και επιδίδεται αόκνως στις προσβολές των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Έκανε ωστόσο ένα διάλειμμα κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο υπερτίμησε πάντως ο κ. Παπανδρέου που φέρεται δηλώσας («ΝΕΑ» 14/10) ότι:
«Όταν ασκείς εσύ ο ίδιος πολιτικές πρωτοβουλιών, δεν αφήνεις στον άλλον να κάνει επιθετικές κινήσεις»!
Αυτός ο «άλλος» δεν νομίζουμε ότι συγκινείται από αυτά που συγκινούν εμάς. Έτυχε…
Διαφεύγει μάλλον την προσοχή των αρμοδίων η προσφάτως εκδοθείσα νέα ΝΟΤΑΜ της Τουρκίας που απαγορεύει την εκτέλεση ελληνικών ασκήσεων σε Λήμνο, Σαμοθράκη και Ψαρά και άλλη που απαγορεύει έρευνα και διάσωση σε Ικαρία, Σάμο, Χίο αξιώνοντας προηγούμενη άδεια του FIR Κωνσταντινουπόλεως. Υπερπτήσεις, ευρείας κλίμακας παρενοχλήσεις, στρατιωτικές ασκήσεις και άλλες ενέργειες ευθείας αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας είναι ένα διαρκώς κλιμακούμενο ανοιχτό μέτωπο.
Η (υποτιθέμενη) εθνική μας στρατηγική περιορίσθηκε στο σύνθημα «πλήρης συμμόρφωση, πλήρης ένταξη». Στην ουσία, δοθέντος ότι Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία είναι σταθερά κατά της ένταξης, πρόκειται για «υπόθεση εργασίας».
Το ΠΑΣΟΚ ως τώρα μιλούσε για εγκατάλειψη της αποκαλούμενης «στρατηγικής του Ελσίνκι». Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη; Στο Ελσίνκι το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη απεδέχθη «συνοριακές διαφορές» Ελλάδος - Τουρκίας.
Τούτο ενώ η πάγια θέση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ως τότε ήταν ότι μία είναι η διαφορά, και αυτή νομική και όχι πολιτική: η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αν απαριθμήσει κανείς τι έχει «ξεφορτώσει» έκτοτε η Άγκυρα στην κακή τη μοίρα Μεικτή Επιτροπή που πραγματοποίησε είκοσι συναντήσεις επί Σημίτη και κάπου είκοσι πέντε επί νέας διακυβέρνησης, όλες αυτές οι μονομερείς διεκδικήσεις με τη «στρατηγική Ελσίνκι» πάνε για Χάγη. Μπορούμε να φανταστούμε ότι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπαίνουν en block στην κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου που τελεί υπό εξωδικαστικές επιρροές, καθώς τα μέλη του δεν διέπονται, όπως οι εθνικοί δικαστές, από την προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία;
Η εθνική μας στρατηγική για να είναι εθνική και για να είναι στρατηγική πρέπει να επαναπροσδιορισθεί εκ βαθέων.
Μέχρι τώρα η προσδοκία να συμμορφωθεί η Άγκυρα με τα ευρωπαϊκά μέτρα και σταθμά διαψεύσθηκε παταγωδώς. Η Άγκυρα πορεύεται αβρόχοις ποσί τον ευρωπαϊκό της δρόμο, με δαπανήματα Ελλάδος - Κύπρου και στραβά μάτια των Κοινοτικών που θα ήταν αφελές να αναμένεται να είναι φιλελληνικότεροι των Ελλήνων. Το «πλήρης συμμόρφωση, πλήρης ένταξη» πρέπει να αναδιατυπωθεί: «μερική συμμόρφωση προβληματική πορεία, καμία συμμόρφωση διακοπή πορείας».
Θα τολμήσει η νέα κυβέρνηση να θέσει τας χείρας εις τον τύπον των ήλων και να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα; Αν όχι, θα ταΐζουμε στην έκφραση του Τσόρτσιλ τον κροκόδειλο, με την ελπίδα να μας φάει τελευταίους…
Αναδημοσίευση από "Ας μιλήσουμε επιτέλους "
