Δέησις

Δέησις
Κύριε βαρυαλγής, είναι η ψυχή εντός μου
πάσ' εξέλιπε πνοή, αύρας δροσεράς κι' ευόσμου.
Κλίνω γόνυ ευλαβώς, εις Ναόν τον Αγιόν Σου
και προσπίπτω ταπεινώς, προ των Ιερών ποδών Σου.
φως και Χάριν πέμψον Σύ, απ' τον λάμποντά Σου Θρόνον
Καταυγάζων την αχλύν, θεραπεύων πάντα πόνον.
Γνώρισόν μοι Σήν οδόν, ην μοι δος ν' ακολουθήσω
επιμόνως, σθεναρώς, όπως Σοι ευαρεστήσω.
Σος βραχίων κραταιός, μετ ' ενδόξου δυναστείας
ας φυλάττη και εμέ, από πάσης αμαρτίας.
Κι' εις εκείνην την στιγμήν, της ζωής μου την υστάτην
Δός, Σωτήρ, να μην ειπώ: «Φευ! πως έζησα εις μάτην!»

ΤΑ ΠΟΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ , έκδοση Ι.Μ.Θηβών και Λεβαδείας, 1971