γράφει ο Γιώργος Πρίμπας
Η αρχική σκέψη για τον τίτλο του θέματος ήταν “Περί ιδιωτικοποιήσεων οργανισμών διανομής αγαθών κοινής ωφέλειας” αλλά εγκαταλείφθηκε. Ο όρος διανομή μπορεί να ήταν μεν συμβατός με την έννοια της κοινής ωφέλειας, αλλά και γραμματικά σωστός ως προσδιορίζων το αντικείμενο του “ουσιαστικού” οργανισμού, αλλά προσέκρουε στο γεγονός ότι οι προς ιδιωτικοποίηση, και αμαρτωλοί σίγουρα, οργανισμοί σήμερα στην Ελλάδα ουδέποτε φροντίστηκε να διασφαλίζουν ελεύθερη πρόσβαση σε κάποιες ελάχιστες ποσότητες ενέργειας για οικιακές ανάγκες και πόσιμου νερού για τον πολίτη – τον πολίτη μέτοχο του κοινωνικού συνόλου και χρήστη των αγαθών.
Μιλώντας αναγκαστικά με όρους Ρουσό, αφού είναι ο πρώτος που έθεσε και τεκμηρίωσε όσο κανείς αργότερα το θέμα: πως δηλαδή η κατάθεση της φυσικής ελευθερίας του ατόμου, μάλιστα του κάθε ατόμου με τον ίδιο κοινό τρόπο, στην κοινωνική ομάδα θα δύναται να αποβεί προς το συμφέρον του, οφείλουμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι μία πολιτεία οφείλει εξ ορισμού να παρέχει ορισμένα αγαθά, απαραίτητα για την επιβίωση του κάθε πολίτη, διανέμοντας ελεύθερα μία ελάχιστη λογική ποσότητα σε κάθε μέλος της.
Το ποια θα είναι τα εν λόγω αγαθά και οι αντίστοιχες ποσότητες ελεύθερης πρόσβασης και χρήσης για κάθε πολίτη θα καθορίζεται και θα αποφασίζεται από την πλειοψηφία των πολιτών.
Αυτονόητο μάλλον πως στα αγαθά κοινής ωφέλειας θα περιλαμβάνονται μία στέγη, για κάθε ενήλικα, τροφή, πόσιμο νερό και ενέργεια για οικιακή χρήση.
Αυτονόητο επίσης πως τυχόν επιπλέον χρήση θα τιμολογείται ανάλογα.
Σ’ ένα μικρό βαθμό, αφού ποτέ δεν υπήρξε αυτή η ελάχιστη ποσότητα ως δικαίωμα για ελεύθερη πρόσβαση και χρήση στον κάθε υπήκοο του κράτους, οι μέχρι σήμερα οργανισμοί κοινής ωφέλειας παρείχαν τα αγαθά τα οποία διαχειρίζονταν φροντίζοντας την δυνατότητα διανομή τους παντού σε κάθε μέρος που κατοικείτο νόμιμα (αυτό το νόμιμα συζητήσιμο βέβαια…) δίνοντας την εντύπωση πως το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτά τελικά αφορά όλους. Χαρακτηριστικά μπορούμε να πούμε πως:
α) τα οικιακά τιμολόγια πώλησης ηλεκτρικού ρεύματος ήταν κοινά (με χαμηλότερο ανά μονάδα κόστος για τις μικρότερες αναλώσεις κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική των εμπορικών επιχειρήσεων) και ανεξάρτητα τόπου κατοικίας και
β) το πετρέλαιο θέρμανσης τύγχανε διαφορετικής φορολογικής μεταχείρισης από αυτό το κίνησης.
Στην Ελλάδα βέβαια που όλοι γνωρίζουμε – το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες δεν είναι κριτήριο αφού σε αυτό το κράτος, και όχι δυστυχώς πολιτεία, έτυχε να καταθέσουμε τη φυσική μας ελευθερία – όταν δούμε πίσω από τις μάσκες των απολογητών του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού και των ΜΜΕ, που εσκεμμένα σκοτίζουν τα γεγονότα ενοχοποιώντας το λαό για ένα τρόπο ζωής (της διαφθοράς να περιλαμβάνεται) που αυτοί προπαγάνδιζαν κι επέβαλαν στο όνομα του κέρδους τους και των πολυεθνικών των οποίων τα συμφέροντα ικανοποιούν, θα διαπιστώσουμε πως μετά
- την ολοκλήρωση των σχεδίων τους για ιδιωτικοποίηση όλων των οργανισμών κοινής ωφέλειας, και την αυτόματη μετατροπή αυτών που θα έπρεπε να είναι αγαθά σε προϊόντα εμπορεύσιμα σύμφωνα με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς του καπιταλισμού,
- την κατάργηση των οργανισμών που παρείχαν στέγη σε χαμηλά αμειβόμενους με πολυμελείς οικογένειες (με κοινωνικά κριτήρια)
- την ολοκλήρωση της απαξίωσης της δημόσιας παιδείας και του συστήματος δημόσιας υγείας
η ήδη αρρωστημένη σχέση, των υπηκόων αυτού του κράτους με το κράτος, η λειτουργούσα υπέρ των συμφερόντων των λίγων που λυμαίνονται το δεύτερο θα έχει μετατραπεί σε μία ολοκληρωτική σχέση δουλείας αφού το άτομο δεν θα έχει παρά μόνο υποχρεώσεις και μάλιστα υποχρεώσεις οι οποίες θα επιβάλλονται από τα μονοπωλιακά συμφέροντα, τις πολυεθνικές, το διεθνές τραπεζικό σύστημα, τις βιομηχανίες των διάφορων G8, G20 κλπ.
Παρ’ όλα αυτά οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος πρέπει να είναι ο κυρίαρχος και εν τέλει:
Σε μας και μόνο σε μας εναπόκειται να υπακούσουμε ή όχι στα σχέδια τους.
Σε μας και μόνο σε μας εναπόκειται να θέλουμε και να αγωνιστούμε να αποφασίζουμε εμείς για τους θεσμούς της πολιτείας της οποίας θα μετέχουμε.
Μιλώντας αναγκαστικά με όρους Ρουσό, αφού είναι ο πρώτος που έθεσε και τεκμηρίωσε όσο κανείς αργότερα το θέμα: πως δηλαδή η κατάθεση της φυσικής ελευθερίας του ατόμου, μάλιστα του κάθε ατόμου με τον ίδιο κοινό τρόπο, στην κοινωνική ομάδα θα δύναται να αποβεί προς το συμφέρον του, οφείλουμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι μία πολιτεία οφείλει εξ ορισμού να παρέχει ορισμένα αγαθά, απαραίτητα για την επιβίωση του κάθε πολίτη, διανέμοντας ελεύθερα μία ελάχιστη λογική ποσότητα σε κάθε μέλος της.
Το ποια θα είναι τα εν λόγω αγαθά και οι αντίστοιχες ποσότητες ελεύθερης πρόσβασης και χρήσης για κάθε πολίτη θα καθορίζεται και θα αποφασίζεται από την πλειοψηφία των πολιτών.
Αυτονόητο μάλλον πως στα αγαθά κοινής ωφέλειας θα περιλαμβάνονται μία στέγη, για κάθε ενήλικα, τροφή, πόσιμο νερό και ενέργεια για οικιακή χρήση.
Αυτονόητο επίσης πως τυχόν επιπλέον χρήση θα τιμολογείται ανάλογα.
Σ’ ένα μικρό βαθμό, αφού ποτέ δεν υπήρξε αυτή η ελάχιστη ποσότητα ως δικαίωμα για ελεύθερη πρόσβαση και χρήση στον κάθε υπήκοο του κράτους, οι μέχρι σήμερα οργανισμοί κοινής ωφέλειας παρείχαν τα αγαθά τα οποία διαχειρίζονταν φροντίζοντας την δυνατότητα διανομή τους παντού σε κάθε μέρος που κατοικείτο νόμιμα (αυτό το νόμιμα συζητήσιμο βέβαια…) δίνοντας την εντύπωση πως το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτά τελικά αφορά όλους. Χαρακτηριστικά μπορούμε να πούμε πως:
α) τα οικιακά τιμολόγια πώλησης ηλεκτρικού ρεύματος ήταν κοινά (με χαμηλότερο ανά μονάδα κόστος για τις μικρότερες αναλώσεις κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική των εμπορικών επιχειρήσεων) και ανεξάρτητα τόπου κατοικίας και
β) το πετρέλαιο θέρμανσης τύγχανε διαφορετικής φορολογικής μεταχείρισης από αυτό το κίνησης.
Στην Ελλάδα βέβαια που όλοι γνωρίζουμε – το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες δεν είναι κριτήριο αφού σε αυτό το κράτος, και όχι δυστυχώς πολιτεία, έτυχε να καταθέσουμε τη φυσική μας ελευθερία – όταν δούμε πίσω από τις μάσκες των απολογητών του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού και των ΜΜΕ, που εσκεμμένα σκοτίζουν τα γεγονότα ενοχοποιώντας το λαό για ένα τρόπο ζωής (της διαφθοράς να περιλαμβάνεται) που αυτοί προπαγάνδιζαν κι επέβαλαν στο όνομα του κέρδους τους και των πολυεθνικών των οποίων τα συμφέροντα ικανοποιούν, θα διαπιστώσουμε πως μετά
- την ολοκλήρωση των σχεδίων τους για ιδιωτικοποίηση όλων των οργανισμών κοινής ωφέλειας, και την αυτόματη μετατροπή αυτών που θα έπρεπε να είναι αγαθά σε προϊόντα εμπορεύσιμα σύμφωνα με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς του καπιταλισμού,
- την κατάργηση των οργανισμών που παρείχαν στέγη σε χαμηλά αμειβόμενους με πολυμελείς οικογένειες (με κοινωνικά κριτήρια)
- την ολοκλήρωση της απαξίωσης της δημόσιας παιδείας και του συστήματος δημόσιας υγείας
η ήδη αρρωστημένη σχέση, των υπηκόων αυτού του κράτους με το κράτος, η λειτουργούσα υπέρ των συμφερόντων των λίγων που λυμαίνονται το δεύτερο θα έχει μετατραπεί σε μία ολοκληρωτική σχέση δουλείας αφού το άτομο δεν θα έχει παρά μόνο υποχρεώσεις και μάλιστα υποχρεώσεις οι οποίες θα επιβάλλονται από τα μονοπωλιακά συμφέροντα, τις πολυεθνικές, το διεθνές τραπεζικό σύστημα, τις βιομηχανίες των διάφορων G8, G20 κλπ.
Παρ’ όλα αυτά οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος πρέπει να είναι ο κυρίαρχος και εν τέλει:
Σε μας και μόνο σε μας εναπόκειται να υπακούσουμε ή όχι στα σχέδια τους.
Σε μας και μόνο σε μας εναπόκειται να θέλουμε και να αγωνιστούμε να αποφασίζουμε εμείς για τους θεσμούς της πολιτείας της οποίας θα μετέχουμε.
