Όταν οι δικοί μας συνειδητοποιήσουν ότι η Τουρκία έχει διαχρονικά
δομικά προβλήματα και κρατιέται μόνο μέσω μίας τεχνητής αντιπαράθεσης
μεταξύ πολιτικού και στρατιωτικού πεδίου, τότε θα καταλάβουν ότι η
μοναδική δύναμή της είναι το φαινομενικό, το οποίο οφείλεται στις
αδυναμίες των αντιπάλων της.
Θεωρούμε ότι έχει μία μονομανία με την πατρίδα μας, ενώ η ύπαρξη μας
εδώ και τόσους αιώνες απέναντί της αποδεικνύει την ανικανότητά της να
μας εξοντώσει.
Εξετάζουμε τη θέση μας πάντα με ένα παθητικό τρόπο, λες και είμαστε
απλώς ένα ενδιάμεσο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Τουρκίας και
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κι όμως δεν είναι μόνο αυτή η συνεισφορά μας στην ανθρωπότητα.
Ο ελληνισμός δεν είναι μία οντότητα που έχει φοβίες, όπως ο κρατικός
φορέας, παράγει ένα έργο για όλους και δεν περιορίζεται σε μορφή
ελλαδικής μιζέριας που προσπαθούν να μας μάθει η κοινωνία και
δημοσιογραφία του κενού.
Κάθε φορά που δίνουμε σημασία σ’ ένα υπουργό εξωτερικών της
Τουρκίας, ο οποίος έχει το επίπεδο ενός υπουργού τύπου, το κάνουμε για
να κρύψουμε τις δικές μας αδυναμίες στρατηγικής διαχείρισης μίας κρίσης.
Προωθούν έννοιες του τύπου ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ η
πραγματικότητα της ιστορίας αποδεικνύει ότι επιθυμούν να συνομιλούν με
ραγιάδες.
Διότι τι άλλο να πούμε, όταν μιλούν να χωρίσουν το Αιγαίο στα δύο.
Ο Ελληνισμός γεννήθηκε στο Αιγαίο και πουθενά αλλού. Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, διεκδικούν αυτόν τον χώρο;
Μήπως επειδή εμείς οι ίδιοι θεωρούμε χαμένες τις λεγόμενες αλησμόνητες πατρίδες;
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι με το πρόσχημα της τεχνητής κρίσης που πρόκειται να μας πείσουν ότι πρέπει να κάνουμε παραχωρήσεις.
Τα ελληνικά νησιά δεν είναι για ξεπούλημα ακόμα και να το ήθελε ο κρατικός φορέας.
Όλοι έχουμε καταλάβει την αξία της ΑΟΖ και της οικονομικής δραστηριότητας.
Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία.
Γι’ αυτό το λόγο κάνει τόσες προσπάθειες για να παρακάμψει το Διεθνές Δίκαιο, μόνο που έχει εναντίον της και την τοποστρατηγική.
Κι αν καταφέρει να λυγίσει το πρώτο λόγω δικών μας λανθασμένων χειρισμών, η δεύτερη δε θα γονατίσει.
Η ουσία είναι μία σε αυτό το πλαίσιο: η τοποστρατηγική δομή του
Αιγαίου είναι ανθεκτική, και αυτή περιλαμβάνει και το Καστελλόριζο με το
σύμπλεγμά του.
Και γνωρίζουμε ότι αποτελεί την αιχμή του δόρατος όχι μόνο για την
Ανατολική ΑΟΖ της Ελλάδος αλλά και για τη συνεκτικότητα σε αυτή την
περιοχή, της ευρωπαϊκής ΑΟΖ.
Οι Ευρωπαίοι στρατηγιστές το έχουν αντιληφθεί εδώ και χρόνια και δεν
πρόκειται να παραμείνουν άπραγοι. Αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση από
την πλευρά του λαού μας να είναι ενημερωμένος, όχι μόνο για τις
πολιτικές εξελίξεις, αλλά και για τις στρατηγικές αντιστάσεις.
Διότι η εξέλιξη δίχως αντίσταση μπορεί να οδηγήσει σε μία μορφή υποχώρησης, η οποία δεν επιτρέπεται στην προκειμένη περίπτωση.
Αν ο λαός μας κατανοήσει μερικά δομικά στοιχεία, τότε θα είναι
έτοιμος να αντισταθεί σε οποιαδήποτε ενέργεια που δεν εξασφαλίζει την
ακεραιότητά του.
Αυτό δεν έχει σχέση με την Τουρκία, αλλά αποκλειστικά με μας και την πατρίδα μας.
