Στους ἀντίποδες τῆς ταπεινῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἀμαρτωλότητός μας
βρίσκεται ὁ μεγαλύτερος καί πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρός τῆς μετανοίας: ἡ
αὐτοδικαίωση, πού εἶναι γέννημα τῆς ὑπερηφανίας.
Ἡ διαστροφή στίς μέρες μας εἶναι τέτοια, ὥστε καί ἄνθρωποι βυθισμένοι
κυριολεκτικά στήν ἀμαρτία νά μένουν ἀμετανόητοι καί αὐτοδικαιούμενοι.
Σέ σύγχρονο ἔργο κοσμικοῦ συγγραφέως ὁ ἥρωας διαπράττει ἑκουσίως ἕνα
φόνο γιά νά βρεί διέξοδο στά ἀδιέξοδά του και κλείνεται στήν φυλακή.
Καταδικάζεται σέ θάνατο καί λίγο πρό τῆς ἐκτελέσεως ἐπαναλαμβάνει
πεισματικά: «Εἶχα δίκαιο, ἔχω δίκαιο, θα ἔχω δίκαιο».
Ὁ αὐτοδικαιούμενος ἄνθρωπος εἶναι ἐκείνος που πάσχει περισσότερο ἀπό
ψυχολογικά προβλήματα, ἐπειδή ἀπωθεί τήν ἐνοχή του. Γίνεται ἔτσι
νευρικός, διαταραγμένος, ἀνικανοποίητος, ἀπαιτητικός, ἀναρχικός.
Ἀκολουθώντας το παράδειγμα τοῦ Ἑωσφόρου, δέν θέλει νά ζητήση συγχώρηση
καί νά ὁμολογήση ἁμαρτίες. Ἐπαναλαμβάνει ὡς ἑπωδό τά λόγια: «Εἶχα
δίκαιο, ἔχω ὁπωσδήποτε δίκαιο, θα ἔχω πάντα δίκαιο» καί βάζει μόνος του
φράγμα στήν ἄβυσσο τοῦ θείου ἐλέους.
Πηγή: Φωτοτυπία ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ἐλεούσης Πατρῶν (31/7/2011)
Το αλίευσα ΕΔΩ http://istologio.org/
