Απόστολος: Α΄ Κορ. δ‘ 9 – 16
Ευαγγέλιο: Ματθ. ιζ’ 14 – 23
Δεν
είναι η πρώτη φορά που με αφορμή το σοβαρότατο αυτό θαύμα του Κυρίου,
θα ασχοληθούμε με τους νέους, τα παιδιά μας. Ασφαλώς, αγαπητοί μου, η
φροντίδα και η αγάπη για τα παιδιά μας είναι μια έμφυτη στάση που έχει
αποθησαυριστεί μέσα μας για την εξασφάλιση της επιβίωσης του ανθρωπίνου
γένους. Ωστόσο δεν περιορίζεται στο απλό ένστικτο που κάθε ζωντανός
οργανισμός έχει, αλλά παίρνει μια άλλη μορφή και ένα σημαντικό
περιεχόμενο όταν αναφερόμαστε στον άνθρωπο. Η αγάπη μας για τα παιδιά
μας περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από την υλική συντήρησή τους.
Φροντίζουμε με πολλή αγάπη και ιδιαίτερη στοργή για τη μόρφωσή τους, την
ανατροφή τους. Ξενυχτούμε δίπλα τους, σε κάθε τους ανάγκη. Θυσιάζουμε
τον πολύτιμό μας χρόνο, χωρίς να υπολογίζουμε τίποτε. Γιατί τα θεωρούμε
μέρος του εαυτού μας, μια προέκτασή μας. Και φυσικά είναι. Και είμαστε
υπεύθυνοι για τα παιδιά μας.
Αλλά
αυτή η φροντίδα είναι και μια κοινωνική ανάγκη. Είναι η αυριανή γενιά
των πολιτών της πατρίδας μας και όχι μόνο η προέκταση της οικογένειάς
μας. Γι αυτό και οι οργανωμένες κοινωνίες καταβάλλουν με ποικίλους
τρόπους, συστηματικές φροντίδες για τη νέα γενιά. Άλλοτε βέβαια
περιορίζονται στη νομική κατοχύρωση της προστασίας τους και τη μόρφωσή
τους. Κι άλλοτε αντιμετωπίζουν με πραγματικό ενδιαφέρον τα διάφορα
προβλήματα που έχει φέρει μαζί του ο σύγχρονος πολιτισμός, η απρόσκοπτη
διακίνηση ιδεών, που δεν είναι πάντοτε προς όφελός της νεολαίας. Είναι
φανερό ότι ενώ η νεότητα ξεκινά από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας,
δεν διακρίνεται πάντοτε από την αναγκαία ωριμότητα για να αντιμετωπίσει,
ανυποψίαστη όπως είναι, τις ποικίλες και αφανείς παγίδες που σκόπιμα
κάποιοι τοποθετούν στο πέρασμά της. Και το χειρότερο είναι ότι τις πιο
πολλές φορές, άλλο τόσο ανυποψίαστοι είναι και οι γονείς για το τι
συμβαίνει στα παιδιά τους. Και δυστυχώς πολλές φορές, τελευταίοι αυτοί,
πληροφορούνται τα παθήματα και προβλήματα των παιδιών, και κάποτε είναι
πολύ αργά.
Προσφεύγει
λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ο δυστυχής πατέρας του σημερινού
ευαγγελικού αναγνώσματος, για το γιο του, απογοητευμένος από την
αδυναμία των μαθητών του Κυρίου, πιστεύοντας όμως στη δύναμή Του. Και το
θαύμα συμβαίνει. Ο πατέρας το άτυχου, μέχρι εκείνη τη στιγμή, παιδιού,
γνώριζε το πρόβλημα της υγείας του γιου του. Δεν γνώριζε όμως κανένα
φάρμακο. Δεν κατόρθωσε κανένας γιατρός να τον θεραπεύσει. Είχε ακούσει
για τα θαύματα του Κυρίου, αλλά όπως φαίνεται και των μαθητών, για να
απευθυνθεί σ’ αυτούς πρώτα. Πλησίασε τους μαθητές, που φαίνεται δεν
μπόρεσαν να ασκήσουν τη θεόσδοτη δύναμη της πίστης τους και να
θεραπεύσουν τον νεαρό. Αλλά προφανώς η πίστη του ανθρώπου αυτού δεν ήταν
τυχαία. Ο Κύριος δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσει αν πιστεύει, γιατί το
είδε. Δεν χρειάστηκε να το τονίσει, όπως σε άλλες περιπτώσεις έπραξε για
να αντιληφθούν και οι άλλοι γύρω, ότι προαπαιτείται πίστη για να συμβεί
το θαύμα. Και δεν χρειάστηκε, γιατί όλοι εκεί γύρω, κατάλαβαν από τη
όλη συμπεριφορά του γονατισμένου, του και ίσως και λίγο θυμωμένου,
ανθρώπου που δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί αντίρρηση. Ευχαριστεί τον
Θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, η έντονη και επίμονη απαίτησή μας, όταν
συνοδεύεται από βαθιά και σταθερή πίστη. Χαίρεται ο Θεός όταν το πλάσμα
Του, έρχεται όπως το παιδί στη μάνα και τον πατέρα για να ζητήσει κάτι
που θέλει, κάτι που έχει ανάγκη.
Και ο Θεός δεν αρνείται. «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν».
Αν λοιπόν έχετε τόση πίστη όση χωράει σε ένα μικρό σιναπόσπορό και
ζητήσετε από το βουνό να μετακινηθεί από εδώ και τοποθετηθεί εκεί. Θα
γίνει αυτό και δεν θα είναι τίποτε αδύνατο για σας. Τεράστια η δύναμη
της πίστης, αγαπητοί μου. Η εικόνα του τόσο μικρού σιναπόσπορου από τη
μια μεριά και του βουνού από την άλλη χαρακτηρίζουν την τρομερή δύναμη,
που δυστυχώς δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε. Όταν όμως έχουμε την
χωρίς αμφιβολίες και σταθερή πίστη στη δύναμη που δεχόμαστε από τον Θεό,
τότε τίποτε δεν μπορεί να αδυνατίσει σε μας. Κι όταν, πονεμένοι γονείς,
βλέπουμε τα παιδιά μας να ξεφεύγουν από το δρόμο του Θεού, όταν
εμπλέκονται σε συνήθειες καταστρεπτικές, ή όταν έχουν κάποιο πρόβλημα
υγείας ή και κάποια άλλη δυσκολία ή αναποδιά στη ζωή τους, τότε τι μας
μένει; Η προσφυγή μας στον Κύριο. Εκείνος μόνο μπορεί. Από εκεί θα
ζητήσουμε βοήθεια, προστασία. Και να είστε βέβαιοι, ότι δεν πρόκειται να
μας αρνηθεί. Προσέθεσε όμως και κάτι άλλο ο Κύριος στους μαθητές Του,
που απορούσαν για την αδυναμία τους να ελευθερώσουν από το πρόβλημά του
το νεαρό. Την προσευχή και τη νηστεία. Η προσευχή είναι το χρήσιμο
εργαλείο που θα στερεώσει την επικοινωνία μας με τον Θεό και η νηστεία
που θα αφήσει ελεύθερο το νου μας και ήρεμες τις αισθήσεις μας για να
νοιώσουμε την έντονη παρουσία και τη δύναμη του Πατέρα μας. Με τη
βοήθειά Του και απέραντη αγάπη Του για μας, θα αντιμετωπίσουμε με
επιτυχία τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματά μας. Γένοιτο.
Δ.Γ.Σ- Μητρόπολη ΠάφουΤο αλίευσα ΕΔΩ http://aktines.blogspot.com/2011/08/blog-post_5228.html
