ΕΡ.: Γέροντα, μιλήστε μας για το άβατο του Αγίου Όρους και τη φημολογούμενη κατάργησή του.
ΑΠ.: Κατά καιρούς τίθεται το θέμα. Νομίζω πως γίνεται για κατανάλωση και για να ασχολούμεθα με κάτι άλλο, αφήνοντας στην άκρη άλλα ουσιαστικότερα προβλήματα. Το άβατο, δεν είναι μια χθεσινή παραξενιά των μοναχών. Έχει θεσπισθεί από τότε που υπήρξε μοναχισμός. Σε όλα τα Ορθόδοξα μοναστήρια της Ανατολής, εις μεν τα γυναικεία δεν επιτρέπονταν άνδρες, εις δε τα ανδρικά δεν επιτρέπονταν γυναίκες. Ήταν αυστηρός ο μοναχισμός, ο αρχέγονος.
Ο αγιορείτικος μοναχισμός, που οργανώθηκε τον 10ο αιώνα από τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, έφερε αυτό το πνεύμα της αυστηρότητος και του αβάτου στον ιερό αυτό χώρο, όχι γιατί η γυναίκα θεωρείται δαίμονας ή αμαρτία ή γιατί οι μοναχοί είναι μισογύνηδες, αλλά καθαρά για λόγους ασκήσεως. Άλλωστε, το πιο τιμημένο πρόσωπο στο Άγιον Όρος είναι το γυναικείο πρόσωπο της Παναγίας. Έπειτα, ας θυμήσουμε πως η γυναίκα, η Εύα, πλάσθηκε από το πλευρό του Αδάμ. Δεν πλάσθηκε ούτε από το κεφάλι, ούτε από τα πόδια. Ούτε ανώτερη είναι, ούτε κατώτερη, αλλά συμπλήρωμα, ίση.
Ο Θεός ως παντογνώστης και προγνώστης δημιούργησε τη γυναίκα, για να είναι σύντροφος του Αδάμ στις περιπέτειες του βίου. Επιστρέφοντας ο άνδρας από τα χωράφια, από τις εργασίες, να βρει λίγη θαλπωρή, ευγένεια, κολακεία, έτοιμο φαγητό... H γυναίκα υπάρχει για να θεραπεύσει την αγωνία, το άγχος του ανδρός και να προσφέρει αυτή τη θαλπωρή και κολακεία.
Ο μοναχός δεν αποφεύγει μόνο ό,τι είναι αμαρτία, αλλά και ό,τι του προσφέρει ιδιαίτερη ανάπαυση, ηδονή. Ας σημειώσουμε, τέλος ότι η Ιερά Κοινότητα τα τελευταία χρόνια έχει μειώσει και την είσοδο του αριθμού των ανδρών στο Άγιον Όρος, έτσι ώστε να διατηρείται αυτό το ησυχαστικό, απαραίτητο περιβάλλον, για την καλύτερη ανάπτυξη του μοναχισμού.
Το αλίευσα ΕΔΩ
