του Βλάση ΑγτζίδηΟ φίλος Γιώργος Μπέρτζος του “Αδέσμευτου”, με αφορμή την επίσκεψη Eρντογάν στην Ελλάδα, ζήτησε την άποψή μου, την οποία και δημοσίευσε στο φύλλο της 16ης Μαϊου :
Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν και της πολυπληθούς τουρκικής αντιπροσωπείας στην Αθήνα δημιουργεί την εικόνα ότι κάτι αλλάζει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου χαρακτήρισε «Επανάσταση» την επίσκεψη αυτή, η οποία όμως εντάσσεται στο νέο πλαίσιο “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, όπως υποστηρίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.
Επί της ουσίας αυτό σημαίνει ότι η τουρκική ηγεσία, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση της εσωτερικής συνταγματικής μεταρρύθμισης και της σύγκρουσης για την εξουσία με τους στρατιωτικούς και το παραδοσιακό κεμαλικό κατεστημένο θέλει να μειώσει τις εξωτερικές εντάσεις.
Παράλληλα, η μείωση αυτή της επιτρέπει να διαχειριστεί καλύτερα, προς όφελος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του τουρκικού κράτους, την εξέγερση των Κούρδων στο εσωτερικό της χώρας και να διευρύνει την επιρροή της στην υπό διαμόρφωση περιοχή της Μεσοποταμίας. Αυτός είναι ο βαθύτερος και πρωταρχικός στόχος για την πολυθρυλούμενη “αλλαγή της ατμόσφαιρας” στις σχέσεις με την Ελλάδα και “αλλαγή της αντίληψης ότι οι δύο χώρες είναι αντίπαλες”.
Η νέα άποψη της ομάδας Ερντογάν-Νταβούτογλου “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, σημαίνει επί της ουσίας διευκόλυνση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική κυβέρνηση, διατηρώντας όμως τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για το Αιγαίο και μεταθέτοντας την επαναφορά τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αργότερα, όταν θα έχει κλείσει τα υπόλοιπα μέτωπα. Η πολιτική μαλακώνω κάπου και σκληραίνω κάπου αλλού, είναι μια οπορτουνιστική πολιτική, την οποία την ακολουθεί η τουρκική πλευρά κατά την επίσκεψη τούτη. Παράδειγμα αποτελεί το αίτημα, όπως προβλήθηκε στον Τύπο, για αλλαγή των ελληνικών βιβλίων Ιστορίας με την απαλοιφή των σημείων εκείνων που αναφέρονται στη Μικρασιατική Καταστροφή, στην τραγωδία της Σμύρνης και στη Γενοκτονία των Ποντίων.
Στο σημείο αυτό η πολιτική του Ερντογάν έχει αλλάξει και έχει ολισθήσει σε σκληρότερες θέσεις, που απηχούν τις απόψεις του σκληρού κεμαλικού κατεστημένου. Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτά που συνέβησαν στην Ανατολή από τον τουρκικό εθνικισμό από το 1911, συνιστούν μια από τις πλέον δραματικές σελίδες της ιστορίας της Ευρώπης, εφόσον σχετίζονται με την προαποφασισμένη πολιτική μιας μιλιταριστικής εξουσίας να εξοντώσει τις ανεπιθύμητες σ’ αυτήν κοινότητες. Οπότε, ενώ και για τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα (International Association of Genocide Scholars – IAGS) και για τους σοβαρούς μη εθνικιστές Τούρκους ιστορικούς το ζήτημα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, η τουρκική κυβέρνηση έχει οπισθοχωρήσει σε θέσεις συγκάλυψης της πολιτικής εθνικών εκκαθαρίσεων (“A Shameful act”).
Η ειλικρίνεια της τουρκικής στάσης μπορεί να κριθεί σε τέτοια ζητήματα, που επί της ουσίας είναι ανώδυνα και σχετίζονται μόνο και αποκλειστικά με την ιστορική Μνήμη. Γιατί καμιά οικονομική ή εδαφική διεκδίκηση δεν τα συνοδεύει, δεδομένου ότι σε επίπεδο συμφωνίας αυτές οι πλευρές έχουν «κλείσει» με τη Συνθήκη της Λωζάννης.
http://kars1918.wordpress.com
Το αλίευσα ΕΔΩ
