του Τάκη Σπηλιόπουλου
Οι Ισλανδοί την επομένη της χρεοκοπίας τους, ανακοίνωσαν σκληρά μέτρα. Ζήτησαν θυσίες από τον λαό προκειμένου να ορθοποδήσει η χώρα τους και να επιβιώσει από την κρίση. Όμως έκαναν συγχρόνως κάτι ακόμη. Μια επιτροπή βουλευτών και τεχνοκρατών συνέταξε ταχύτατα ένα αναλυτικό πόρισμα, για τα αίτια της κατάρρευσης της χώρας. Κατέγραψαν με κάθε λεπτομέρεια, όλους τους λάθος χειρισμούς και όλες τις αποφάσεις που οδήγησαν στην καταστροφή.
Συμπεριέλαβαν δε και όλα τα σχετικά έγγραφα που αποδείκνυαν τα γραφόμενά τους. Όλα αυτά τυπώθηκαν σε έναν καλαίσθητο τόμο 2000 σελίδων, που στη συνέχεια διατέθηκε προς πώληση στα βιβλιοπωλεία, απ’ όπου έγινε ανάρπαστος. Έτσι οι πάντες γνώριζαν λίγες βδομάδες μετά, τι ακριβώς συνέβη, για ποιο λόγο οδηγήθηκαν στην χρεοκοπία και ποιος έφταιγε.
Κάντε τώρα τις συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς. Εδώ η βουλή συζητά και θα συζητά για καιρό, για το Βατοπέδι και τη Ζήμενς, υποθέσεις που έχουν βάθος μεγαλύτερο της δεκαετίας Αναζητούν ενόχους για αδικήματα που ναι μεν προκάλεσαν αποδεδειγμένα βλάβη στη χώρα, για τα οποία όμως δεν τίθεται θέμα να τιμωρηθεί κανείς όσο ένοχος και να είναι, λόγω παραγραφής! Υποθέσεις που διαχειρίζονται εξεταστικές επιτροπές που όλα τα μέλη τους θα ακούσουν τους ίδιους μάρτυρες, θα εξετάσουν τα ίδια έγγραφα και παρ’ όλα αυτά θα συντάξουν όχι ένα, άλλα πέντε πορίσματα για την κάθε υπόθεση. Και η κωμωδία θα συνεχιστεί στις προανακριτικές επιτροπές που θα ακολουθήσουν μέσα στο καλοκαίρι!
Και όταν με το καλό τελειώσουν με όλα αυτά, θα ξεκινήσουν να συζητούν για τις ευθύνες αυτών που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία. Μην έχετε δε καμία αμφιβολία, πως όπως συνήθως συμβαίνει, ούτε ένοχοι θα προκύψουν, ούτε κανείς μας θα γίνει σοφότερος.
Ωστόσο το πλέον δυσάρεστο είναι, πως όλα αυτά γίνονται σε ένα κλίμα γενικευμένης νοσηρότητας. Που χαρακτηρίζεται από καχυποψία, φήμες, σκανδαλολογία, αλλά και την εντεινόμενη απαξίωση της πολιτικής.
Έτσι προκειμένου να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα, προαναγγέλθηκε από τον πρόεδρο της βουλής, πως στο μέλλον θα τίθενται περιορισμοί στη βουλευτική ασυλία. Υποτίθεται πως αν η δίωξη του βουλευτή δεν συνδέεται με την πολιτική του δράση, η αρμόδια επιτροπή θα προτείνει στο σώμα την άρση της ασυλίας. Βέβαια οι βουλευτές θα ψηφίζουν στη συνέχεια κατά το δοκούν, κάτι που γίνεται άλλωστε και σήμερα.
Όπως για παράδειγμα προχθές, όπου στην ολομέλεια συζητήθηκαν τέσσερις περιπτώσεις άρσης ασυλίας. Για τις δύο από αυτές, οι κατηγορούμενοι βουλευτές ζήτησαν οι από το σώμα να εγκρίνει την άρση της ασυλία τους, προκειμένου να υπερασπισθούν τον εαυτό τους ενώπιον των δικαστηρίων. Παρ’ όλα αυτά, είτε το πιστεύεται είτε όχι, το 1/3 του σώματος ψήφισε κατά της άρσης!
Το ακόμη γελοιωδέστερο ήταν όταν σε δύο άλλες περιπτώσεις, που οι κατηγορίες αφορούσαν τα αδικήματα της συκοφαντικής δυσφήμησης, της απειλής και της εξύβρισης, όπως σωστά μαντεύετε, το όχι στην άρση ασυλίας ήταν καθολικό! Είναι προφανές πως είτε δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία, είτε το γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν. Μακάρι τουλάχιστον να συμβαίνει το πρώτο.
Το αλίευσα ΕΔΩ
