Α ν τ ί π ρ ο λ ό γ ο υ
«Χρειάζεται νέον Εικοσιένα, εσωτερικόν Εικοσιένα, το οποίον να αναπετάση την σημαίαν της Επαναστάσεως, την σημαίαν της Ανεξαρτησίας από της Εμπορικής αυτής Εταιρίας, την οποίαν διαδοχικώς διευθύνει ένας αρχηγός». Β. Γαβριηλίδης 1883
Ενώ η Ιστορία επαναλαμβάνεται, οι Επαναστάσεις ποτέ δεν είναι πανομοιότυπες. Κάθε μια έχει την ιστορική σφραγίδα της εποχής της και ξεχωριστά κίνητρα. Εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, κοινωνικά ή συνδυασμό περισσότερων.
Η ειδοποιός διαφορά τους είναι πως μερικές γίνονται για να αποτινάξουν οι λαοί τον εξωτερικό δυνάστη ενώ άλλες στρέφονται ενάντια στους εσωτερικούς δυνάστες.
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, για παράδειγμα, ήταν ένας αιματοβαμμένος απελευθερωτικός αγώνας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
Ενώ η Γαλλική Επανάσταση, μία εσωτερική λαϊκή εξέγερση, με κεντρικό σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» ενέπνευσε τους λαούς της Ευρώπης ενάντια στην εκμετάλλευση και έριξε τη «Βαστίλη» της μοναρχίας και της απολυταρχίας.
Πέρα από την αποτίναξη της δουλείας, κοινός παρονομαστής, θρυαλλίδα και φιτίλι εμποτισμένο στο εύφλεκτο υγρό των λαϊκών εξεγέρσεων είναι η φτώχια, η ανέχεια και η πείνα των λαών.
Και ένα θλιβερό ιστορικό συμπέρασμα, που πρέπει να εκλείψει στις ειρηνικές κοινωνίες του μέλλοντος, είναι πως κάθε επανάσταση συνοδεύεται από απώλειες ανθρωπίνων ζωών. Συνεπώς, η προστασία της ανθρώπινης ζωής πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους πάντες, από δω και πέρα, υπεύθυνους και μη, όπως δεν τους έχει απασχολήσει ποτέ μέχρι σήμερα.
1 7 0 0 ε κ α το μ μ ύ ρ ι α
Ενεοί και εμβρόντητοι μένουμε, σα να ανακαλύπτουμε την Αμερική εκ νέου, σαν άλλοι Κολόμβοι, όσο συνειδητοποιούμε το μέγεθος της ελληνικής δημοσιονομικής και κοινωνικής παθογένειας σε ιστορικό βάθος χρόνου.
Οδηγούμαστε, κατόπιν εορτής, οι περισσότεροι στην οικτρή διαπίστωση πως το πρόβλημα της σημερινής χρεοκοπίας του κράτους - οικονομικής και ηθικής - δεν προέκυψε ακραιφνώς ως αποκύημα παρθενογένεσης στις αρχές της τρίτης χιλιετίας αλλά βρίσκεται βαθιά ριζωμένο στις απαρχές της δημιουργίας του Νεοελληνικού κράτους.
Πέρασαν 127 χρόνια από τότε που ο εκδότης Βλάσσης Γαβριηλίδης μιλούσε, grosso modo, για πόλεμο μεταξύ κράτους και έθνους.
Σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα, στο σατιροπολιτικό περιοδικό του «ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ», στο τεύχος της 27ης Ιανουαρίου 1883, δημοσίευσε μία εξαιρετικά επίκαιρη κραυγή αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας, έναν οικονομικοκοινωνικό απολογισμό, διατυπωμένο με εννέα ερωταποκρίσεις και ένα καυστικό συμπέρασμα για τα πενήντα πρώτα χρόνια προβληματικής διακυβέρνησης της χώρας. Είχαν κιόλας μεσολαβήσει δύο πτωχεύσεις, του 1827 και του 1843.
Ο ασυνήθιστος τίτλος του άρθρου: «1700 εκατομμύρια», εκ πρώτης όψεως, κεντρίζει την περιέργεια του αναγνώστη.
Ο συντάκτης του, ομολογεί ρητά, πως η δουλεία στην Ελλάδα συνεχίζεται με ιδιότυπο καθεστώς για πενήντα χρόνια μετά την Απελευθέρωση από τους Τούρκους. Χωρίς την ιδιότητα του οικονομολόγου κάνει τους υπολογισμούς του «μπακαλίστικα» μεν, ωστόσο στηλιτεύει την καρδιά του προβλήματος.
Έστω κι αν τα νούμερα παρουσιάζουν αποκλίσεις από την πραγματικότητα η κοφτή εξεταστική του ματιά και τα συμπεράσματα διατυπωμένα υπό τύπον ερωταπαντήσεων αποτελούν ιστορικό τεκμήριο .
Τ α ε ν ν έ α ε ξ ε τ α σ τ ι κ ά ε ρ ω τ ή μ α τ α
Ερώτημα πρώτο: «Τι εσώδευσε κατά το διάστημα 1833-1883 η Ελλάς;».
Απάντηση: Το κράτος απέσπασε από τα θυλάκια των Ελλήνων για κάθε χρόνο 25 εκατομμύρια. 1250 εκατομμύρια, δηλαδή, στα πενήντα χρόνια. Σε αυτά προσθέτει και τα 500 εκατομμύρια του δημόσιου χρέους της Ελλάδας.
Στο διάστημα, από το 1833 μέχρι το 1883, εκτιμά πως αποσπάσθηκαν από τη μικρή, φτωχή και ακαλλιέργητη κατά το ήμισυ χώρα δύο δισεκατομμύρια (σε αποτιμήσεις του 1883).
Ερώτημα δεύτερο: «Τι πήρε η Ελλάδα από τα 1700 εκατομμύρια;»
Απάντηση:
Ο κατάλογος αντί για οφέλη απαριθμεί τα αρνητικά ρεκόρ. Μιλάει για:
Ληστεία που εξάντλησε το κράτος.
«Αποκτήνωση».
Θύματα πολέμων (συνεπώς και εργατικά χέρια που έλειψαν).
Διασπάθιση εθνικών γαιών με τις ευλογίες του κράτους.
Παντελή έλλειψη συγκοινωνιών.
Τέλμα εμπορίου και γεωργίας.
«Ημιάγριες» συμπεριφορές του λαού.
Έλλειψη παιδείας.
Διαφθορά χαρακτήρων και γενική στασιμότητα του κράτους.
Ερώτημα τρίτο: « Πού είναι τα δημόσια έργα;»
Απάντηση: «Άλλο δημόσιο έργο εκτός από τη γέφυρα της Χαλκίδας δε γνωρίζω».
Ερώτημα τέταρτο: Πού είναι ο στόλος;
Απάντηση: «Άλλο στόλο πλην του θωρηκτού «Γεώργιος» δε γνωρίζω.
Ερώτημα πέμπτο: «Πού είναι τα επιστημονικά του σωματεία οι Ακαδημίες, α Πανεπιστήμια, τα Μουσεία, οι Συλλογές οι Εμπορικές και Πολυτεχνικές Σχολές»;
Απάντηση: « Ό,τι έχουμε από αυτά είναι προϊόν ιδιωτικής πρωτοβουλίας και συνδρομής».
Ερώτημα έκτο: «Πού είναι οι φυλακές»;
Απάντηση: «Ένα τζαμί, ένα μπουντρούμι και δυο τρεις ιδιωτικές κατοικίες».
Ερώτημα έβδομο: «Πού είναι τα φρούριά μας;»
Απάντηση: «Οι σάκοι με τα πίτουρα επάνω στην Καστέλα για το φόβο των εχθρών».
Ερώτημα όγδοο: «Πού είναι οι στρατώνες, τα σχολεία, οι σιδηρόδρομοι, τα δικαστήρια οι δημόσιοι κήποι, τα δάση οι διώρυγες, οι πλωτοί ποταμοί οι αποξηράνσεις ελών, το αποχευτικό σύστημα οι υπόνομοι»;
Ερώτημα ένατο: Άντε να ανέρχονται γύρω στα 200 εκατομμύρια τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Τι έγιναν τα άλλα 1500;
Απάντηση: «Η υπαλληλία και ο στρατός (οι αιώνιες αμυντικές δαπάνες) ροκάνισαν το μισά από αυτά τα δε άλλα μισά εξερωμαῒσθησαν, ο εστί μεθερμηνευόμενο εκλάπησαν».
Συμπέρασμα:
Η ανεξαρτησία της Ελλάδας δεν συμπληρώθηκε ακόμα. Βρίσκεται ακόμα σε δουλεία. Όπως άλλοτε η Ινδία εδιοικείτο από Εμπορική Εταιρία, καθαρά εκμεταλλευτική, έτσι και την Ελλάδα την κυβέρνησε για πενήντα χρόνια Εμπορική Εταιρία, πολυσχιδής και πολυκλαδική, ακανόνιστη, κυβερνώμενη σύμφωνα με τα συνταγματικά έθιμα των ληστρικών συμμοριών στα όρη….
Χρειάζεται νέον Εικοσιένα, εσωτερικόν Εικοσιένα το οποίον να αναπετάση την σημαίαν της Επαναστάσεως, την σημαίαν της Ανεξαρτησίας από της Εμπορικής αυτής Εταιρίας την οποίαν διαδοχικώς διευθύνει ένας αρχηγός.
Υπογραφή
«Απηλπισμένος»
