Συγκλονιστικό το κείμενο της Βικτωρίας Φιλιοπούλου Από:
http://skinious.blogspot.com/2010/05/19.html
19η ΜΑΙΟΥ Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων
ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ
Γράφει: Η Βικτωρία Φιλιοπούλου
Φιλόλογος
Η ιστορία του Ελληνισμού του Ευξείνου Πόντου ξεκινά από το μύθο, από τότε που ο Φρίξος και η 'Ελλη ταξίδεψαν πάνω στο Χρυσόμαλλο Κριάρι για να αποφύγουν τη θυσία τους στους θεούς του Ολύμπου. Μετά το θάνατο της 'Ελλης ο Φρίξος με την άφιξή του στην Κολχίδα ανέθεσε τη φύλαξη του πολύτιμου Δέρατος στο βασιλιά Αιήτη. Η Αργοναυτική εκστρατεία, με τον Ιάσονα και πλήρωμα απ' όλες τις ελληνικές πόλεις, αποτέλεσε την προσπάθεια για την κτήση του Χρυσόμαλλου Δέρατος και την απόπειρα για εποικισμό της περιοχής, που αρχίζει αμέσως μετά τον Τρωικό πόλεμο, το 1100 π.Χ.
Από το 1100 π.Χ. έως το 1923 μ.Χ ο Ελληνισμός του Πόντου υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα τμήματα του έθνους. Σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή, αναδείχθηκαν μορφές όπως ο Διογένης, ο Ηρακλείδης ο πολιτικός, ο Διίφιλος, ο Στράβωνας, και αργότερα οι Καρατζάδες, Μουρούζηδες, Γαβράδες, οι Υψηλάντηδες, ο Πασσαλίδης, ο Καπετανίδης, ο Κωνσταντινίδης, ο Καπετάν Ευκλείδης, κ.ά. Η οικονομική ανάκαμψη του Ποντιακού Ελληνισμού συνδυάστηκε με τη δημογραφική άνοδο.
Το 1865 οι Ελληνες του Πόντου ήταν 265.000 άτομα, το 1880 έφτασαν τις 330.000 άτομα. Ο Ποντιακός Ελληνισμός στις αρχές του 20ου αιώνα αριθμούσε, σύμφωνα με υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Οθωμανικών αρχών, 600.000 περίπου άτομα.
Την ίδια περίοδο στη νότια Ρωσία, στην περιοχή του Καυκάσου, κατοικούσαν περίπου 150.000 Πόντιοι, που είχαν μετοικίσει εκεί μετά την άλωση της Τραπεζούντας.
Οι κυριότερες πόλεις του Πόντου ήταν η Τραπεζούντα, η Κερασούντα, η Τρίπολη, τα Κοτύωρα, η Αμισός (Σαμψούντα), η Σινώπη, η Νικόπολη, η Αργυρούπολη και η Αμάσεια.
Η περιοχή ήταν χωρισμένη στις εξής 6 μητροπόλεις: 1. Τραπεζούντας. 2, Ροδοπόλεως. 3. Κολωνίας. 4. Χαλδίας - Κερασούντος. 5. Νεοκαισάρειας και 6. Αμάσειας. Σε όλη την περιοχή λειτουργούσαν 1.047 σχολεία με 1.247 δασκάλους κάι 75.953 μαθητές και μαθήτριες. Ακόμη υπήρχαν 1.131 ναοί, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.459 κληρικοί.
Οι Πόντιοι από το 1461 και έπειτα γνώρισαν διωγμούς και προσπάθειες για τον εξισλαμισμό και εκτουρκισμό. Η απόφαση για την εξόντωση των Ελλήνων (και Αρμενίων) πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ την περίοδο 1919 - 1923.
Το Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Εμβέρ και Ταλαάτ, ηγέτες των Νεότουρκων, σχέδιο εξαφάνισης των Ποντίων που προέβλεπε "άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης". Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ έφερε μια προσωρινή ανάπαυλα στο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων.
Η νέα τουρκική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να δώσει άδειες επιστροφής σε όσους εξόριστους είχαν επιβιώσει. Η διεθνής τάση μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για την αυτοδιάθεση των λαών δημιούργησε προσδοκίες και στον Ελληνισμό του Πόντου. Εξέχοντες Πόντιοι συνέλαβαν την ιδέα της δημιουργίας της Ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου. Με υπομνήματα και παραστάσεις προς τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, προτείνουν τη δημιουργία κρατικής οντότητας, σχέδιο όμως που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Αντιθέτως, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαίου 1919, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ελάχιστο μέτρο αντίδρασης στην προμελετημένη γενοκτονία υπήρξε το αντάρτικο του Πόντου, όπου οι Έλληνες στις ορεινές κυρίως περιοχές αντιστάθηκαν στις δολοφονίες.
Η Μαύρη Βίβλος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων αναφέρει σχετικά με τη γενοκτονία τα εξής: "οι σφαγέντες και οπωσδήποτε εξολοθρευθέντες Έλληνες του Πόντου από το 1914 μέχρι το 1922 ανέρχονται εις τους εξής αριθμούς":
Περιφέρεια Αμασείας: 134.078, Περιφέρεια Ροδοπόλεως: 17.479, Περιφέρεια Χαλδείας Κερασούντος: 64.582, Περιφέρεια Νεοκαισαρείας: 27.216, Περιφέρεια. Τραπεζούντας: 38.435, Περιφέρεια Κολωνίας: 21.448: Σύνολο: 303.238 άτομα".
Μέχρι την άνοιξη του 1924 το μαρτυρολόγιο των Ποντίων περιέλαβε ακόμα 50.000 θύματα.
Συνολικά δηλαδή ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν έως τον Μάρτιο του 1924 ήταν 353.000, ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ποντίων.
Η γενοκτονία ανάγκασε τους Πόντιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετοικήσουν στην Ελλάδα, στην ΕΣΣΔ (εκεί διώχθηκαν από το σταλινικό καθεστώς την περίοδο του μεσοπολέμου), στο Ιράν, στη Συρία, και αλλού (Αυστραλία, ΗΠΑ).
Η σημασία της 19ης Μαΐου, της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας
Είναι γεγονός ότι η διερεύνηση της γενοκτονίας των Ποντίων αποτέλεσε ένα ζήτημα ταμπού. Το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1930, η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο NATO το 1952 και η αποκαλούμενη "ελληνοτουρκική φιλία", αποτέλεσαν σημεία σταθμούς για το Ποντιακό ζήτημα.
Στις παραμέτρους αυτές οφείλεται το γεγονός "ότι η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού δεν απέκτησε τη δικαίωση που επιβαλλόταν να αποκτήσει", όπως αναφέρει ο Κ. Φωτιάδης σε σχετικό του έργο. Και αυτό έγινε αφενός γιατί το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεψε να διερευνηθεί το έγκλημα των δολοφονιών εναντίον των Ελλήνων, αφετέρου όταν αυτό έγινε μετά από πρωτοβουλία πολιτικών και επιστημόνων, αντιμετώπισε ένα εχθρικό περιβάλλον.
Ωστόσο μετά από αγώνες και προσπάθειες πολλών ετών από Πόντιους της δεύτερης γενιάς, το Ελληνικό κοινοβούλιο θέσπισε το 1994 την 19η Μαΐου ως "Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μι-κρασιατικό Πόντο". Έτσι μέχρι σήμερα τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σε επίπεδο κρατικής οντότητας έχει αναγνωρίσει μόνο η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημο-κρατίας, σε επίπεδο ομοσπονδιακό κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, όπως η πολιτεία της Νέας Υόρκης (19/5/2002), του Νιού Τζέρσεϊ (2/9/2002), της Νότιας Καρολίνας (10/1/2003), της Γεωργίας (3/2/2003), της Πενσιλβάνια (12/12/2003), κ.ά. καθώς και η Νότια Αυστραλία. Η υπόθεση έχει απασχολήσει το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.
Ο ποντιακός Ελληνισμός χαιρετίζει με ιδιαίτερη ηθική ικανοποίηση τη γενναία απόφαση του Σουηδικού Κοινοβουλίου της 11,3.2010 να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής Αρμενίων, Ασ-συρίων και Ποντίων), που διαπράχθηκε από τους Νεότουρκους και το κεμαλικό καθεστώς. "Εκφράζουμε την ευαρέσκεια μας προς τους βουλευτές του Σουηδικού Κοινοβουλίου που υπερψήφισαν την σχετική πρόταση, ιδιαίτερα δε προς τους Σοσιαλδημοκράτες και Οικολόγους που είχαν και την πρωτοβουλία της πρότασης", υπογραμμίζει η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ
Απόψεις για την Γενοκτονία των Ποντίων
Η Γενοκτονία των Ποντίων λοιπόν είναι ένα αυταπόδεικτο γεγονός, διότι υπάρχουν τα φιλμαρισμένα ντοκουμέντα και οι φωτογραφίες.
Όπως γράφει ο Νίκος Ψυρρούκης (σημαντικός μαρξιστής ιστορικός): "Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μάς πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού...".
Στο τέλος του 1921, ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη sir Horace Rumbola πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon: "Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων... Ολοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις".
Βασισμένος σε μια σειρά επισήμων αναφορών ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ δηλώνει επισήμως στη Βουλή των Κοινοτήτων "...(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες Ελληνες) άνδρες, γυναίκες και παιδιά απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. "Εξολόθρευση" δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί η Αμερικανική Αποστολή".
Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ στο βιβλίο του The Worla Crisis, τόμ. V, γράφει:"... οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα, που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφταναν τώρα για πρώτη φορά στην Ευρώπη".
Ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μια εικόνα του μικρασιατικού Πόντου το 1921: "Πτώματα, πτώματα σε όλο το μήκος της πορείας των εκτοπιζομένων... Φρίκη και πτώματα".
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: "Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων".
Ο Αρχιστράτηγος Φρούνζε (από την πλευρά των Σοβιετικών) περιγράφει συγκλονιστικά τις στιγμές που ο ίδιος έζησε και μας δίνει μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες:
"Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Ολοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Αλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα, Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου".
Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε στη Σμύρνη, την πρωτεύουσα της Ιωνίας, τον Σεπτέμβριο του 1922, κάτω από τα απαθή βλέμματα των συμμάχων μας και ενώ ο ελληνικός στρατός είχε αποχωρήσει, εγκαταλείποντας τους Έλληνες της Ιωνίας στο έλεος των κεμαλικών στρατευμάτων. Οπως γράφει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ: "Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρίαμβο του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού".
Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.
Το φυσιολογικό μέλλον της Αυτοκρατορίας αυτής το είχε περιγράψει γλαφυρά η Ρόζα Λούξεμπουργκ:
"Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση."
Μαρτυρίες θυμάτων
Ο Χάρης Τσιρκινίδης στο βιβλίο Η ΓENOKTONIA ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ αναφέρει τη μαρτυρία του θείου του Ευριπίδη.
"Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Ελληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπληρωνόταν ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ' άγνωστα μέρη.
[b]Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί εκεί χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους Τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής,-μέχρι να πεθάνουν".[/b]
Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:
"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι μητέρες ξετρελαμένες έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.
Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, τη φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στη φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους -πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.
Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια του Μπεϊαλάν".
Ποντιακές παραδόσεις - πολιτισμός - γλώσσα – έθιμα
Η ποντιακή είναι μία από τις λίγες διαλέκτους του ελληνικού λαού που σχετίζονται τόσο άμεσα με την αρχαία ελληνική γλώσσα. Σήμερα, με τη γεωγραφική της έννοια, δεν υφίσταται πλέον, όμως ακόμη και τώρα παρά το ότι πέρασε σχεδόν ένας αιώνας από τότε που ο Ποντιακός Ελληνισμός εκπατρίστηκε, εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας και κυρίως στη Μακεδονία όπου διαβιούν αμιγείς ποντιακοί πληθυσμοί.
Ο γλωσσολόγος Ανθιμος Παπαδόπουλος προβλέπει ότι με το πέρασμα του χρόνου θα συμβεί η πλήρης γλωσσική αφομοίωση της με την επίδραση της νεοελληνικής γλώσσας και θα κατατα-γεί στην κατηγορία των νεκρών γλωσσών.
Η ποντιακή διάλεκτος προέρχεται από την αρχαία Ιωνική, λόγω κυρίως της καταγωγής των αποίκων του Πόντου από την Ιωνική Μίλητο. Οι επιδράσεις που δέχτηκε στο πέρασμα των 26 αιώνων ζωής" προέρχονται από την κοινή των αλεξανδρινών χρόνων, και από τη μεσαιωνική κοινή του Βυζαντίου.
Οι Έλληνες του Πόντου έχουν ένα ιδιαίτερο δικό τους τρόπο να εκφράζουν τα συναισθήματα τους: τραγουδούν ή και χορεύουν στις χαρές και στις λύπες τους. Σπουδαιότερος από τους χορούς είναι ο Πυρρίχιος, που αποτελεί αρχαιοελληνική πολιτισμική κληρονομιά, Τον χόρεψαν οι Κορύ-βαντες, οι Αθηναίοι στα Παναθήναια και οι Λάκωνες στα Διοσκούρεια.
Οι παραδοσιακές ενδυμασίες των Ποντίων παρουσιάζουν ιδιαίτερο λαογραφικό ενδιαφέρον, λόγω των ποικιλόμορφων σχεδίων και χρωμάτων, Ένα χαρακτηριστικό των ανδρικών φορεσιών είναι η κουκούλα. Το κατεξοχήν μουσικό όργανο των Ποντίων είναι η λύρα - ο κεμεντζές κατά το ποντιακό ιδίωμα.
Η λέξη "Γενοκτονία" στις μέρες μας συνειρμικά επικεντρώνει τη σκέψη μας στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940-44 από τους Γερμανούς.
Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας εις βάρος και άλλων λαών, που συνειδητά η Νέα Τάξη πραγμάτων προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει. Ένας από αυτούς τους λαούς, που έχει υποστεί όλες τις μορφές και τις μεθόδους Γενοκτονίας και συγκεκριμένα από το ίδιο στρατοκρατικό καθεστώς που είναι υπεύθυνο για το ολοκαύτωμα του αρμενικού λαού", τον αφανισμό της κουρδικής εθνότητας και τη διχοτόμηση της Κύπρου, είναι και ο ελληνισμός του Πόντου.
Με τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη θα κλείσουμε το αφιέρωμα μας στην ποντιακή γενοκτονία:
"Και θα ήταν ακόμα καλύτερα, αν αυτή η Μνήμη χαραζόταν όχι μόνο στων Ελλήνων το νου, αλλά και του κόσμου όλου, προπάντων των μεγάλων, που δε θυμούνται, δε βλέπουν, δεν ακούνε τίποτα για πάμπολλα τερατώδη εγκλήματα απέναντι στο ανθρώπινο γένος -εγκλήματα όχι μόνο παλιά μα και πρόσφατα και νωπά και ζέοντα- εγκλήματα που, μένοντας ατιμώρητα κι αμνημόνευτα, γεννούν άλλα, κι άλλα, κι άλλα, και αποτελούν το άριστο φροντιστήριο της Μεγάλης των Κακούργων Σχολής"
(Μάριος Πλωρίτης: Ξένοι προς το ανθρώπινο είδος, εφημερίδα ΒΗΜΑ, 4-10-19981
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
1. ΠΟΝΤΟΣ: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ -Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ-ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
2. ΑΡΧΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
3. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΟ ΒΗΜΑ"
