Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ιταλία για την ύπαρξη σταυρού στις σχολικές αίθουσες. Ο σταυρός κρίθηκε ότι είναι ενάντια στο δικαίωμα των γονέων να ανατρέφουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους και στο δικαίωμα των μαθητών στην ελευθερία θρησκεύματος.
Η ενάγουσα ήταν η Σόλιε Λάουτσι, μια Ιταλίδα από το Αμπανο Τέρμε. Τα παιδιά της, Ντατάικο και Σάμι Αλμπερτίν, ηλικίας 11 και 13 ετών αντίστοιχα, παρακολουθούσαν μαθήματα στο δημόσιο σχολείο της πόλης. Σε όλες τις τάξεις του σχολείου υπήρχε κρεμασμένος σταυρός.
Η Λάουτσι έκρινε ότι η ύπαρξη σταυρού ήταν αντίθετη με το λαϊκό χαρακτήρα του Κράτους και του σχολείου. Επικαλέστηκε μάλιστα και μία δικαστική απόφαση που είχε κρίνει την ύπαρξη σταυρού στα εκλογικά κέντρα αντίθετη προς το λαϊκό χαρακτήρα του κράτους.
Η Λάουτσι έκρινε ότι η ύπαρξη σταυρού ήταν αντίθετη με το λαϊκό χαρακτήρα του Κράτους και του σχολείου. Επικαλέστηκε μάλιστα και μία δικαστική απόφαση που είχε κρίνει την ύπαρξη σταυρού στα εκλογικά κέντρα αντίθετη προς το λαϊκό χαρακτήρα του κράτους.
Στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας η κυβέρνηση υποστήριξε ότι η ύπαρξη σταυρού στις τάξεις είναι λογική, καθώς ο σταυρός δεν είναι μόνο θρησκευτικό σύμβολο, αλλά και «σημαία» της μοναδικής εκκλησίας που αναφέρεται στο ιταλικό Σύνταγμα, σύμβολο του ίδιου του Κράτους.
Ωστόσο, οι δικαστές στο Στρασβούργο έκριναν ότι ο σταυρός μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί από τους μαθητές όλων των ηλικιών ως θρησκευτικό σύμβολο, σύμβολο που μπορεί να ενοχλήσει μαθητές άλλων θρησκευμάτων ή άθεους. Επεδίκασε μάλιστα
το ποσό των 5.000 ευρώ στην ενάγουσα για ηθική βλάβη.
το ποσό των 5.000 ευρώ στην ενάγουσα για ηθική βλάβη.
Η Ιταλίδα υπουργός Παιδείας κατεφέρθηκε εναντίον της «ιδεολογικής» απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
«Η ύπαρξη σταυρού στις σχολικές αίθουσες δεν σημαίνει προσκόληση στον καθολικισμό, αλλά είναι ένα σύμβολο της παράδοσής μας» δήλωσε η υπουργός σύμφωνα με το πρακτορείο Ansa.
«Η ύπαρξη σταυρού στις σχολικές αίθουσες δεν σημαίνει προσκόληση στον καθολικισμό, αλλά είναι ένα σύμβολο της παράδοσής μας» δήλωσε η υπουργός σύμφωνα με το πρακτορείο Ansa.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Κροατία - Ο πρόεδρος ζήτησε την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων
Ο πρόεδρος της Κροατίας Στιέπαν Μέσιτς ζήτησε την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων, όπως των σταυρών από τα δημόσια κτίρια και τα στρατόπεδα, προσθέτοντας ότι η ίδια η εκκλησία έπρεπε να είχε ζητήσει την αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από κρατικούς οργανισμούς σε ένα κοσμικό κράτος.
Ο κ. Μέσιτς σε συνέντευξή του σε κροατικό ραδιοφωνικό σταθμό, υπογράμμισε ότι δεν είναι σε διαμάχη με την Καθολική Εκκλησία και ότι απλώς προειδοποίησε πως δεν ήταν σωστό στο επίσημο έντυπο της Αρχιεπισκοπής του Ζάγκρεμπ να αποκαλείται ο αρχηγός του κράτους πρόσωπο που ευθύνεται για ύψιστη προδοσία.
Ο πρόεδρος της Κροατίας είπε ακόμη ότι η Εκκλησία δεν αποστασιοποιήθηκε από τα όσα αναφέρονταν στο δημοσίευμα.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το δημοσίευμα, ο πρόεδρος της Κροατίας δεν παρέστη σε Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στην πόλη Κνιν, με αφορμή την Ημέρα Νίκης για τη συμπλήρωση 14 χρόνων από τη στρατιωτική επιχείρηση «Καταιγίδα», με την οποία απελευθερώθηκαν οι περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχο των εξεγερμένων Σέρβων της Κροατίας και είχε εγκαθιδρυθεί η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα.
Ο κ. Μέστις απέρριψε τους ισχυρισμούς του Νέντελικο Πίνταριτς, διευθυντή του Glas Koncila, του εβδομαδιαίου περιοδικού της Καθολικής Εκκλησίας, ο οποίος τόνισε ότι ο πρόεδρος της Κροατίας έπρεπε να στείλει επιστολή διαμαρτυρίας για το δημοσίευμα.
Ο κ. Μέσιτς κατηγόρησε την εκκλησία ότι έχει προνομιακή θέση επειδή λαμβάνει ένα σημαντικό ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό και πρόσθεσε ότι πρέπει να πάρει θέση σε όλα τα επίκαιρα θέματα, ώστε να αποφεύγεται η ανάμειξη προσώπων από τις τάξεις της στην πολιτική ζωή της χώρας.
Πηγή:kathimerini.gr - 13-08-09
Η Ε.Ε ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΝΕΕΣ ΑΝΤΙΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ.
Προβληματίζεται σοβαρά η κυβέρνηση και μελετά το ενδεχόμενο να προχωρήσει σύντομα σε πλήρη κατάργηση του θρησκευτικού όρκου σε δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες. Καταλύτη των εξελίξεων αποτελεί η υπόθεση του δικηγόρου Θ. Αλεξανδρίδη. Αρνήθηκε να δώσει θρησκευτικό όρκο ως δικηγόρος και προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκαλώντας τον Φεβρουάριο του 2008 την καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης.
Εκτοτε έχουν κατατεθεί από άλλους δικηγόρους πολλές ακόμη προσφυγές κατά της χώρας μας, η οποία καλείται τώρα να προσαρμοστεί άμεσα με την ευρωπαϊκή νομολογία στο θέμα αυτό. Ηδη το Δικαστήριο, ενόψει και των νέων δικών που έρχονται το 2010, με αλλεπάλληλα ερωτήματά του προς την κυβέρνηση ζητά να μάθει τι έχει κάνει η χώρα μας, για να εφαρμόσει την παραπάνω καταδικαστική απόφαση.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως η κυβέρνηση, για να αποφύγει νέες καταδίκες και διεθνή διασυρμό της χώρας, πρέπει πολύ σύντομα να απαλείψει οριστικά από τους Κώδικες Πολιτικής και Ποινικής Δικονομίας τον Κώδικα περι δικηγόρων, τον Κώδικα δημοσίων υπαλλήλων και τους στρατιωτικούς κανονισμούς, κάθε αναφορά σε θρησκευτικό όρκο υπαλλήλων και πολιτών, έστω και εάν αυτός προβλέπεται προαιρετικά!
Σήμερα ο Δημασιοϋπαλληλικός Κώδικας και οι Κώδικες Πολιτικής και Ποινικής Δικονομίας καθιερώνουν εναλλακτικά στο θρησκευτικό όρκο, τη διαβεβαίωση. Οποιος (υπάλληλος ή μάρτυρας σε δίκη) δηλώσει ότι δεν πρεσβεύει καμία θρησκεία, μπορεί να επικαλεσθεί την τιμή και τη συνείδησή του. Ομως και αυτή η δυνατότητα δεν κρίνεται ικανοποιητική από την ευρωπαϊκή νομολογία, καθώς προϋποθέτει την προηγούμενη αρνητική δήλωση του εμπλεκόμενου πολίτη και οδηγεί στην έμμεση αποκάλυψη των θρησκευτικών του φρονημάτων (ότι δεν δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος). Ετσι, ο μόνος νομοθετικός δρόμος που απομένει στην κυβέρνηση είναι να επιβάλει παντού, υποχρεωτικά, τη διαβεβαίωση (πολιτικό όρκο), απομακρύνοντας τα ιερά ευαγγέλια από δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες. Και σύμφωνα με πληροφορίες, προς αυτή την κατεύθυνση σχεδιάζονται οι επικείμενες προσαρμογές, καθώς δεν υπάρχει άλλη ενδιάμεση λύση που να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Τα άρθρα των κωδίκων θα ορίζουν, για παράδειγμα, πως ο μάρτυρας, ο ένορκος ή ο πραγματογνώμονας επικαλούνται την τιμή και τη συνείδησή τους για να καταθέσουν την αλήθεια στο δικαστήριο. Το ίδιο θα ισχύει προφανώς και για τους στρατιωτικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους. Η λέξη «ορκίζομαι» θα πρέπει να αντικατασθεί με τις λέξεις «δηλώνω, επικαλούμενος την τιμή και τη συνείδησή μου ότι...».
Κατάλοιπο παλαιών αντιλήψεων, ο θρησκευτικός όρκος ενώπιον Ευαγγελίου (τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω δεν δίδουν οι ιερείς και οι άνθρωποι της Εκκλησίας), αποτελεί στις μέρες μας αρνητικό σύμβολο ενός ιδιότυπου θεσμικού αναχρονισμού. Ο ιδιαίτερος ρόλος που η Εκκλησία έπαιξε κατά καιρούς στην Ελλάδα και οι στενοί δεσμοί της με την καθεστωτική εξουσία, αιτιολογούν άλλωστε την ελληνική καθυστέρηση στον τομέα αυτόν.
Η κατάργηση διά νόμου του θρησκευτικού όρκου, προαναγγέλλει μια συνολική ρύθμιση των σχέσεων κράτους και Εκκλησίας, σε θεσμικό και οικονομικό επίπεδο (βλέπε περιουσία), ώστε οι ρόλοι να παραμείνουν καθαροί και απολύτως διακριτοί. Το ζητούμενο είναι σε ποιο βαθμό θα αντιδράσει η ιεραρχία και ποιες υποχωρήσεις είναι διατεθειμένη να κάνει σ' έναν επικείμενο «ιστορικό συμβιβασμό» με το κράτος.
Στις δεκάδες προσφυγές που οι δικηγόροι (του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι) κατέθεσαν κατά της χώρας μας και οι οποίες εκκρεμούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υποστηρίζουν πως σε διάφορες δικαστικές διαδικασίες αναγκάσθηκαν να δηλώσουν ότι δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, γεγονός που παραβίασε το δικαίωμά τους να μην δημοσιοποιούν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (αρνητική θρησκευτική ελευθερία).
Στην υπόθεση Αλεξανδρίδη, το Ευρωδικαστήριο εκτίμησε ότι η ελευθερία εκδήλωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων εμπεριέχει επίσης και μια αρνητική πλευρά, δηλαδή το δικαίωμα του ατόμου να μην είναι αναγκασμένο να εκδηλώσει το θρήσκευμά του.
Κατά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, η απόφαση του οποίου έχει υπερνομοθετική ισχύ στην Ελλάδα, οι κρατικές αρχές δεν έχουν δικαίωμα να επεμβαίνουν στον τομέα της ελευθερίας συνείδησης του ατόμου και να ζητούν να μάθουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Αυτό μάλιστα ισχύει ακόμη περισσότερο όταν το πρόσωπο είναι αναγκασμένο να ενεργήσει έτσι προκειμένου να ασκήσει ορισμένα καθήκοντα, ιδίως δε στην περίπτωση της ορκωμοσίας!
Το σκεπτικό αυτό, σε συνδυασμό με την προηγούμενη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου για βουλευτή του Σαν Μαρίνο (υπόθεση Bouscarini, 1999), με την οποία ο θρησκευτικός όρκος δεν θεωρείται προϋπόθεση ανάληψης καθηκόντων από βουλευτές, δημουργεί νέα δεδομένα στο εγχώριο τοπίο των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας. Και προφανώς ανοίγει διάπλατα το δρόμο για πλήρη κατάργηση και του θρησκευτικού όρκου που εξακολουθούν να δίδουν σήμερα, βάσει του Συντάγματος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και βουλευτές.
Ελευθεροτυπία
greeknation blogspot.com
