του π. Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη στο Μεσολόγγι
(συνέχεια)
ια) Συμφωνία Νεογραικών και Τούρκων
Το
πόσο επιζήμια υπήρξε η επίσημη αποβολή της Ρωμηοσύνης φαίνεται σαφώς όχι
μόνον στο Κυπριακό, αλλά την στιγμή αυτή και στο Αιγαίο.
Προπαγάνδιζαν οι Τούρκοι και ξένοι ότι η Κύπρος, ενώ ήταν επαρχία ρωμαϊκή και βυζαντινή, ουδέποτε υπήρξε μέρος της Ελλάδος.
Παρόμοια επί μήνες τώρα οι Τούρκοι προπαγανδίζουν, περισσότερο
αποτελεσματικά απ’ ότι νομίζουμε, ότι και το Αιγαίο ουδέποτε ήταν μέρος
της Ελλάδας. Δηλαδή οι Έλληνες δεν απελευθέρωσαν, αλλά κατέκτησαν το
Αιγαίο από την Τουρκία. Με άλλα λόγια οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι πήραν
το Αιγαίο, όχι από τους Έλληνες, αλλά από τους Ρωμαίους ή Βυζαντινούς,
στους οποίους οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι.
Διερωτάται κανείς τί διαφορά υπάρχει μεταξύ της Τουρκικής αυτής
παρουσίασης της ιστορίας μας και αυτής των σούπερ αρχαίων Ελλήνων τύπου
Τσιφόρου. Βάσει της γραμμής αυτής υποστηρίζεται από ξένους ότι η αρχή
της απελευθέρωσης των Ελλήνων υπήρξε η πτώση της Κωνσταντινούπολης
στους Τούρκους.
ιβ) Υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης
Δριμεία επίθεση κατά του Παλαμά έκαμε ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρο
του “Έλληνες ή Ρωμηοί”. Ο Πολίτης δέχεται ότι εξαφανίσθηκε ως εθνικό
όνομα το όνομα το Έλλην, γιατί ταυτίσθηκε με το ειδωλολάτρης και ότι
πριν από την άλωση εμφανίσθηκε πάλι. Όμως δεν ριζώθηκε, λέγει ο
Πολίτης, γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοικούσε ως εθναρχία το
πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης
Ανατολής.
Ακολουθών τα συντάγματα της τότε Ελλάδας ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνες
όχι με τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος
του 1901. Παρουσιάζει μαρτυρίες όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της
ανατολικής Ρωμανίας γνωρίζουν καλώς και είναι υπερήφανοι ότι είναι
απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των Ελλήνων, και
νομίζει ότι οι μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες της τότε
Ελλάδας είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.
Είς
υποστήριξην του Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι
“… το ελληνικό έθνος ανακτήσαν το αληθές εθνικό όνομά του, κατεδίκασε το
επείσακτο όνομα του Ρωμηού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστική ”. Και
κατακλείει την επίθεση του κατά του Παλαμά ως εξής: “Ας μη επιμένει
λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης η
βασίλισσα Ελλάδα”. Ο Παλαμάς δεν απήντησε και εξηγεί τον λόγο, “Αν
απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο “Άστυ” που με φιλοξένησε,
χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά και στίχους, που μέσα τους
αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμηός”. Δηλαδή τον φίμωσαν.
ιγ) Πόθεν το πρόβλημα που τα συμφέροντα
Πρέπει να τονισθεί ότι ο Κωστής Παλαμάς εκπροσωπεί ακραιφνώς τις
ιστορικές θέσεις και τα πραγματικά συμφέροντα της Ρωμηοσύνης, ενώ ο
Σωτηριάδης και ο Πολίτης, ακολουθούντες τον Κοραή, εκπροσωπούν την από
τον 9ον αιώνα εγκαινιασθείσαν προπαγάνδα της Φραγκοσύνης κατά της
Ρωμηοσύνης, όπως την περιγράψαμε.
Δηλαδή το εθνικό πρόβλημα που συνεζητείτο μεταξύ Παλαμά, Σωτηριάδη και
Πολίτη το 1901 εξ αιτίας της “Ιστορίας της Ρωμηοσύνης” του Εφταλιώτη δεν
προέκυψε μόνο ως αποτέλεσμα της ιδρύσεως του νέου ελλαδικού κράτους
μέσω του συντάγματος του 1822.
Ούτε
και είναι δημιούργημα της επίσημης γλώσσας όπως φαίνεται να πιστεύουν ο
Παλαμάς, ο Εφταλιώτης και άλλοι δημοτικιστές. Η λεγόμενη καθαρεύουσα
ήταν η επικρατούσα γλώσσα των Ρωμαϊκών Πατριαρχείων και
της Εκκλησίας γενικώς, ως και των Φαναριωτών και πολλών λογίων της εκτός
Ελλάδας Ρωμηοσύνης. Ήταν η γλώσσα ενότητας μεταξύ των πολλών τοπικών
διαλέκτων. Μόνο στην Ελλάδα συνδέθηκε η καθαρεύουσα με τα ονόματα
Έλληνες και Ελληνισμός γιατί οι Νεογραικοί νόμιζαν ότι χρησιμοποιούντες
αυτήν αποδεικνύουν σε όλο τον κόσμο ότι είναι αμιγείς αρχαίοι Έλληνες.
Αντίθετα η κατάργηση των εθνικών ονομάτων της Ρωμηοσύνης σχεδιάσθηκε και
προωθήθηκε από τους Φράγκους, επεξετάθηκε βαθμηδόν στους λοιπούς
Ευρωπαίους και τελικά στους Ρώσους, και “περιέργως” εμφανίσθηκε στον
νεογραικικό κύκλο του Αδαμάντιου Κοραή και συμπεριλήφθηκε “παραδόξως”
στο σύνταγμα του 1822ως και στα μετέπειτα συντάγματα.
ιδ) Ρωμαίοι, Έλληνες και τα συντάγματα
Το
ελληνικό έθνος, κατά τα εν λόγω συντάγματα, δεν είναι έθνος ήδη υπάρχον
από το οποίο κάποιοι επαναστάτησαν και άλλοι δεν επαναστάτησαν. Έλληνες
είναι οι επαρχιώτες αυτόχθονες της παλαιάς ρωμαίικης επαρχίας της
Ελλάδας. Δηλαδή το επαρχιακό όνομα έγινε. Στους επαναστήσαντες σ΄ άλλα
μέρη Ρωμαίους δόθηκε το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες, αλλά μόνον όταν
έρθουν και εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Επομένως οι εκτός της
Ελλάδος Ρωμαίοι δεν θεωρούνται συνταγματικώς Έλληνες γιατί πολέμησαν,
αλλά μόνο όταν και εφ’ όσον έλθουν και κατοικήσουν στην Ελλάδα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν έκαμνε εντύπωση στους άλλους Ρωμαίους ότι οι
Έλληνες της τότε Ελλάδας ονόμασαν συνταγματικώς μόνον τον εαυτόν τους
Έλληνες, εφ’ όσον τούτο ήταν επαρχιακό και όχι εθνικό όνομα. Σκανδάλισε
το γεγονός ότι οπαδοί του Κοραή εργάσθηκαν με φανατισμό να ξηλώσουν την
Ρωμηοσύνη και να χωρίσουν την αυτοδημιούργητο νέα Εκκλησία της Ελλάδας
από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ωσάν να μην είναι ορθό Έλληνες να
ανήκουν σε Ρωμαίο Πατριάρχη.
Συνεχίζεται…
Το αλίευσα ΕΔΩ
Προτείνουμε επίσης:
