Μιλούν
στα "ΝΕΑ" οι δύο Ελληνίδες που τερμάτισαν στον εξαντλητικό
υπερμαραθώνιο “Σπάρταθλον” “Και μόνο η συμμετοχή σ' έναν τέτοιο πολύωρο
κι απαιτητικό αγώνα, πόσο μάλλον ο τερματισμός, είναι οπωσδήποτε
τιμητική διάκριση. Ήταν η προσωπική μου υπέρβαση, γι’ αυτό και δεν
σκέφτηκα καθόλου να τα παρατήσω…”.
Χρειάστηκε να τρέχει για 33 ώρες, 34 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα, μέρα-νύχτα, με πεντάλεπτα και δεκάλεπτα διαλείμματα για μικροανάσες! Τόσο πήρε στην 43χρονη Αμαλία Ματθαίου, από τη Θεσσαλονίκη, ώσπου να διανύσει πρόσφατα την ιστορική απόσταση από την Ακρόπολη ώς τη Σπάρτη, τα συνολικά 246 χιλιόμετρα του φημισμένου διεθνούς υπερμαραθωνίου “29ο Σπάρταθλον”. Έγινε, έτσι, η πρώτη Ελληνίδα δρομέας που καταφέρνει να τερματίσει εμπρόθεσμα, στον μέγιστο για τους συμμετέχοντες χρόνο των 36 ωρών. Κατέλαβε τελικά την 54η θέση μεταξύ 285 αθλητών και αθλητριών από 39 χώρες, κατετάγη 6η σε σύνολο 13 γυναικών που έφτασαν ώς το άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα, στη λακωνική πρωτεύουσα.
“Πάνω απ’ όλα, επιστράτευσα δύναμη ψυχής! Στην πρώτη μου αυτή συμμετοχή στον αγώνα, η εμπειρία ήταν μοναδική, είχε έντονα συναισθήματα που εναλλάσσονταν κι άφθονη συγκίνηση! Όλοι εμείς που τερματίσαμε, δείξαμε ότι με σύνεση και ψυχική ηρεμία, μπορούμε τελικά να ξεπεράσουμε τα σωματικά και πνευματικά όριά μας…”, λέει σήμερα στα “ΝΕΑ”.
Από δέκα χρονών στον αθλητισμό, η κ. Ματθαίου στράφηκε οριστικά, ως φοιτήτρια των ΤΕΦΑΑ, στους αγώνες δρόμου. Έκανε και πρωταθλητισμό, στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις, στην ηλικία 18-23 χρονών. Πλέον έχει αφοσιωθεί στο ορεινό τρέξιμο, παίρνει ανελλιπώς μέρος σε αγώνες βουνού, σε Ελλάδα κι εξωτερικό. “Από μικρή, τρέχω πολλά χιλιόμετρα. Ακόμα, ωστόσο, ανακαλύπτω τον εαυτό μου και το σώμα μου στις υπεραποστάσεις, σε διαδρομές που δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου βγάλουν. Και τώρα στο ‘Σπάρταθλον’ για παράδειγμα, από το πρώτο κιόλας δωδεκάωρο, είχα στομαχικά προβλήματα, που δεν μου επέτρεπαν να φάω και να πιω αρκετά υγρά, ώστε να αναπληρώνω την ενέργεια που έχανα. Όλα και όλα όσα κατανάλωσα ήταν έξι τζελ και δύο μπάρες ενέργειας και λίγη φρουτόκρεμα. Αργότερα, τράφηκα και με λίγη βραστή πατάτα και λίγο μήλο, ήπια κόκα κόλα, έπαιρνα και μαγνήσιο…”, περιγράφει. Θέμα τακτικής σ’ ένα τόσο κοπιαστικό δρομολόγιο, δεν τίθεται, σημειώνει. “Έτρεχα όπως ένιωθα το σώμα μου. Προφανώς μέτρησαν όλες αυτές οι συστηματικές προπονήσεις μου. Απλά, από ένα σημείο και μετά, προσπαθούσα να κρατιέμαι πιο ήρεμη και αμίλητη…”, εξηγεί.
Με τη δύναμη της “Φλόγας”!
Στα βήματα του Φειδιππίδη (490 π.Χ.), έτρεξε και η 40χρονη Αθηναία γυμνάστρια, Σοφία Κασίμη. Με χρόνο 35 ώρες, 45 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα, ήρθε 13η στις ισάριθμες γυναίκες που τερμάτισαν, 133η στη γενική κατάταξη. Η τρίτη απόπειρά της να δει από κοντά την επιγραφή με το “Μολών Λαβέ” του Λεωνίδα, στάθηκε τη φορά αυτή και η …φαρμακερή. “Εφέτος ήμουν έτοιμη, όχι μόνο σωματικά, αλλά προ πάντων ψυχολογικά - τον κυρίαρχο ρόλο σε τέτοιου είδους αγώνες παίζει η ψυχολογία. Με κράτησε, λοιπόν, όρθια η πίστη και η επιμονή μου. Η δύναμη της θέλησης, καθώς έπρεπε να φτάσω με κάθε τρόπο στη Σπάρτη, αφού έτρεχα με τη φανέλα του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια ‘Φλόγα’, για να τους μεταφέρω μήνυμα συμπαράστασης. Ήθελα να τους πω ότι, όπως ένας αθλητής δίνει τον δικό του αγώνα για να πετύχει τον στόχο του, έτσι πρέπει και αυτά να αγωνιστούν για τη ζωή τους…”, τονίζει.
Στο πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, πάντως, ξημερώματα, στην ανάβαση του βουνού, τα χρειάστηκε. “Αφού είχα διανύσει 160 χιλιόμετρα, είχα πρόβλημα με τον φακό μου και δεν μπορούσα να διακρίνω το μονοπάτι. Αυτό μου κόστισε πάρα πολύ χρόνο, μου δημιούργησε και άγχος. Από τη μεγάλη πίεση, είχα και συνεχή αιμορραγία από τη μύτη…”, ανατρέχει.
Σήμερα, μόλις πέντε-έξι μέρες μετά τα 246 χιλιόμετρα που διήνυσε, μπήκε και πάλι σταδιακά στις προπονήσεις. Τρέχει συνεχώς, άλλωστε, από 15 ετών, με τον σύλλογο του Αμαρουσίου, μετρά πανελλήνιες επιτυχίες στον Μαραθώνιο και στα 10 χιλιόμετρα. Σε καιρό προετοιμασίας της για μεγάλους αγώνες, “καταπίνει” από 180-200 χιλιόμετρα τη βδομάδα, κάνει και πολλές ώρες γυμναστικής, ποδήλατο και κολύμβηση, για να διατηρείται σε φόρμα. “Προτιμώ τις υπεραποστάσεις, επειδή θέλω να δοκιμάζω και να ξεπερνώ τις αντοχές μου, να βρίσκομαι αντιμέτωπη με την περιπέτεια, τις προκλήσεις και τα απρόοπτα”, ξεκαθαρίζει…Το αλίευσα ΕΔΩ
