Είναι
δηλαδή δυνατόν να υπάρχει γνώση και μέσα στην άγνοια, καθώς επίσης και
άγνοια μέσα στην γνώση κι΄ αν θέλετε, ας το εξετάσουμε αυτό στα αισθητά
πράγματα.
Λοιπόν πες
μου, αν κάποιος λέει, ότι μπορεί να μετρήσει τη θάλασσα και ότι
γνωρίζει πόσα κύπελλα νερό έχει, άραγε αυτός δεν είναι προ πάντων που
αγνοεί, τί τέλος πάντων είναι η θάλασσα;
Ενώ
εκείνος που λέει, ότι δεν την γνωρίζει, αλλά υποστηρίζει ότι είναι
άπειρο το μέγεθος της, αυτός κατ΄ εξοχήν είναι εκείνος που γνωρίζει, τί
τέλος πάντων είναι η θάλασσα. Τί δε συμβαίνει με την περίπτωση του θεού;
Αν πει
κάποιος είδα τον Θεό και Τον αντιλήφθηκα με τα μάτια μου, άραγε δεν
είναι αυτός που κατ΄ εξοχήν αγνοεί το Θεό, αφού λέει ότι είναι ορατός ο
αόρατος, και με την προσθήκη γνώσεως αφαιρεί και εκείνη τη γνώση που
είναι δυνατή; Αν πάλι κάποιος πει, ότι ο Θεός είναι αόρατος και κανείς
δεν μπορεί μα Τον ιδεί, δεν είναι αυτός που κατ΄ εξοχήν Τον γνωρίζει; Τί
δε πάλι, αν κάποιος Τον ονομάσει ακατάληπτο, άλλος δε καταληπτό; Άραγε
δεν είναι αυτός (ο δεύτερος) πού Τον αγνοεί, ενώ εκείνος (ο πρώτος) πού
Τον γνωρίζει;
Δεν
βλέπεις τον Παύλο που ακολουθεί αυτό το δρόμο και λέει «μερικώς και
ατελώς γνωρίζουμε και μερικώς προφητεύουμε»;. Σκέψου, πόσα έχουν γίνει,
για να γνωρίσουμε το Θεό, όχι ποίος είναι κατά την ουσία Του, αλλ΄ απλώς
ότι υπάρχει.
Το αλίευσα ΕΔΩ http://1myblog.pblogs.gr/2010/20101001/pages/4.html
