Το αδιέξοδο αυτό χαρακτηρίζεται αφ’ ενός από την προϊούσα αποβιομηχάνιση και τον παραγωγικό μαρασμό και παρασιτισμό της οικονομίας και, αφ ετέρου, από την έξαρση της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας του κράτους, σε μια περίοδο μάλιστα που η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση -και ιδιαίτερα στη ζώνη του Ευρώ- επέβαλλαν το αντίθετο.
Όλα αυτά συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα από μόνα τους, χωρίς να λογαριάζουμε τα μεγάλα προβλήματα της εξωτερικής μας πολιτικής, τις δυσβάσταχτες στρατιωτικές δαπάνες, το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία** κλπ. Αυτό που καθιστά όμως την εικόνα εφιαλτική, αυτό που προσδίδει στην κρίση που βιώνουμε, ως χώρα και ως λαός, τα χαρακτηριστικά αδιεξόδου, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα τελικά, είναι η Κυβέρνηση και βέβαια ο Πρωθυπουργός.
Είναι η κραυγαλέα ασυνέπεια και ανακολουθία εν σχέσει με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και η αναξιοπιστία και απονομιμοποίηση της εξουσίας που αυτή επιφέρει. Είναι η προφανής ανεπάρκεια μιας πολιτικής που δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη και οικονομικά αδιέξοδη αλλά και εθνικά επικίνδυνη, μιας πολιτικής που βάζει τη χώρα σε τροχιά μακροχρόνιας ύφεσης και ασφυκτικής εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, τη στιγμή που κρίνονται ζωτικά θέματα όπως το κυπριακό, το «μακεδονικό» και η κυριαρχία στο Αιγαίο. Είναι η προφανής διαπραγματευτική αδυναμία αξιοποίησης των ερεισμάτων της χώρας, ακόμη και αυτής της ιδιότητας του «Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς», η πειθήνια υπακοή του «καλού παιδιού» στα κελεύσματα των ισχυρών. Είναι η ολιγωρία, η φλυαρία, η πολυγλωσσία. Είναι η θλιβερή ναρκισσιστική εμμονή που βαφτίζει, στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, τον ‘μηχανισμό’ Μέρκελ-Σαρκοζί, που θεσμοθετεί την εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της Ελλάδας και της Ευρωζώνης «ορόσημο και μεγάλη επιτυχία για τη χώρα μας», ότι τάχα μου αποτελεί «δίχτυ ασφαλείας», ότι «δώσαμε ανάσα», ότι «κερδίσαμε χρόνο, κερδίσαμε σε παρουσία (sic) και …αξιοπιστία», την ίδια στιγμή που τα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου ανέβαιναν ανεξέλεγκτα, όχι βέβαια εξ’ αιτίας κάποιου «βαθιού λαρυγγιού» αλλά διότι οι αγορές γνωρίζουν ότι αυτή η ‘πολιτική’ έχει κοντά ποδάρια και όχι μόνο δεν προδιαγράφει διέξοδο από την κρίση αλλά, αντίθετα, υποθηκεύει ολοένα και περισσότερο τη χώρα στους δανειστές της καθιστώντας τη χρεωκοπία της αναπότρεπτη. Είναι, πάνω απ’ όλα, η ακόμα θλιβερότερη σιωπή όσων δεν τολμούν να φωνάξουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και ανέχονται τον εξευτελισμό του αυλικού.
Φτάσαμε, παραμονές της 43ης επετείου της 21ης Απριλίου 1967, στην έσχατη παρακμή της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας. Δεν είναι μόνο η άθλια εικόνα της Κυβέρνησης. Είναι επίσης η μεγάλη ανεπάρκεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η ανυποληψία της Δικαιοσύνης, η διαφθορά και διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης, η συνολική κρίση του πολιτικού μας συστήματος, που αντί για μέσο επίλυσης των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων έχει καταστεί το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημα, εκείνο που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα.
Όταν όμως το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει λύση στις ανάγκες της κοινωνίας, όταν μάλιστα σφραγίζει με την κατάρρευσή του κάθε προοπτική κοινοβουλευτικής διεξόδου από τη συνολική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός, τότε δεν μένει άλλος δρόμος για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας μας από την αντίσταση με κάθε μέσο, καθώς επιτάσσει το Σύνταγμα, επικαλούμενο τον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Γιάννης Γ. Μαύρος 11/4/2010
*Δεν αποδίδουμε βέβαια τις ίδιες ευθύνες για την θλιβερή κατάληξη της Μεταπολίτευσης σε όλες τις κυβερνήσεις της. Πιστεύουμε όμως ότι η ιστορία θα κρίνει αυστηρότερα τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από εκείνες της ΝΔ (με εξαίρεση την τελευταία), τόσο λόγω της ασυνέπειας λόγων και έργων όσο και λόγω της πρωτοφανούς λαϊκής στήριξης που είχαν, τουλάχιστον ως το 1985, γεγονός που προσέφερε τη δυνατότητα για πραγματικά ιστορικές τομές.
**Η τρομοκρατία εννοείται εδώ με την ευρεία έννοια που συμπεριλαμβάνει την (αντι)κοινωνική βία, την εργοδοτική βία και αυθαιρεσία, την τηλεοπτική τρομοκρατία, την καλλιέργεια του φοβικού συνδρόμου έναντι των ξένων, των γειτόνων κλπ.
Πηγή
