Άλλη είναι ή καθαρότητα του νου και άλλη της καρδίας. Ό νους είναι μία από τίς αισθήσεις της ψυχής, ενώ ή καρδιά περιέχει και εξουσιάζει τις εσωτερικές αισθήσεις. Ή καρδιά είναι ή ρίζα.
Και αν ή Ρίζα είναι αγία, τότε και τα κλαδιά είναι άγια. Με άλλα λόγια, αν ή καρδιά καθαρισθεί από το κακό, είναι φανερό ότι είναι καθαρές και όλες οι εσωτερικές αισθήσεις. Ό νους, πάλι, αν ασχοληθεί επιμελώς με την ανάγνωση των θείων Γραφών, ή και μοχθήσει κάπως στις νηστείες, στις αγρυπνίες και στην ησυχία, θα λησμονήσει μεν την προτέρα του διαγωγή και θα γίνει καθαρός, εφόσον παύσει να κάνει παρέα με αισχρούς λογισμού, όμως ή καθαρότητα του αυτή δε θα 'ναι μόνιμη. Γιατί, όπως γρήγορα καθαρίζεται, έτσι και γρήγορα μολύνεται.
Ή καρδιά όμως δεν είναι έτσι γιατί αυτή καθαρίζεται με πολλές θλίψεις και στερήσεις, και με τη διακοπή της επαφής με τίς αμαρτωλές ενέργειες των κοσμικών, και με την απονέκρωση του κοσμικού φρονήματος. Και άμα ή καρδιά γίνει καθαρή, δε μολύνεται εύκολα ή καθαρότητα της από τα μικρά κακά συναπαντήματα, ούτε φοβάται από τους μεγάλους και φανερούς και φοβερούς πολέμους με το διάβολο.
Κι αυτό συμβαίνει, επειδή απέκτησε, έτσι να πούμε, δυνατό στομάχι, που μπορεί πολύ γρήγορα να χωνέψει κάθε τροφή, που δεν μπορούν να χωνέψουν οι άρρωστοι. Ώστε, όταν αποκτάμε την καθαρότητα γρήγορα, δηλ. σε λίγο χρόνο και με λίγο κόπο, γρήγορα και τη χάνουμε, και μολυνόμαστε πάλι.
Ενώ ή καθαρότητα, που αποκτήσαμε με πολλές θλίψεις και σε μακρό χρόνο, δε φοβάται από καμιά προσβολή, γιατί ό Θεός τη δυναμώνει και τη στηρίζει. Ας είναι δοξασμένο το όνομα του εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
