Σειρά έχει η Θεσσαλία
.
Ένα από πιο χαρακτηριστικά έθιμα που αντέχει ακόμα, είναι η λεγόμενη "γουρνοχαρά".
Θεσσαλία. Πολλά από τα χριστουγεννιάτικα έθιμα στο νομό Τρικάλων έχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.
Ένα από πιο χαρακτηριστικά έθιμα που αντέχει ακόμα, είναι η λεγόμενη "γουρνοχαρά".Το κάθε σπίτι δηλαδή που σφάζει γουρούνι προσκαλεί όλους τους συγγενείς και φίλους να φάνε και να γλεντήσουν μαζί, ενώ σε ορισμένες περιοχές μόλις σφάξουν τον χοίρο, η νοικοκυρά παίρνει έναν τσίγκο, βάζει επάνω μερικά κάρβουνα, ρίχνει και λίγο θυμίαμα και περνάει μπροστά από τους άνδρες, που βρίσκονται γύρω από το σφαγμένο γουρούνι.
Τους θυμιατίζει και αυτοί με το χέρι τους αερίζουν την φωτιά και λένε την ευχή: "Να το φάτε με υγεία και του χρόνου μεγαλύτερο". Έπειτα ρίχνει τα κάρβουνα με το θυμίαμα στον κομμένο λαιμό του γουρουνιού για να το θυμιατίσει κι αυτό.
Οι γυναίκες στη συνέχεια ετοιμάζουν "τη λίπα", "την αλευριά", και τα λουκάνικα, ενώ οι άνδρες τρώνε την περίφημη "τηγανιά", πίνουν και γλεντάνε, όλοι μαζί, γιατί αυτό επιτάσσει πιστά αυτή η μέρα.
Ανήμερα των Χριστουγέννων, άγρια χαράματα, οι πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία κι έπειτα αφού τελειώσει η θεία λειτουργία, σε σπίτια και αυλές ψήνουν "τη γουρνάδα", όπου το ψήσιμο συνοδεύεται από καλή παρέα, κυρίως μεταξύ συγγενών και άφθονο κρασί ή τσίπουρο με μεζέ και διάφορα γλυκά.
Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα τα παιδιά τα ψάλλουν είτε την παραμονή είτε ανήμερα.
Παλαιότερα η κάθε παρέα που έλεγε τα κάλαντα χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών με ξύλα και μόλις η νοικοκυρά τους άνοιγε κατευθύνονταν στο τζάκι και ανακάτευαν την φωτιά με το ξύλο, λέγοντας ευχές για τη νέα χρονιά.
Χαρακτηριστικό έθιμο της Πρωτοχρονιάς είναι η βασιλόπιτα.
Οι γυναίκες του σπιτιού, κάνουν ζυμάρι στο οποίο τοποθετούν νόμισμα, ένα κομμάτι κλήμα, άχυρο ή χορταράκι, μία μικρή πέτρα όπως κι ένα σπόρο καλαμποκιού.
Στο μεσημεριανό τραπέζι ο νοικοκύρης του σπιτιού θα κόψει τη βασιλόπιττα αφού πρώτα τη φέρει τρεις φόρες γύρω στο ταψί.
Στη συνέχεια θα τη μοιράσει σε κομμάτια με σειρά ηλικίας σε όλα τα μέλη της οικογένειας.
Σε οποιον πέσει το κλήμα θα έχει πολλά σταφύλια, σε όποιον πέσει η μικρή πέτρα θα είναι δυνατός στην υγεία του, ενώ αυτός που θα πετύχει το άχυρο ή το χόρτο θα αποκτήσει πολλά ζώα, αυτός που θα πετύχει το νόμισμα θα γίνει πλούσιος και τέλος αυτός που θα πετύχει τα καλαμπόκι, θα κερδίσει τη φετινή σοδειά.
Λάρισα. Καθώς η λαογραφία και η παράδοση στην Ελλάδα του σήμερα συναντώνται μεν, αλλά σε υπολανθάνουσα μορφή, στα μεγάλα τουλάχιστον αστικά κέντρα, και η Λάρισα κινείται σε Χριστουγεννιάτικούς ρυθμούς, κρατώντας μεν τις γενικευμένες και σε πολλές περιπτώσεις ξενόφερτες παραδόσεις, αλλά χωρίς να παρουσιάζει έθιμα μίας ιδιαίτερης εθιμικής ταυτότητας της περιοχής.
Ενώ σε ότι αφορά στις ευρύτερες δραστηριότητες ο Δήμος Λαρισαίων είναι αυτός που δίνει το στίγμα με σειρά χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων διασκεδαστικού και φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Αποκορύφωμα αυτών, η μεγάλη συναυλία που διοργανώνεται παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κεντρική Πλατεία για την υποδοχή του νέου έτους συνοδευόμενη από καταιγισμό πυροτεχνημάτων.
Ωστόσο και στην Λάρισα οι λεγόμενοι "βουλγαροπρόσφυγες" -Έλληνες που ήλθαν από την Βουλγαρία- διατηρούν ζωντανό το έθιμο της λεγόμενης "γουρουνοχαράς" που έχει να κάνει με το σφάξιμο του γουρουνιού το οποίο αποτελεί ένα από τα παραδοσιακά εδέσματα του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.
Η "τελετή" συνοδεύεται και από εκδηλώσεις κεφιού και γλεντιού και ανάμα φωτιάς.
Βέβαια η "θυσία" του χοίρου είναι μία συνήθεια που τηρείται σε όλα τα ελληνικά χωριά, καθώς παλαιοτέρα κυρίως αντιπροσώπευε και την εξασφάλιση κρέατος και παραγώγων του για την χρονιά, απλώς οι "βουλγαροπρόσφυγες" που γενικά διατηρούν έθιμα και παραδόσεις που είναι μπολιασμένες και από την παραμονή τους στην Βουλγαρία δίνουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στην τήρηση του συγκεκριμένου εθίμου.
