«Το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ» διαβάζουμε σήμερα στην ειδησεογραφία και «οι τεχνοκράτες συνεδριάζουν στην Μαδρίτη για να εξετάσουν τους τεχνικούς όρους» αν το ελληνικό κράτος αποφασίσει να ζητήσει να δανειστεί!! από ευρωπαϊκές πηγές για να αντιμετωπίσει βραχυπρόθεσμες ανάγκες. Εδώ βέβαια αν κανείς είναι σκληρόκαρδος μπορεί να πει το γνωστό ρηθέν «ο κόσμος χάνεται και η Ευρώπη χτενίζεται (δηλαδή συνεδριάζει καλλιεργώντας την εσωστρέφειά της» αντί να εξορθολογιστεί εκ βάθρων σύμφωνα με την φύση της, δηλαδή εθνοκρατοκεντρικά). Αυτά σκεφτόμουν χθες συνομιλώντας με δύο δικηγόρους καταπληκτικής ικανότητας πρόσληψης της αλήθειας. Στην ερώτησή τους, λοιπόν, «τις φταίει», δεν χρειάστηκα πάνω από πέντε λεπτά για να εξηγήσω αντικειμενικά πράγματα που για ευνόητους λόγους δεν ακούμε στην «δημόσια συζήτηση» (από την οποία κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του από καιρό απέχει). Συνοψίζω λοιπόν τι τους είπα ντύνοντάς το εδώ και με λίγη -υπό τις συνθήκες αναγκαία και μη εξαιρετέα- καυστική γαρνιτούρα.
Φταίει, λοιπόν, η ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες της, ενώ συγκριτικά με άλλες κοινωνίες διαθέτουν περίσσιο κοινό νου (ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν) δέχονται να χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια «κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες». Η χρηματοδότηση της πνευματικής παρακμής φτάνει τα όρια του σαδομαζοχισμού και στην περίπτωση της Ελλάδας έφερε την καταστροφή.
Οι «κοινωνικές επιστήμες» δεν είναι μαθηματικά ή χημεία. Είναι κατά βάση εκτιμήσεις για την ανθρώπινη κατάσταση (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα, Ευρώπη). Αυτές μπορεί να είναι πολλών ειδών. Ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στον δεύτερο τόμο του "Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού" του Παναγιώτη Κονδύλη για να κατανοήσει τον κατά κανόνα καταστροφικό τους ρόλο τους Νέους Χρόνους. Καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τον κλασικά νοούμενο πολιτικό στοχασμό. Ο ρόλος τους Νέους Χρόνους ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ πεζός.
Υπηρέτησαν δουλικά εκλογικεύοντας τον αφετηριακό ηγεμονισμό, στην συνέχεια το αρχαϊκό αστικό κράτος, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τους πολέμους, την αποικιοκρατία κα την καταλήστευση του πλανήτη από τα ηγεμονικά αστικοφιλεύθερα κράτη και στην συνέχεια επιστρατεύτηκαν ακόμη πιο μαζικά και απροσχημάτιστα στις κοσμοϊστορικές παρακρούσεις του 20ού αιώνα όταν πανομοιότυπες υλιστικές αξιώσεις πλανητικής επικυριαρχίας συγκρούστηκαν ανελέητα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, στα δυτικά κυρίως ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια, επιστρατεύτηκαν ανενδοίαστα στα ηγεμονικά συμφέροντα των κρατών τους. Προεκτάσεις των τελευταίων πειθήνιων στοχαστών σε λιγότερο ισχυρά κράτη που αναμασούν θεωρήματα και ιδεολογήματα των "μητροπόλεων" όπου συνήθως σπουδάζουν, συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν την "μαλακή ισχύ" των μεγάλων δυνάμεων από τις οποίες εξαρτώνται οι χώρες τους. Έτσι, εξάλλου, είναι που ατομιστικά και χρησιμοθηρικά βολεύονται για να μπορούν να ζουν ως «δια βίου παράσιτα». Τις τελευταίες δεκαετίες, εξάλλου, τους σιτίζουν και διεθνικοί αλήτες, κερδοσκόποι και άλλοι. Είναι για να παραφράσω τον εύστοχο όρο του Γκράμψι, "οργανωμένοι διανοούμενοι της εξάρτησης". Οι κοινωνικές επιστήμες (ιστορία, ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, πολιτική επιστήμη, διεθνείς σχέσεις κτλ), λοιπόν, ιεραρχικά θα μπορούσαν να τύχουν των εξής περιγραφών:
- θεωρήσεις υψηλής περιγραφικής και ερμηνευτικής βαθμίδας (Υπόδειγμα πχ ο Κονδύλης).
- ασυναρτησίες παντελώς αμαθείς
- ασυναρτησίες ολίγον ή πολύ ημιμαθείς
- «κορδωμένοι», θα έλεγε ο Κονδύλης, σπουδαιοφανείς συνδυασμοί αμάθειας και ημιμάθειας
- Ύπουλη και εξωγενώς χρηματοδοτημένη προπαγάνδα
- Μεταφυσικές φαντασιώσεις (παγκοσμιοποιημένος-ενοποιημένος πλανήτης, «ενωμένη Ευρώπη» ... )
- Γραφειοκρατικά καταναγκασμένες (λόγω χρηματοδοτήσεων) εκλογικεύσεις κάθε είδους
- Πολιτικοπαραταξιακά ποδογετούμενες συσκοτιστικές εκλογικεύσεις ή προπαγάνδες
- Διεθνικά επιστημονικά διεφθαρμένες προπαγάνδες
- Ηγεμονικά / και διεθνικά επιστημονικά διεφθαρμένες προπαγάνδες
- Συνδυασμός όλων των πιο πάνω και πολλών άλλων πλην του πρώτου
Φανταστείτε όμως πόσο σαδομαζοχιστές είναι οι πολίτες μιας μικρής κοινωνίας αν σπαταλούν σπάνιους πόρους για να χρηματοδοτούν εκατοντάδες παράσιτα-ιδιώτες οι οποίοι επιδίδονται στα πιο πάνω πλην του πρώτου, πλην δηλαδή της καλλιέργειας γνώσης υψηλής περιγραφικής και ερμηνευτικής αξίας. Ασφαλώς εξαιρέσεις στους κανόνες πάντα υπάρχουν. Όσον αφορά την Ελλάδα, το πρόβλημα είναι ότι πάνε πια κάποιοι αξιοπρεπείς γνώστες της κλασικής ή της στάνταρτ επιστήμης όπως ο Θεοδωρακόπουλος, ο Δεσποτόπουλος, ο Τενεκίδης και άλλοι της προηγούμενης γενιάς. Πολλοί πλέον το πανεπιστήμιο το βλέπουν ως εφαλτήριο πολιτικοκοινωνικών αναρριχήσεων και εκτόνωσης της εγωπάθειάς τους και όχι ως ασκητική καλλιέργεια της γνώσης. Η πνευματική σήψη και η ανεξέλεγκτη ιδιωτεία μέσα στα ακαδημαϊκά άσυλα είναι φαινόμενο πλέον όχι μόνο ελληνικό αλλά και ευρύτερο. Στην ίδρυση τμημάτων, τις προκηρύξεις θέσεων, τις ακαδημαϊκές κρίσεις, κτλ, κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει ότι πολλά κριτήρια δεν είναι επιστημονικά-ακαδημαϊκά αλλά στυγνή ηδονιστική και φιλοτομαριστική ιδιοτέλεια στο κυνήγι του βολικού παρασιτισμού. Είναι ιδιωτεία στην πιο ακραία της μορφή, την μεταμοντέρνα. Και ενώ ένα μεγάλο κράτος προικισμένο με κρατικούς θεσμούς και παραγωγικές δομές μπορεί να αντέξει μερικά παράσιτα, σε λιγότερο ισχυρά κράτη ενδέχεται να προκαλέσει θανατηφόρα πολιτικοστοχαστικά πλήγματα.
Μια φράση λοιπόν για την ΕΕ, ενδεικτική, προσδιοριστική και παραδειγματική της ελληνικής συγκαιρινής κακοδαιμονίας. Τι είχαμε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες; Είχαμε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
- Λάθος περιγραφές του χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,
- μεταφυσικές προσλήψεις των προσανατολισμών της, συγκάλυψη των τερατωδών ελλειμμάτων όπως το έλλειμμα της λαϊκής κυριαρχίας,
- θεοποίηση της γραφειοκρατίας ως περίπου και να είναι ένας νέος ιδεατός υπερκρατικός τόπος,
- αντί-εθνικές αντιλήψεις που εθελοτυφλούν ιδεολογικά απέναντι στην καταμαρτυρούμενη εθνοκρατοκεντρική οντολογία της ΕΕ,
- δημιουργία στρεβλωτικών φακών που παραποιούσαν τις παραστάσεις περί ΟΝΕ, μιας δηλαδή απλής γερμανογαλλικής νομισματικής ρύθμισης που την εμφάνισαν στην ελληνική κοινωνία ως την νέα Ιθάκη,
- θεοποίηση των εξωπολιτικών διεθνικών ΜΚΟ –μερικοί από τους οποίους όπως ο κακόφημος κερδοσκόπος Σόρος είναι και χρηματοδότες ποικίλων διεθνικών ιδρυμάτων και δραστηριοτήτων– ως περίπου προδρόμων μιας παγκόσμιας κοινωνίας οι οποίοι με κάποιο μυστήριο τρόπο θα ένωναν πολιτικά τον πλανήτη,
- και τα λοιπά.
Αναμφίβολα η μεγαλύτερη στρέβλωση αφορούσε την νομισματική και δήθεν οικονομική!!! ένωση!!!».
Έτσι, άτομα που κυριολεκτικά διέπρεψαν αναπαράγοντας τις μπροσούρες των γραφειοκρατών την δεκαετία του 1980 διέπρεψαν επίσης ως «δημόσιοι διανοούμενοι» και συνάμα τεχνοκράτες-σύμβουλοι και αντιπρόσωποι των ελληνικών κυβερνήσεων διασπείροντας πανταχόθεν ψευδεπίγραφες περιγραφές και ερμηνείες περί ΕΕ. Μιλάμε για ποταμούς πολιτικοστοχαστικού ανορθολογισμού. Ο ανορθολογισμός του πολιτειακού συστήματος από ψευδεπίγραφες επιστημονικά μεταμφιεσμένες θέσεις την καλλιέργεια των οποίων ο φορολογούμενος πολίτης ακριβοπλήρωνε, ήταν μαζικός και πνευματικά καταστροφικός.
Αυτή δεν είναι μια πρόχειρη εκτίμηση αλλά δυστυχώς απόρροια ανάμειξής μου στην συζήτηση με δέκα περίπου μονογραφίες και δεκάδες άλλα κείμενα. Scripta manent και ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στον ωκεανό των ασυναρτησιών ή καλύτερα στο μεγάλο νεκροταφείο λανθασμένων αρλουμπολογικών αναλύσεων. Η δική μου αρχική αθώα απορία περί αυτών που άκουα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οδήγησε σε δική μου πολιτισμένη κριτική η οποία προκάλεσε μαζικές απολίτιστες απόπειρες δολοφονίας του επιστημονικού μου χαρακτήρα. Όπως είναι λογικό, η αποστροφή μου όσον αφορά τα πολιτικοστοχαστικά δρώμενα με έκανε, όπως και πολλούς άλλους, να αφοσιωθώ αποκλειστικά στα αμιγώς ακαδημαϊκά μου καθήκοντα. Αυτή η διαδρομή, τονίζω ξανά, δεν είναι μόνο δική μου αλλά και μερικών άλλων στους ίδιους ή παραπλήσιους επιστημονικούς τομείς.
Απόρροια των προαναφερθέντων, η κατά τα άλλα εξαιρετικά μεγάλης στρατηγικής και οικονομικής σημασίας συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, αντί να αναδείξει τα προτερήματά της χώρας μας οδήγησε στο συντρέχων τέλμα του 2010.
Συντομεύοντας γιατί ο ενδιαφερόμενος μπορεί να διαβάσει και βιβλία μας, όσον αφορά την ΕΕ, τονίζουμε τα εξής. Χωρίς να σταθώ στο πασίγνωστο γεγονός της κατασπατάλησης των πόρων που εισέρευσαν στην Ελλάδα αντί της επένδυσής τους σε παραγωγικούς τομείς, τονίζω το τι πάθαμε περνώντας από την δεκαετία του 1990 στην δεκαετία του 2000: Ο σωρευμένος «αναλυτικός ανορθολογισμός» εκχυλίστηκε (spillover) από τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια στα πολιτικά σαλόνια παράγοντας ένα εκρηκτικό μίγμα ιδεολογικοπολιτικής παράκρουσης που αποκλείει προγραμματικά τον κοινωνικοπολιτικό ορθολογισμό και που οδηγεί σε τραγικά λανθασμένες αποφάσεις.
Οι παραποιήσεις των δημόσιων λογιστικών και οι βερμπαλισμοί περί «ισχυρής Ελλάδας» στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ δεν είναι παρά παθολογία μιας αρρωστημένης πολιτικοστοχαστικής συμβατικής ατμόσφαιρας (που κυριαρχεί και τώρα καθότι οι δράστες πολιτικοστοχαστικών εγκλημάτων όταν αριθμητικά είναι πλέον πολλοί μπορούν να επιβάλουν τον νόμο της καταδίκης της κοινωνίας σε σιωπή που συγκαλύπτει τις ένοχες παρασιτικές τους υπάρξεις).
Σημασία έχει ότι διαδοχικές πολιτικοστοχαστικές ηγεσίες ενός πνευματικά τραβεστί και παρακμασμένου πολιτικοστοχαστικού πεδίου αναπόδραστα λειτουργώντας ανορθολογικά έριξαν βεβιασμένα την ελληνική οικονομία μέσα στον λάκκο των λεόντων.
Συντομογραφικά και απλουστεύοντας, αυτό μεταφράζεται: «Πουλούσαμε ένα καράβι καρπούζια που παρήγαγαν εκατό οικογένειες ένα ολόκληρο καλοκαίρι και αγοράζαμε ένα περίπου Cayenne» που παρήγαγε ένας άνθρωπος σε μερικές ώρες στην τεχνολογικά προηγμένη αλυσίδα παραγωγής». Ταυτόχρονα, στερηθήκαμε κλασικά εργαλεία οικονομικής προσαρμογής στην εσωτερικές και εξωτερικές οικονομικές μας σχέσεις.
Όταν μετά από δέκα χρόνια χρεοκοπήσαμε ανυπεράσπιστοι πλέον είμαστε υποχρεωμένοι να υποτιμήσουμε τα πάντα, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει ελπίδα διεξόδου προς ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον πλην, στην καλύτερη περίπτωση, αποπληρωμή των τόκων του καταχρεωμένου και εγγενώς πλέον σπάταλου κράτους μας, η οικονομία του οποίου χωρίς προοπτική διεξόδου (με ποιους πόρους πλέον και με πιο ανύπαρκτο πνευματικό απόθεμα!) είναι ελάχιστα ή καθόλου ανταγωνιστική.
Τώρα γιατί έπρεπε να εισέλθουμε στην ΟΝΕ βεβιασμένα αντί να το επιχειρήσουμε πολύ αργότερα, όταν οι θεσμοί μας και η οικονομία μας θα ήταν έτοιμοι, είναι μια πολιτικοοικονομική απόφαση που δεν ερμηνεύεται με λογικούς όρους. Πάθαμε αυτό που δεν μπορεί να πάθει εύκολα μια Αγγλία ή μια ΗΠΑ καθότι διαθέτουν foreign office και state department. Εδώ, η πολιτικοστοχαστική παράκρουση καλοπληρωμένων μεταπρατών αναλυτών εισέρευσε στον πολιτικό χώρο οδηγώντας σε ανορθολογικές αποφάσεις. Γιατί ανορθολογικό είναι να μην γνωρίζεις τις πολιτικοστρατηγικές προϋποθέσεις της ΟΝΕ που δεν ήταν ασφαλώς "Οικονομική Ένωση", (ούτε ήταν, τουλάχιστον, ένας αξιοπρεπής νομισματικός συντονισμός που να προειδοποιεί αξιόπιστα και να μπορεί, κατ’ ελάχιστον, να δανείζει).
Ούτε ασφαλώς είχαμε ποτέ μια ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία καθότι από καιρό η ΕΕ σταθεροποίησε τον εθνοκρατοκεντρικό της χαρακτήρα με τον οποίο οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις απαιτείται να είναι συμβατές. Πιο συγκεκριμένα η εθνοκρατοκεντρική δομή σημαίνει διακριτά εθνοκρατικά ανθρωπολογικά συστήματα και ξεχωριστά εθνοκρατικά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης. Επειδή όμως οι ηχηρές και επιστημονικά μεταμφιεσμένες ηχηρές σαπουνόφουσκες περί μιας δήθεν υπερεθνικής ευρωπαϊκής ανθρωπολογίας (ακούνε σε όρους όπως "ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα" που μπορεί να ορίζεται κατά βούληση ελέω μεταφυσικού ακαδημαϊκού, δήθεν, δικαιώματος για ακαταλόγιστα κείμενα).
Ακόμη χειρότερα, οι πολιτικοστοχαστικοί δράστες που ευθύνονται για την απίστευτη ατυχία μας συνεχίζουν κυνικά τον παρασιτικό βίο ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι μέσα στην ιδεολογικοπολιτικά κατειλημμένη ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. "Ανεξέλεγκτοι", καθότι η αριθμητική υπερίσχυση του επιστημονικού ανορθολογισμού έχει πάντοτε ως συνέπεια την αυτοτροφοδοτούμενη αριθμητική ανάπτυξη των δραστών λανθασμένων αναλύσεων για τον άνθρωπο, το κράτος, την Ευρώπη και τον κόσμο. Μάλιστα, γίνονται ολοένα και πιο θρασείς γιατί όσο περισσότερη προπέτεια τόσο μεγαλύτερη συγκάλυψη υπάρχει του παρασιτισμού, της αμάθειας και της ημιμάθειας.
Τα επόμενα θύματα είναι η Κύπρος, το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία και η Ήπειρος. Γιατί; Και πάλιν πολύ απλά, ενώ στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου κατισχύουν στοχαστές τύπου Νταβούτογλου, εντεύθεν υπερισχύουν ειδικοί της «κοινωνικοποίησης» της Τουρκίας με χορούς, χοροπηδήματα και κουμπαριές. Ιλαροτραγικές γελοιότητες που μόνο σε παρακμασμένα κράτη έχουν απήχηση. Ενός πλέον πνευματικά, ηθικά και υλικά χρεωκοπημένου νεοελληνικού κράτους μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένα όσα εκατομμύρια ελλήνων παρά τις μύριες αντιξοότητες επιβίωσαν τους τελευταίους αιώνες.
Τα πιο πάνω ,μπορώ να τα πω και διαφορετικά, πιο σκληρά: Η δική μου ανάγνωση του ανθρώπου, του κράτους, της Ευρώπης και του διεθνούς συστήματος με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε ένα κόσμο που αναδιατάσσεται ραγδαία και εθνοκρατοκεντρικά, τα πνευματικά τραβεστί κοινωνικοπολιτικά συστήματα ούτε μπορούν να διαφυλάξουν την εθνική τους ανεξαρτησία ούτε να ευημερήσουν με ασφάλεια. Ούτε βέβαια και να επιβιώσουν στο μέλλον. Το κυριότερο σημάδι για την επερχόμενη πτώση ενός κράτους είναι η κυριαρχία στον πολιτικοστοχαστικό χώρο των αριστερονεοφιλελεύθεροδεξιοφασιστικοπροοδευτικών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων που ξένα κράτη σερβίρουν διαμέσου ξεφωνισμένων οργανικών διανοουμένων που συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν την ξένη εξάρτηση. Είναι ιλαροτραγικό εάν οι φορολογούμενοι πολίτες ενός παρακμάζοντος κράτους συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον επιστημονικά μεταμφιεσμένο ιδεολογικοπολιτικό παραλογισμό που τους εκμηδενίζει οικονομικά, ανθρωπολογικά και κυριαρχικά.
Ο συλλογικός αυτοχειριασμός, πάντως, δεν είναι ένα άγνωστο φαινόμενο στην ιστορική διαχρονία. Στην «σύγχρονη εποχή» το εργαλείο ή δηλητήριο με το οποίο αυτοκτονεί συλλογική μια κοινωνία είναι τα μεταμοντέρνα θεωρήματα και ιδεολογήματα.
www.ifestosedu.gr
Το αλίευσα ΕΔΩ
