Μαρία Μαντουβάλου Καθ. Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Συνεχὲς
σφυροκόπημα ὑφίσταται ἡ Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα τριάντα
χρόνια,
ποὺ ἐκτοξεύεται ἀπὸ τὸν ἐσμὸ τῶν δημοσιευμάτων, τοῦ
πλήθους τῶν περιοδικῶν ἐντύπων καθὼς καὶ ἀπὸ τὸν τύπο καὶ τὴν
τηλεόραση, ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν ἀλλοίωση, ὑποτίμηση καὶ
καταστροφὴ ὅλων τῶν γνωρισμάτων τῆς Ἑλληνικότητας, ὥστε νὰ
πάψουν νὰ ἀποτελοῦν εἰδοποιὰ χαρακτηριστικά της τὰ ὁποῖα
ὑπενθυμίζουν διαχρονικὰ ὅτι διακρίνεται ὁ Ἑλληνισμὸς
ἀπὸ ὅλα τὰ Ἔθνη τῆς γῆς καὶ ὅτι εἶναι ἀνάδελφος.
Εἶναι
γεγονὸς ὅτι ποτὲ δὲν ἔμεινε ἀλώβητος στὴ διαχρονική του
ἱστορία ὁ Ἑλληνισμός, ἀντίθετα, τροφοδοτοῦσε, ἄθελά του,
πάντοτε, τὴν ἀδηφάγο πολεμικὴ ὅλων αὐτῶν, ποὺ
ἐκσφενδόνιζαν καταιγισμὸ ἐπικρίσεων καὶ λοιδοριῶν καὶ
ἔφθαναν μέχρι τῆς ἰσοπέδωσης ὅλων τῶν Ἑλληνορθόδοξων
χαρακτηριστικῶν. Ἕνα συνονθύλευμα ἀποτελούμενο ἀπὸ
χαλκευμένα ἀνόμοια πράγματα, πηγὲς καὶ θεωρίες, ἦταν
πάντοτε τὸ ὁπλοστάσιο τῶν λογοκόπων ἐπικριτῶν παντὸς
ἑλληνικοῦ ἀπὸ πρόσωπα μέχρι ἱστορικὰ γεγονότα καὶ ἀξίες
πολιτιστικὲς καὶ θρησκευτικές. Ἡ βαθμιαία συσσώρευση τῶν
ἔργων αὐτῶν τῶν νοσηρῶν σοφιστῶν, ποὺ ἐπὶ χρόνια ἐπιχειροῦν
νὰ κατεδαφίσουν ὅ,τι Ἑλληνικὸ καὶ Ὀρθόδοξο, ἐκτοξεύοντας
τὰ δηλητηριώδη βέλη τους, μᾶς προκαλοῦν νὰ ἀναζητήσουμε τὴν
ταυτότητά τους, ὥστε νὰ ἀποκρυπτογραφήσουμε τὰ κίνητρα καὶ
τὰ βαθύτερα αἴτια αὐτῆς τῆς δολερῆς καὶ ἀσύστολης
συμπεριφορᾶς.
Ἀναζητώντας
λοιπὸν πρῶτα τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς συνεχοῦς πολεμικῆς κατὰ τῆς
Ἑλλάδας ἐντοπίσαμε καὶ τοὺς παράγοντες ποὺ προκαλοῦν αὐτὲς
τὶς συμπεριφορές. Οἱ κυριότεροι παράγοντες αὐτοῦ τοῦ
λυσσαλέου μένους, ποὺ κωδικοποιοῦνται σὲ ἄρνηση ἢ
ἐκμηδένιση τῆς ἑλληνικότητας, τῆς ταυτότητας, τῆς καταγωγῆς, καί τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι
ἡ ἀκατάβλητη ἀντοχὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ δύναμή του νὰ
μεταρσιώνεται πάνω ἀπ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ὅπως τοῦ ἔμαθαν οἱ
νηπτικοὶ Πατέρες τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐξύψωση
δὲν μποροῦν νὰ τὸν παρακολουθήσουν οἱ πανοῦργοι ἐπικριτές
του. Αὐτοὶ εἶναι «διαφωτιστὲς» δὲν εἶναι φωτισμένοι, εἶναι
ἐμετικοὶ ἐγκωμιαστὲς καὶ ἀνιαρὰ φερέφωνα τῆς λεγόμενης
«Γαλλικῆς Ἐπανάστασης», δηλαδὴ τοῦ γαλλικοῦ ἐμφύλιου τῶν
ἀπειράριθμων σφαγῶν καὶ ἐγκλημάτων, μὲ τὸ ἐπινοημένο καὶ
οὐδέποτε ἐφαρμοσμένο θεωρητικό τους τρίπτυχο τῆς
ἐλευθερίας, ἰσότητας, ἀδελφότητας. Ἐνοχλεῖ τοὺς δόλιους
«νεωτεριστὲς» καὶ «προοδευτικούς», ὅπως
αὐτοπροσδιορίζονται καὶ αὐτοανακηρύσσονται σὲ
«πνευματικοὺς ἡγέτες», ποὺ περιφρονοῦν κατάφωρα τούς
«ὀπισθοδρομικούς», «παραδοσιακούς», «συντηρητικοὺς»
Ἕλληνες, ποὺ δὲν προσαρμόζονται στὶς ἰδεοληψίες τους. Γιατί
γιὰ ἰδεοληπτικοὺς πρόκειται. Αὐτοὶ εἶναι οἱ σκοταδιστὲς τοῦ
«διαφωτισμοῦ», ποὺ φυσικὰ δὲν ἔχουν οὔτε ὑποψία τί
σημαίνει νὰ εἶσαι κληρονόμος τῆς Φιλοκαλίας, τοῦ Εὐεργετινοῦ, τοῦ ἡσυχασμοῦ, τῶν
Νεομαρτύρων καὶ τῶν Ἐθνομαρτύρων ἡρώων τῆς
Παλιγγενεσίας. Τὸ σινάφι αὐτῶν ποὺ καταφέρονται κατὰ τοῦ
Ἑλληνικοῦ Ἔθνους εἶναι ἕνας ἀνευλαβὴς χορός, μία
συντεχνία, ποὺ τὰ γεμᾶτα ἰδεολογήματα συγγράμματά τους
προκαλοῦν ἀπέχθεια καὶ ἀποστροφὴ πρῶτα στοὺς φοιτητὲς καὶ
ἀκολούθως στοὺς ἀναγνῶστες καὶ ἐρευνητές, ποὺ δὲν τοὺς ἔχει
κατακυριεύσει ὁ πνευματικὸς ζόφος, ὅπως συμβαίνει μὲ τὰ
ἔργα αὐτῶν τῶν σκοταδιστῶν, ἀφοῦ τὸ μόνο μέλημά τους εἶναι νὰ
ἀποκρύπτουν τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ὅταν δὲν ἐξυπηρετῆ τὰ
καταχθόνια σχέδια τὰ δικά τους καὶ τῶν χορηγῶν ἐντολέων τους,
γιατί οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶναι δυστυχεῖς
ἐντολοδόχοι.
Ἂς
ἀναζητήσουμε τώρα τὴν προέλευση καὶ τὶς πράξεις τῶν κατ᾿
ἐξακολούθηση δολοπλόκων ποὺ ροκανίζουν τὸν Ἑλληνισμό.
Εἶναι ἐλάχιστοι καὶ αὐτοαποκαλοῦνται πανεπιστημιακοὶ καὶ
πνευματικὴ ἡγεσία καὶ ἐπίσης λίγοι, ἀλλὰ καταστροφικοὶ
ἐξίσου τῆς λεγόμενης πολιτικῆς ἡγεσίας καὶ ἀπὸ τοὺς
τελευταίους κυρίως οἱ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Πολιτισμοῦ
καὶ Ἐξωτερικῶν. Ὅλοι αὐτοὶ συμπεριφέρονται, προκειμένου νὰ
ἀποκρύψουν τὰ σχέδιά τους, ὅπως ὁ Ἀσσύριος στρατηγὸς τῆς
Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Ῥαψάκης πού δὲν μιλοῦσε στὴ
γλῶσσα του, τὰ ἀσσυριακά, κατὰ τὴν εἰσβολή του στὴν Ἰουδαία,
στοὺς πολιορκημένους Ἱεροσολυμίτες, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦσε
τὴν Ἰουδαϊκὴ γλῶσσα, γιὰ νὰ τοὺς παρασύρη εὔκολα στὰ σχέδιά
του καὶ νὰ τοὺς ὑποδουλώση. Ἔτσι καὶ οἱ λίγοι ἐντολοδόχοι
ἱστορικοί, οἱ πολιτικοὶ ἐπιστήμονες, οἱ φιλόσοφοι σὲ
ἀγαστὴ συνεργασία μὲ ὅμοιούς τους πολιτικούς, ἀποτελοῦν
τούς Νέους Ῥαψάκηδες, γιατί παριστάνουν τοὺς
ὁμόγλωσσους, ὡς δῆθεν ἀδελφοὶ ζηλωτὲς καὶ ἔμπειροι τῆς
Ἱστορίας καὶ ὡστόσο εἶναι ἐχθροί τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων καὶ
τῆς Θρησκείας τους.
Καταλαβαίνουμε
ὅτι δὲν εἶναι Ἕλληνες, ἀλλὰ θνητόψυχοι, φθορεῖς καὶ
συκοφάντες τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τῆς ἱστορίας του καὶ τῶν
παραδόσεών του, καὶ φανερὰ ψεύδονται καὶ ἐξαπατοῦν ὡς
ἀσεβεῖς καὶ ἄθεοι καὶ γράφουν καὶ λαλοῦν ἑλληνιστί, ὡς
Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, οἱ φρενόπληκτοι, μισάδελφοι καὶ οἱ
ἐπιθετικὲς ἐπιχειρήσεις τους ἔχουν ὡς στόχους τὰ ὀχυρὰ ποὺ
συνθέτουν ὡς συστατικὰ στοιχεῖα τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν
Ὀρθοδοξία: Ἱστορία, Ἰδεολογία, Γλῶσσα, Πίστη,
Πατριωτισμό, Ἐθνικὴ συνείδηση, Ἐθνικὴ ταυτότητα,
Γεωγραφικὸ χῶρο, Παραδόσεις, συμπεριφορές, ἱστορικὲς
μνῆμες, ἦθος, πάνθεο ἡρώων, ψυχικὰ χαρακτηριστικά. Ἡ
ἐπιδιωκόμενη ἅλωση ἀπὸ τοὺς νέους Ῥαψάκηδες πρέπει νὰ
συμπεριλάβη ὅλα τὰ κάστρα τῶν πολιορκούμενων. Σήμερα
ἀποσκοποῦν καὶ στὴν ἐξ ἐφόδου ἅλωση ἢ στὸν ἐξαναγκασμὸ σὲ
παράδοση καὶ τὴν ἀποστέρηση τῶν μέσων ἐφοδιασμοῦ. Προδίδουν
αὐτοὶ ποὺ τοὺς πιστεύαμε γιὰ φύλακες καὶ αὐτοὶ ἀντὶ γιὰ
φύλακες βεβήλωσαν τὸ χῶρο καὶ τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια καὶ
πολεμοῦν ἀπὸ μέσα. Εἶναι οἱ ἐσωτερικοὶ πολέμιοι. Ὅταν
τὸ 1979 ὑπογράφτηκε ἡ συμφωνία ἔνταξής μας στὴν Εὐρωπαϊκὴ
Οἰκονομικὴ Κοινότητα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἑόρτασε τὸ
γεγονός, ὡς ἔτος τῆς Ἑλληνικῆς Παράδοσης!!
Ἀδιαφόρησε γιὰ τὴν παρακαταθήκη:
Ὁ θεμελιώδης ρυθμὸς ἂς στυλωθεῖ στὸ κέντρο τῆς ἐθνικότητας καὶ ἂς ὑψώνεται κάθετα.
Ἀλλὰ
στὰ νομοθετικὰ διατάγματα καὶ στὰ ἐκπαιδευτικὰ
προγράμματα μιλοῦν σὰν ξένοι «φιλέλληνες», ὅπως εὔστοχα
παρατήρησε ὁ καθηγητὴς Θεόδωρος Παπακωνσταντίνου.
Ἡ
πνευματικὴ ἡγεσία δίνει, ὡς πρότυπα στοὺς ἐκπαιδευόμενους
ὅλων τῶν βαθμίδων, τοὺς ἄθεους δολοφόνους τοῦ Γαλλικοῦ
Ἐμφύλιου, ὄχι τοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ ᾿21, καὶ ἡ πολιτικὴ ἡγεσία
τὸ 2000 ἀλλοιώνει τὴν Ἐθνικὴ ταυτότητα στὸ κυριότερο
συστατικό της, τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἐπιβάλλει τὴν
«πολυπολιτισμικότητα» καταργώντας μὲ Ὑπουργικὴ ἐγκύκλιο
τὴν ἀναγραφὴ τοῦ Θρησκεύματος (καὶ τῆς ὑποκοότητας) στὶς
ταυτότητες. Οἱ «ἐκσυγχρονιστὲς» πολιτικοὶ τὸ ἔπραξαν, ἀλλὰ
ὄχι χωρὶς ἀντιδράσεις ἀπὸ ἄλλους σώφρονες πολιτικούς, ποὺ
ὑπογράμμισαν ὅτι «ἐνισχύονται οἱ ὑποψίες γιὰ ὓ π ο π τ ε
ς ἐ ξ α ρ τ ή σ ε ι ς» καὶ ὅτι «ἀφήνουν τούς μασσόνους νὰ
ὑπογράφουν ἐλεύθερα μὲ τὰ διακριτικά τους».
Ὁ
πρώην Πρωθυπουργὸς Γ. Παπανδρέου σὲ δημόσια ὁμιλία του, ὡς
ἀρχηγὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ, εἶχε πεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἐπινοήσουμε ἕνα «νέο πατριωτισμό»
καὶ οἱ πανεπιστημιακοὶ συνεργάτες τῶν πολιτικῶν καὶ ἀπ᾿
αὐτοὺς ἐπιχορηγούμενοι –καὶ ὄχι μόνο ἀπ᾿ αὐτοὺς– στὸ
Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν καλοῦν ἕναν Βρεττανὸ τοῦ διαβόητου
(γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀποφοίτους του καὶ τὰ ἀπίστευτα
ἀνθελληνικὰ ἰδεολογήματά τους) London School of Economics, γιὰ
νὰ μᾶς διδάξη, οὐσιαστικὰ νὰ ἐπιχειρήση νὰ σβήση τὶς
ἐθνικὲς ταυτότητες ἀπὸ τὴν ἐκπαιδευτικὴ πρακτική, κάνοντας
λόγο γιὰ ἄχρηστες ἀναδρομικές ταυτότητες, ποὺ εἶναι ὅπως τὶς προσδιόρισε: ἐθνικές, θρησκευτικές, πολιτισμικὲς μὲ μεγαλοπρεπεῖς ἀφηγήσεις τοῦ παρελθόντος. Καὶ
ἐπειδὴ αὐτές, κατὰ τὴ θεωρία του, σταθεροποιοῦν τὸ
παρελθὸν μέσα στὸ μέλλον ὑπάρχει μία παθολογία στὰ
ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα. Σήμερα, γράφει, ὅτι ὁ παιδαγωγικὸς
λόγος καθοδηγεῖται ἀπὸ τὴν ἀγορά. Τὴν ἀπόδοση στὰ
Ἑλληνικὰ ἔκανε ὁ Ἰ ω σ ή φ Σ ο λ ο μ ώ ν. (Ἐπίσημοι λόγοι, τ.
31, μέρος Γ΄, Ἀθήνα 2002, σ.σ. 2143-2195). Οἱ κυρίες τοῦ
τμήματος Νηπιαγωγῶν ποὺ κάλεσαν τὸν Βρεττανὸ καὶ τὸν
ἐγκωμίασαν εἶναι οἱ ἴδιες ποὺ ἀναρωτιοῦνται «Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας» καὶ εἶναι αὐτὲς ποὺ καυτηριάζουν τὸν «ἐθνοκεντρισμό», κ.λ.π.
Ἀπὸ
τοὺς ἰσχυροὺς πολέμιους τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι οἱ
ἐπιδιδόμενοι σὲ ἀνίερες συγκρίσεις μεταξὺ Γαλλικῆς καὶ
Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης. Αὐτοὶ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν ὅτι τὰ
Γαλλικὰ ἱστορικὰ φαινόμενα ποὺ ἀναφέρουν δὲν ἔχουν καμμία
σχέση μὲ τὴν ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς παράδοσης καὶ μάλιστα τὴς
Ἱ ε ρ ῆ ς Π α ρ ά δ ο σ η ς. Καταβάλλεται ἐδῶ καὶ χρόνια
ἐπίμονη προσπάθεια μὲ σωρεία συγγραμμάτων, ἀπὸ τοὺς
δικολάβους τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι
τὸ θαῦμα ποὺ λέγεται ᾿21 καὶ ἔχει παγκόσμιες διαστάσεις εἶναι
ἕνα ἀσήμαντο συμφεροντολογικὸ γεγονὸς ἀνθρώπων ποὺ
ἀντιγράφανε τὴν «μεγαλειώδη» Ἐπανάσταση τῶν Γάλλων. Ὅλα
αὐτὰ βέβαια ἀτεκμηρίωτα μὲ φετφάδες ποὺ ἐκδίδουν οἱ ἴδιοι
οἱ συγγραφεῖς αὐθαίρετα καὶ ἀνεξέλεγκτα. Ὡστόσο ὑπάρχουν
ἀπαντήσεις τὶς ὁποῖες ἐπιμελῶς ἀποκρύπτουν ἐπὶ χρόνια καὶ
προέρχονται ὄχι ἀπὸ Ἕλληνες, ἀλλὰ ἀπὸ ὁμόφρονες καὶ
ὁμογάλακτους. Παράδειγμα ἀκόμη καὶ ὁ γνωστὸς ἀπὸ πολλὲς
«εὐεργεσίες» του γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ὁ πολὺς Χένρυ Κίσσιγκερ
τοὺς διαψεύδει, γράφοντας γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση ὅτι:
«Ἡ
Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση δὲν ἦταν Ἐπανάσταση τῆς μεσαίας τάξης
μὲ σκοπὸ τὴν ἀπόκτηση πολιτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ κίνημα
ἐθνικὸ σὲ βάση θρησκευτικὴ ἐνάντια σὲ δύναμη μὲ τὴν ὁποία ὁ
τότε πρέσβης τῆς Ρωσσίας στὴν Κωνσταντινούπολη εἶχε
συζητήσεις καὶ διαπραγματεύσεις γιὰ συνεχεῖς κυνικὲς
παραβιάσεις τῶν Ὀθωμανῶν σὲ βάρος τῶν Ἑλλήνων», ἐνῶ στὴ συνέχεια παρέχει μία ἀποκαλυπτικὴ ἀξιολόγηση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης γράφοντας ὅτι: «Ἡ
νίκη τῶν Ἑλλήνων στὸ Μοριὰ ἔκανε τὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα
κεντρικό τῆς Εὐρωπαϊκῆς διπλωματίας, δηλαδὴ ἔδωσε ὅπως
καὶ ἦταν τὴν παγκόσμια σημασία τοῦ 1821» (Βλ. Χ. Κίσσιγκερ, Ἕνας ἀποκατεστημένος κόσμος, ὁ Μέττερνιχ, ὁ Κάσλρη καὶ τὰ προβλήματα τῆς Εἰρήνης, 1812-1822, Πρόλογος
– μετάφραση – σχόλια – ἐπιμέλεια Δημήτρης Μιχαλόπουλος,
ἔκδ. Παπαζήσης, Ἀθήνα 2003, σελ. 504 & 507-508.
Καὶ ὁ ἴδιος γιὰ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση γράφει τὸ πραγματικὸ γεγονός, ὅτι αὐτὴ εἶχε ξεπεραστεῖ [πολὺ σύντομα] ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία τοῦ
Ναπολέοντα μὲ τὸν ὁποῖο, ἄλλωστε, εἶχε ταυτιστεῖ (441).
Ἀκόμη δίνει καὶ δείγματα «ἠθικῆς» καὶ «ἀκλόνητης
ἰδεολογίας!» τῶν ἀνθρώπων τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης: π.χ. ὁ
Ταλλεϋράνδος πρῶτα ἔγινε ἐπίσκοπος μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ
ἀπαρνηθῆ τὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴν Ἐπανάσταση, μετὰ ἔγινε
Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ Ναπολέοντα καὶ μετὰ ἔστηνε
συνωμοσία γιὰ τὴν παλινόρθωση τῶν Βουρβώνων (250, 253, 254).
Γιὰ τὸν Μέττερνιχ: Αὐτὸ ποὺ λέγεται «βρεττανικὴ σχολὴ» στάθηκε ἡ αἰτία τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης (362).
Ἄλλοι,
διαπρεπεῖς ἱστορικοί, ἐπίσης ὁμογάλακτοι καὶ ὁμόδοξοι
τοῦ δόλιου συγκροτήματος τῶν Ἑλλήνων πλαστογράφων τοῦ ᾿21,
ἀντιθέτως ὅμως πρὸς αὐτούς, τονίζουν καθαρὰ ποιὸς ἦταν ὁ
χαρακτήρας τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ δίνουν ἔτσι καὶ σὲ
μᾶς τὰ ἀδιάσειστα τεκμήρια νὰ τοὺς ἀποδείξουμε χαλκευτὲς τῆς
ἀλήθειας, ἀφοῦ οὔτε αὐτοὺς ὑπολογίζουν ἢ τοὺς ἀναφέρουν
ἀπαξιωτικὰ ὡς «συντηρητικούς». Ὡστόσο αὐτοὶ οἱ
«συντηρητικοὶ» ἀποκαλύπτουν στὰ ἴδια χρόνια ποὺ συντελεῖται
ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ὅσα ἀπέκρυπταν οἱ λεγόμενοι
«ἐπαναστάτες» καὶ ὅσα ἀπέκρυπταν ἀπὸ τότε ὅλοι οἱ
ἱστορικοί τῆς Εὐρώπης καὶ κυρίως οἱ ἐθελόδουλοι Ἕλληνες,
προσπαθώντας νὰ ὑποτιμήσουν ἢ καὶ νὰ γελοιοποιήσουν τὸ ᾿21.
Ἂς πάρουμε μία γεύση ἀπ᾿ ὅσα καταγγέλλει ὁ Ζοζὲφ ντὲ Μέστρ, («Κατὰ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως», μετφρ. Τ. Ἀθανασόπουλος, ἐκδ. Καστανιώτης, Ἀθ. 1999).
«Ἡ ἐλευθερία καί ἡ ἰσότητα σᾶς
παρουσιάστηκαν μεταμφιεσμένες σὲ θεές, ἀλλά, πολὺ
σύντομα, πετώντας τὰ πλανερά τους ροῦχα καὶ ξεδιπλώνοντας τὰ
πένθιμα φτερά τους, πέταξαν πάνω ἀπὸ τὴ δόλια γῆ μας,
δείχνοντας τὰ ματωμένα κουρέλια καὶ τὰ φίδια τῶν μαινάδων» (σελ. 11).
«Ἕνα
πλῆθος σκοτεινῶν ἀνθρώπων ποὺ μόνο ἡ οἰκογένεια τοὺς ἤξερε
πὼς τοὺς λένε. Καθάρματα πρώτης τάξεως βαθιὰ ἀνήθικοι καὶ
μεγαλόσχημοι προδότες. Ἰδοὺ οἱ ἐκπρόσωποι, οἱ νομοθέτες,
ἀναγεννητὲς τῆς Γαλλίας. Ὁ λαὸς ξεγελάστηκε πλήρως» (σ. 139).
«Εἴδαμε
τὴ Γαλλία νὰ ἀτιμάζεται ἀπὸ χιλιάδες ἐγκλήματα, ὁλόκληρο
τὸ ἔδαφος αὐτοῦ τοῦ ὄμορφου βασιλείου γεμᾶτο ἰκριώματα καὶ
αὐτὴ τὴ δυστυχισμένη γῆ ποτισμένη ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν
τους ποὺ σφάχτηκαν μὲ τὸν νόμο. Ποτὲ ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ αἱμοσταγὴς
τύραννος, δὲν ἔπαιξε μὲ τόση θρασύτητα, μὲ ζωὲς ἀνθρώπων καὶ
ποτὲ κάποιος παθητικὸς λαὸς δὲν ὁδηγήθηκε στὸ σφαγεῖο
τόσο ἀδιαμαρτύρητα» (σ. 180).
«Δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἡ θεϊκὴ σφραγίδα στὸ Γαλλικὸ Σύνταγμα» (σ. 270).
«Αὐτὸς
ποὺ κερδίζει τὶς μάχες εἶναι πάντα ὁ Ροβεσπιέρος καὶ ὁ
σιδερένιος δεσποτισμός του, ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς Γάλλους στὴ σφαγὴ
καὶ τὴ νίκη σκορπώντας χρυσάφι καὶ αἷμα» (σ. 285).
«Ὅλες
οἱ φατρίες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης θέλησαν τὸν
ἐξευτελισμὸ καὶ τὴν καταστροφὴ μάλιστα τοῦ οἰκουμενικοῦ
Χριστιανισμοῦ […] ἐξ οὐ καὶ ἕπεται ὅτι ὅλες οἱ προσπάθειές
τους θὰ καταλήξουν μόνο στὴν ἐξύψωση τοῦ Χριστιανισμοῦ» (σ. 336).
«Διαχώρισαν τοὺς Γάλλους ἀπὸ τὸ Θεό, τὴν ἀστήρευτη πηγὴ κάθε ὕπαρξης» (σ. 347).
«Ἀτίμασαν
τὸν αἰῶνα μας καὶ κατέστρεψαν τὴ Γαλλία (σ. 346). Γιὰ νὰ
πραγματοποιηθεῖ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, χρειάστηκε νὰ
ἀνατραπεῖ ἡ θρησκεία, νὰ προσβληθεῖ ἡ ἠθική, νὰ διαπραχθοῦν
ὅλα τὰ ἐγκλήματα. Γι᾿ αὐτὸ τὸ σατανικὸ ἔργο χρειάστηκε νὰ
χρησιμοποιηθοῦν τόσοι διεφθαρμένοι, ὅσοι ποτὲ πρὶν» (σ. 343).
«Ὁ γάμος εἶναι πιὰ νόμιμη ἐκπόρνευση» (σ. 349).
Καὶ μία σημαντικότατη παρατήρηση γιὰ τὶς αἱρέσεις ἀπὸ τὸν ἴδιο. Εἶναι γνωστὸ ὅτι στὴν Ἑλλάδα σήμερα πρωταγωνιστοῦν αἱρέσεις καί Στοές μὲ
σκοπὸ νὰ τὴν καταπνίξουν. Ἂς σημειώσω ἐδῶ ὅτι δὲν εἶναι οἱ
Ἑβραῖοι γενικά, ὅπως ὑπάρχει κοινὴ ἀντίληψη, αὐτοὶ ποὺ μᾶς
πολεμοῦν, γιατί, οἱ ἀπόψεις ποὺ παρέθεσα ἀπὸ Ἑβραίους
προέρχονται. Θὰ πρέπει νὰ γίνει διάκριση ἀνάμεσα σὲ
Ἑβραίους, κυρίως Ἕλληνες καὶ Σιωνιστές. Ὑπάρχει τεράστια
διαφορά, ὅπως ἔχουν ἀποκαλύψει ἐπίσης Ἑβραῖοι
διακεκριμένοι παγκοσμίως ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ φιλόσοφος
Ροζὲ Γκαροντί, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι: «Ὁ σιωνισμὸς εἶναι εἰδωλολατρία» (Βῆμα, 24.11.1996) καὶ ὁ Ἀκαδημαϊκός τῆς Ὀργανικῆς Χημείας Ἰσραὴλ Σαχάκ (Ἑβραϊκὴ Ἱστορία, Ἑβραϊκὴ θρησκεία, β.
ἔκδ., «Ἐναλλακτικὲς ἐκδόσεις», Ἀθ. 2009) γιὰ τὸν ὁποῖο
ἔγραψαν ὁμόφυλοί του ὅτι εἶναι ὁ τελευταῖος τῶν μεγάλων
προφητῶν, καὶ ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται μὲ παρρησία σὲ ὅρο ποὺ
χρησιμοποίησε ἀπὸ τοὺς πρώτους, τὸ «Ἰουδαιο-ναζισμὸς»
καὶ καταγγέλλει τὶς βιαιότητες τοῦ σιωνισμοῦ καὶ τοῦ
Ταλμουδικοῦ ἑβραϊκοῦ σωβινισμοῦ, ὅπου μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι
καὶ ἡ Κύπρος περιλαμβανόταν στοὺς χάρτες τῆς «ἑβραϊκῆς
πολιτείας» ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Ἰωσὴφ Νάζη (σ. 160). Προσθέτει
ἐπίσης τὴν τυραννία ποὺ ἀσκοῦσαν οἱ ῥαβίνοι ἐνάντια στοὺς ἄλλους ἑβραίους (σ. 162) καὶ
τὴν πιὸ ἀδιάντροπη ἐκμετάλλευση τῶν φτωχῶν Ἑβραίων ἀπὸ τοὺς
πλούσιους Ἑβραίους, ποὺ εἶχαν συμμαχήσει μὲ τοὺς ῥαβίνους (σ. 171).
Γιὰ νὰ
ἐπανέλθω, λοιπόν, μετὰ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀναγκαία, κατὰ τὴ γνώμη
μου, παρένθεση, ἔγραψε ὁ Ζοζὲφ ντὲ Μέστρ γιὰ τὶς αἱρέσεις:
«Ὅταν
μία αἵρεση θέλει νὰ εἰσδύσει σὲ μία χώρα, δὲν σταματᾶ
ταπεινὰ στὰ σύνορα καὶ δὲν ρωτάει ἀπὸ ἐκεῖ ἂν θέλουν νὰ τὴ
δεχθοῦν. Γλιστρᾶ σιωπηλὰ σὰ φίδι, σπέρνει τὰ δόγματά της στὴ
σκιὰ κρυφὰ καὶ αἴφνης ἀνασηκώνεται ἀπότομα» (σ. 449).
Ἔκανα
ἐκτενῆ ἀναφορὰ στὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση γιὰ νὰ δείξω πόσο
ἀσύστολοι πλαστογράφοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ συσσωρεύουν
συστηματικὰ τὰ προπαγανδιστικὰ βιβλία τους, γιὰ νὰ τὴ
συγκρίνουν μὲ τὴν ἀνεπανάληπτη Ἑλληνικὴ ποὺ τὸ ὄνομα τοῦ
Χριστοῦ καὶ τῆς Πίστης ἦταν, ἀκόμη καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ
Ἐλευθερία, ὡς αἴτημα ἀρχηγῶν καὶ λαοῦ. Στεροῦνται ντροπῆς οἱ
συγκρίνοντες τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση μὲ τὴ Γαλλικὴ Ἀνταρσία τῶν
Ἰακωβίνων καὶ τῶν Μασσόνων ἰλλουμινάτων. Ἄλλωστε ὁ λόγος
ποὺ δολοφόνησαν τὸν πραγματικὸ Ἕλληνα Καποδίστρια εἶναι καὶ
ἡ πολεμικὴ ἐναντίον τους σὲ τελευταῖα ἐγκύκλιό του.
Πότε
ἀσύστολοι κόλακες τῆς Γαλλικῆς ἀνταρσίας οἱ Ἕλληνες
Ἐπαναστάτες καρατόμησαν χιλιάδες «ἐχθρούς τοῦ λαοῦ!!;». Πότε,
ἀνθέλληνες φιλόσοφοι καὶ πολιτικοὶ ἐπιστήμονες, οἱ
Ἕλληνες ἐπαναστάτες καρατόμησαν συντρόφους τους, ὅπως ὁ
Δαντὼν γιὰ ἀπόκλιση πρὸς τὰ δεξιά; Πότε ἔγιναν οἱ
Ἀρχιστράτηγοι τοῦ Ἀγῶνα «μεγάλοι ἱερεῖς» προσωπικῆς
θρησκείας, ὅπως ὁ Ροβεσπιέρος; Ὑπάρχει στοὺς Ἕλληνες
ἀμφισβήτηση ἐθνικῆς συνείδησης καὶ ἀνυπαρξία πατρίδας;
Γι᾿ αὐτὸ μᾶς βομβαρδίζετε συνεχῶς μὲ τὰ ὕποπτα καὶ δόλια
«διεθνῆ σας Συνέδρια» ἐδῶ καὶ ἀλλοῦ (ὅπως στὴν Ἀκαδημία
Ἐπιστημῶν τοῦ Βερολίνου, ποὺ ἡ γράφουσα μετεῖχε) γιὰ τὴ
«Διασπορά», προσπαθώντας νὰ καρφώσετε στὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων
ὅτι οἱ Ἕλληνες ἦταν πάντα σὲ διασπορὰ καὶ ὅτι, ὅπως οἱ
Ἑβραῖοι, δὲν εἶχαν ποτὲ Πατρίδα!! Οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν πάντα στὴν
πατρίδα τους κάτω ἀπὸ ὁποιαδήποτε κατοχὴ καὶ ὁ
πατριωτισμὸς τῶν Ἑλλήνων εἶναι παροιμιώδης. Οἱ Ἕλληνες, δὲν
εἶναι «πολίτες τοῦ κόσμου», ὅπως θέλετε νὰ τοὺς
καταντήσετε μὲ τὰ σχέδιά σας γιὰ τὴν Παγκόσμια Νέα Τάξη. Μὲ τὶς
δῆθεν ἱστορικές σας προσεγγίσεις, ἀφελληνίζεται τὸν
Ἑλληνισμὸ χλευάζοντες διαρκῶς τὴν Ἑλληνικότητά του. Γιατί
δὲν καταπιάνεστε μὲ ἄλλες ἐθνικὲς ταυτότητες, ὅπως τῆς
Ἑβραϊκότητας, Γαλλότητας κ.ἄ.; Γιατί τέτοια
ἀποκλειστικότητα γιὰ τὴν «πλαστὴ» ὅπως ἰσχυρίζεστε
Ἑλληνικὴ ταυτότητα; Ἐσεῖς ποιὰ ταυτότητα ἔχετε, νέοι
Ῥαψάκηδες;
Δὲν θέλετε νὰ ἀκούσετε οὔτε τὸν διαπρεπῆ Βρεττανὸ πολιτικὸ φιλόσοφο Ἔντμουντ Μπὲρκ (Στοχασμοὶ γιὰ τὴν ἐπανάσταση στὴ Γαλλία ὁ μτφρ. Χ. Γρηγορίου, ἐκδ. Σαββάλας 2010) ποὺ κάνει λόγο γιὰ ψεύτικα φῶτα, γιὰ προδοσία ἡγετῶν, σκοτεινὲς φιλύποπτες ἀρχὲς καὶ ὑπογραμμίζει τὶς διαφορὲς τῆς Γαλλίας, ποὺ «ἀτίμασε τὴν ἀρετή της» σὲ
ἕνα συνδυασμὸ δόλιων καὶ ἄπιστων ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, μὲ
τὰ ἄλλα ἔθνη γράφοντας: ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ἔχουν θεμελιώσει
τὴν πολιτικὴ ἐλευθερία στὰ πιὸ ἄκαμπτα ἤθη, καὶ σὲ ἕνα
σύστημα περισσότερο αὐστηρῆς καὶ ἀνδροπρεποῦς ἠθικῆς (σελ.
79).
Σταματῶ
ἐδῶ γιὰ νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι, ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν, ὅταν
οἱ ποιμένες γίνονται λύκοι, ἀπ᾿ ὅπου καὶ ἂν προέρχονται καὶ
ὑπονομεύουν τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων, πρέπει νὰ
ἀντιμετωπίζωνται ὡς λύκοι ἀπὸ τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ὥστε,
παραφράζοντας τὸν Καποδίστρια, «νὰ κυματίζει πάλι ἐπὶ τῶν
τειχῶν τῆς Ἑλλάδος τὴ σημαία τοῦ Σταυροῦ».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄
Το αλίευσα ΕΔΩ