- Παναγιώτης Ι.Καραφωτιάς
Περίπου 70 εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν
στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για τη δημοκρατία και άλλα ιδανικά που
ενσωματώθηκαν στο Χάρτη του ΟΗΕ, το πολιτικό ευαγγέλιο των εθνών.
Ομως, μολονότι όλα τα κράτη-μέλη του Οργανισμού έχουν υπογράψει
και επικυρώσει το Χάρτη, σήμερα, μετά από 66 χρόνια (Οκτώβριος 1945),
πόσα τον σέβονται και τον εφαρμόζουν ανταποκρινόμενα στο πνεύμα του
άρθρου 4 που αναφέρει ότι τα μέλη οφείλουν να είναι ειρηνόφιλα;
Αν κάποιος μελετήσει τις πολιτικές των κρατών-μελών τις 6 αυτές
δεκαετίες, θα διαπιστώσει με απογοήτευση ότι ορισμένα, ιδιαίτερα ισχυρά ή
άλλα υπό την προστασία τους, παραβιάζουν το Χάρτη προκλητικά, σε
ανακολουθία με το άρθρο 6, που προβλέπει ακόμη και την αποβολή μέλους το
οποίο τον παραβιάζει. Η αρχή, βέβαια, έγινε από τους πρωταγωνιστές του
Ψυχρού Πολέμου και συνεχίζεται με τη συνεργία τρίτων και είναι πλέον
ιστορικά τεκμηριωμένο ότι, όπως στους δύο παγκόσμιους πολέμους,
συνωμοτικά, εξουσιαστικά κυκλώματα οδήγησαν την ανθρωπότητα σε σφαγή,
έτσι και τώρα, χωρίς σεβασμό στην ιερή θυσία τόσων εκατομμυρίων
ανθρώπων, συνεχίζουν κυνικά και υποκριτικά το φρικτό παιχνίδι των
ανθρωποθυσιών. Συνεπώς, το εύλογο και θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι, ενώ
ορισμένοι ιδεαλιστές ηγέτες, εκφράζοντας την πλατιά πλειονότητα των
λαών, πρωτοστάτησαν για την ίδρυση του ΟΗΕ, στη συνέχεια, τα
«γνωστά-άγνωστα» κυκλώματα τον χρησιμοποίησαν ως προσωπείο και άλλοθι
της αβουλίας τους να στέρξουν στην εδραίωση της διεθνούς ειρήνης και
ασφάλειας, που αποτελούν την πεμπτουσία του Χάρτη, απαξιώνοντάς τον
σκόπιμα.
Ποιος είναι ο απολογισμός των 66 χρόνων του ΟΗΕ; Αρχίζοντας από
τον πόλεμο σε Κορέα, Βιετνάμ (για τον οποίον ο π. υπουργός Αμυνας των
ΗΠΑ ΜακΝαμάρα ομολόγησε ότι ήταν «τρομερό λάθος»), Αφγανιστάν, Ιράκ,
Βαλκάνια κ.λπ. και συνεχίζοντας με διάφορες εμφύλιες κ.ά. συρράξεις,
π.χ. στη Ρουάντα (όπου ο π. γ.γ. του ΟΗΕ ομολόγησε την αποτυχία του
Οργανισμού να την αποτρέψει), και σε άλλες περιοχές, καθώς και στο
σημερινό «ντόμινο» στη Μέση Ανατολή, το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό.
Τα προβλήματα διαιωνίζονται αντί να επιλύονται από τον αρμόδιο
Οργανισμό, ενώ η «επίλυσή» τους ανατίθεται σε άλλους φορείς στο πλαίσιο
ενός φαύλου κύκλου διαπραγματεύσεων για διαπραγματεύσεις (π.χ.
Παλαιστινιακό, Κυπριακό). Η απειλή επανάληψης συγκρούσεων επικρέμαται
έντονη, και σ' αυτήν προφανώς τα ίδια κυκλώματα επενδύουν ποικιλοτρόπως.
(Είναι παρήγορο ότι τουλάχιστον ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας
πρόσφατα επέκρινε την απραξία του Οργανισμού στο συνεχιζόμενο
αιματοκύλισμα στη Συρία.) Αλλά και στη σημερινή δραματική οικονομική
κρίση (που προκάλεσαν τα ίδια ή συγγενή κυκλώματα) ο ΟΗΕ παραμένει
άπραγος, ενώ θα μπορούσε να παρέμβει και να προσφέρει λύσεις.
Το γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι ο ΟΗΕ έχει παγιδευτεί στη
χοάνη του ανταγωνισμού οργανωμένων συμφερόντων, που δεν εξυπηρετούν τους
λαούς, αλλά ειδικές τάξεις προνομιούχων. Και αποτελεί τραγική ειρωνεία
ότι ενώ ο ΟΗΕ απαρτίζεται σήμερα από 193 κράτη, μια μικρή μειοψηφία,
παραβιάζοντας το Χάρτη, κατορθώνει να διχάζει την πλειοψηφία με τα
γνωστά αποτελέσματα. Οσον αφορά την παρούσα οικονομική κρίση, οι
υπεύθυνοι φορείς, συμπεριλαμβανομένου του ΔΝΤ, βρίσκονται σε ανακολουθία
προς το Χάρτη του ΟΗΕ και την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα
του Ανθρώπου (ΟΔΔΑ), γιατί το μεν άρθρο 55 του Χάρτη αναφέρει την
υποχρέωση του Οργανισμού «να εξασφαλίζει συνθήκες σταθερότητας και
ευημερίας στα κράτη-μέλη», τα δε άρθρα 23 και 25 της ΟΔΔΑ αναφέρουν,
αντίστοιχα, το «δικαίωμα κάθε ανθρώπου σε δίκαιη και ικανοποιητική
αμοιβή, που να εξασφαλίζει σ' αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής
άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια», και «το δικαίωμα σε ένα βιοτικό
επίπεδο ικανό να εξασφαλίζει στον ίδιο και την οικογένειά του υγεία και
ευημερία». Το δε περιβόητο ΔΝΤ, σύμφωνα με το άρθρο 1 του Καταστατικού
του, οφείλει «να διαθέτει προσωρινά τους γενικούς πόρους του στα μέλη
υπό επαρκείς εγγυήσεις, ώστε να τους δώσει την ευκαιρία να διορθώσουν
ανισορροπίες στο ισοζύγιο πληρωμών τους, χωρίς να καταφεύγουν σε μέτρα
που να είναι καταστροφικά για την εθνική ή διεθνή ευημερία».
Προφανώς όμως, ολόκληρο το σύστημα του ΟΗΕ είναι θύμα πολιτικών
και στρατηγικών σκοπιμοτήτων ορισμένων ισχυρών, αδιαφορώντας για τα
επικινδύνως για τους λαούς συσσωρευόμενα προβλήματα. Δεν είναι, συνεπώς,
υψίστη ώρα όλα τα μέλη του ΟΗΕ να συνειδητοποιήσουν το καθήκον τους και
να τον ενισχύσουν αποτελεσματικά για να μπορεί να εκπληρώνει την ιερή
αποστολή του; Ή θα συνεχιστούν οι ανθρωποθυσίες και η γενικότερη παρακμή
και καταστροφή, ενώ οι λαοί θα αναφωνούν απεγνωσμένα το αρχαίο
ελληνικό, τραγικό «οϊμέ»;
* Καθηγητής Πανεπιστημίου Ινδιανάπολης, π. διευθύνων σύμβουλος Γραφείου ΟΗΕ για Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ
Το αλίευσα ΕΔΩ antibaro
