Όταν το «defence-point.gr» επέμενε να γράφει, σχεδόν στερεοτυπικά,
ότι πολλοί στην Ευρωζώνη κρύβουν τα δικά τους χάλια με τη μέθοδο της
συγκέντρωσης των ευθυνών στον «αδύναμο κρίκο», ο οποίος την παρούσα
συγκυρία εκπροσωπείται από την Ελλάδα, τόνιζε ότι το πραγματικό πρόβλημα
δεν είναι το ύψος του ελληνικού χρέους.
Μπορεί το ιταλικό χρέος να ανέρχεται στο 120% του ΑΕΠ περίπου, έναντι άνω του 175% που είναι η ελληνική περίπτωση, ωστόσο, μπορεί τα ποσοστά να έχουν τη δική τους σημασία, ακόμα μεγαλύτερη όμως σημασία έχουν τα απόλυτα νούμερα.
Διότι όπως αποδεικνύεται πλέον κάθε μέρα που περνά, εφιάλτης έχει καταντήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ενδεχόμενο να προκληθούν σοβαρά προβλήματα σε δυο από τις μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης, την Ιταλία και την Ισπανία.
Έχουμε επίσης προειδοποιήσει ότι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης έχουν ήδη προειδοποιήσει και τη Γαλλία, ότι τα χρήματα που θα χρειαστεί για να χρηματοδοτήσει το χρέος της την επόμενη τριετία δεν είναι και λίγα. Τα χρήματα αυτά πρέπει να βρεθούν μέσω διεθνούς δανεισμού, από τις αγορές δηλαδή, ενώ η όλη κατάσταση και ο φόβος που επικρατεί αυξάνει αργά αλλά σταθερά το κόστος του γαλλικού δανεισμού.
Τα… μαντάτα όμως, όσο κι αν ακούγεται αυτή τη στιγμή παράξενο, δεν είναι ρόδινα ούτε για την ηγέτιδα της Ενωμένης Ευρώπης, τη Γερμανία, μια χώρα η οποία καυχάται διαρκώς για το «οικονομικό θαύμα» που έχει πετύχει και ζητά να βρει μιμητές, ή ακόμα και να επιβληθεί στους «απείθαρχους» το γερμανικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.
Θα διακινδυνεύσουμε λοιπόν την εξής πρόβλεψη:
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι όταν χρωστάει ένα κράτος, καθότι αυτό, καλώς ή κακώς, άπτεται των διακρατικών σχέσεων και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να κλειστεί συμφωνία ώστε το χρέος να τύχει πολιτικής διαχείρισης – διευθέτησης εάν υπάρχει η βούληση των ηγετών.
Το πραγματικό πρόβλημα θα έρθει εάν η οικονομική ύφεση πλήξει τις τράπεζες και τεθεί όχι μόνο θέμα δημοσίου χρέους, αλλά και του ιδιωτικού!
Τα στοιχεία που έχουμε πληροφορηθεί και επιχειρούμε να διασταυρώσουμε δεν είναι και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για τη Γερμανία, όπως δεν είναι καλά και για άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως για την Ιρλανδία.
Κατά συνέπεια, εάν ανοίξει τέτοιο ζήτημα πολλοί στον διεθνή Τύπο θα αρχίσουν να υποστηρίζουν ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», προκαλώντας πραγματικό πανικό στις διεθνείς αγορές.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι απολύτως βέβαιον ότι οι Γερμανοί θα το μετανιώσουν πολύ πικρά για τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα και κυρίως για την αδυναμία επίδειξης ηγεσίας και αντιμετώπισης του θέματος χωρίς πολλές φωνές και κραυγές λαϊκισμού που στοχοποίησαν όχι μόνο μια οικονομία, αλλά και έναν ολόκληρο λαό.
Τότε θα έχει έρθει η ώρα να επαναληφθούν – διαχυθούν τα δραματικά γεγονότα με τα επεισόδια στην Αθήνα και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ή/και μητροπόλεις.
Τότε θα αντιληφθούν εάν εφαρμοζόταν μια γενναία επενδυτική στρατηγική παράλληλα με τα μέτρα λιτότητας που έχουν φέρει στο όριο της εξαθλίωσης και της κατάθλιψης εκατομμύρια Έλληνες πολίτες, τότε ίσως και να υπήρχε ελπίδα εξόδου από την κρίση.
Όπως έχουμε γράψει η έλλειψη συνοχής στην Ευρωζώνη αποτελεί ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας. Δυστυχώς, ενώ Γαλλία και Γερμανία θέτουν σε χαμηλούς τόνους την ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να αποκτήσει η ΕΕ μεγαλύτερη δυνατότητα συντονισμού και εξορθολογισμού των οικονομικών πολιτικών, έρχεται ο Ιταλός πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι και επιτίθεται στο «σύστημα»:
Σε δηλώσεις του ανέφερε, ότι καμία χώρα της Ευρωζώνης (βλ. Γερμανία και λιγότερο η Γαλλία), δεν δικαιούνται να κάνουν κήρυγμα στην κυρίαρχη Ιταλία για το πώς θα αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.
Το ζήτημα είναι εάν η Ιταλία θα ζητήσει να ενταχθεί στον μηχανισμό του EFSF.
Εάν το αιτηθεί, τότε αυτομάτως θα σταματήσει να σχολιάζει και θα προβεί σε διορθωτικές κινήσεις και αναδιαρθρώσεις τομέων της οικονομίας της.
Και όσο συνεχίζεται αυτό το γαϊτανάκι, θα περιμένουμε να διαπιστώσουμε εάν τα λόγια που θα ακουστούν από τους υπεύθυνους θα είναι εξίσου σκληρά με αυτά που άκουσε και ακούει η χώρα μας.
Η στοχοποίηση μιας μεγάλης οικονομίας της Ευρωζώνης θα δοκιμάσει τα όρια του συστήματος που θα αρχίσει να φλερτάρει με αυτό που απέρριπτε μέχρι σήμερα:
Το να τυπωθεί χρήμα, προσεκτικά και με φειδώ, ώστε να αποφευχθούν μη ελεγχόμενες πληθωριστικές πιέσεις, ώστε να προκύψει ένα έμμεσο πρώτο «κούρεμα» του χρέους απ’ άκρου εις άκρον στην Ευρωζώνη, ενδεχομένως και με τη συμμετοχή εξωτερικών παραγόντων που διαθέτουν ρευστότητα και έχουν κάθε συμφέρον από την οικονομική σταθεροποίησης της Ένωσης, όπως για παράδειγμα η Κίνα.
Όσο η υποκρισία στην Ευρωζώνη θα περισσεύει με άξονα την σκληρή αντιμετώπιση της Ελλάδας με σκοπό τον παραδειγματισμό των υπολοίπων, τόσο θα καθυστερεί η πραγματική αντιμετώπιση της κατάστασης, προϋπόθεση της οποίας είναι κυρίως η πολιτική βούληση και δευτερευόντως τα οικονομικά «γιατροσόφια».
Κατάντησε ανιαρό το να αναμασάνε και να μηρυκάζουν άπαντες τα περί «κατευνασμού, ανάκτησης εμπιστοσύνης των αγορών», ώστε να μας κάνουν τη χάρη και να μας δανείσουν με λογικά επιτόκια.
Αυτό αποτελεί υποταγή της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική, το οποίο ιστορικά αποτελούσε συνταγή ολέθρου.
Εάν δεν ανακτηθεί ο πολιτικός έλεγχος της κατάστασης, απλά «θα κάνουν μάγκα» τον άσημο και εν ανυποληψία προ της έναρξης της κρίσης οικονομολόγο, τον Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος κομπάζοντας ότι είχε προβλέψει τη σημερινή κατάσταση, περιοδεύει τον κόσμο δίνοντας διαλέξεις έναντι αδρής αμοιβής, εις υγείαν των πολιτικών κορόιδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θα κουνιόταν άραγε και αυτός και οι αγορές αν στο «τιμόνι» βρισκόταν ένα Ζακ Ντελόρ ή ένας Κόνραντ Αντενάουερ, ή έστω ένας Χέλμουτ Κολ και όχι τα σημερινά ανδρείκελα των Βρυξελλών;
defence-point.gr
Το αλίευσα ΕΔΩ
