Ο... θείος (Σαμ) – απ’ το Αμέρικα – έχει δώσει σαφείς εντολές: «Βρείτε τα με το Ισραήλ».Όμως το τακίμιασμα με το Ισραήλ, το οποίο θα εποπτεύσει βήμα προς βήμα ο κύριος... Σμιθ (ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, που εγκαταστάθηκε και περιμένει τους υπουργούς για το παραδοσιακό... χειροφίλημα), προφανώς δεν κολλάει με την εργώδη προσπάθεια που ανάλαβε ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, με το που κέρδισε πέρυσι τις εκλογές, έτρεξε να συναντήσει τον Ερντογάν και να επιταχύνει τον ελληνοτουρκικό διάλογο για το μοίρασμα του Αιγαίου.Δεν είχε αντιληφθεί η ελληνική κυβέρνηση πως οι καιροί αλλάζουν και τώρα – χωμένη βαθιά στον ελληνοτουρκικό διάλογο – ψάχνεται για στρατηγικές και νέα δόγματα εξωτερικής πολιτικής, όπως ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας...
Τα πράγματα ήταν απλά για τον Γιώργο Παπανδρέου όσο οι Αμερικάνοι έδειχναν στους Τούρκους το τυράκι (Αιγαίο) και ζητούσαν από την Αθήνα ευελιξία και κατανόηση προκειμένου να διευθετηθούν οι εκκρεμότητες για το καλό της (ΝΑΤΟϊκής)... ειρήνης.
Από τη στιγμή όμως που η Αγκυρα «μεγάλωσε» και άρχισε τα ενοχλητικά (για τους Αμερικάνους) παιχνίδια με το Ιράν και τη Ρωσία, άρχισε να βγάζει γλώσσα στον παλιό αμερικάνικο χωροφύλακα (Ισραήλ) και να συνειδητοποιεί ότι το τυράκι (Αιγαίο) μπορεί να το καταπιεί χωρίς αμερικάνικη άδεια, η Ουάσιγκτον επιδιώκει να της τραβήξει τα γκέμια. Οι ταχύτατα αναπτυσσόμενες ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, τις οποίες πατρονάρουν οι ΗΠΑ, είναι ένα τέτοιο φρένο.
Είναι φανερό ότι σε αυτό το παιχνίδι η ελληνική κυβέρνηση άγεται και φέρεται. Ο πρωθυπουργός τη μια τρέχει να υποβάλει τα σέβη του στον Ερντογάν, την άλλη πηγαίνει στο Ισραήλ και στη συνέχεια υποδέχεται τον Ισραηλινό πρωθυπουργό για να κλείσει στρατιωτικές συμφωνίες ενοχλητικές για την Αγκυρα. Οι παλινωδίες είναι πια τόσο έντονες, ώστε και η ίδια η κυβέρνηση και η ηγεσία του ΥΠΕΞ αισθάνθηκαν την ανάγκη για την εκπόνηση μιας στρατηγικής μελέτης που να περιγράφει το «νέο δόγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Τι ζητούν οι Τούρκοι
Την ίδια στιγμή, όπως πληροφορείται το «Π», η Άγκυρα έχει φροντίσει ώστε οι εμπιστευτικές διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο να προσλάβουν μεγάλη ταχύτητα. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Τούρκοι έχουν ξεκαθαρίσει ότι στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης συμφωνίας απαιτούν:
● Ξεκάθαρη αναφορά στα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.
● Απαγόρευση του ορισμού ζωνών αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης πέραν της υφαλοκρηπίδας.
● Διακήρυξη ότι μετά την υπογραφή της συμφωνίας τελειώνει διά παντός η συζήτηση για το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Από τη στιγμή που θα ικανοποιηθούν αυτές οι τουρκικές απαιτήσεις, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα στερείται οικειοθελώς του δικαιώματός της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως της επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο. Το ίδιο ισχύει και για το δικαίωμα του ορισμού ζωνών αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος για τη συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση της ελληνικής θάλασσας...
Σύμφωνα με την πορεία που έχουν πάρει οι συνομιλίες, οι επιτροπές έχουν ήδη χαράξει σε χάρτες τα θαλάσσια σύνορα, ορίζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα σε 6, 8, ακόμα και 12 ναυτικά μίλια, κατά περίπτωση.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του το «Π», στις εν εξελίξει ελληνοτουρκικές συζητήσεις η τουρκική πλευρά, από τη στιγμή που ικανοποιηθούν οι όροι που πιο πάνω αναφέραμε, εμφανίζεται διατεθειμένη να δεχτεί το αυτονόητο: Ότι, δηλαδή, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Η τουρκική προσφορά, ωστόσο, έχει ελάχιστη σημασία καθώς προηγουμένως θα έχουν ξεκαθαριστεί τα ζητήματα κυριαρχίας επί νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου που από την εποχή του επεισοδίου των Ιμίων αμφισβητεί η Αγκυρα.
Το γραμμάτιο των Ιμίων
Είναι προφανές ότι οι εντατικές διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο των ελληνοτουρκικών εκκρεμοτήτων στο Αιγαίο διεξάγονται στο πλαίσιο που κατάφερε να διαμορφώσει η Άγκυρα – με τη βοήθεια τότε των Αμερικάνων διαμεσολαβητών – με την κρίση των Ιμίων.
Η κρίση εκείνη, όπως είναι γνωστό, οδήγησε στη Συμφωνία (Σημίτη - Ντεμιρέλ - Ολμπράιτ) της Μαδρίτης, που ήταν αποτέλεσμα της αμερικάνικης διαμεσολάβησης. Τότε πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός (Σημίτης) αναγνώρισε την ύπαρξη ζωτικών τουρκικών συμφερόντων στο Αιγαίο. Τώρα η Άγκυρα επιστρέφει κρατώντας το γραμμάτιο στο χέρι και ζητεί να το εξαργυρώσει...
Νέο σκηνικό
Από τότε (1995-96) έχουν περάσει 15 χρόνια και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, δυστυχώς εις βάρος μας:
● Η Τουρκία εμφανίζεται να διεκδικεί τον ρόλο της τοπικής υπερδύναμης και, παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση, εμφανίζει ραγδαία οικονομική ανάπτυξη.
● Οι ΗΠΑ πλέουν με δυσκολία στην παγκόσμια οικονομική τρικυμία που οι ίδιες προκάλεσαν και βλέπουν ότι πολλοί πρώην υποτελείς τους (ανάμεσά τους και η Τουρκία) δεν είναι διατεθειμένοι να τους κάνουν τα χατίρια ή να ακολουθούν αδιαμαρτύρητα τις εντολές τους.
● Η «ισχυρή Ελλάδα» του παρασιτισμού και της γενικευμένης διαφθοράς είναι χρεοκοπημένη. Με οικονομία που απορρυθμίζεται με ταχύτατους ρυθμούς και απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό, η χώρα είναι ευάλωτος και εύκολος στόχος για ανταγωνιστές, οικονομικούς καιροσκόπους και εχθρούς.
Σε αυτήν την κατάσταση είναι προφανές ότι οι ελληνικές διαπραγματευτικές θέσεις σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής είναι ανύπαρκτες. Όπως είναι γνωστό, στις διεθνείς σχέσεις σημασία δεν έχει αν οι επιδιωκόμενοι στόχοι είναι δίκαιοι και ηθικοί, αλλά η δυνατότητα του κράτους να τους υποστηρίξει και να τους επιβάλει.
Στη δεδομένη (ελληνική) κατάσταση είναι προφανές ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει καμία δυνατότητα να υποστηρίξει τα δίκαια της χώρας, αλλά, επιπρόσθετα, δεν διαθέτει και σχέδιο για να αντιμετωπιστεί η δύσκολη συγκυρία.
Ως αποτέλεσμα τούτων, η αμερικάνικη συνταγή λέει πως το μόνο που της απομένει (της κυβέρνησης) είναι η αναζήτηση προστάτη. Οι Ευρωπαίοι «απογοητεύτηκαν», τους Ρώσους τους «πουλήσαμε», οι Τούρκοι μάς θέλουν βιλαέτι τους, οι Αμερικάνοι πιόνι τους. Και το Ισραήλ; Εκτός αν, ως χώρα, συμφωνήσουμε ότι δεν μπορούμε πλέον να οδηγούμαστε με «αυτόματο πιλότο» στη συρρίκνωση και την καταστροφή. Ποιος όμως να βγει μπροστά; Ιδού η απορία...
http://topontiki.gr
