Ήταν λίγο πριν από το τελευταίο φως μιας σχετικά ήρεμης βραδιάς του Σεπτέμβρη του 1982. Μέσα σ’ ένα C-130 βρισκόμουν στον αέρα, “φασκιωμένος” μέσα στην εξάρτηση του αλεξιπτώτου μου, με το όπλο στο πλευρό μου, ένα “σπαστό” FN PARA 7,62 χιλ. και με το Μπέργκεν μου αγκιστρωμένο ανάμεσα στα πόδια μου, μαζί με την ομάδα μου. Ήμουν ομαδάρχης της 1ης Ειδικής Ομάδας του Ειδικού Τμήματος Αλεξιπτωτιστών (1ης ΕΟ/ΕΤΑ)! Το σκεφτόμουν με μεγάλη ικανοποίηση! Ήμουν στο ΕΤΑ!Μερικές εβδομάδες πριν, είχα αναλάβει καθήκοντα, προερχόμενος από την Γ’ Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών. Για μένα ήταν κάτι που περίμενα και το ποθούσα! Δεν πήγαν χαμένοι κάτι μήνες που προηγήθηκαν με εντατική εκπαίδευση στη Γερμανία, στο “Διεθνές Σχολείο Περιπόλων Μακράς Ακτίνας Δράσεως” (International Long Range Reconnaissance Patrol School, ILRRPS). Μόλις επιστρέψαμε, 4 τον αριθμό, νεαροί καταδρομείς, ο Ταγματάρχης, επιτελής του 3ου Γραφείου της ΔΕΔ τότε και γενναίος πολεμιστής στην Κύπρο το ’74, αμέσως μου είπε δείχνοντάς με το δάκτυλο, “εσύ κύριε… ετοιμάσου για το ΕΤΑ. Θα πας τώρα στη Μοίρα σου στο νησί και θα ακολουθήσει η διαταγή τοποθέτησης..”. Στη συνέχεια μας παρουσίασε στον Στρατηγό όπως συνηθίζεται.
Όταν παρουσιάσθηκα στο ΕΤΑ, ο Λοχαγός διοικητής του Τμήματος, με το αρειμάνιο μουστάκι, με δέχθηκε εγκάρδια και με ενημέρωσε για τα νέα μου καθήκοντα. Γνωριζόμασταν από παλιά και είχαμε κάτι κοινό. Την εκπαίδευση στο ILRRPS. Μιλούσαμε την “ίδια γλώσσα”! Τότε είχε πρωτοξεκινήσει η εκπαίδευση στη Γερμανία και είχε αρχίσει η προσπάθεια βελτίωσης της εκπαίδευσης και εξειδίκευσης στον τομέα της ειδικής αναγνώρισης, ιδιαίτερα για το προσωπικό του ΕΤΑ.
Οι καλύτεροι εκπαιδευτές ειδικών δυνάμεων, ενός, από τους καλύτερους στρατούς στον κόσμο, οι SAS, μας δίδαξαν πολλά σε όλο σχεδόν το φάσμα των ειδικών επιχειρήσεων. Εκπαίδευση απαιτητική, σκληρή, με αυστηρή αξιολόγηση στο κάθε τι. Αναγνώριση υλικού, εγκατάσταση παρατηρητηρίου, τακτική περιπόλων, ενέδρες, ταχεία καταρρίχηση, αεροκίνητες επιχειρήσεις, επιβίωση διαφυγή, καταστροφές, προσανατολισμός και τήρηση κατευθύνσεως, CQB, ήταν κάποια από τ’ αντικείμενα που κάναμε τότε, με πολλές ασκήσεις. Ομάδες εθνικές, σχεδόν απ’ όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στο σχολείο και η εκπαίδευση έπαιρνε “χρώμα” συναγωνισμού μερικές φορές. Πραγματικά μία πολύ καλή εκπαίδευση! Ας μη μακρηγορήσω όμως άλλο γι’ αυτό.
Τότε το ΕΤΑ, ήταν ένας Λόχος στην ουσία, εντεταγμένος στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών. Έξι ομάδες ενεργές και οι υπόλοιπες επιστρατευόμενες. Κάθε ομάδα είχε 2-3 μόνιμους και οι υπόλοιποι έφεδροι. Αλλά τι έφεδροι! Υπαξιωματικοί από τις Μοίρες Αλεξιπτωτιστών, με πολλά άλματα, άριστη επίδοση στην ειδικότητά τους, καλογυμνασμένοι, άριστοι σκοπευτές, εθελοντές, διαλεγμένοι από τον διοικητή του ΕΤΑ! Μάλιστα! Τότε, ο διοικητής διάλεγε τους κομάντος για το Τμήμα, όπως οι διοικητές των Μοιρών επέλεγαν τους υποψήφιους υπαξιωματικούς τους από τους καλύτερους καταδρομείς της μονάδας. Η θητεία όμως, ήταν 24 μήνες και μπορούσαν να γίνουν αυτά.
Όσο για εκπαίδευση, δεν “παιζόμασταν” με τίποτα! Πολλά χιλιόμετρα τρέξιμο, πολύωρες πορείες, βολές, καταστροφές, με κάθε λεπτομέρεια ασκήσεις τοπογραφίας, διαβιβάσεις, βολές, πολλά, πάρα πολλά άλματα, πρώτες βοήθειες, επιβίωση, ορεινός αγώνας, χειμερινή διαβίωση ,αμφίβια εκπαίδευση και οτιδήποτε άλλο είχε το “μενού” των οδηγιών εκπαίδευσης της ΔΕΔ. Ειδικά η εκπαίδευση των διαβιβάσεων γινόταν επί ένα μήνα και τότε είχαμε τα μόρς. Όλοι έπρεπε να “πιάνουμε” τουλάχιστον 80 γράμματα το λεπτό, αν θέλαμε να σταθούμε μέσα στην ομάδα μας.Οι ασκήσεις, αλλά κυρίως οι αναγνωρίσεις συνεχείς! Να φαντασθείτε ότι οι 7 μήνες τον χρόνο, ήταν “έξω” από την έδρα μας. Τη μεθόριο, από το άκρο δυτικό στην Ήπειρο, μέχρι το ανατολικότερο σημείο του Έβρου την είχαμε “περπατήσει” κατά διαστήματα και ξέραμε και το μικρότερο μονοπάτι.
Η πόρτα του C-130 άνοιξε και ο load master έδειξε με νεύμα ότι είχαμε χρόνο 10 λεπτά. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο αλεξιπτωτιστές, ομάδες του ΕΤΑ και της 1ης ΜΑΛ, δεν ήμασταν μόνοι! Κάποιοι θα έπεφταν μαζί μας, και οι άλλοι σε άλλη ζώνη ρίψεως ανατολικότερα! Συμμετείχαμε σε άσκηση ειδικών δυνάμεων μεγάλης κλίμακας στη βόρειο Ελλάδα! Ο δροσερός νυκτερινός αέρας μας κτύπησε στο πρόσωπο. Οι αρχηγοί ρίψεως, ξεκίνησαν την διαδικασία, το κόκκινο φως σε λίγο έγινε “πράσινο” συνοδευόμενο από διαπεραστικό ήχο, από αυτούς που “σπάνε” τα νεύρα. Είχα ήδη φτάσει πρώτος στην πόρτα, κοίταξα από πίσω την ομάδα, και ευχαρίστως, έσπρωξα τον εαυτό μου στο κενό, για να ηρεμήσω από το θόρυβο. Ο αέρας από το πέσιμο με κτύπησε απότομα ανάμεικτος με καυσαέρια από το αεροπλάνο, μέχρι τη στιγμή που με το…”104″, όπως όλοι οι αλεξιπτωτιστές μετράνε από μέσα τους,άνοιξε ο θόλος με ένα καθησυχαστικό θρόισμα.
Αισθάνθηκα πιο ήρεμος, και άρχισα να κοιτάω γύρω μου, για να εντοπίσω τους άνδρες της ομάδας μου αλλά και τον αμυδρό φωτισμό της ζώνης, Μαύρο σκοτάδι, απελευθέρωσα το φόρτο μου που κρεμάστηκε λίγα μέτρα πιο κάτω και περίμενα το χτύπημά του στο έδαφος, για να ετοιμαστώ για προσγείωση. Με έκπληξη άκουσα παφλασμό νερού και πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσω, βρέθηκα μέσα στα νερά ενός… οριζώνα! Εκεί πέσαμε όλοι και γίναμε μούσκεμα! Τα δύσκολα τώρα άρχιζαν. Αποστολή: Διείσδυση σε εχθροκρατούμενη περιοχή, εγκατάσταση παρατηρητηρίου, συλλογή πληροφοριών και διαβίβαση στη βάση! Αυτό σήμαινε νυκτερινή κίνηση για 70 χιλιόμετρα, σε 2 νύκτες και στη συνέχεια οργάνωση του παρατηρητηρίου, σε μία διάβαση, κάπου στα βορειοανατολικά. Μη βλέπετε που τα λέω αόριστα! Δεν έχουν νόημα τα τοπωνύμια, αλλά είχαμε κάνει πολύ καλή προετοιμασία και είχαμε απομνημονεύσει σχεδόν τα πάντα! Έτσι δούλευε το σύστημα. Δεν είχαμε τότε GPS και όλα γίνονταν με χάρτη και πυξίδα.
Βρεγμένοι, τακτοποιήσαμε το φόρτο, ελέγξαμε τον οπλισμό και τα υλικά μας, ιδιαίτερα τον ασύρματο που ήταν αδιαβροχοποιημένος… ως ΒΟΕ, και γρήγορα απομακρυνθήκαμε από το σημείο, αφού παραδώσαμε τα αλεξίπτωτα σε εκπροσώπους της κοντινής Μοίρας Καταδρομών, που είχε αναλάβει την οργάνωση της ζώνης και θέματα ασφαλείας. Άσκηση ήταν! Μετά από λίγο σταματήσαμε για επανέλεγχο, προσανατολισμό, και αναφορά, όλα τυποποιημένα. όλοι γνώριζαν τις διαδικασίες και τα καθήκοντά τους. Ο ανιχνευτής μπροστά, πίσω ο ομαδάρχης , παραπίσω ο διαβιβαστής, ο νοσοκόμος, ο καταστροφέας, ο βοηθός ομαδάρχη. Σηματοδοσία σε κάθε περίπτωση, στις στάσεις ασφαλείας, ο καθένας έπαιρνε τον τομέα του, σε χαρακτηριστικά σημεία γινόταν επαλήθευση και καθορίζονταν σημεία ανασυγκρότησης σε περίπτωση αποκάλυψης, κίνηση με εγρήγορση, γιατί ξέχασα να πω, ότι ο “εχθρός” ήταν αυτή η βόρεια Μοίρα Καταδρομών που είχε τη φήμη και εξακολουθεί να την έχει, των “ζόρικων” κομάντος.Ξέραμε ότι μας ψάχνουν και σε οποιαδήποτε στραβοτιμονιά θα είχαν μεγάλη χαρά να μας πιάσουν σαν “λάφυρο πολέμου”. Τα καταφέραμε όμως! Περάσαμε απαρατήρητοι, κινούμενοι πάντα μακριά από δρόμους διαλέγοντας κυρίως αντερείσματα και εκμεταλλευόμενοι το πλήθος των ατραπών που υπήρχαν και όλα τα “διαβολορέματα” όνομα και πράγμα! Η εκπαίδευσή όμως, μας είχε προσθέσει την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να εκτελέσουμε αυτό που μας ζητήθηκε να κάνουμε. Δοκιμάζαμε τις ικανότητές μας και το ξέραμε. Δεν υπήρχε διαχωρισμός μονίμων και εφέδρων Ήμασταν ένα! Μας ένωνε η εμπιστοσύνη στις ικανότητες του ενός προς τον άλλον, η φιλία και ο αλληλοσεβασμός. Οι βαθμοί ήταν προσθετικοί στην ιεραρχία. Πιο πολύ όμως μέτραγαν οι ικανότητες και δεν μπορούσε να σταθεί κάποιος στο τμήμα, μόνο γιατί ήταν βαθμοφόρος. Αν δεν ήσουν “καλός” έπρεπε να φύγεις!
Και η ομάδα μου ήταν πολύ καλή! Ο ανιχνευτής μου ένας Κρητικός, άνθρωπος του βουνού που με κλειστά μάτια έβρισκε μονοπάτια! Ο διαβιβαστής μου , “μαρκόνι” σκέτο, με 110 γράμματα το λεπτό, από το Γαλαξίδι, ο νοσοκόμος μου Μακεδόνας, άριστος γνώστης, ο καταστροφέας Πειραιώτης γεννημένος για την.. καταστροφή και ο βοηθός μου “βατράχι” από τη Δράμα δεξί μου χέρι! Είχαμε από παντού εκπροσώπηση. Σημασία όμως είχε ότι μπορούσα να συνεννοηθώ με τα μάτια μαζί τους και “δεθήκαμε” σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Την δεύτερη νύκτα, γύρω στις 3 το πρωί, φτάσαμε στον προορισμό μας και στήσαμε το παρατηρητήριο. Περνούσαν από τον δρόμο αμάξια στρατιωτικά και πολιτικά και έπρεπε να αναφέρουμε κάθε κίνηση. Αυτό κάναμε! Ο ασύρματος λάμβανε από την βάση, όποτε τον ανοίγαμε. Η βάση “μιλούσε” συνεχώς, προς κάθε κατεύθυνση. Εμείς παίρναμε αυτό που μας ενδιέφερε και δίναμε πολύ γρήγορα, αυτά που είχαμε. Ποτέ δεν ξεπερνούσαμε το λεπτό, γιατί θα μας εντόπιζαν. Να γιατί έπρεπε να γνωρίζουμε τα μορς και πολλά γράμματα το λεπτό! Τα μηνύματα κρυπτογράφονταν, μετατρέπονταν σε ομάδες γραμμάτων και έφευγαν. Όλοι έπρεπε να ξέρουν την διαδικασία μέσα στην ομάδα. Δεν μας πήραν ποτέ “μυρωδιά”. Μόνο ο Λοχαγός ήξερε, που είχε έλθει κατόπιν ραντεβού, να μας δει.
Η άσκηση κράτησε μία εβδομάδα για να ακολουθήσει κάποια άλλη και μετά άλλη. Εμείς , γινόμασταν όλο και πιο “κολλητοί”. Και όταν ερχόταν ο καιρός του αποχαιρετισμού, είτε με απολύσεις είτε με μεταθέσεις, ανταλλάσαμε τηλέφωνα, διευθύνσεις και προσπαθούσαμε να διατηρούμε επαφή, ακόμη μέχρι και σήμερα! Οι δεσμοί των καταδρομέων είναι ισχυροί. Μέσα σε τέτοια τμήματα είναι ισχυρότεροι.
Θυμάμαι πως διαμορφώθηκε το σημερινό έμβλημα του ΕΤΑ! Ο Λοχαγός, ένας αψύς, σκληρός κομάντος ήθελε μέσα σε όλα τ’ άλλα να δημιουργήσει και ένα ξεχωριστό σήμα για το Τμήμα. Είχαμε βγάλει το σχολείο ILRRPS,αυτός είχε κάνει και εκπαιδευτής εκεί και υιοθέτησε τον αετό, που είχε σαν σήμα το σχολείο, προσαρμόζοντας τον με το αλεξίπτωτο ελευθέρας πτώσης. Το έμβλημα “έπιασε” και διατηρήθηκε μέχρι σήμερα.
Πέρασαν τα χρόνια, αλλά παρακολουθούσα πάντα την εξέλιξή του Τμήματος, από όποια θέση και αν ήμουν. Το Τμήμα μεγάλωσε, έγινε μονάδα ανεξάρτητη, με μόνιμο πλέον προσωπικό, με το καλύτερο υλικό που υπάρχει, με εμπειρία στον αέρα στη θάλασσα και στην ξηρά, με εκπαίδευση και συνεργασία με άλλες ειδικές δυνάμεις του κόσμου. Είναι οι εκλεκτοί των εκλεκτών. Από εκεί πέρασαν στελέχη που έγραψαν ιστορία στο χώρο των ειδικών δυνάμεων. Ξέχασα να πώ ότι είναι και οι…νονοί της Ζ’ ΜΑΚ. Παλιά στελέχη του ΕΤΑ ήταν οι περισσότεροι, που ήλθαν και στελέχωσαν την Μοίρα και μαζί αρχίσαμε να εκπαιδεύουμε τους νέους. Ναι, ήταν οι Αετοί.
Και η ομάδα μου ήταν πολύ καλή! Ο ανιχνευτής μου ένας Κρητικός, άνθρωπος του βουνού που με κλειστά μάτια έβρισκε μονοπάτια! Ο διαβιβαστής μου , “μαρκόνι” σκέτο, με 110 γράμματα το λεπτό, από το Γαλαξίδι, ο νοσοκόμος μου Μακεδόνας, άριστος γνώστης, ο καταστροφέας Πειραιώτης γεννημένος για την.. καταστροφή και ο βοηθός μου “βατράχι” από τη Δράμα δεξί μου χέρι! Είχαμε από παντού εκπροσώπηση. Σημασία όμως είχε ότι μπορούσα να συνεννοηθώ με τα μάτια μαζί τους και “δεθήκαμε” σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Την δεύτερη νύκτα, γύρω στις 3 το πρωί, φτάσαμε στον προορισμό μας και στήσαμε το παρατηρητήριο. Περνούσαν από τον δρόμο αμάξια στρατιωτικά και πολιτικά και έπρεπε να αναφέρουμε κάθε κίνηση. Αυτό κάναμε! Ο ασύρματος λάμβανε από την βάση, όποτε τον ανοίγαμε. Η βάση “μιλούσε” συνεχώς, προς κάθε κατεύθυνση. Εμείς παίρναμε αυτό που μας ενδιέφερε και δίναμε πολύ γρήγορα, αυτά που είχαμε. Ποτέ δεν ξεπερνούσαμε το λεπτό, γιατί θα μας εντόπιζαν. Να γιατί έπρεπε να γνωρίζουμε τα μορς και πολλά γράμματα το λεπτό! Τα μηνύματα κρυπτογράφονταν, μετατρέπονταν σε ομάδες γραμμάτων και έφευγαν. Όλοι έπρεπε να ξέρουν την διαδικασία μέσα στην ομάδα. Δεν μας πήραν ποτέ “μυρωδιά”. Μόνο ο Λοχαγός ήξερε, που είχε έλθει κατόπιν ραντεβού, να μας δει.Η άσκηση κράτησε μία εβδομάδα για να ακολουθήσει κάποια άλλη και μετά άλλη. Εμείς , γινόμασταν όλο και πιο “κολλητοί”. Και όταν ερχόταν ο καιρός του αποχαιρετισμού, είτε με απολύσεις είτε με μεταθέσεις, ανταλλάσαμε τηλέφωνα, διευθύνσεις και προσπαθούσαμε να διατηρούμε επαφή, ακόμη μέχρι και σήμερα! Οι δεσμοί των καταδρομέων είναι ισχυροί. Μέσα σε τέτοια τμήματα είναι ισχυρότεροι.
Θυμάμαι πως διαμορφώθηκε το σημερινό έμβλημα του ΕΤΑ! Ο Λοχαγός, ένας αψύς, σκληρός κομάντος ήθελε μέσα σε όλα τ’ άλλα να δημιουργήσει και ένα ξεχωριστό σήμα για το Τμήμα. Είχαμε βγάλει το σχολείο ILRRPS,αυτός είχε κάνει και εκπαιδευτής εκεί και υιοθέτησε τον αετό, που είχε σαν σήμα το σχολείο, προσαρμόζοντας τον με το αλεξίπτωτο ελευθέρας πτώσης. Το έμβλημα “έπιασε” και διατηρήθηκε μέχρι σήμερα.
Πέρασαν τα χρόνια, αλλά παρακολουθούσα πάντα την εξέλιξή του Τμήματος, από όποια θέση και αν ήμουν. Το Τμήμα μεγάλωσε, έγινε μονάδα ανεξάρτητη, με μόνιμο πλέον προσωπικό, με το καλύτερο υλικό που υπάρχει, με εμπειρία στον αέρα στη θάλασσα και στην ξηρά, με εκπαίδευση και συνεργασία με άλλες ειδικές δυνάμεις του κόσμου. Είναι οι εκλεκτοί των εκλεκτών. Από εκεί πέρασαν στελέχη που έγραψαν ιστορία στο χώρο των ειδικών δυνάμεων. Ξέχασα να πώ ότι είναι και οι…νονοί της Ζ’ ΜΑΚ. Παλιά στελέχη του ΕΤΑ ήταν οι περισσότεροι, που ήλθαν και στελέχωσαν την Μοίρα και μαζί αρχίσαμε να εκπαιδεύουμε τους νέους. Ναι, ήταν οι Αετοί.
Και όπως συνήθιζε να μου λέει ο ανιχνευτής μου ο Κρητικός: “Μόνο φτερά των αετών βρίσκεις μετά τις μπόρες, γιατί εκείνα τα πουλιά πετούνε τέτοιες ώρες“.
Έτσι είναι το ΕΤΑ!
Ανιχνευτής / Εφημερίδα των Ειδικών ΔυνάμεωνΤο αλίευσα ΕΔΩ
