Σύντομη ιστορική αναδρομήΓράφει ο Κάλλης Κωσταντίνος, Ιστορικός
Ζούμε άλλη μια ιστορική καμπή, όπως θα επισήμαινε και ο Καβάφης στην τραγική μας ιστορία. Μια καμπή που μέλει να αλλάξει σημαντικά το μέλλον του τόπου αν ευοδωθούν οι προσπάθειες των κυβερνόντων. Ας ρίξουμε όμως μια σύντομη ιστορική ματιά στο νεότερο παρελθόν μας για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον τόπο και να αναρωτηθούμε μήπως τα σενάρια συνομωσιολογίας ευσταθούν. Ο αναβρασμός που υφίσταται η σημερινή Ελληνική κοινωνία δεν διαφέρει από αντίστοιχες του παρελθόντος, συνεπεία διαφόρων θανάτων που σημάδεψαν τον τόπο. Οι θάνατοι αυτοί σηματοδότησαν και τις ιστορικές καμπές που βίωσε ο Ελληνισμός και άφησαν ερωτηματικά ως προς τη σκοπιμότητά τους.
Το 1831, στις 27 Σεπτεμβρίου δολοφονείτε ο Ι. Καποδίστριας από τα μεγάλα συμφέροντα της εποχής πού εκφράστηκαν από τους Μαυρομιχάληδες. Η προσπάθειά του να φτιάξει μια Ελλάδα μονοιασμένη και ταυτόχρονα ανεξάρτητη προσέκρουσε σε ξενοκρατικά συμφέροντα που πέτυχαν τον στόχο τους. Το 1897 και μετά την ήττα των Ελλήνων το Δ.Ν.Τ. εισέρχεται στην Ελλάδα και ασκώντας ουσιαστικό έλεγχο καθοδηγεί τις εξελίξεις, με σκοπό τη διαρκή ανανέωση της υποθήκης της χώρας.
Έτσι, αρχίζει μια διαρκής επανάληψη τραγικών συμπτώσεων αλλά και μεθοδικών ανεξιχνίαστων δολοφονιών.
Το 1913, δολοφονείται ο Γεώργιος ο Α΄ από έναν «αναρχικό»(!) ενώ ο τύπος της εποχής βοούσε για την επέμβαση «ξένου δάκτυλου». Ο άνθρωπος στον οποίον οφείλουμε τα σημερινά μας γεωγραφικά όρια, έπεφτε νεκρός γιατί με τις πολιτικές και στρατιωτικές του ικανότητες είχε καταφέρει να ενώσει τον Ελληνισμό και αυτό δεν ευνοούσε τα θολά σχέδια που όπως φαίνεται εφαρμόστηκαν αμέσως μετά το θάνατό του. Η άνοδος του Βενιζέλου έφερε το διχασμό μέσα από τα κομματικά πάθη. Το 1920 ο «φίλος» του Βενιζέλου βασιλιάς Αλέξανδρος πεθαίνει από «ξαφνική» σηψαιμία(!). Το 1936 από αιφνίδιο θάνατο πεθαίνει ο κοινωνιολόγος μαχητής των τσιφλικιών, Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Το 1936 πεθαίνει ο μαχητής της κοινωνικής δικαιοσύνης και αρχηγός κόμματος Κωνσταντίνος Δεμερτζής, την ίδια μέρα που συναίνεσε στην παράκληση του Γεωργίου Β΄ για ανάληψη καθηκόντων πρωθυπουργίας και σχηματισμό κυβέρνησης.
Το 1936 επίσης πεθαίνει αιφνιδίως ο Γεώργιος Κονδύλης, ο μακεδόνας οπλαρχηγός, ο άνθρωπος που ανέτρεψε το κίνημα του δικτάτορα Πάγκαλου, ο άνθρωπος που κατέστειλε το κίνημα Βενιζέλου και Πλαστήρα, όταν θέτει αίτημα αμνηστίας των κινηματιών του 1935. Το 1938 εξορισμένος από τη δικτατορία του Μεταξά πεθαίνει στο Ευαγγελισμό, ο εξαίρετος κοινοβουλευτικός ρήτορας, ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην κοινωνία των εθνών, ο πολιτικός που συνυπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάνης Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, από … «άγνωστη» αιτία. (!).
Η μυστηριώδης νοσηλεία στην οποία υποβλήθηκε από Άγγλο ιατρό, ο οποίος μάλιστα έκανε “ιδιοχείρως ένεσιν εις τον ασθενήν”, έδωσαν βάσιμες υποψίες για τη δολοφονία του Ι. Μεταξά το 1941 σε μια στιγμή που ο Ελληνικός στρατός προελαύνει στο Αλβανικό μέτωπο. Ο γνωστός δικτάτορας αρνήθηκε επίμονα την εμπλοκή της Ελλάδας στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο με αποτέλεσμα να επισύρει την μήνιν των Εγγλέζων που εκ των υστέρων φάνηκε η σκοπιμότητά τους. Το 1941 ο Αλέξανδρος Κορυζής, πιστός στην παρακαταθήκη του προκατόχου του, απέρριψε αίτημα των Γερμανών για απομάκρυνση των βρετανικών Δυνάμεων από την Ελλάδα με αποτέλεσμα να εμπλακεί η χώρα σε πόλεμο με τους Γερμανούς και να βρεθεί δολοφονημένος μέσα στο σπίτι του με δύο σφαίρες στη καρδιά (!).
Η χρηματοδότηση του εμφυλίου που ακολούθησε, καθώς και η άρνηση της καταβολής των Γερμανικών αποζημιώσεων, είχαν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω και διαρκή ανα- δανειοδότηση της χώρας.
Το 1947 από αδιευκρίνιστους λόγους πεθαίνει ο Γεώργιος Β΄. Η εμπλοκή των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών μετά το διαζύγιο του Γεωργίου με τη Ρουμάνα πριγκίπισσα Ελένη ήταν γνωστή στους φιλοβασιλικούς κύκλους. Η εμφάνιση της Φρειδερίκης με χιτλερική ενδυμασία στο πλευρό του βασιλέως, ήταν καθοριστική για τη μοίρα του. Ο Πλαστήρας ( ο μαύρος καβαλάρης) θεωρείται ότι ήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου, που αγαπήθηκε πολύ από τον λαό. Ο ανεξιχνίαστος θάνατός του το 1953 ανέδειξε το μέγεθος της στρατιωτικής και πολιτικής του υπόστασης, η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να «βολέψει» από τις θέσεις του τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει ούτε ένα περιουσιακό στοιχείο. Το 1955 και πάλι κάτω από περίεργες συνθήκες πεθαίνει ο κεντρώος στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, ο ιδρυτής του «Ελληνικού συναγερμού».
Ο σημαιοφόρος του καταδρομικού Έλλη και συντονιστής του Ελληνικού στρατού στον Ελληνοιταλικό πόλεμο βασιλέας Παύλος, και κατά ένα περίεργο λόγο, λίγο πριν τα «Ιουλιανά», το 1964 πεθαίνει.
Το 1989, δολοφονείτε ο οραματιστής της συγκυβέρνησης των Ελλήνων από Αριστερά και Δεξιά, Παύλος Μπακογιάννης. Ο σκοτεινός ρόλος της 17 Νοέμβρη και ο ρόλος της ξενοκρατίας είναι πάλι στο προσκήνιο.
Δεν θα μακρηγορήσω για το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και τη ρήση του: «το έχω παρακάνει σε αντιαμερικανισμό» εν μέσω της ασθενείας του, ούτε για τις θολές συνθήκες του θανάτου του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, που χαρακτηρίσθηκε ως μέγας διώκτης της ξενοκρατίας της Ελλάδας, αλλά θέλω να υπονοήσω ότι οι τόσοι ανεξιχνίαστοι θάνατοι πατριωτών πρωθυπουργών και μάλιστα εν ενεργεία, μόνο ερωτηματικά αφήνουν. Όσο και αν λέει η κα Ντόρα Μπακογιάννη, ότι «πρέπει να κάνουμε κάτι να σταματήσει η συνομωσιολογία στην Ελλάδα» τα ερωτηματικά θα είναι πάντα περισσότερα από τις απαντήσεις. Οι σημερινοί κυβερνήτες βέβαια, δεν κινδυνεύουν όπως οι προαναφερόμενοι, και οι προηγούμενοι με τις αμυδρές προσπάθειές τους απλά έχασαν τη καρέκλα τους και εξαναγκάστηκαν σε «βατοπέδια» σιωπή.
Οι παντοδύναμοι δανειστές μας σίγουρα φοβούνται πιο πολύ από τους διαρκώς υπόδουλους Έλληνες γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Έλληνες έχουν και το ιστορικό και πολιτισμικό προηγούμενο να ανατάξουν τη ψυχή τους στο δρόμο προς την κορυφή.
Το αλίευσα ΕΔΩ
