π. Γεώργιος Μεταλληνός
Είναι εύλογο το ερώτημα, γιατί δεν εισακούονται οι φωνές των λαών της γης ενάντια στην εξελισσόμενη τραγωδία στη Μ. Ανατολή.
Ποια ιδεολογία κινεί τον ιμπεριαλισμό της «Νέας Τάξης» στο σφαγιασμό των αθώων;
Εύκολη απάντηση είναι «το συμφέρον», που έχει πράγματι ανυπολόγιστη δύναμη. Υπάρχουν όμως και αίτια πνευματικά ή καλύτερα μεταφυσικά, που σφραγίζονται από την πορεία του δυτικού χριστιανισμού.
Η βία έχει ενσωματωθεί στη «χριστιανική» ιδεολογία. Γιʼ αυτό γίνεται λόγος για κυριαρχία ενός «χριστιανικού εθνικισμού» στην παγκόσμια Υπερδύναμη, που έχει αναλάβει «ιερό πόλεμο» και «σταυροφορία» κατά των δυνάμεων «του σκότους».
Και μόνο αυτές οι διακηρύξεις πείθουν, ότι το πνεύμα του δυτικού μεσαίωνα επιβιώνει τραγικά.
Το 1252 (πάπας Ιννοκέντιος Δ΄) τα βασανιστήρια καθιερώνονται συνοδικά ως ανακριτική μέθοδος της Ι. Εξέτασης και γίνονται το πρότυπο όλων των μεταγενέστερων ολοκληρωτισμών. Αναδύεται σε πολεμικό αρχηγό στον αγώνα εναντίον των «δυνάμεων του κακού», που η ηγεσία όμως τις καθορίζει! Καρπός αυτού του πνεύματος υπήρξαν και οι «σταυροφορίες», μια συνείδηση που κληρονόμησε και ο προτεσταντικός κόσμος.
Ο ιστορικός Ε. ΒRADFORD έγραψε για την δ΄ σταυροφορία (1204), ότι ο φανατισμός, η βία και οι ωμότητες των σταυροφόρων έκαμαν τις ισλαμικές επιδρομές να φαίνονται φιλάνθρωπες.
Και αυτός ο ιδεολογικός καθοδηγητής των στόχων της Νέας Τάξης Σάμ. Χάντιγκτον αναγκάστηκε να ομολογήσει: «Δεν θεωρώ ότι το Ισλάμ είναι πιο βίαιο από τις άλλες θρησκείες και αν το δείτε σωρευτικά, περισσότεροι άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί ανά τους αιώνες από τους χριστιανούς παρά από τους μουσουλμάνους» (New York Times).
Ο «Χριστιανισμός» που κινεί τη Νέα Τάξη έχει βαθειές μεταφυσικές/θεολογικές προϋποθέσεις.
Η «θεολογία» του Ανσέλμου Κανταβρυγίας (+1100) διαποτίζει το δυτικό χριστιανικό φρόνημα και διαμορφώνει τη νοοτροπία καταξίωσης της βίας και της επιβολής της δύναμης ως χριστιανική επιταγή.
Ο Άνσελμος κήρυξε την «ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης» με το πάθος του Θεανθρώπου Χριστού. Κίνητρο της θυσίας Του δεν ήταν η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο (πρβ. Ιωάνν. 3,17 - Ρωμ. 5), αλλά η απαίτηση από τον Θεό ικανοποίησης από τον άνθρωπο, λόγω της προσβολής που δέχθηκε (ο Θεός) από την ανθρώπινη αμαρτία.
Το φεουδαρχικό-ιπποτικό δίκαιο της Δύσης προβλήθηκε στον Θεό, που κατανοείται (εκεί) όχι ως Πατέρας, αλλά ως φεουδάρχης-τύραννος και τιμωρός, που ζητεί συνεχώς εκδίκηση, στη μορφή μάλιστα των ναζιστικών αντιποίνων, και όχι δικαιοσύνη.
Πρόκειται για διαστροφική κατανόηση της εννοίας του δικαίου. Η καλβινίζουσα χριστιανικότητα, που δεσπόζει στις Η.Π.Α. μένει εγκλωβισμένη στην εκδικητικότητα και πολεμική μανία, που έχει την ψευδαίσθηση της χριστιανικότητας.
Έτσι, αποενοχοποιούνται οι συνειδήσεις, που αυτοανακηρύσσονται χριστιανικές!
Αναδημοσίευση από το Ρεσάλτο
Είναι εύλογο το ερώτημα, γιατί δεν εισακούονται οι φωνές των λαών της γης ενάντια στην εξελισσόμενη τραγωδία στη Μ. Ανατολή.
Ποια ιδεολογία κινεί τον ιμπεριαλισμό της «Νέας Τάξης» στο σφαγιασμό των αθώων;
Εύκολη απάντηση είναι «το συμφέρον», που έχει πράγματι ανυπολόγιστη δύναμη. Υπάρχουν όμως και αίτια πνευματικά ή καλύτερα μεταφυσικά, που σφραγίζονται από την πορεία του δυτικού χριστιανισμού.
Η βία έχει ενσωματωθεί στη «χριστιανική» ιδεολογία. Γιʼ αυτό γίνεται λόγος για κυριαρχία ενός «χριστιανικού εθνικισμού» στην παγκόσμια Υπερδύναμη, που έχει αναλάβει «ιερό πόλεμο» και «σταυροφορία» κατά των δυνάμεων «του σκότους».
Και μόνο αυτές οι διακηρύξεις πείθουν, ότι το πνεύμα του δυτικού μεσαίωνα επιβιώνει τραγικά.
Το 1252 (πάπας Ιννοκέντιος Δ΄) τα βασανιστήρια καθιερώνονται συνοδικά ως ανακριτική μέθοδος της Ι. Εξέτασης και γίνονται το πρότυπο όλων των μεταγενέστερων ολοκληρωτισμών. Αναδύεται σε πολεμικό αρχηγό στον αγώνα εναντίον των «δυνάμεων του κακού», που η ηγεσία όμως τις καθορίζει! Καρπός αυτού του πνεύματος υπήρξαν και οι «σταυροφορίες», μια συνείδηση που κληρονόμησε και ο προτεσταντικός κόσμος.
Ο ιστορικός Ε. ΒRADFORD έγραψε για την δ΄ σταυροφορία (1204), ότι ο φανατισμός, η βία και οι ωμότητες των σταυροφόρων έκαμαν τις ισλαμικές επιδρομές να φαίνονται φιλάνθρωπες.
Και αυτός ο ιδεολογικός καθοδηγητής των στόχων της Νέας Τάξης Σάμ. Χάντιγκτον αναγκάστηκε να ομολογήσει: «Δεν θεωρώ ότι το Ισλάμ είναι πιο βίαιο από τις άλλες θρησκείες και αν το δείτε σωρευτικά, περισσότεροι άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί ανά τους αιώνες από τους χριστιανούς παρά από τους μουσουλμάνους» (New York Times).
Ο «Χριστιανισμός» που κινεί τη Νέα Τάξη έχει βαθειές μεταφυσικές/θεολογικές προϋποθέσεις.
Η «θεολογία» του Ανσέλμου Κανταβρυγίας (+1100) διαποτίζει το δυτικό χριστιανικό φρόνημα και διαμορφώνει τη νοοτροπία καταξίωσης της βίας και της επιβολής της δύναμης ως χριστιανική επιταγή.
Ο Άνσελμος κήρυξε την «ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης» με το πάθος του Θεανθρώπου Χριστού. Κίνητρο της θυσίας Του δεν ήταν η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο (πρβ. Ιωάνν. 3,17 - Ρωμ. 5), αλλά η απαίτηση από τον Θεό ικανοποίησης από τον άνθρωπο, λόγω της προσβολής που δέχθηκε (ο Θεός) από την ανθρώπινη αμαρτία.
Το φεουδαρχικό-ιπποτικό δίκαιο της Δύσης προβλήθηκε στον Θεό, που κατανοείται (εκεί) όχι ως Πατέρας, αλλά ως φεουδάρχης-τύραννος και τιμωρός, που ζητεί συνεχώς εκδίκηση, στη μορφή μάλιστα των ναζιστικών αντιποίνων, και όχι δικαιοσύνη.
Πρόκειται για διαστροφική κατανόηση της εννοίας του δικαίου. Η καλβινίζουσα χριστιανικότητα, που δεσπόζει στις Η.Π.Α. μένει εγκλωβισμένη στην εκδικητικότητα και πολεμική μανία, που έχει την ψευδαίσθηση της χριστιανικότητας.
Έτσι, αποενοχοποιούνται οι συνειδήσεις, που αυτοανακηρύσσονται χριστιανικές!
Αναδημοσίευση από το Ρεσάλτο
