Εδώ και δεκαετίες η πειθάρχηση των παιδιών (και) με φυσικό-σωματικό τρόπο (βλ. ξύλο) έχει αποτελέσει θέμα έντονης διαμάχης. Δύο νέες αμερικανικές επιστημονικές μελέτες έρχονται να ρίξουν το βάρος τους υπέρ της άποψης ότι το ξύλο, όσο και αν βραχυπρόθεσμα μπορεί να φέρει αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα κάνει κακό.
Και οι δύο μελέτες συμπεραίνουν ότι οι γονείς πρέπει να καταφεύγουν σε εναλλακτικούς τρόπους πειθαρχίας, επειδή μια σειρά από προβλήματα συμπεριφοράς που παρουσιάζονται στους νέους κατά την εφηβεία, σχετίζονται ακριβώς με το ξύλο που έφαγαν όταν ήσαν παιδιά. Οι δύο έρευνες, που δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου του περιοδικού "Child Development" (Ανάπτυξη Παιδιού), παρακολούθησαν τη ζωή εκατοντάδων παιδιών από την ηλικία των πέντε έως των 16 ετών. Διαπίστωσαν ότι όσο περισσότερο ξύλο δίνουν οι γονείς στα παιδιά και σε όσο μεγαλύτερη ηλικία συνεχίζεται το ξύλο, τόσο πιθανότερο είναι οι νέοι στην εφηβεία τους να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς. Όταν οι γονείς σταματούν έγκαιρα τις ξυλιές, οι νέοι έχουν λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα αργότερα ως έφηβοι. Όπως δήλωσε η καθηγήτρια του αμερικανικού πανεπιστημίου Ντιουκ, Τζένιφερ Λάνσφορντ, επικεφαλής της μιας μελέτης, "με δεδομένα αυτά τα πορίσματα, οι ειδικοί στον τομέα της ψυχικής υγείας και όσοι άλλοι συμβουλεύουν οικογένειες, πρέπει να ενθαρρύνουν τους γονείς να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν σωματικές μεθόδους πειθαρχίας. Πρέπει επίσης να βοηθήσουν τους γονείς - ειδικά τις μητέρες που αντιμετωπίζουν υψηλό ρίσκο να προσφύγουν στη σωματική πειθαρχία, επειδή η συμπεριφορά των παιδιών τους είναι δύσκολη ή ζουν σε περιβάλλον με πολύ στρες- να βρουν εναλλακτικούς τρόπους για να πειθαρχήσουν τα παιδιά τους". Σύμφωνα με τις δύο έρευνες, πιο επιρρεπείς να καταφύγουν στο ξύλο, είναι γονείς με χαμηλό εισόδημα, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, οι οποίοι οι ίδιοι έζησαν σε οικογενειακό περιβάλλον με μεγάλο στρες και που σήμερα ζουν σε επικίνδυνες γειτονιές, οι οποίες ωθούν τα παιδιά τους να γίνονται πιο βίαια, κάτι που παρασύρει και τους γονείς να γίνουν πιο βίαιοι προκειμένου να "φέρουν βόλτα" τα παιδιά τους.
Και οι δύο μελέτες συμπεραίνουν ότι οι γονείς πρέπει να καταφεύγουν σε εναλλακτικούς τρόπους πειθαρχίας, επειδή μια σειρά από προβλήματα συμπεριφοράς που παρουσιάζονται στους νέους κατά την εφηβεία, σχετίζονται ακριβώς με το ξύλο που έφαγαν όταν ήσαν παιδιά. Οι δύο έρευνες, που δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου του περιοδικού "Child Development" (Ανάπτυξη Παιδιού), παρακολούθησαν τη ζωή εκατοντάδων παιδιών από την ηλικία των πέντε έως των 16 ετών. Διαπίστωσαν ότι όσο περισσότερο ξύλο δίνουν οι γονείς στα παιδιά και σε όσο μεγαλύτερη ηλικία συνεχίζεται το ξύλο, τόσο πιθανότερο είναι οι νέοι στην εφηβεία τους να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς. Όταν οι γονείς σταματούν έγκαιρα τις ξυλιές, οι νέοι έχουν λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα αργότερα ως έφηβοι. Όπως δήλωσε η καθηγήτρια του αμερικανικού πανεπιστημίου Ντιουκ, Τζένιφερ Λάνσφορντ, επικεφαλής της μιας μελέτης, "με δεδομένα αυτά τα πορίσματα, οι ειδικοί στον τομέα της ψυχικής υγείας και όσοι άλλοι συμβουλεύουν οικογένειες, πρέπει να ενθαρρύνουν τους γονείς να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν σωματικές μεθόδους πειθαρχίας. Πρέπει επίσης να βοηθήσουν τους γονείς - ειδικά τις μητέρες που αντιμετωπίζουν υψηλό ρίσκο να προσφύγουν στη σωματική πειθαρχία, επειδή η συμπεριφορά των παιδιών τους είναι δύσκολη ή ζουν σε περιβάλλον με πολύ στρες- να βρουν εναλλακτικούς τρόπους για να πειθαρχήσουν τα παιδιά τους". Σύμφωνα με τις δύο έρευνες, πιο επιρρεπείς να καταφύγουν στο ξύλο, είναι γονείς με χαμηλό εισόδημα, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, οι οποίοι οι ίδιοι έζησαν σε οικογενειακό περιβάλλον με μεγάλο στρες και που σήμερα ζουν σε επικίνδυνες γειτονιές, οι οποίες ωθούν τα παιδιά τους να γίνονται πιο βίαια, κάτι που παρασύρει και τους γονείς να γίνουν πιο βίαιοι προκειμένου να "φέρουν βόλτα" τα παιδιά τους.
Links: Για τις πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες στις διευθύνσεις:
http://www3.interscience.wiley.com/journal/122597254/abstract
http://www3.interscience.wiley.com/journal/122597249/abstract
Συγγραφέας Δρακόπουλος Π. (ANA)
