Με την επιστολή μου αυτή θέλω να δώσω λίγο φως στο θέμα των συνταξιούχων στρατιωτικών, προκειμένου οι αναγνώστες να ενημερωθούν για την άνευ προηγουμένου προπαγάνδα, που έχει στηθεί σε βάρος των αποστράτων των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να καταστήσουμε σε όλους σαφές, ότι οι απόστρατοι που έφυγαν από την ενεργό υπηρεσία σε ηλικία κάτω των 55 ετών είναι 3 κατηγοριών:
α. Αυτοί που συμπλήρωσαν τις κατά νόμο υποχρεώσεις τους και κατοχύρωσαν δικαίωμα συντάξεως και έφυγαν με δική τους αίτηση αποστρατείας (κακώς αναφέρεται από κάποιους αδαείς ο όρος «αίτηση παραιτήσεως». Όταν κάποιος παραιτείται από κάτι, όπως μαρτυρεί και η λέξη, παραιτείται και από τα τυχόν δικαιώματα. Έτσι ο παραιτηθείς δεν κατοχυρώνει δικαίωμα συντάξεως σε αντίθεση με τον αποστρατευόμενο, ο οποίος έχει τουλάχιστον 25 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας)
β. Αυτοί που λόγω υγείας αποστρατεύονται, αφού πλέον δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του στρατιωτικού επαγγέλματος, προκειμένου και οι ίδιοι να προστατεύσουν το αγαθό της υγείας τους. Αυτοί δεν φεύγουν με αίτηση αλλά μετά από γνωμοδότηση των αρμοδίων ανωτάτων υγειονομικών επιτροπών.
γ. Αυτοί που τους θέτει σε αποστρατεία η υπηρεσία με δική της απόφαση. Αυτοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν επιθυμούν να αποστρατευθούν, καθ’ όσον οι αποδοχές του αποστράτου (σύνταξη, μερίσματα, εφ’ άπαξ) είναι κατά πολύ χαμηλότερες από τις αντίστοιχες της ενεργού υπηρεσίας.
Ο στρατός, η αεροπορία και το ναυτικό έχουν λόγω δομής και οργανώσεως κάποιες ιδιαιτερότητες που στα άλλα επαγγέλματα δεν ισχύουν πχ ενώ η αεροπορία χρειάζεται ένα μεγάλο αριθμό χειριστών αεροσκαφών (πιλότων) που τους έχει στους χαμηλότερους βαθμούς της σταδιοδρομίας τους, δεν απαιτεί τον ίδιο αριθμό σε μεγαλύτερους βαθμούς οπότε κάποιοι πρέπει σταδιακά να αποστρατεύονται για να μην υπάρχει πλεονάζον προσωπικό σε μεγάλους βαθμούς. Ομοίως και στο ναυτικό ενώ ένα πλοίο απαιτεί σε μικρούς βαθμούς μεγάλο αριθμό αξιωματικών, όσο ανεβαίνουμε στην ιεραρχία οι θέσεις λιγοστεύουν, αφού στο ίδιο πλοίο μόνο ένας κυβερνήτης θα υπάρχει.
Τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα στο στρατό ξηράς αφού στις μονάδες μάχης π.χ. τάγματα εκστρατείας, υπάρχουν 10-12 ανθυπολοχαγοί, 6-7 λοχαγοί, 2-3 ταγματάρχες και 1 αντισυνταγματάρχης.
Είναι λοιπόν προφανές ότι αυτή η πυραμιδοειδής οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, ενώ απαιτεί μεγάλο αριθμό στους μικρούς βαθμούς, όσο ανεβαίνουμε προς τα πάνω οι ανάγκες μειώνονται με αποτέλεσμα στα 25-28 χρόνια (κρίσιμος βαθμός αντισυνταγματάρχη, αντιπλοιάρχου, αντισμηνάρχου) να υπάρχει επιτακτική ανάγκη για μείωση του προσωπικού. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί πρωτοτυπία της Ελλάδας αλλά συμβαίνει σε όλους τους στρατούς του κόσμου.
Έτσι λοιπόν η υπηρεσία είναι αναγκασμένη να απολύσει αυτούς που κρίνει ως λιγότερο χρήσιμους, να απολύσει τους έχοντες χρονίζοντα προβλήματα υγείας και να αποδεχθεί με χαρά όλες τις αιτήσεις αποστρατείας αφού εξυπηρετούν τη λειτουργία του συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε η στρατιωτική ούτε η πολιτική ηγεσία έχει ποτέ αντιδράσει ακόμη και όταν υποβάλλονταν σωρηδόν αιτήσεις αποστρατείας. Αν ήταν αντίθετες οι ηγεσίες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας γιατί ποτέ τους, μα ΠΟΤΕ, δεν έλαβαν μέτρα ώστε να μη φεύγουν οι στρατιωτικοί σε ηλικία κάτω των 55 ετών; Το παρακάτω ερώτημα θα σας οδηγήσει στη σωστή απάντηση.
ΕΡΩΤΗΜΑ 1ον: Είναι οι πρόωρες αποστρατείες ζημιογόνες για την εθνική οικονομία;
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Αν όλοι αυτοί που αποστρατεύτηκαν είχαν παραμείνει στην ενεργό υπηρεσία για ακόμη 12-15 χρόνια τότε οι επιπτώσεις στον προϋπολογισμό θα ήταν πολύ χειρότερες από το να είναι όλοι αυτοί συνταξιούχοι, για τον απλούστατο λόγο οι μισθοί είναι αρκετά υψηλότεροι από τις συντάξεις. Επίσης το εφάπαξ θα ήταν κατά πολύ υψηλότερο αφού και μεγαλύτερο βαθμό αποστρατείας θα κατείχαν και περισσότερα χρόνια ενεργού υπηρεσίας θα είχαν.
Για παράδειγμα ας πάρουμε μια τάξη της Σχολής Ευελπίδων, από την οποία το 1979 αποφοίτησαν 250 ανθυπολοχαγοί. Το 2000 από αυτή την τάξη, ας υποθέσουμε, ότι αποστρατεύτηκαν 100 αντισυνταγματάρχες με δική τους αίτηση αποστρατείας σε ηλικία 44-45 ετών. Από το 2000 αυτοί οι απόστρατοι κοστίζουν στο κράτος το εφ’ άπαξ που έλαβαν και τη σύνταξη των 30/35 αποδοχών 2/3 βαθμού ταξιάρχου.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι όλοι αυτοί οι 100 δεν είχαν υποβάλει παραίτηση και είχαν μείνει στην ενεργό υπηρεσία μέχρι τα 55, δηλαδή όσο είναι και η κρίσιμη ηλικία για την οποία γίνεται όλος ο ντόρος. Τότε για 120 μήνες θα είχαμε επί πλέον επιβάρυνση του κράτους με τη διαφορά μισθού και συντάξεως που είναι της τάξης των 500 € δηλαδή 120Χ100Χ500=6 εκατομμύρια €.
Επί πλέον θα είχαμε και μια επιβάρυνση στο εφ’ άπαξ της τάξεως 35.000 € κατά κεφαλή, άρα συνολικά 3,5 εκατομμύρια € δηλαδή σε σύνολο 9,5 εκατομμύρια €.
Η επόμενη τάξη, η μεθεπόμενη κ.ο.κ θα επέφερε το ίδιο δυσμενές αποτέλεσμα αν δεν αποφάσιζαν κάποιοι να αποχωρήσουν με αίτησή τους. Εν ολίγοις με απλή αριθμητική, καταλαβαίνουμε ότι σε μια δεκαετία από τα 44-55 θα υπάρχουν 10 τάξεις αξκών, που αν δεν είχαν αποστρατευτεί θα επιβάρυναν τον προϋπολογισμό με 10Χ9,5 εκατομμύρια €=95 εκατομμύρια € ετησίως!!
Επομένως είναι μια μεγάλη πλάνη να λέγεται ότι οι στρατιωτικοί επιβαρύνουν την οικονομία γιατί φεύγουν σε μικρή ηλικία. Αντίθετα, το σωστό θα ήταν να λέγαμε, ότι επειδή οι στρατιωτικοί φεύγουν αναγκαστικά σε μικρή ηλικία, ενισχύουν την οικονομία!! Και μάλιστα αφού οι περισσότεροι από αυτούς επιδίδονται σε εργασία ως απόστρατοι, προσφέρουν ακόμη περισσότερο στην οικονομία με φόρους, ασφαλιστικές εισφορές κλπ.
ΕΡΩΤΗΜΑ 2ον: Είναι λογικό η πολιτεία να διαχωρίζει τους πολίτες σε δυο κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία τους; Γιατί έθεσε τα 55 έτη ως όριο για την επιβολή της αυθαίρετης μείωσης κατά 40% του ποσού άνω των 1000 € στους συνταξιούχους; Είναι δίκαιο αυτό; Ή μάλλον, έχει λογική;
Την απάντηση θα την δώσουν οι αναγνώστες μόλις διαβάσουν τα παρακάτω παραδείγματα:
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1 (Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ).
Στρατιωτικός, που εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων το 1973, αποστρατεύθηκε με αίτησή του ως Συνταγματάρχης εα με σύνταξη 30/35 των 2/3 Ταξιάρχου, μετά από 25 πραγματικά χρόνια υπηρεσίας , σε ηλικία 43 ετών, αφού μπήκε στη σχολή αμέσως μετά το λύκειο, σε ηλικία 18 ετών. Έτσι το 1998 λαμβάνει τη σύνταξη που του έχει υπολογίσει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και είναι ακαθάριστη 1700 €.
Ομοίως ένας δεύτερος στρατιωτικός, που εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων το 1985, αποστρατεύθηκε με αίτησή του ως Συνταγματάρχης εα με σύνταξη 30/35 των 2/3 Ταξιάρχου, μετά από 25 πραγματικά χρόνια υπηρεσίας , σε ηλικία 43 ετών, αφού μπήκε στη σχολή αμέσως μετά το λύκειο, σε ηλικία 18 ετών. Έτσι το 2010 λαμβάνει τη σύνταξη που του έχει υπολογίσει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και φυσικά είναι η ίδια με τον προηγούμενο αξιωματικό αφού και οι δυο αποστρατεύτηκαν με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας, ίδιο βαθμό και οικογενειακή κατάσταση.
Το 2011 ο πρώτος είναι 56 ετών ενώ ο δεύτερος, ο κακός, είναι 44 ετών (Τι κρίμα μικρέ!!)
Με τα νέα μέτρα, τα καλώς μελετημένα από την κυβέρνηση και όχι τυχαία αλλά σκόπιμα, ο πρώτος κύριος ετών 56 θα χάσει το 20% άνω των 1200 €, δηλαδή θα πέσει στα 1600 €, ενώ ο δεύτερος, ο «χαραμοφάης», θα χάσει το 40% άνω των 1000 €, δηλαδή θα πέσει στα 1420 €.
Ας κρίνουν οι αναγνώστες αν αυτό έχει λογική!!
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 2 (Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ)
Δυο στρατιωτικοί που εισήλθαν μαζί στη Σχολή Ευελπίδων το 1979, δηλαδή συμμαθητές, αποφάσισαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας να υποβάλουν αίτηση αποστρατείας μετά από 25 πραγματικά χρόνια υπηρεσίας και έτσι το 2004 αποστρατεύτηκαν ως Συνταγματάρχες εα με σύνταξη 30/35 των 2/3 Ταξιάρχου. Έτσι το 2004 έλαβαν την ίδια σύνταξη αφού και οι δυο αποστρατεύτηκαν με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας, ίδιο βαθμό και οικογενειακή κατάσταση. Η ακαθάριστη σύνταξή τους ας υποθέσουμε ότι είναι 1700 €.
Ατυχώς όμως ο ένας, επειδή ήταν καλός μαθητής στο λύκειο (μεγάλο κορόιδο, κατά τη σημερινή κυβέρνηση), πέρασε στη σχολή με την πρώτη προσπάθεια, σε ηλικία 18 ετών. Ο άλλος είτε επειδή δεν διάβαζε είτε επειδή πέρασε με την έκτη προσπάθεια είτε επειδή εργαζόταν για να συντηρήσει την πατρική του οικογένεια είτε επειδή είχε περάσει σε άλλη σχολή και μετά άλλαξε γνώμη είτε επειδή βαριόταν είτε επειδή κοιμόταν είτε είτε κλπ κλπ πέρασε στη σχολή σε ηλικία 24 ετών. Μετά από κοινή πορεία 25 ετών ο νεότερος συμμαθητής βρίσκεται σήμερα σε ηλικία 50 ετών (αυτός φταίει για την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας), βορά στα δόντια του άθλιου συστήματος που μας κυβερνάει, ενώ ο δεύτερος, που είναι 56 ετών, υφίσταται μικρότερη μείωση στο μηνιαίο εισόδημά του αφού ο μεν πρώτος θα παίρνει 1420 € ενώ ο δεύτερος 1600 €!!
Ας κρίνουν οι αναγνώστες ποιος πρέπει να επισκεφθεί τον ψυχίατρο επειγόντως!!
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 3 (ΤΟ ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΜΙΣΟΣ)
Το κράτος με το απατηλό επιχείρημα ότι οι στρατιωτικοί «φεύγουν νωρίς» όχι μόνο πετσόκοψε τις συντάξεις, όχι μόνο με άστοχες πολιτικές επιλογές βούλιαξε στην κυριολεξία τα ασφαλιστικά μας ταμεία αλλά με νόμο του 2010 μας απαγορεύει να εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα ή να είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες αφού από 1/1/2013 όσοι από εμάς επιχειρούμε ως ελεύθεροι επαγγελματίες θα μας στερεί τελείως τη σύνταξη!!! Κατά τα άλλα το Σύνταγμά μας θεωρεί την εργασία ιερή και την προστατεύει!!!
Φανταστείτε λοιπόν ότι 10 απόστρατοι έφυγαν το 2005 και αποφάσισαν να συνεταιρισθούν και άνοιξαν έναν φούρνο.
Ο φούρνος κάθε μήνα έχει τζίρο 21.000 € και έξοδα για μισθοδοσία προσωπικού + ΙΚΑ 4.000 €, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, τηλέφωνο, λογιστή κλπ 800 € , ενοίκιο καταστήματος 1.200 €, αγορά προϊόντων και πρώτες ύλες 7.000 € άρα τα κέρδη μηνιαίως, προ φόρων είναι 8.000 €.
Αν βγάλουμε το 25% φόρο της επιχείρησης τότε μένουν καθαρά κέρδη 6.000 €. Δηλαδή για κάθε εταίρο ένα ποσόν της τάξης των 600 €, από τα οποία αν αφαιρέσουμε τα 200 € μηνιαίως που ο καθένας καταβάλλει στον ΟΑΕΕ για ασφαλιστική εισφορά, μένει ένα καθαρό εισόδημα των 400 € στον κάθε έναν από τους 10 απόστρατους εταίρους. Με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης αυτοί οι εταίροι από 1/1/2013 αφού είναι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ ως μέλη εταιρίας, δεν θα λαμβάνουν τη σύνταξη, που αν παραμείνει όπως έχει τώρα θα είναι της τάξης των 1400 € (περικοπή του 40% άνω των 1000 €).
Άρα μπροστά στο δίλημμα επιχείρηση ή σύνταξη θα επιλέξουν τη δεύτερη, αφού αν και μικρή είναι μεγαλύτερη από τα 400 € που εισέπρατταν από το φούρνο. Οπότε η επιχείρησή τους είναι καταδικασμένη να κλείσει.
Το ίδιο θα γίνει σε όλες τις μικρές επιχειρήσεις που ανήκουν σε αποστράτους αφού όταν η σύνταξή τους παραμένει ίση ή μεγαλύτερη από τα κέρδη που τους αποφέρει η επιχείρηση, αυτοί θα προτιμήσουν να χαλαρώνουν σε μια παραλία με τη σύνταξη, παρά να κερδίζουν ισόποσο εισόδημα από επιχείρηση και να έχουν το καθημερινό ρίσκο και το μόχθο της αγοράς.
Όσοι έχουν εύρωστες επιχειρήσεις, που αποδίδουν μεγάλα κέρδη (αυτό μάλλον είναι ανέκδοτο στις ημέρες μας), θα τις κρατήσουν και φυσικά δεν θα χαρίσουν τα 25-30 χρόνια, που εργάσθηκαν στις ένοπλες δυνάμεις, σε κανέναν «Έλληνα» εθνοσωτήρα. Απλά θα μεταβιβάσουν τις εταιρίες τους σε συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα. Και έτσι καταλήγουμε στο τελευταίο ερώτημα.
Τι έχει να κερδίσει το ελληνικό δημόσιο αν κλείσει μια επιχείρηση και απολυθούν οι εργαζόμενοι, χάσει το ΙΚΑ, ο ΟΑΕΕ, η ΔΕΗ, ο λογιστής, οι έμποροι των πρώτων υλών, οι μεταφορείς, η εφορία το φόρο εισοδήματος που εισέπραττε, ο εκμισθωτής του ακινήτου τα ενοίκια του κλπ κλπ ;;; Θα κερδίσει άραγε το ελληνικό δημόσιο και τι;;;;
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Αναστάσιος Φαραντάτος
Σχης εα
Το αλίευσα ΕΔΩ hellasorthodoxy-kmyst
