Τὸ Βυζαντιο, ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Ἄρθρο-ἀπάντηση στὶς ἀνιστόρητες συκοφαντίες τῶν ἐβραιομαρξιστῶν χριστιανομάχων!

Τὸ Ἀνατολικὸ Ρωμαϊκὸ κράτος ἔζησε καὶ διέπρεψε ἐπὶ χίλια περίπου ἔτη μετὰ τὴν ἄδοξη κατάρρευση τοῦ Δυτικοῦ. Κάνοντας ἐδῶ μία παρένθεση νὰ τονίσω ὅτι ἀποτελεῖ ἱκανὴ καὶ ἀναγκαία συνθήκη τὸ στοιχεῖο τῆς ἑνότητος σὲ ἕνα κράτος, πολλῶ δὲ μᾶλλον ὅταν πρόκειται γιὰ μία πολυεθνικὴ αὐτοκρατορία. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ μελετηθοῦν οἱ λόγοι ἀποσυνθέσεως καὶ τελικῆς διαλύσεως τῆς Δυτικῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ τοῦτο διότι, τὰ συμπεράσματα ποὺ θὰ ἐξαχθοῦν ἐνισχύουν σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἄποψη περὶ ἑλληνικότητος τοῦ Βυζαντίου. Ἔχοντας κατὰ νοῦ λοιπὸν τὴν παραπάνω ἀρχή, στὴν Ἀνατολικορωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία συναντᾶμε τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς πλήρως ἐξελληνισμένους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὸν συμπαγῆ, σταθερὸ καὶ σκληρὸ πυρήνα της. Οἱ ἄλλοι λαοὶ (Ἀρμένιοι, Γεωργιανοί, Σύριοι, Αἰγύπτιοι, Σλαῦοι, Βούλγαροι, Ἰταλιῶτες, Ἀλβανοὶ) ἀνῆκαν σὲ αὐτὴν μερικῶς καὶ ἀσταθῶς. Δὲν ἐταυτίζοντο μὲ τὸ Κράτος, τὸ ὁποῖο εἴτε δὲν τὸ θεωροῦσαν δικό τους (Σύριοι, Αἰγύπτιοι), εἴτε ἐποφθαλμιοῦσαν τὴν ἡγεσία του ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες (Βούλγαροι: Συμεών, Σαμουὴλ) καὶ τὴν μετατροπή του σὲ μίας ἄλλης μορφῆς καὶ φύσης αὐτοκρατορία, μὲ προεξάρχον ἔθνος τοὺς ἰδίους. Γιὰ ὅλους τους παραπάνω λόγους, ἄλλες φορὲς τάχθηκαν στὸ πλευρὸ τῆς κεντρικῆς διοίκησης, ἐνῶ κάποιες ἄλλες συνεργάζοντο μὲ τοὺς ἐχθρούς του κράτους. Τὸ Βυζάντιο, ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἦταν δικό τους. Ἀνῆκε στοὺς Ἕλληνες ποὺ τοῦ ἔδωσαν τὴν γλώσσα, τὴν παιδεία, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν Ἑλληνορθοδοξία.

Εἰδικώτερα, ἡ περίοδος 400-600 μ.χ, ὑπῆρξε μεταβατική. Ἀπὸ τὸ 600 ἀρχίζει ἡ περίοδος τοῦ πλήρους ἐξελληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὁλοκληρώνεται μέχρι τὸ 650. Ἔκτοτε, ἐπὶ 800 ἔτη ἡ Αὐτοκρατορία εἶναι πλήρως καὶ καθαρῶς Ἑλληνική. Στὴν πρόσληψη καθαρῶς ἑλληνικοῦ χαρακτῆρος συμβάλλει καὶ ἡ κατὰ τὸν 7ο αἰώνα ἀπώλεια τῶν ἑλληνιστικῶν ἐπαρχιῶν (ἀλλὰ στὴν οὐσία μηδέποτε πλήρως ἀφομοιωθέντων), δηλαδὴ τῆς...

 Συροπαλαιστίνης καὶ Αἰγύπτου (ἀφορμὴ οἱ δογματικὲς διαφορὲς ὅπως ὁ μονοφυστισμὸς καὶ ὁ μονοθελητισμός, ἀλλὰ μὲ βαθύτερη αἰτία τὴν προαναφερθεῖσα στὴν προηγούμενη παράγραφο), οἱ ὁποῖες ἀφέθηκαν στὴν ἀραβικὴ κατάκτηση διχῶς νὰ προβάλλουν ἀντίσταση. Ἔτσι τὸ κράτος περιορίζεται στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὴν χερσόνησο τοῦ Αἵμου, στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, στὴν Κρήτη (ἐξαίρεση τὰ περίπου 140 χρόνια σκλαβιᾶς στοὺς Σαρακηνοὺς κατὰ τὰ ἔτη 824-961), στὴν Κύπρο καὶ σὲ κάποια τμήματα τῆς Νότιας Ἰταλίας καὶ Κριμαίας.

Ἐπειδή, ὅμως, οἱ ἀναφορές μου σὲ Ἕλληνες Ἱστορικοὺς θὰ θεωρηθοῦν ὡς ὑποκειμενικὲς θεωρήσεις τοῦ ὅλου ζητήματος θὰ ἀναφερθῶ στὶς ἀπόψεις ξένων Ἱστορικῶν. Ἔτσι ὁ H.G. Wells στὴν «Παγκόσμια Ἱστορία» τοῦ ἀποκαλεῖ τὸ Βυζάντιο «Νέο Ἑλληνικὸν κράτος» Γράφει σχετικῶς: "Περὶ τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους ὁμιλοῦν γενικῶς, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο περὶ συνεχίσεως τῆς ρωμαϊκῆς παραδόσεως, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα τοῦτο ἦτο ἀνανανέωσις τῆς παραδόσεως τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τὸ ἀνατολικὸν κράτος, ἂφ΄ὅτου ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸ δυτικόν, ὡμιλοῦσε τὴν ἑλληνικὴν καὶ ἀποτελοῦσε τὴν συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς παραδόσεως ἂν καὶ ὄχι ἐντελῶς ἁγνῆς. Πάντως τὸ κράτος αὐτὸ ἦτο ἑλληνικὸν καὶ ὄχι λατινικόν." (α’.σέλ. 635-638 ἔκδ. «Δέλτα»).

Ὁ Γίββων, ἐπίσης, θαυμάζει τὴν χάριν καὶ τὴν κομψότητα ποὺ ἔχει ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα στὰ κείμενα τοῦ Κεδρηνοῦ.

Ὁ Ἄγγλος Ἱστορικὸς Toynbee, ἀπὸ τὴν ἄλλη, σημειώνει: "Ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία εἶχε χρησιμεύσει ὡς τὸ ἑλληνικὸν οἰκουμενικὸν κράτος. Τοῦτο, βεβαίως, κατὰ τὸν ἴδιο ἰσχύει πολὺ περισσότερο γιὰ τὸ ἀνατολικὸ τμῆμα της, ἰδίως μετὰ τὸ 476 μ.χ" («Σπουδὴ τῆς Ἱστορίας»).

Τέλος ὁ Γάλλος Jacques Le Goff στὸ βιβλίο τοῦ "La Civilisation de I' Occident Medieval Artaud" ἐκδοθὲν στὴν Ἑλλάδα τὸ 1993 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ μὲ τὸν ἑλληνικὸ τίτλο "Ὁ πολιτισμὸς τῆς Μεσαιωνικῆς Δύσης" χαρακτηρίζει τοὺς Βυζαντινοὺς σαφέστατα ὡς Ἕλληνες. (σέλ.68-69)

Ἑπομένως, βλέπουμε ὅτι τὸ χιλιόχρονο Βυζάντιο δὲν δύναται νὰ προσδιοριστεῖ ὡς ὁτιδήποτε ἄλλο παρὰ μόνο ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Ἀποτελεῖ τὴν ἀπόλυτη ἀναφορὰ στὸν Β’ Ἑλληνικὸ πολιτισμό. Εἶναι τὸ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, τὸ ὁποῖο δὲν ἐβίωσε τὰ σκοτάδια τοῦ Δυτικοῦ Μεσαίωνα. Τουναντίον ἦταν οἱ Βυζαντινοὶ Λόγιοι οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν τὴν Ἀναγέννηση ποὺ ὁδήγησε στὴν παγκόσμια Δυτικοευρωπαϊκὴ πρωτοκαθεδρία. Διαφορετικὰ οἱ Δυτικοὶ θὰ ἔκαιγαν μέχρι τὶς ἡμέρες μας τὶς μάγισσες.

Πιστεύω ὅτι ἡ οὐσία ἑστιάζεται στὸν χαρακτήρα τοῦ κράτους ὁ ὁποῖος ἦτο καθαρῶς Ἑλληνοχριστιανικὸς ἀπὸ τὴ σύζευξη τῶν δύο μεγάλων ποταμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος. Εἶναι ἀλήθεια πὼς τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα ἀναζωογονήθηκε καὶ ἀπετέλεσε, μέσω τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, τὸ ὄχημα μετάδοσης τοῦ χριστιανισμοῦ πρὸς τὰ ὑπόλοιπα Ἔθνη, τόσο ἐντὸς ὅσο καὶ ἐκτός της αὐτοκρατορίας.

Εἰδικότερα, στοὺς πρώτους αἰῶνες τοῦ Βυζαντίου ἢ τῆς ὀψίμου ἀρχαιότητος (4ος μὲ 6ο) διαμορφοῦται οἱ βασικοὶ προβληματισμοὶ τῆς βυζαντινῆς λογοτεχνίας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ τὸ "κοσμολογικὸ πρόβλημα" τῶν Ἑλλήνων, ἡ ἀγωνία δηλαδὴ γιὰ τὴ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ μοίρα καὶ τὸν θάνατο, θὰ συναντηθεῖ μὲ τὸ "χριστολογικὸ ζήτημα", ποὺ τοποθετεῖ τὸν ἱδρυτὴ τῆς νέας θρησκείας στὴν ἀρχὴ καὶ στὴν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ κόσμου. Πρυτανεύει ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Γραμματεία ἀποτελεῖ προπαιδεία γιὰ τὴ μελέτη τῶν χριστιανικῶν κειμένων. Ἡ πρόθεση αὐτὴ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ συνδυάσει τὸ χριστιανικὸ μὲ τὸ κλασσικὸ πνεῦμα.

Μετὰ τὰ παραπάνω μεταφέρω ὁρισμένα χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα:

1. Ὁ αὐτοκράτωρ Ἰωάννης Βατάτζης τῆς Ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νικαίας λέγει: «Ἐν τῷ γένει τῶν Ἑλλήνων ἠμῶν, ἡ σοφία βασιλεύει.»

2. Ὁ Εὐστάθιος, Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης τὸν 11ο μὲ τὰ ἐμβριθῆ καὶ κατατοπιστικά του σχόλια στὰ Ὁμηρικὰ Ἔπη (γιὰ δὲς οἱ σκοταδιστὲς Βυζαντινοί!!!) στὴν ὁμιλία του γιὰ τὴν Ἁγία Τεσσαρακοστή, λέγει: «Εἰς τὲ τὸν κὰθ΄ἠμᾶς Ἕλληνα καὶ εἰς Βάρβαρον» (Ρ. G. Migne τ.135, σέλ. 708).

3. Ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς συνεχῶς χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα «Ἕλληνες» μὲ ἐθνικὴ καὶ ὄχι θρησκευτικὴ ἔννοια.

4. Ὁ Ἡγεμὼν Μιχαὴλ Ἄγγελος τὸ Ἑλληνικὸ Δεσποτάτο τῆς Ἠπείρου τὸ ἀποκαλεῖ «Τῆς Ἑλλάδος»

5. Ὁ Ἰωάννης Ἀργυροπουλος προσφωνεῖ τὸν Ἰωάννη Ἐ΄ Παλαιολόγο: «Ὢ τῆς Ἑλλάδος Ἥλιε Βασιλεῦ» (Σάνθας, Monuments A)

6. Ὁ Μιχαὴλ Ἡ' Παλαιολόγος σὲ πανηγυρικὴ ὁμιλία τοῦ ὑπογραμμίζει τὴν «Δόξαν τῆς Ἑλληνικῆς παραδόσεως» καὶ ὑπερηφανεύεται (ὅπως ἄλλοτε ὁ Ἰσοκράτης γιὰ τοὺς Ἀθηναίους), ἐπειδὴ οἱ κάτοικοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «Οὐ μιξοβάρβαρου λαοῦ τὸ φθέγμα φύρδην προϊεμένου.» Ἀλλὰ διατρανοῦν: «Τὴν Ἑλλάδα γλώτταν τὴν ὀρθορρήμονα».

7. Στὴν «Βασίλειον Τάξιν» τοῦ ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ὁ Πορφυρογέννητος ἀναφέρει τὴν «Ἑλληνικὴ Παιδείαν» καὶ τὴν «Ἑλληνικὴ Μουσικὴν» ὡς ἀντίθετες ὄχι πλέον πρὸς τὶς τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ πρὸς τὶς τῶν «Βαρβάρων».

Ὁ μεγαλοπρεπέστατος ναὸς τῆς Ἁγίας του Θεοῦ Σοφίας στὴν Κωνσταντινούπολη, χτισμένος ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ σὲ μία ἐποχὴ ὅπου οἱ βάρβαροι δυτικοευρωπαῖοι σφάζονταν μεταξύ τους κι ἔμεναν σὲ σπηλιὲς

8. Ἡ Ἄννα Κομνηνὴ ὑπερηφανεύεται ἐπειδὴ ἐμελέτησε Ἀριστοτέλην καὶ Πλάτωνα καὶ γενικῶς γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Παιδεία της.

9. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν Μιχαὴλ Χωνιάτης ὑμνεῖ ποιητικῶς τὴν δόξαν τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν.

10. Ὁ Νικήτας Χωνιάτης, γράφοντας γιὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Δυτικούς, θρηνεῖ ἐπειδὴ τοῦ ἔλαχε ἡ μοίρα: «Νὰ παραπέμψω τοῖς ἔπειτα πράξεις πολεμικᾶς ἐν αἶς μὴ νικῶσιν Ἕλληνες, νὰ μεταχειρισθῶ τὴν Ἱστορίαν, χρῆμα βέλτιστον καὶ κάλλιστον τῶν Ἑλλήνων εὔρημα, ἴνα διαιωνίσω τὴν μνήμην βαρβαρικῶν καθ' Ἑλλήνων κατορθωμάτων.»

11. Ὁ Λαόνικος Χαλκοκονδύλης καλεῖ «Ἕλληνας» τοὺς κατοίκους τοῦ κράτους καὶ «Βασιλεῖς Ἑλλήνων» τοὺς ἐν Κωνσταντινουπόλει αὐτοκράτορας.

12. Ο Μ. Δούκας χαρακτηρίζει τὸν λαὸν τοῦ Βυζαντίου «Τρυγίαν τῶν Ἑλλήνων».

13. Ὁ Σουλτάνος τῆς Αἰγύπτου μὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἰωάννην Καντακουζηνὸν τὸν ἀποκαλεῖ: «Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων».

14. Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ' Παλαιολόγος, στὴν τελευταία ἔκκλησί του γιὰ ἀγώνα, χαρακτηρίζει τὴν Κωνσταντινούπολιν: «Ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων».

15. Τέλος ἀκόμη καὶ ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τοὺς χαιρετισμοὺς τῶν Ὀρφικῶν πρὸς τὴν ὑψίστην Θεάν:

«Χαῖρε δὲ καὶ κλίμαξ ποτὶ οὐρανόν.» (Ὀρφικὸς)

«Χαῖρε κλίμαξ ἐπουράνιε.» (Ἀκάθιστος Ὕμνος).

ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ: Ὁ κύριος λόγος τῆς ἱστορικῆς διαστρέβλωσης καὶ ἐλεεινολογίας ἐναντίον τοῦ Βυζαντίου, εἶναι ἀκριβῶς τὰ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ τῶν Παπικῶν (Δυτικῶν) ἀπέναντί του. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ δῆθεν "προοδευτικοί", "ἄθεοι" κλπ παριστάνουν τοὺς "ὑπερέλληνες ἀρχαιολάτρες", ἐνῶ στὴν οὐσία πρόκειται γιὰ φανατικοὺς ἀναρχοκομμουνιστὲς ποὺ ἀναπαράγουν τὰ γνωστὰ τσιτάτα ὑπὲρ παγκοσμιοποίησης, λαθρομεταναστῶν, "εἰρήνης" κλπ.

Γιὰ νὰ μὴν τὸ πολυκουράζουμε, ἐπαναλαμβάνουμε αὐτὸ ποὺ εὔστοχα ἀναφέρει τὸ ἄρθρο: Ἂν δὲν ὑπῆρχε τὸ Βυζάντιο-χάρη στὸ ὁποῖο ξεκίνησε ἡ "Ἀναγέννηση" ἀμέσως μετὰ τὴν Ἅλωση-ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ ΘΑ ΕΚΑΙΓΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΑΓΙΣΣΕΣ!

hellas-orthodoxy.blogspot.com

Το αλίευσα ΕΔΩ http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/