Σε σημερινή Ημερίδα με θέμα «Αστυνομία και Ανθρώπινα Δικαιώματα», που
διοργανώθηκε με πρωτοβουλία των Προέδρων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας
Αξιωματικών Αστυνομίας και Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων
και πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της Διεύθυνσης Αστυνομικών
Επιχειρήσεων Αττικής στη Καισαριανή, ένας από τους βασικούς ομιλητές
ήταν και ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος ο οποίος έχει μείνει ανάπηρος
έπειτα από χειροβομβίδα κρότου λάμψης ενώ κάλυπτε την απεργιακή
κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου.
Στην ομιλία του ανέφερε τα εξής:
«Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη.
Δεν σας το κρύβω πως ήρθα εδώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όχι μόνο γιατί
δυσκολεύομαι να περπατήσω αλλά γιατί, θα βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους
συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και
μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την
εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όμως, ήρθα εδώ να σας δω κατάματα. Όπως έμαθα να κοιτάω όλους τους
ανθρώπους. Είμαι εδώ, γιατί η δύναμη του ανθρώπινου μεγαλείου, έμαθα πως
είναι η συγχώρεση. Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου. Με σκοπό να μη χυθεί
άλλο αίμα. Αρκετό αίμα έτρεξε από το σώμα και την ψυχή μου. Δεν θέλω να
τρέξει άλλο από πολίτες, ένστολους ή μη. Αρκετά ως εδώ.
Βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς
που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο
μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά
γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες. Και δεν σας κρύβω πως
όλο αυτόν τον καιρό, μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το ερώτημα:
«Γιατί;» Τι άραγε να φοβήθηκαν οι πάνοπλοι άνδρες των ΜΑΤ από έναν
άμαχο; Τι κακό θα μπορούσα να τους κάνω; Γιατί με στοχοποίησαν;
Η απάντηση δόθηκε από τον κύριο Κοκκαλάκη. Το τι είπε ο κ. Κοκκαλάκης το
γνωρίζετε όλοι και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Μίλησε για μια
βεντέτα ανάμεσα σε κάποιους πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, και εννοώ σε
κάποιους και τους άμαχους δημοσιογράφους. Και δεν ήταν «γλώσσα λανθάνουσα» αλλά γλώσσα ειλικρίνειας.
Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας. Και σαν
τραγική ειρωνεία, γνωστοποιήθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου. Την ημέρα
των γενεθλίων ενός «ζωντανού-νεκρού» από την εκτόξευση μιας
χειροβομβίδας κρότου-λάμψης. Μιας χειροβομβίδας που εσκεμμένα ρίχτηκε
κατά επάνω μου, αφού ο αστυνομικός της συγκεκριμένης διμοιρίας που έδωσε
τη διαταγή ήξερε πως ήμουν δημοσιογράφος. Όπως και όλων όσων
ακολούθησαν.
Γιατί δεν είναι πως μου εκτοξεύτηκε μόνο η χειροβομβίδα. Μου
απαγορεύτηκε να πλησιάσω το πρόχειρο ιατρείο στο Σύνταγμα, στη συνέχεια
με «περιποιήθηκαν» αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και μου απαγορεύτηκε από
αστυνομικά μπλόκα να πάω στο νοσοκομείο δια της ευθείας οδού,
αναγκάζοντάς με επί μεγάλο χρονικό διάστημα, λιποθυμώντας και ζαλισμένος
να γυρνάω στους δρόμους του Παγκρατίου για να φτάσω στο νοσοκομείο.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Δεν έχει σημασία πως είμαι δημοσιογράφος. Εχει σημασία πως είμαι
πολίτης. Πολίτης στην Ελληνική Δημοκρατία αν θυμάμαι καλά. Σε μια χώρα
που έχει υπογράψει όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου των αμάχων τόσο στην ειρήνη, όσο
και στον πόλεμο. Γιατί αξιότιμες και αξιότιμοι φίλοι, η Δημοκρατία
βασίζεται στον άνθρωπο. Γι΄ αυτόν δημιουργήθηκε, αυτόν προστατεύει και
σε αυτόν υποτάσσεται. Στον κυρίαρχο λαό.
Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ορθή εφαρμογή των νόμων,
σημαίνει και σεβασμός στην Δημοκρατία. Άραγε αυτοί οι αστυνομικοί που
άφησαν ανάπηρο εμένα, χτύπησαν τους συναδέλφους μου, τον Γιώργο
Αυγερόπουλο, την Τατιάνα Μπόλαρη, τον Δημήτρη Τρίμη, τον Άρη Μεσίνη, τον
Μάριο Λώλο, και πόσους ακόμη δεν θυμάμαι πια, είναι αστυνομικοί που
εκφράζουν όλο το αστυνομικό σώμα; Πιστεύω πως όχι. Από ότι γνωρίζω οι
αστυνομικοί έχετε δώσει έναν όρκο στο Σύνταγμα και τους νόμους: Να τους
προασπίζετε. Εμείς οι δημοσιογράφοι, ποιους νόμους παραβιάσαμε; Μήπως το
νόμο της δημοσίευσης; Όταν τηρείς τους νόμους και τους προασπίζεις δεν
έχεις τίποτα να φοβηθείς. Το αντίθετο. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της
δικαιοσύνης». Σαφέστατα υπάρχουν «καρκινώματα» και στο δικό μας κλάδο
όπως και στο δικό σας.
Υπάρχει όμως μια διαφορά: Σημαντική. Εμείς δεν είμαστε εκτελεστική
εξουσία. Δεν έχουμε όπλα, χημικά, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κράνη και
ασπίδες. Έχουμε μια φωτογραφική μηχανή και ένα μπλοκάκι. Και όποιος
αστυνομικός ή πολίτης νομίζει πως έχει αδικηθεί από ένα δημοσιογράφο
υπάρχει η δικαστική εξουσία στην οποία μπορεί να προσφύγει. Αλίμονο αν
κυριαρχήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Δεν βρίσκομαι εδώ για να σπείρω έριδες. Ούτε έχω προσωπικά με κανέναν.
Δεν θέλω κανείς να θυμώσει ή να οργιστεί. Κακοί σύμβουλοι και τα δύο.
Θέλω όμως να σκεφτείτε. Είμαι εδώ, ανάμεσά σας, για να σας κάνω μια
έκκληση: Να σταματήσει η βία. Ξέρω πως και η Αστυνομία έχει πληρώσει
βαρύ τίμημα στο κυνήγι των κακοποιών. Και όσο η κρίση μεγαλώνει οι
καταστάσεις θα χειροτερεύουν. Ξέρω πως κι εσείς, οι αστυνομικοί,
υποφέρετε από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ξέρω πως κι εσείς χάνετε
τα σπίτια σας, δεν έχετε να ταΐσετε τις οικογένειές σας, δεν έχετε να
πληρώσετε το ρεύμα. Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, όπως εκατομμύρια
άλλοι συμπολίτες μας. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι «εκλεκτοί» του
κάθε συστήματος. Όμως αυτοί είναι η μειοψηφία και εμείς είμαστε η
πλειοψηφία. Ξοδεύτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για χημικά και
χειροβομβίδες κρότου-λάμψης τον Ιούνιο, γνωρίζοντας πως κάνετε εράνους
στα αστυνομικά τμήματα να αγοράσετε φωτοτυπικό χαρτί και να βάλετε
βενζίνη στα περιπολικά. Πως δεν έχετε σφαίρες και αλεξίσφαιρα γιλέκα.
Πως τρέμετε με τον φόβο πως θα βρεθείτε απέναντι σε ένα Καλασνίκοφ γιατί
είστε απροστάτευτοι. Και όλα αυτά τα ζητήματα τα αναδείξαμε εμείς.
Οι δημοσιογράφοι-που λέτε-πως σας αδικούμε. Βλέπετε όμως πως δεν σας
αδικούμε. Αντίθετα προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε. Και θα είμαστε στο
πλάι σας. Και εσείς μας απαντάτε με κλομπ, χημικά και αυτές τις
αναθεματισμένες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τι μας χωρίζει λοιπόν; Επί
της ουσίας τίποτα! Ξέρω πως υπακούτε σε διαταγές. Οι διαταγές δεν είναι
θέσφατο, όταν παραβιάζουν τους νόμους και την προστασία των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.
Ξέρω πως είστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Ξέρω πως μπορείτε να σκέφτεστε
και να ξεχωρίζετε το σωστό από το λάθος. Και πιστέψτε με πως αν δεν
εκτελέσετε μια διαταγή που θα θέσει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα
αμάχων, να γνωρίζετε πως η Δημοκρατία θα σας προστατέψει. Εμείς οι
συμπολίτες μας θα σας προστατέψουμε.
Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σε άλλες εποχές. Μαύρες για την Δημοκρατία.
Τις ξεπεράσαμε με μεγάλη δυσκολία. Και τώρα επιστρέφουμε το χρόνο πίσω.
Κάποιοι σπείρουν τον διχασμό και κινδυνεύουμε. Καθίστε λοιπόν στο ίδιο
τραπέζι να βρούμε λύσεις. Καθίστε μαζί με τους πολίτες και συζητήστε.
Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Μπορείτε να
ασχοληθείτε με αυτά τα προβλήματα που πραγματικά βασανίζουν την κοινωνία
και τους συμπολίτες μας. Πιάστε επιτέλους αυτούς που προκαλούν τα
επεισόδια. Μπορείτε να περικυκλώνετε χιλιάδες, και δεν μπορείτε μια
δράκα να περικυκλώσετε και να τους συλλάβετε; Αυτοί είναι ο πραγματικός
κίνδυνος. Και μη φοβάστε για το τι θα αποκαλυφθεί για τις πραγματικές
τους ταυτότητες…
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Κλείνοντας, ήθελα να σας πω, ό,τι οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες
είναι καλές και άριστες. Είναι όμως γραπτά. Σημασία έχει να τηρούνται.
Και τηρούνται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Και σας το λέει ένας
άνθρωπος που έχει επιβιώσει χωρίς «γρατζουνιά» από πολεμικά μέτωπα και
έμεινε ανάπηρος στην πρωτεύουσα της ίδιας του της χώρας, όχι από
«μπαχαλάκηδες» ή κουκουλοφόρους αλλά από κάποιους αστυνομικούς.
Σας μιλάει ένας άνθρωπος που ζει και πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν σας μιλάει ο
δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος. Αλλά ο άνθρωπος, ο πολίτης, Μανώλης
Κυπραίος. Και σας διαβεβαιώνω πως αν αυτός ο καθημερινός μου «θάνατος»,
αυτό το βασανιστήριο που θα ζήσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου,
σταματήσουν αυτά τα κακώς κείμενα και δω ενωμένους τους Έλληνες απέναντι
σε αυτή τη λαίλαπα και δεν ξαναδώ χέρι αδελφού να χτυπάει αδελφό, θα
είμαι ευτυχισμένος και θα πω: «χαλάλι». Αν όμως συνεχιστεί αυτό το κακό,
στο τέλος οι μοναδικοί κερδισμένοι θα είναι αυτοί με τους οποίους
είμαστε οργισμένοι και χαμένοι όλοι εμείς. Σκεφτείτε τι έχει κοστίσει
στον λαό και στον τόπο μας αυτή η μαύρη περίοδος όταν αδελφός χτυπούσε
αδελφό. Σκεφτείτε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και τι πάμε να
παραδώσουμε εμείς στα παιδιά μας.
Δείτε τον Μανώλη Γλέζο που είναι εδώ, και «φυτέψτε» βαθιά στην καρδιά
σας τα λόγια του, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον άνθρωπο αυτόν
που κουβαλά την ιστορία των νεώτερων Ελλήνων στην πλάτη του. Που μέσα
από τον Μανώλη Γλέζο ξεφυλλίζει κανείς τις πιο «φωτεινές» και πιο
«σκοτεινές» σελίδες αυτής της χρονικής περιόδου. Μια μορφή και στάση
ζωής, που είναι η ενσαρκωμένη απόδειξη για όλα αυτά που μόλις σας
ανέφερα. Ένας πολίτης και άνθρωπος, πρότυπο για εμάς και τα παιδιά μας.
Σκεφτείτε λοιπόν καλά όσα σας είπα. Είναι λόγια ομόνοιας και όχι λόγια
διχασμού. Τα λόγια μου, είναι λόγια που σκοπό έχουν να ενώσουν. Να
ξαναδημιουργήσουν τις γέφυρες που κάποιοι γκρέμισαν, ύπουλα και με
σκοτεινούς στόχους. Μη κοιτάτε το δέντρο. Δείτε το δάσος. Ένα «δάσος»
στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μέσα. Είναι λόγια χωρίς
υστερόβουλους σκοπούς. Είναι λόγια ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας.
Είναι λόγια που συνοψίζουν το ύψιστο αγαθό: Το δικαίωμα στη ζωή και την
αξιοπρέπεια. Χωρίς χρώμα δέρματος, θρησκείας και πολιτικών πιστεύω. Και
το κυριότερο: Είναι λόγια από έναν ανάπηρο πολίτη γραμμένα με το αίμα
της ψυχής του που δεν έχει σταματήσει να αιμορραγεί…
Σας ευχαριστώ».
Συντάχθηκε από Siglitiki
