Ο
Μπράνκο Βίτκοβιτς ( Γεώργιος, μοναχός) γεννήθηκε στο χωριό Μιρούσι
(Mirusi) της επαρχίας Μπιλέκα (Bileca) στις 24 Σεπτεμβρίου 1920. Οι
γονείς του ονομάζονταν Θωμάς και Μάρα το γένος Μουλίνα (Μουλίνα).
Βαπτίστηκε στην εκκλησία της μονής Ντομπρίσεβο (Dobricevo), από τον ιερομόναχο Τιμόθεο.
Οι γονείς του πέθαναν νωρίς και ένας από τους συγγενείς του, ο Μίταρ Βίτκοβιτς, ήταν κηδεμόνας του.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολεϊο της Μπικλέκας και το τελείωσε με άριστα το έτος 1932.
Κατόπιν το 1939, εισήχθη στην στρατιωτική σχολή μηχανικών, την οποία τελείωσε το 1942 με εξαιρετική επιτυχία.
Από τον πόλεμο, το 1941, κατέληξε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ιταλία και μετά δύο χρόνια στην Γαλλία. Το 1946 πέρασε στην Γερμανία όπου στην Landschut της Βαυαρίας, τελέιωσε την 8η τάξη του γυμνασίου και στις 21 Ιουλίου 11947 έλαβε το δίπλωμα ωριμότητος.
Το ίδιο έτος έκανε εγγραφή στην σχολή Μηχανικής και Ηλεκτροτεχνικής στο Μόναχο, και μετά το τέλος των εξετάσεων, στις23.2.1952, στις οποίες είχε πολύ καλή επιτυχία, διέκοψε τις σπουδές αυτές, και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους πήγες στο Θεολογικό Ινστιτουτο τυο Αγίου Σεργίου στο Παρίσι.
Από το Παρίσι, τον αύγουστο του έτους 1954, αναχώρησε για την Αγία Γή (Παλαιστίνη), κι εκεί έμεινε για κάποι χρονικό διάστημα στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.
Από την Αγία Γή μετέβη στον Άγιον Όρος στην μονή Χιλανδαρίου.
Ο μοναχός π. Γεώργιος κοιμήθηκε την νύχτα της παραμονής 8.9.1972 στο Παλαιό Ρωσικό μοναστήρι όπου έγινε μοναχός ο Άγιος Σάββας. Εκεί στην εκλησία πού βρίσκεται στον πύργο ο π. Γεώργιος άναβε ασταμάτητα το καντήλι.
Εκτενέστερα για τον βίο του π. Γεωργίου γνωρίζουν οι μοναχοί στο περιβόλι της Παναγίας, της Μητέρας του Θεού στον Άγιον Όρος και στην Βασιλεία των Ουρανών, όπου αυτός τώρα κατοικεί αναπαυόμενος των πολλών μόχθων του.
Πως είδαν την μοναχική βιοτή του.
..η καθημερινή του τροφή ήταν μόνο μαλακωμένα κομμάτια ψωμιού. Μόνο το Σάββατο μαγείρευε για δυό μέρες άγρια χόρτα και λάδι.
Ο ίδιος ο ασκητισμός δεν ήταν αυτοσκοπός για τον π. Γεώργιο. Αλλά αυτός γνώριζε ότι χωρίς αυτόν ως τέτοιον, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τον μεγάλο του σκοπό.
Αγαπούσε ασυνήθιστα την φύση, αλλά, όταν ήταν στην "βάση" του, πάντοτε την ημέρα έμενε στον κλιεστό χώρο του μικρού του κελλιού, κι αυτό ήταν στον τρόπο της ασκήσεως του. Και τις νύχτες αγρυπνούσε υποχρεωτικά έξω, ακόμη κι όταν έκανε πολύ κρύο. Τις αγαπούσε τις νύχτες για την μυστικιστική τους ατμόσφαιρα, χάρη της προσευχητικής ανάγκης...
πατήρ Μητροφάνης Χιλανδαρινός (+)
Οι τρόποι του ήταν εξευγενισμένοι στο έπακρον. Ολος λεπτότητα, ευγένεια, γλυκύτητα, μειλιχιότητα. Ανέβαινε κάποτε προς τον ¨Αθω να δεί έναν Ρουμάνο ασκητή. Συνέβη να ευρίσκομαι τότε στην Σκήτη της Αγίας Αννης. Συναντηθήκαμε Τον παρακάλεσα , επιστρέφοντας, εϊτε το βράδυ της ίδιας ημέρας, είτε το πρωί της επομένης να με επισκεφθή. Εκείνος επέστρεψε την ίδια ημέρα και.επειδή ήταν λίγο αργά, προτίμησε να παραμείνη όλη την νύχτα έξω από την Καλύβη. Να με συναντήση την επομένη ημέρα, παρά να μας ενοχλήση το βράδυ. Ανήκε στους ανθρώπους που ποτέ του δεν ενοχλόύν παρά μόνον τον Θεό» ... «Νύχτες ολόκληρες έλειωνε στην προσευχή υπέρ των άλλων ...»
Βαπτίστηκε στην εκκλησία της μονής Ντομπρίσεβο (Dobricevo), από τον ιερομόναχο Τιμόθεο.
Οι γονείς του πέθαναν νωρίς και ένας από τους συγγενείς του, ο Μίταρ Βίτκοβιτς, ήταν κηδεμόνας του.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολεϊο της Μπικλέκας και το τελείωσε με άριστα το έτος 1932.
Κατόπιν το 1939, εισήχθη στην στρατιωτική σχολή μηχανικών, την οποία τελείωσε το 1942 με εξαιρετική επιτυχία.
Από τον πόλεμο, το 1941, κατέληξε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ιταλία και μετά δύο χρόνια στην Γαλλία. Το 1946 πέρασε στην Γερμανία όπου στην Landschut της Βαυαρίας, τελέιωσε την 8η τάξη του γυμνασίου και στις 21 Ιουλίου 11947 έλαβε το δίπλωμα ωριμότητος.
Το ίδιο έτος έκανε εγγραφή στην σχολή Μηχανικής και Ηλεκτροτεχνικής στο Μόναχο, και μετά το τέλος των εξετάσεων, στις23.2.1952, στις οποίες είχε πολύ καλή επιτυχία, διέκοψε τις σπουδές αυτές, και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους πήγες στο Θεολογικό Ινστιτουτο τυο Αγίου Σεργίου στο Παρίσι.
Από το Παρίσι, τον αύγουστο του έτους 1954, αναχώρησε για την Αγία Γή (Παλαιστίνη), κι εκεί έμεινε για κάποι χρονικό διάστημα στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.
Από την Αγία Γή μετέβη στον Άγιον Όρος στην μονή Χιλανδαρίου.
Ο μοναχός π. Γεώργιος κοιμήθηκε την νύχτα της παραμονής 8.9.1972 στο Παλαιό Ρωσικό μοναστήρι όπου έγινε μοναχός ο Άγιος Σάββας. Εκεί στην εκλησία πού βρίσκεται στον πύργο ο π. Γεώργιος άναβε ασταμάτητα το καντήλι.
Εκτενέστερα για τον βίο του π. Γεωργίου γνωρίζουν οι μοναχοί στο περιβόλι της Παναγίας, της Μητέρας του Θεού στον Άγιον Όρος και στην Βασιλεία των Ουρανών, όπου αυτός τώρα κατοικεί αναπαυόμενος των πολλών μόχθων του.
Πως είδαν την μοναχική βιοτή του.
..η καθημερινή του τροφή ήταν μόνο μαλακωμένα κομμάτια ψωμιού. Μόνο το Σάββατο μαγείρευε για δυό μέρες άγρια χόρτα και λάδι.
Ο ίδιος ο ασκητισμός δεν ήταν αυτοσκοπός για τον π. Γεώργιο. Αλλά αυτός γνώριζε ότι χωρίς αυτόν ως τέτοιον, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τον μεγάλο του σκοπό.
Αγαπούσε ασυνήθιστα την φύση, αλλά, όταν ήταν στην "βάση" του, πάντοτε την ημέρα έμενε στον κλιεστό χώρο του μικρού του κελλιού, κι αυτό ήταν στον τρόπο της ασκήσεως του. Και τις νύχτες αγρυπνούσε υποχρεωτικά έξω, ακόμη κι όταν έκανε πολύ κρύο. Τις αγαπούσε τις νύχτες για την μυστικιστική τους ατμόσφαιρα, χάρη της προσευχητικής ανάγκης...
πατήρ Μητροφάνης Χιλανδαρινός (+)
Οι τρόποι του ήταν εξευγενισμένοι στο έπακρον. Ολος λεπτότητα, ευγένεια, γλυκύτητα, μειλιχιότητα. Ανέβαινε κάποτε προς τον ¨Αθω να δεί έναν Ρουμάνο ασκητή. Συνέβη να ευρίσκομαι τότε στην Σκήτη της Αγίας Αννης. Συναντηθήκαμε Τον παρακάλεσα , επιστρέφοντας, εϊτε το βράδυ της ίδιας ημέρας, είτε το πρωί της επομένης να με επισκεφθή. Εκείνος επέστρεψε την ίδια ημέρα και.επειδή ήταν λίγο αργά, προτίμησε να παραμείνη όλη την νύχτα έξω από την Καλύβη. Να με συναντήση την επομένη ημέρα, παρά να μας ενοχλήση το βράδυ. Ανήκε στους ανθρώπους που ποτέ του δεν ενοχλόύν παρά μόνον τον Θεό» ... «Νύχτες ολόκληρες έλειωνε στην προσευχή υπέρ των άλλων ...»
Αρχιμ. Χερουβείμ (+)
« Ψωμί δεν έτρωγε, λίγο αλεύρι το ανακάτευε με νερό και το έριχνε πάνω στα κάρβουνα. Αυτό ήταν»
Μοναχός Πορφύριος Σιμωνοπετρίτης
" Ο ύπνος του ήταν μόνο τρείς ώρες, πλαγιάζοντας στό πλευρό και όλες τις υπόλοιπες στεκόταν όρθιος και αυτό το τηρούσε με πολλή επιμονή γι΄αυτό και τα πόδια του ήσαν συνεχώς πληγωμένα και έτρεχαν υγρά"
«..Όταν η υγεία του γέροντα (Ιωσήφ του Ησυχαστού), κλονιζόταν επικίνδυνα ο π. Γεώργιος θα βρισκόταν μαζί μας χωρίς να τον ειδοποιήσουμε ποτέ, ούτε καν γνωρίζαμε σε πιο μέρος βρισκόταν. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του Γέροντος, όταν εμείς απελύθημεν από τον Γέροντα ο καθένας εις τα ίδια, αυτός έμεινε δίπλα του και με ένα μεγάλο χαρτόνι έκανε αέρα στον Γέροντα που υπέφερε από δύσπνοια. Και ήταν ο μόνος που παρακολούθησε την τον αποχαιρετισμό και την κοίμηση του Γέροντος. Διακόνησε την ταφή του Γέροντος με ευλάβεια και στην ανακομιδή του, πάλι βρέθηκε πρώτος να διακονήσει, χωρίς κάν να τον ειδοποιήσουμε ...»
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός(+)
Η κοίμηση του:
«Η πόρτα του κτιρίου ήταν ανοιχτή, κι αυτό σήμαινε ότι ήταν εκεί. Περίμεναν λίγη ώρα να εμφανισθεί. Κατόπιν χτύπησαν και τέλος αποφάσισαν να μπούν.
- Αυτός είναι, είπε ψυχρά ο πρώτος
- Κοιμάται; ερωτηματικά και ταραγμένα είπε ο δεύτερος
Στα δεξιά της πόρτας, στο μέρος πρίν από την σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο, δίπλα στον τοίχο, ...καθόταν με το κεφάλι γερμένο μπροστά, σωματώδης μοναχός με αυστηρές γραμμές προσώπου, κοκκαλιάρικα χέρια με κάλους στις εξωτερικές αρθρώσεις των δακτύλων. Το σκουροκίτρινο δέρμα τους, κάλυπτε μόνο τα οστά στο λιπόσαρκο σώμα.»
H ταφή του.
«Την άλλη μέρα του θανάτου του, κηδεύτηκε με ψιθυριστές ευχές και νεκρώσιμα τροπάρια ενός γέρου ιερομονάχου του Αγίου Παντελεήμονα, με την συνοδεία δύο λαικών, δύο αξιωματικών της χωροφυλακής, θάφτηκε μέσα στο κελλί όπου ασκήτευσε, τυλιγμένος μέσα στο τριμμένο ράσο του που σκέπαζε το ημίγυμνο κουφάρι του
Η περιουσία του.
«Ενας ξύλινος, χοντροκομμένος σταυρός του λαιμού, αναρτημένος μ΄ ένα σύρμα. Σε μετρητά κέρματα ως πενήντα δραχμές. Τρόφιμα: λίγα ξεροκόμματα ψωμιού, μια ποσότητα πράσινες εληές κρεμασμένες σ΄ένα κομμάτι κουρέλι μισοσαπισμένες, γιατί δεν ήταν αλατισμένες. Ρουχισμός: Το ράσο που χρησίμευσε για σάβανο, ένα ζευγάρι μπότες με χονδρά ράμματα και τρύπιες. Μια χύτρα με τσάι του βουνού χωρίς να βρεθεί πουθενά ζάχαρη, μερικά ξερά κλαδιά στο τζάκι, λιβάνι και μερικά εκκλησιαστικά και θρησκευτικά βιβλία
Είπε γέρων:
«Χαρήκαμε αφάνταστα, γιατί με πλήρη μαρτυρία αληθινού εργάτου και ζηλωτού Αθωνίτου μοναχού, με τα δείγματα της κατά το δυνατόν ακριβούς πατερικής μας παραδόσεως, ετελειώθη ο μακάριος όντως Γεώργιος, θρίαμβος της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας και καύχημα του αθωνικού μας πολιτεύματος»
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+)Το αλίευσα ΕΔΩ 1myblog
