Παρασκευή, 6 Απριλίου 1973
…Τί είναι ευτυχία; Είναι τό νά ζει κανείς όπως ζούμε τώρα εμείς, μέ τή Λ., οί δυό μας, απολαμβάνοντας τήν κάθε ώρα -τόν πρωινό καφέ, δυό-τρείς ώρες ησυχίας τό βράδυ.
Καμιά «ειδική» συζήτηση. Τά πάντα είναι σαφή, καί γι’ αυτό τόσο ωραία! Αν αρχίζαμε νά ορίζουμε τήν ουσία αυτής της προφανούς ευτυχίας, ο καθένας θά τό έκανε μέ διαφορετικό τρόπο. Ίσως νά είχαμε καί κάποια διαφωνία! Τά λόγια μου δέν θά της φαίνονταν σωστά, καί τό αντίστροφο. Παρεξήγηση! Καί η ευτυχία θά συννέφιαζε. Καθώς πλησιάζουμε τήν ουσία ενός πράγματος, όλο καί λιγότερα λόγια χρειάζονται.
Στην αιωνιότητα, στή Βασιλεία θά χρειάζεται μόνο τό «Άγιος, Άγιος, Άγιος», μόνο λέξεις δοξολογίας καί ευχαριστίας, μόνο προσευχή καί η λάμψη του πληρώματος καί της χαράς. Νά γιατί οί μόνες βαθιές καί χρειαζούμενες λέξεις δέν είναι αυτές πού περιγράφουν τήν πραγματικότητα (συζητήσεις), αλλά αυτές πού είναι καθαυτό πραγματικές, καί τέτοιες είναι το ίδιο το σύμβολο, η παρουσία και το μυστήριο της πραγματικότητας….
Πηγή: π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Ημερολόγιο, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002, σ. 31-32.
