Πριν από λίγους μήνες ήμουν στην Αυστρία για μία εβδομάδα. Νοίκιασα αυτοκίνητο και μολονότι ήμουν γενικά προσεκτικός, φαίνεται ότι κάποιες φορές πάτησα το γκάζι περισσότερο από όσο έπρεπε. Τρεις μήνες μετά το ταξίδι μου, μία ωραία πρωία, ανάμεσα στην αλληλογραφία μου ήταν και γράμμα από το Λιντς. Διαπίστωσα ότι επρόκειτο για μεγαλοπρεπέστατη κλήση, επειδή έτρεχα 14 χιλιόμετρα πάνω από το όριο. Δεν με είχε σταματήσει αστυνομικός. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα απολύτως.
Ενδεχομένως δεν είχα καταλάβει και ότι είχα ξεπεράσει κατά 14 χιλιόμετρα το όριο ταχύτητας, όπως έγραφε και η κλήση. Κι όμως, με βρήκαν και μου έστειλαν το συστημένο. Τρόπος πληρωμής μέσω web banking, εφόσον διατηρούσα λογαριασμό σε αυστριακή τράπεζα, ή με έμβασμα. Η κλήση ήταν 75 ευρώ κι επειδή δεν ανήκα στην πρώτη περίπτωση, έπρεπε να πληρώσω και άλλα 12 για τα έξοδα τραπέζης.
Δεν πάει πολύς καιρός που στους δρόμους της Αθήνας η εικόνα εξαγριωμένου οδηγού αυτοκινήτου να χειρονομεί, να καθυβρίζει θεούς και δαίμονες και να πετάει την κλήση που τόλμησε να του αφήσει κακός τροχονόμος, επειδή είχε παρκάρει παράνομα, ήταν συχνή. Ηταν η εποχή που έπαιρνε κάποιος κλήση -μία στις είκοσι φορές που έκανε παρανομία-, δεν την πλήρωνε και του ερχόταν ειδοποίηση δύο με τρία χρόνια μετά. Αν ήσουν ψύχραιμος και δεν την πετούσες, έψαχνες να βρεις κολλητό που είχε ξαδερφάκι στην Τροχαία για να σου τη σβήσει. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Την επομένη το αυτοκίνητο ήταν και πάλι παρκαρισμένο στην ίδια θέση…
Μέρα με τη νύχτα οι δύο εικόνες. Είναι όμως ενδεικτικές νοοτροπιών. Δείχνουν ότι όλες οι συζητήσεις, όπως αυτή χθες των πολιτικών αρχηγών για τη διαφάνεια και την πάταξη της διαφθοράς, πρέπει να αρχίσουν από την παιδεία. Αν πράγματι εννοούμε αυτά που λέμε. Σήμερα υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία θεμελιωμένες παρανομίες που γίνονται από όλους χωρίς την παραμικρή αιδώ και τιμωρία. Ο Ελληνας έμαθε στην ασυδοσία. Του μάθανε ότι δημοκρατία είναι να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Το ρουσφέτι είναι τρόπος ζωής. Μας το ‘μαθαν οι Τούρκοι, μας άφησαν και κληροδότημα τη λέξη. Το πελατειακό σύστημα διέπει το κράτος αυτό πάνω από έναν αιώνα. Δεν αλλάζει το καθεστώς αυτό μέσα σε εβδομήντα μέρες, παρά μόνον με επανάσταση. Θέλει δουλειά, επιμονή, πολιτική βούληση και συναίνεση για να διορθωθούν στρεβλώσεις χρόνων.
