Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ - ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Περικλής

ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ


Στο 2ο βιβλίο ο Θουκυδίδης στα κεφ. 35 - 46 μας δίνει τον Επιτάφιο λόγο του Περικλή που εκφώνησε για τους νεκρούς του 1ου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ο λόγος αυτός αποτελεί το εγκώμιο της Αθήνας, της δημοκρατίας και έμμεσα του ίδιου του Περικλή. Ξεκινάει από έναν έπαινο για τη νομοθεσία που προνόησε να τιμώνται οι νεκροί του πολέμου. Εγκωμιάζει τους προγόνους και τους πατέρες. (βιβλ. 2ο, κεφ. 36)

Κατόπιν εξαίρει το πολίτευμα που δε ζηλεύει τους θεσμούς των άλλων, αλλά ότι της Αθήνας είναι παράδειγμα για πολλούς. Αυτό το πολίτευμα με τις γενικές του αρχές, το γενικό πνεύμα, η ιδεολογία που διαμορφώνει, την όλη ζωή δημόσια και ιδιωτική, δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η δημοκρατία.
Παραπέρα εξαίρει τις πολιτιστικές χαρές που παρέχει η πόλη, την ανδρεία των πολιτών και την ανατροφή των νέων, καθώς και το πως ετοιμάζονται για τον πόλεμο. Ιδιαίτερα περιγράφει, πως οι Αθηναίοι, φιλόκαλοι και φιλοσοφημένοι, χωρίς να θεωρούν απαραίτητη την πολυτέλεια και χωρίς μαλθακότητα είναι όλοι ενεργοί πολίτες, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ασχολία τους. Θεωρούν άχρηστους τους πολίτες εκείνους που δεν έχουν γνώμη για τα κοινά.

Είναι φανερό λοιπόν ότι ο Επιτάφιος είναι ένα λαμπρό εγκώμιο προς την Αθήνα, προς τη δημοκρατία, και έμμεσα προς την ίδια την πολιτική του Περικλή. Γι' αυτό οι τύραννοι μισούν τον Επιτάφιο και κατά καιρούς απαγορεύτηκε η διδασκαλία του στα σχολεία, προβάλλοντας σε ιδεώδες πολίτευμα αυτό της Σπάρτης.


Θουκυδίδης, Επιτάφιος, αρχαίο κείμενο και παράλληλη μετάφραση΄του

Θουκυδίδης, Επιτάφιος, αρχαίο κείμενο και παράλληλη μετάφραση του 

[35] Οἱ μὲν πολλοὶ τῶν ἐνθάδε ἤδη εἰρηκότων ἐπαινοῦσι τὸν προσθέντα τῷ νόμῳ τὸν λόγον τόνδε, ὡς καλὸν ἐπὶ τοῖς ἐκ τῶν πολέμων θαπτομένοις ἀγορεύεσθαι αὐτόν. ἐμοὶ δὲ ἀρκοῦν ἂν ἐδόκει εἶναι ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς, οἷα καὶ νῦν περὶ τὸν τάφον τόνδε δημοσίᾳ παρασκευασθέντα ὁρᾶτε, καὶ μὴ ἐν ἑνὶ ἀνδρὶ πολλῶν ἀρετὰς κινδυνεύεσθαι εὖ τε καὶ χεῖρον εἰπόντι πιστευθῆναι. χαλεπὸν γὰρ τὸ μετρίως εἰπεῖν ἐν ᾧ μόλις καὶ ἡ δόκησις τῆς ἀληθείας βεβαιοῦται. ὅ τε γὰρ ξυνειδὼς καὶ εὔνους ἀκροατὴς τάχ' ἄν τι ἐνδεεστέρως πρὸς ἃ βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται νομίσειε δηλοῦσθαι, ὅ τε ἄπειρος ἔστιν ἃ καὶ πλεονάζεσθαι, διὰ φθόνον, εἴ τι ὑπὲρ τὴν αὑτοῦ φύσιν ἀκούοι. μέχρι γὰρ τοῦδε ἀνεκτοὶ οἱ ἔπαινοί εἰσι περὶ ἑτέρων λεγόμενοι, ἐς ὅσον ἂν καὶ αὐτὸς ἕκαστος οἴηται ἱκανὸς εἶναι δρᾶσαί τι ὧν ἤκουσεν· τῷ δὲ ὑπερβάλλοντι αὐτῶν φθονοῦντες ἤδη καὶ ἀπιστοῦσιν. ἐπειδὴ δὲ τοῖς πάλαι οὕτως ἐδοκιμάσθη ταῦτα καλῶς ἔχειν, χρὴ καὶ ἐμὲ ἑπόμενον τῷ νόμῳ πειρᾶσθαι ὑμῶν τῆς ἑκάστου βουλήσεώς τε καὶ δόξης τυχεῖν ὡς ἐπὶ πλεῖστον.
[36]   Αρξομαι δ π τν προγνων πρτον· δκαιον γρ ατος κα πρπον δ μα ν τ τοιδε τν τιμν τατην τς μνμης δδοσθαι. τν γρ χραν ο ατο αε οκοντες διαδοχ τν πιγιγνομνων μχρι τοδε λευθραν δι' ρετν παρδοσαν. κα κενο τε ξιοι πανου κα τι μλλον ο πατρες μν· κτησμενοι γρ πρς ος δξαντο σην χομεν ρχν οκ πνως μν τος νν προσκατλιπον. τ δ πλεω ατς ατο μες οδε ο νν τι ντες μλιστα ν τ καθεστηκυίᾳ λικίᾳ πηυξσαμεν κα τν πλιν τος πσι παρεσκευσαμεν κα ς πλεμον κα ς ερνην αταρκεσττην. ν γ τ μν κατ πολμους ργα, ος καστα κτθη, ε τι ατο ο πατρες μν βρβαρον Ελληνα πολμιον πιντα προθμως μυνμεθα, μακρηγορεν ν εδσιν ο βουλμενος ἐάσω· π δ οας τε πιτηδεσεως λθομεν π' ατ κα μεθ' οας πολιτεας κα τρπων ξ οων μεγλα γνετο, τατα δηλσας πρτον εμι κα π τν τνδε παινον, νομζων π τε τ παρντι οκ ν πρεπ λεχθναι ατ κα τν πντα μιλον κα στν κα ξνων ξμφορον εναι πακοσαι ατν. 
[37] Ξρμεθα γρ πολιτείᾳ ο ζηλοσ τος τν πλας νμους, παρδειγμα δ μλλον ατοὶ ὄντες τισν μιμομενοιτρους. καὶ ὄνομα μν δι τ μὴ ἐςλγουςλλ' ς πλεονας οκεν δημοκρατα κκληται· μτεστι δ κατ μν τος νμους πρς τὰ ἴδια διφορα πσι τὸ ἴσον, κατ δ τνξωσιν, ςκαστοςν τ εδοκιμε, οκπ μρους τ πλονς τ κοινὰ ἢ ἀπ' ρετς προτιμται, οδ' α κατ πεναν, χων γ τιγαθν δρσαι τν πλιν, ξιματοςφανείᾳ κεκλυται. λευθρως δ τ τε πρς τ κοινν πολιτεομεν καὶ ἐς τν πρςλλλους τν καθ' μρανπιτηδευμτωνποψαν, ο δι' ργς τν πλας, ε καθ' δονν τι δρ, χοντες, οδὲ ἀζημους μν, λυπηρς δ τῇ ὄψειχθηδνας προστιθμενοι. νεπαχθς δ τὰ ἴδια προσομιλοντες τ δημσια δι δος μλιστα ο παρανομομεν, τν τε αεὶ ἐνρχῇ ὄντωνκροσει κα τν νμων, κα μλιστα ατνσοι τεπ' φελίᾳ τνδικουμνων κενται καὶ ὅσοιγραφοιντες ασχνηνμολογουμνην φρουσιν.
[38] Κα μὴν κα τῶν πόνων πλείστας ἀναπαύλας τ γνώμῃ ἐπορισάμεθα, ἀγῶσι μέν γε κα θυσίαις διετησίοις νομίζοντες, ἰδίαις δ κατασκευαῖς εὐπρεπέσιν, ὧν καθ' ἡμέραν ἡ τέρψις τ λυπηρὸν ἐκπλήσσει. ἐπεσέρχεται δδι μέγεθος τῆς πόλεως ἐκ πάσης γῆς τ πάντα, κα ξυμβαίνει ἡμῖν μηδὲν οἰκειοτέρτῇ ἀπολαύσει τ αὐτοῦ ἀγαθ γιγνόμενα καρποῦσθαι ἢ κατ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.
[39] Διαφρομεν δ κα τας τν πολεμικν μελταις τνναντων τοσδε. τν τε γρ πλιν κοινν παρχομεν, κα οκστιντε ξενηλασαιςπεργομν τινα μαθματος θεματος, μ κρυφθνν τις τν πολεμωνδνφεληθεη, πιστεοντες ο τας παρασκευας τ πλον καὶ ἀπταις τῷ ἀφ' μν ατνς τὰ ἔργα εψχ· καὶ ἐν τας παιδεαις ο μνπιπνῳ ἀσκσει εθς νοιντες τὸ ἀνδρεον μετρχονται, μες δὲ ἀνειμνως διαιτμενοι οδνσσονπ τοςσοπαλες κινδνους χωρομεν. τεκμριον δ· οτε γρ Λακεδαιμνιοι καθ' αυτος, μεθ' πντων δὲ ἐς τν γνμν στρατεουσι, τν τε τν πλας ατοὶ ἐπελθντες ο χαλεπςν τῇ ἀλλοτρίᾳ τος περ τν οκεωνμυνομνους μαχμενοι τ πλεω κρατομεν. θρόᾳ τε τ δυνμειμν οδες πω πολμιοςντυχε δι τν το ναυτικο τεμαπιμλειαν κα τνν τ γῇ ἐπ πολλὰ ἡμν ατνππεμψιν·ν δ που μορίῳ τιν προσμεξωσι, κρατσαντς τ τιναςμν πντας αχοσινπεσθαι κα νικηθντεςφ' πντωνσσσθαι. κατοι εἰ ῥᾳθυμίᾳ μλλον πνων μελτ κα μ μετ νμων τ πλον τρπωννδρεαςθλομεν κινδυνεειν, περιγγνεταιμν τος τε μλλουσινλγεινος μ προκμνειν, καὶ ἐς ατὰ ἐλθοσι μὴ ἀτολμοτρους τν αε μοχθοντων φανεσθαι, καὶ ἔν τε τοτοις τν πλινξαν εναι θαυμζεσθαι καὶ ἔτινλλοις.
[40] Φιλοκαλομν τε γρ μετ' ετελεας κα φιλοσοφομεννευ μαλακας· πλοτ τεργου μλλον καιρῷ ἢ λγου κμπ χρμεθα, κα τ πνεσθαι οχμολογεν τιν ασχρν, λλ μ διαφεγεινργ ασχιον. νι τε τος ατος οκεωνμα κα πολιτικνπιμλεια, καὶ ἑτροις πρςργα τετραμμνοις τ πολιτικ μὴ ἐνδες γνναι· μνοι γρ τν τε μηδν τνδε μετχοντα οκπργμονα, λλ' χρεον νομζομεν, κα ο ατοὶ ἤτοι κρνομν γε ἢ ἐνθυμομεθαρθς τ πργματα, ο τος λγους τοςργοις βλβηνγομενοι, λλ μ προδιδαχθναι μλλον λγ πρτερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργῳ ἐλθεν. διαφερντως γρ δ κα τδεχομενστε τολμν τε ο ατο μλιστα κα περὶ ὧνπιχειρσομενκλογζεσθαι· τοςλλοιςμαθα μν θρσος, λογισμς δὲ ὄκνον φρει. κρτιστοι δ' ν τν ψυχν δικαως κριθεεν ο τ τε δειν καὶ ἡδα σαφστατα γιγνσκοντες κα δι τατα μὴ ἀποτρεπμενοικ τν κινδνων. κα τὰ ἐςρετννηντιμεθα τος πολλος· ο γρ πσχοντες ε, λλ δρντες κτμεθα τος φλους. βεβαιτερος δὲ ὁ δρσας τν χρινστεφειλομνην δι' ενοας δδωκε σζειν· δὲ ἀντοφελωνμβλτερος, εδς οκς χριν, λλ' ςφελημα τνρετνποδσων. κα μνοι ο το ξυμφροντος μλλον λογισμῷ ἢ τςλευθερας τ πιστῷ ἀδες τινὰ ὠφελομεν.
[41] Ξυνελν τε λγω τν τε πσαν πλιν τςΕλλδος παδευσιν εναι κα καθ' καστον δοκενν μοι τν ατννδρα παρ' μνπ πλεστ' ν εδη κα μετ χαρτων μλιστ' ν ετραπλως τ σμα αταρκες παρχεσθαι. καὶ ὡς ο λγωνν τ παρντι κμπος τδε μλλον ἢ ἔργωνστνλθεια, ατὴ ἡ δναμις τς πλεως, νπ τνδε τν τρπωνκτησμεθα, σημανει. μνη γρ τν ννκος κρεσσωνς περανρχεται, κα μνη οτε τ πολεμίῳ ἐπελθντιγανκτησινχειφ' οων κακοπαθε οτε τῷ ὑπηκόῳ κατμεμψινς οχπ' ξωνρχεται. μετ μεγλων δ σημεων κα ο δ τοιμρτυρν γε τν δναμιν παρασχμενοι τος τε νν κα τοςπειτα θαυμασθησμεθα, κα οδν προσδεμενοι οτεΟμρουπαιντου οτεστιςπεσι μν τ ατκα τρψει, τν δ' ργων τνπνοιαν ἡ ἀλθεια βλψει, λλ πσαν μν θλασσαν κα γνσβατν τῇ ἡμετρ τλμ καταναγκσαντες γενσθαι, πανταχο δ μνημεα κακν τε κγαθν ἀίδια ξυγκατοικσαντες. περ τοιατης ον πλεως οδε τε γενναως δικαιοντες μὴ ἀφαιρεθναι ατν μαχμενοιτελετησαν, κα τν λειπομνων πντα τιν εκςθλεινπρ ατς κμνειν.
[42] Δι' δ καὶ ἐμκυνα τ περ τς πλεως, διδασκαλαν τε ποιομενος μ περὶ ἴσουμν εναι τνγνα κα ος τνδε μηδνπρχειμοως, κα τν ελογανμαφ' ος νν λγω φανερν σημεοις καθιστς. κα ερηται ατς τ μγιστα· γρ τν πλινμνησα, α τνδε κα τν τοινδερεταὶ ἐκσμησαν, κα οκν πολλος τνΕλλνωνσρροποςσπερ τνδε λγος τνργων φανεη. δοκε δ μοι δηλοννδρςρετν πρτη τε μηνουσα κα τελευταα βεβαιοσα νν τνδε καταστροφ. κα γρ τος τλλα χεροσι δκαιον τνς τος πολμουςπρ τς πατρδοςνδραγαθαν προτθεσθαι·γαθ γρ κακνφανσαντες κοινς μλλονφλησαν ἢ ἐκ τνδωνβλαψαν. τνδε δ οτε πλοτου τις τντιπλαυσιν προτιμσαςμαλακσθη οτε πεναςλπδι, ς κντι διαφυγν ατν πλουτσειεν, ναβολν το δεινοῦ ἐποισατο· τν δ τνναντων τιμωραν ποθεινοτραν ατν λαβντες κα κινδνωνμα τνδε κλλιστον νομσαντεςβουλθησαν μετ' ατο τος μν τιμωρεσθαι, τν δὲ ἐφεσθαι, λπδι μν τὸ ἀφανς το κατορθσεινπιτρψαντες, ργ δ περ τοῦ ἤδηρωμνου σφσιν ατοςξιοντες πεποιθναι, καὶ ἐν ατ τῷ ἀμνεσθαι κα παθεν μλλονγησμενοι [τ] νδντες σζεσθαι, τ μν ασχρν το λγουφυγον, τ δ' ργον τ σματιπμειναν κα δι' λαχστου καιρο τχηςμακμ τς δξης μλλον το δουςπηλλγησαν.
[43] Καὶ οἵδε μὲν προσηκόντως τῇ πόλει τοιοίδε ἐγένοντο· τοὺς δὲ λοιποὺς χρὴ ἀσφαλεστέραν μὲν εὔχεσθαι, ἀτολμοτέραν δὲ μηδὲν ἀξιοῦν τὴν ἐς τοὺς πολεμίους διάνοιαν ἔχειν, σκοποῦντας μὴ λόγῳ μόνῳ τὴν ὠφελίαν, ἣν ἄν τις πρὸς οὐδὲν χεῖρον αὐτοὺς ὑμᾶς εἰδότας μηκύνοι, λέγων ὅσα ἐν τῷ τοὺς πολεμίους ἀμύνεσθαι ἀγαθὰ ἔνεστιν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν τῆς πόλεως δύναμιν καθ' ἡμέραν ἔργῳ θεωμένους καὶ ἐραστὰς γιγνομένους αὐτῆς, καὶ ὅταν ὑμῖν μεγάλη δόξῃ εἶναι, ἐνθυμουμένους ὅτι τολμῶντες καὶ γιγνώσκοντες τὰ δέοντα καὶ ἐν τοῖς ἔργοις αἰσχυνόμενοι ἄνδρες αὐτὰ ἐκτήσαντο, καὶ ὁπότε καὶ πείρᾳ του σφαλεῖεν, οὐκ οὖν καὶ τὴν πόλιν γε τῆς σφετέρας ἀρετῆς ἀξιοῦντες στερίσκειν, κάλλιστον δὲ ἔρανον αὐτῇ προϊέμενοι. κοινῇ γὰρ τὰ σώματα διδόντες ἰδίᾳ τὸν ἀγήρων ἔπαινον ἐλάμβανον καὶ τὸν τάφον ἐπισημότατον, οὐκ ἐν ᾧ κεῖνται μᾶλλον, ἀλλ' ἐν ᾧ ἡ δόξα αὐτῶν παρὰ τῷ ἐντυχόντι αἰεὶ καὶ λόγου καὶ ἔργου καιρῷ αἰείμνηστος καταλείπεται. ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ' ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται. οὓς νῦν ὑμεῖς ζηλώσαντες καὶ τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ' ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους. οὐ γὰρ οἱ κακοπραγοῦντες δικαιότερον ἀφειδοῖεν ἂν τοῦ βίου, οἷς ἐλπὶς οὐκ ἔστιν ἀγαθοῦ, ἀλλ' οἷς ἡ ἐναντία μεταβολὴ ἐν τῷ ζῆν ἔτι κινδυνεύεται καὶ ἐν οἷς μάλιστα μεγάλα τὰ διαφέροντα, ἤν τι πταίσωσιν. ἀλγεινοτέρα γὰρ ἀνδρί γε φρόνημα ἔχοντι ἡ μετὰ τοῦ [ἐν τῷ] μαλακισθῆναι κάκωσις ἢ ὁ μετὰ ῥώμης καὶ κοινῆς ἐλπίδος ἅμα γιγνόμενος ἀναίσθητος θάνατος. 
[44] Δι' περ κα τος τνδε νν τοκας, σοι πρεστε, οκ λοφρομαι μλλον παραμυθσομαι. ν πολυτρποις γρ ξυμφορας πστανται τραφντες· τ δ' ετυχς, ο ν τς επρεπεσττης λχωσιν, σπερ οδε μν νν, τελευτς, μες δ λπης, κα ος νευδαιμονσα τε βος μοως κα ντελευτσαι ξυνεμετρθη. χαλεπν μν ον οδα πεθειν ν, ν κα πολλκις ξετε πομνματα ν λλων ετυχαις, ας ποτ κα ατο γλλεσθε· κα λπη οχ ν ν τις μ πειρασμενος γαθν στερσκηται, λλ' ο ν θς γενμενος φαιρεθ. καρτερεν δ χρ κα λλων παδων λπδι, ος τι λικα τκνωσιν ποιεσθαι· δίᾳ τε γρ τν οκ ντων λθη ο πιγιγνμενο τισιν σονται, κα τ πλει διχθεν, κ τε το μ ρημοσθαι κα σφαλείᾳ, ξυνοσει· ο γρ οἷόν τε σον τι δκαιον βουλεεσθαι ο ν μ κα παδας κ το μοου παραβαλλμενοι κινδυνεωσιν. σοι δ' α παρηβκατε, τν τε πλονα κρδος ν ητυχετε βον γεσθε κα τνδε βραχν σεσθαι, κα τ τνδε εκλείᾳ κουφζεσθε. τ γρ φιλτιμον γρων μνον, κα οκ ν τ χρείῳ τς λικας τ κερδανειν, σπερ τινς φασι, μλλον τρπει, λλ τ τιμσθαι.   
[45]  παισ δ' α σοι τνδε πρεστε δελφος ρ μγαν τν γνα (τν γρ οκ ντα πας εωθεν παινεν), κα μλις ν καθ' περβολν ρετς οχ μοοι, λλ' λγ χερους κριθετε. φθνος γρ τος ζσι πρς τ ντπαλον, τ δ μ μποδν νανταγωνστ ενοίᾳ τετμηται. ε δ με δε κα γυναικεας τι ρετς, σαι νν ν χηρείᾳ σονται, μνησθναι, βραχείᾳ παραινσει παν σημαν. τς τε γρ παρχοσης φσεως μ χεροσι γενσθαι μν μεγλη δξα κα ς ν π' λχιστον ρετς πρι ψγου ν τος ρσεσι κλος .
[46] Ερηται κα μο λγ κατ τν νμον σα εχον πρσφορα, κα ργ ο θαπτμενοι τ μν δη κεκσμηνται, τ δ ατν τος παδας τ π τοδε δημοσίᾳ πλις μχρι βης θρψει, φλιμον στφανον τοσδ τε κα τος λειπομνοις τν τοινδε γνων προτιθεσα· θλα γρ ος κεται ρετς μγιστα, τος δ κα νδρες ριστοι πολιτεουσιν. νν δ πολοφυρμενοι ν προσκει κστ πιτε.'
 [47] Τοισδε μν τφος γνετο ν τ χειμνι τοτ·
 
35. «Οι  περισσότεροι απ όσους έχουν μιλήσει ως τώρα απ αυτό το βήμα επαινούν τον νομοθέτη που συμπλήρωσε τη συνηθισμένη τελετή μ' αυτό τον λόγο, με τη σκέψη ότι είναι ωραίο να εκφωνείται πάνω στον τάφο των νεκρών του πολέμου. Εγώ όμως θα ήμουν της γνώμης πως είναι αρκετό, για άντρες που αποδείχτηκαν γενναίοι με έργα, με έργα να τους αποδίδονται τιμές, σαν κι αυτές που βλέπετε να συνοδεύουν αυτή την ταφή, κι όχι να κρέμεται η αναγνώριση του ηρωισμού πολλών από έναν άντρα, που ο λόγος του μπορεί να είναι ωραίος, μπορεί και κατώτερος. Γιατί είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς μ επιτυχία, εκεί που με κόπο εξασφαλίζεται η εντύπωση ότι λέει την αλήθεια. Κι αυτό, γιατί ο ακροατής που ξέρει καλά τα γεγονότα και τ' ακούει μ' ευνοϊκή διάθεση, ίσως θα σχημάτιζε τη γνώμη ότι τα λεγόμενα είναι κάπως κατώτερα, σε σύγκριση μ' αυτά που και θέλει ν’ ακούει και τα ξέρει καλά' όμως, αυτός που δεν τα γνώρισε, θα σχημάτιζε τη γνώμη πως πρόκειται για υπερβολές, επειδή νιώθει φθόνο, αν τυχόν ακούσει κάτι που ξεπερνά τη δική του δύναμη. Γιατί μόνο ως εκείνο το σημείο ανέχεται ο άνθρωπος ν’ ακούει επαίνους που λέγονται για άλλους, ως εκεί που κι ο καθείς πιστεύει ότι είναι ικανός να κατορθώσει κάτι απ όσα άκουσε' όμως, για καθετί που ξεπερνά τη δύναμη του, κυριεύεται απ' την πρώτη στιγμή από φθόνο, κι έτσι δεν δίνει πίστη. Αλλά, επειδή οι παλιότεροι δοκίμασαν στην πράξη το έθιμο χι έκριναν ότι έχει καλώς, έχω κι εγώ την υποχρέωση να συμμορφωθώ με τον νόμο και ν' ανταποκριθώ όσο γίνεται πιο πολύ στην επιθυμία και τις πεποιθήσεις του καθενός σας.
36. Θα μιλήσω πρώτα για τους προγόνους μας. Γιατί είναι δίκαιο, αλλά συγχρόνως και πρέπον, σε μια τέτοια περίσταση, όπως η σημερινή, να τους απονέμεται η τιμή αυτή να μνημονεύονται πρώτοι. Γιατί την χώρα αυτή, οι ίδιοι πάντα κατοικώντας από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, χάρις στην ανδρεία τους μας την παράδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί, μαζί με όσα κληρονόμησαν, αφού απέκτησαν όση εξουσία έχουμε με πολλούς κόπους τη κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς. Τους περισσότερους τομείς εμείς οι ίδιοι που είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ, οι οποίοι βρισκόμαστε ακόμη σε αυτήν ακριβώς την ηλικία μας, αυξήσαμε και προετοιμάσαμε την πόλη μας με όλα τα πράγματα, ώστε και για πόλεμο και για ειρήνη να είναι αυταρκέστατη. Από όλα δε αυτά εγώ όσα αναφέρονται σε πολεμικά κατορθώματα, με τα οποία έγινε η κάθε μια κατάκτηση, ή αφορούν τον τρόπο, με τον οποίο αποκρούσαμε πρόθυμα, είτε εμείς είτε οι πρόγονοί μας, κάποιον βάρβαρο ή Έλληνα επιτιθέμενο εχθρό, θα τα παραλείψω, γιατί δεν επιθυμώ να απεραντολογώ ενώπιον ανθρώπων, οι οποίοι τα γνωρίζουν. Αλλά με ποιον τρόπο φθάσαμε στο σημείο αυτό της δύναμης που είμαστε σήμερα, και με ποια μορφή πολιτεύματος και με ποιες συνήθειες έγινε μεγάλη η δύναμή μας, όλα αυτά θα αναπτύξω πρώτα, και έπειτα θα προχωρήσω στο εγκώμιο αυτών εδώ των νεκρών, γιατί νομίζω ότι δεν είναι ανάρμοστο να λεχθούν αυτά και για την παρούσα περίσταση, και δεν είναι ανώφελο να τα ακούσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι, αστοί και ξένοι.
 37. Έχουμε δηλαδή πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε άλλους. Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα έναντι δε των νόμων στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας, ανάλογα με την επίδοση σε κάποιο τομέα, προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα, και όχι από την πολιτική του παράταξη όσο από την αρετή του, ούτε εξαιτίας της φτώχειας, ενώ έχει την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται από το γεγονός ότι είναι άγνωστος. Ζούμε ελεύθερα, και ως πολίτες στον δημόσιο βίο και ως άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας στον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με τον γείτονά μας, όταν κάνει σύμφωνα με την ευχαρίστησή του, ούτε παίρνουμε μια φυσιογνωμία σκυθρωπή, η οποία μπορεί να μην βλάπτει τον άλλο, πάντως όμως είναι δυσάρεστη. Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε σε όσους κάθε φορά έχουν τα αξιώματα και στους νόμους, και περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για ωφέλεια των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή.
38. Αλλά και για το πνεύμα μας έχουμε εφεύρει πολλούς τρόπους να το ανακουφίζουμε από τους κόπους, με γιορταστικούς αγώνες και θυσίες, που έχουμε καθιερώσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, και με ευπρεπή ιδιωτικά οικήματα, η ευχαρίστηση που καθημερινά απολαμβάνουμε από όλα αυτά, διώχνει την μελαγχολία. Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των κατοίκων της πόλης μας εισάγονται σε αυτήν προϊόντα όλου του κόσμου, και συμβαίνει να απολαμβάνουμε έτσι τα προϊόντα των άλλων χωρών με όση οικειότητα καταναλώνουμε τα δικά μας.
39. Υπερέχουμε δε από τους αντιπάλους μας και στην πολεμική προετοιμασία κατά τα εξής: Την πόλη μας την παρέχουμε ανοιχτή, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε μάθημα ή θέαμα, από το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δει κανείς από τους εχθρούς μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, γιατί πιστεύουμε όχι τόσο στις προετοιμασίες και τα στρατηγήματα όσο στην έμφυτη γενναιότητά μας στα έργα. Στο ζήτημα δε πάλι της αγωγής, ενώ εκείνοι υποβάλλονται από την νεαρή τους ηλικία σε επίπονη άσκηση, με την οποία επιδιώκουν να γίνουν γενναίοι, εμείς ζούμε με όλες τις ανέσεις και όμως είμαστε εξ ίσου πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μεγάλους κινδύνους. Και η απόδειξη: ενώ οι Λακεδαιμόνιοι εκστρατεύουν με όλους τους συμμάχους τους κατά της χώρας μας και ποτέ μόνοι, εμείς εισβάλλουμε κατά των άλλων εντελώς μόνοι, και τις περισσότερες φορές νικάμε χωρίς δυσκολία τους αντιπάλους μας, αν και εκείνοι μάχονται για την πατρίδα τους, εμείς δε είμαστε σε ξένο έδαφος. Και κανείς από τους εχθρούς μας δεν αντιμετώπισε μέχρι σήμερα τις δυνάμεις μας ενωμένες, γιατί από τη μία φροντίζουμε ταυτόχρονα για το ναυτικό μας, και από την άλλη στέλνουμε τις δυνάμεις μας σε πολλά σημεία της γης. Αν δε κάπου με μέρος μόνο της δύναμής μας συμπλακούν οι εχθροί μας, τότε, αν νικήσουν, καυχώνται ότι μας νίκησαν όλους, αν νικηθούν, διακηρύσσουν ότι νικήθηκαν από όλους. Και βέβαια, αν εμείς αντιμετωπίζουμε με πολλή προθυμία τους κινδύνους, περισσότερο με μια αφροντισιά και άνεση παρά μετά από επίπονη άσκηση, και με ανδρεία που οφείλεται όχι τόσο στην επιβολή των νόμων όσο στην φυσική μας ευψυχία, έχουμε το πλεονέκτημα ότι δεν κουραζόμαστε προκαταβολικά για δεινά, που ανήκουν ακόμα στο μέλλον, και, όταν φθάσουμε στα δεινά αυτά, ότι αποδεικνυόμαστε ότι δεν είμαστε λιγότερο τολμηροί από εκείνους που μοχθούν συνεχώς. Δεν είναι η πόλη μας άξια μόνο σε αυτά αλλά και σε πολλά ακόμη.
40. Γιατί αγαπούμε το ωραίο με απλότητα, και αγαπούμε τη σοφία χωρίς μαλθακότητα. Μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία έργων παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία. Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που ή κρίνουμε ή διαμορφώνουμε σωστές γνώμες για τα πράγματα, γιατί δεν θεωρούμε τους λόγους εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε εμπόδιο να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι τολμούμε να υπολογίσουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε. Σχετικά μ΄ αυτό στους άλλους η αμάθεια φέρνει θράσος, ενώ η σκέψη τους κάνει να διστάζουν. Πιο γενναιόψυχοι όμως πρέπει να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια τις συμφορές και τα ευχάριστα, και όμως η γνώση αυτή δεν τους κάνει να αποφεύγουν τους κινδύνους. Αλλά και στα ζητήματα της αρετής διαφέρουμε από τους πολλούς. Γιατί εμείς αποκτάμε τους φίλους τους περισσότερο ευεργετώντας παρά ευεργετούμενοι από αυτούς. Σταθερότερος δε φίλος είναι αυτός που ευεργέτησε, γιατί είναι φυσικό να προσπαθεί να διατηρεί την ευγνωμοσύνη του ευεργετημένου με τη συμπάθεια που του δείχνει. Ενώ αντιθέτως αυτός που οφείλει την ευεργεσία είναι απρόθυμος, γιατί γνωρίζει, ότι πρόκειται να ανταποδώσει την καλοσύνη σαν χρέος και όχι για να εξασφαλίσει την ευγνωμοσύνη του άλλου. Και είμαστε οι μόνοι που βοηθάμε τον άλλο χωρίς δισταγμό, όχι τόσο από υπολογισμό του συμφέροντος, όσο από την πίστη μας στη ελευθερία.
41. Συνοψίζοντας θεωρώ ότι η όλη πόλη είναι σχολείο της Ελλάδας και ότι, μου φαίνεται, ο καθένας από εμάς μπορεί να παρουσιάσει τον εαυτό του αυτάρκη σε πάρα πολλές δραστηριότητες με χάρη και επιδεξιότητα. Και ότι αυτά είναι μάλλον η αλήθεια και όχι απλή κομπορρημοσύνη, κατάλληλη για την παρούσα περίσταση, το αποδεικνύει η ίδια η δύναμη της πόλης, την οποία αποκτήσαμε με τους τρόπους αυτούς. Γιατί είναι η μόνη πόλη από τις σημερινές που όταν δοκιμάζεται αποδεικνύεται ανώτερη της φήμης της, και η μόνη, η οποία ούτε στον εχθρό που της επιτίθεται, δίνει αφορμή να αγανακτήσει με όσα παθαίνει από τέτοιους αντιπάλους, ούτε στους συμμάχους της δίνει αφορμή για παράπονα, γιατί τάχα εξουσιάζονται από ανάξιους. Αφού παρουσιάσαμε  τη δύναμή μας με μεγάλες αποδείξεις, και μαρτυρίες θα μας θαυμάζουν οι σύγχρονοί μας και οι επόμενοι, και μάλιστα χωρίς να χρειαζόμαστε τον Όμηρο να μας επαινεί, ούτε κανέναν άλλο που με λόγια θα μας ευχαριστήσει προς στιγμήν, όμως την ιδέα που θα σχηματιστεί για τα έργα μας θα τη βλάψει η αλήθεια, αλλά εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού αιώνια μνημεία και των συμφορών μας και των επιτυχιών μας. Για μια τέτοια πόλη και αυτοί εδώ λοιπόν πολεμώντας γενναία πέθαναν, για να μη τη στερηθούν, και είναι φυσικό ο καθένας από όσους απομένουν να θέλει να μοχθήσει γι’ αυτήν.
 42. Γι’ αυτόν μακρηγόρησα για όσα αφορούν την πόλη, αφ’ ενός γιατί ήθελα να σας δείξω, ότι εμείς δεν αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, που αγωνίζονται όσοι δεν έχουν κανένα από αυτά τα πλεονεκτήματα σε ίσο βαθμό με μας, και αφ’ ετέρου γιατί με αυτόν τον τρόπο ήθελα να κάνω φανερό με αποδείξεις το εγκώμιο των ανδρών, για τους οποίους μιλάω τώρα. Και έχουν ειπωθεί τα κυριότερα σημεία  αυτού του εγκωμίου. Γιατί οι αρετές αυτών και των ομοίων τους έκαναν στολίδια όσα ύμνησα για την πόλη, και άρα για λίγους από τους Έλληνες όπως ακριβώς γι’ αυτούς ο λόγος θα μπορούσε να φανεί ισάξιος με τα έργα τους. Έχω η γνώμη, ότι ο θάνατος αυτών εδώ των νεκρών παρέχει το μέτρο της αξίας ενός ανθρώπου, είτε είναι ο πρώτος που τη φανερώνει, είτε ο τελευταίος που την επισφραγίζει. Γιατί και εκείνοι ακόμη που υστερούν κατά τα άλλα, δικαιούνται να προβάλλουν την ανδραγαθία, που επέδειξαν κατά τους πολέμους, μαχόμενοι υπέρ της πατρίδας. Γιατί εξαφάνισαν το κακό με το καλό, και με τον κοινό αγώνα για το γενικό συμφέρον ωφέλησαν περισσότερο απ’ όσο έβλαψαν με τυχόν σφάλματά τους στην ιδιωτική τους ζωή. Από αυτούς εδώ κανείς δεν δείχθηκε δειλός μπροστά στον θάνατο εξ αιτίας του πλούτου του, δεν προτίμησε δηλαδή να συνεχίσει την απόλαυσή του, ούτε απέφυγε τον κίνδυνο εξ αιτίας της φτώχειας του, από την ελπίδα ότι μπορεί να την αποφύγει επί τέλους και να γίνει πλούσιος. Αντίθετα, πόθησαν την τιμωρία των εχθρών τους περισσότερο από όλα τα αγαθά, και συγχρόνως έκριναν αυτό τον κίνδυνο σαν τον πιο ωραίο από τους κινδύνους, και για αυτό αποφάσισαν να τον αντιμετωπίσουν, να εκδικηθούν τους εχθρούς τους, και για να επιδιώξουν την απόκτηση των αγαθών αυτών΄ την αβεβαιότητα δηλαδή της επιτυχίας την εμπιστεύθηκαν στην ελπίδα, ως προς τον κίνδυνο του θανάτου που βρισκόταν μπροστά τους κατά την μάχη ήταν αποφασισμένοι να στηριχθούν στον εαυτό τους και μόνο. Και μέσα στη μάχη θεώρησαν πάντα προτιμότερο να αντισταθούν και να βρουν τον θάνατο παρά να σωθούν υποχωρώντας, και γι’ αυτό απέφευγαν την αισχρή φήμη της δειλίας, και υπέβαλαν τα σώματά τους σε όλα τα δεινά της μάχης, σε μια κρίσιμη στιγμή, που ήταν στα χέρια της τύχης, στο ύψος της δόξας μάλλον παρά του τρόμου, βρήκαν τον θάνατο.
43. Αυτοί εδώ λοιπόν, σαν γνήσια παιδιά της πόλης, αυτό το φρόνημα έδειξαν. Όσοι όμως μένετε, έχετε καθήκον να εύχεστε το φρόνημά σας απέναντι στους εχθρούς να σας βάλει σε μικρότερο κίνδυνο, αλλά να μη καταδεχτείτε να είναι λιγότερο τολμηρό, λογαριάζοντας όχι μόνο με τα λόγια τις ωφέλειες - κάτι που θα μπορούσε ν' αναπτύξει κάποιος διεξοδικότερα σε σας, που κι από μόνοι σας τις ξέρετε εξίσου καλά, απαριθμώντας πόσα καλά εξασφαλίζει η αντίσταση στον εχθρό-, καλύτερα όμως προσηλώνοντας καθημερινά το βλέμμα σας στα έργα, που δείχνουν τη δύναμη της πόλης μας, κι έτσι να την αγαπήσετε με πάθος. Κι όταν αντιληφτείτε το μεγαλείο της, βάλτε στο νου σας ότι τη δύναμη αυτή την απέκτησαν άντρες τολμηροί που είχαν συνείδηση του καθήκοντος και με φιλότιμο την ώρα του αγώνα' και που, κάθε φορά που αποτύχαιναν σε κάποιο εγχείρημά τους, δεν επέτρεπαν βέβαια στον εαυτό τους να στερήσει την πόλη απ' τη δική τους ανδρεία, αλλά πρόσφεραν σ' αύτή την πιο ωραία συνεισφορά' γιατί, δίνοντας όλοι μαζί τη ζωή τους, έπαιρναν ο καθείς τους ξεχωριστά τον αγέραστο έπαινο και τον πιο περίλαμπρο τάφο: όχι τόσο τον τάφο, στον οποίο κείτονται, αλλά εκείνον όπου η δόξα τους επιζεί, για να μνημονεύεται αιώνια σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, είτε για λόγο είτε για δράση. Γιατί τάφος των ενδόξων αντρών είναι η γη ολόκληρη, και τη μνήμη τους δεν τη διασώζει μόνο η επιγραφή μιας στήλης στην πατρίδα τους, αλλά και στα ξένα μέρη φωλιάζει στην Ψυχή του καθενός άγραφη η ανάμνηση όχι τόσο των ανδραγαθημάτων τους, όσο του φρονήματός τους. Εσείς λοιπόν να έχετε αυτούς εδώ πρότυπα και να θεωρήσετε θεμέλιο της ευτυχίας την ελευθερία και θεμέλιο της ελευθέριας τη δυνατή Ψυχή' κι έτσι μη δειλιάζετε μπροστά στους κινδύνους της μάχης. Γιατί δεν έχουν σοβαρότερο λόγο ν' αψηφούν το θάνατο οι απόκληροι της ζωής, που δεν έχουν να ελπίζουν καλύτερες μέρες, αλλά εκείνοι που, στη ζωή που τους απομένει, υπάρχει φόβος να μεταβληθεί ριζικά η καλή τύχη τους' αυτοί, αν κάπου σκοντάψουν, έχουν να χάσουν περισσότερα από κάθε άλλον. Γιατί, για έναν άντρα με υψηλό φρόνημα, είναι πιο πικρή η εξαθλίωση που φέρνει η δειλία παρά ο θάνατος που έρχεται χωρίς να τον νιώσει, σε στιγμή έξαρσης της δύναμής του και της κοινής ελπίδας.
  44. Γι' αυτό και τους γονείς αυτών που ενταφιάζoυμε τώρα, όσοι βρίσκεστε εδώ, δε τους κλαίω, πιο πολύ θα προσπαθήσω να ελαφρώσω τον πόνο τους. Γιατί το ξέρουν καλά πως η ζωή τους πέρασε μέσ' από κάθε λογής μεταπτώσεις της τύχης' κι ότι ευτυχισμένοι είναι, όπως οι σημερινοί νεκροί μας, εκείνοι που η μοίρα τους χάρισε τον πιο ένδοξο θάνατο, και, όπως εσείς, για το τιμημένο πένθος σας, κι εκείνοι που κανονίστηκε το τέλος της ζωής τους να συμπέσει με το τέλος της ευτυχίας τους. Γνωρίζω βέβαια ότι είναι δύσκολο να πείσω εσάς, αφού θα σας φέρνουν ζωντανή τη θύμηση αυτών που χάσατε οι ευτυχίες των άλλων γονιών που κι εσείς κάποτε τις χαρήκατε' και θλίβεται ο άνθρωπος όχι επειδή του λείπουν αγαθά που δεν τα δοκίμασε, αλλά για όσα, ενώ είχε συνηθίσει να τα’ απολαμβάνει, τα έχασε. Πρέπει όμως να δείχνετε εγκαρτέρηση, με την ελπίδα άλλων παιδιών, όσοι ακόμα είστε σε ηλικία ν’ αποχτήσετε παιδία' γιατί, για τα άτομα, τα παιδιά που θα τους έρθουν στον κόσμο από δω και πέρα θα κάνουν πόλους να ξεχάσουν εκείνους που χάθηκαν, ενώ, για την πόλη, θα είναι διπλό το όφελος: και δε θα ερημώσει και θα έχει ασφάλεια' γιατί δεν είναι δυνατό να έχει την ίδια αξία ή να είναι το ίδιο δίκαιη η γνώμη για τα δημόσια πράγματα όσων δεν μπαίνουν στον ίδιο κίνδυνο, ρίχνοντας σ’ αυτόν τα παιδιά τους. Κι όσους πάλι σας πήραν τα χρόνια, να θεωρήσετε κέρδος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας, που το περάσατε ευτυχισμένοι, και ότι το μέρος της που απομένει θα είναι σύντομο, κι ας κάνει ελαφρότερο το πένθος σας η δόξα αυτών εδώ. Γιατί το μόνο που δεν γερνά είναι ο πόθος για τιμές, και στην ηλικία που ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε, δεν είναι, όπως λεν μερικοί, το κέρδος που δίνει τη μεγαλύτερη τέρψη, αλλά οι τιμές.
 45. Τώρα, τα παιδιά των νεκρών μας, όσα βρίσκεστε εδώ ή τ' αδέρφια τους, βλέπω ότι έχετε μεγάλον αγώνα μπροστά σας (γιατί ο καθείς συνηθίζει να επαινεί αυτόν που δε βρίσκεται στη ζωή), και πολύ δύσκολα, ακόμη κι αν δείξετε μοναδικό ηρωισμό, θα σας κρίνουν κάπως κατώτερους - ποτέ το ίδιο ανδρείους! Γιατί οι ζωντανοί νιώθουν φθόνο για τον ανταγωνιστή τους' αντίθετα, όποιον δεν αντισκόφτει το δρόμο τους, τον τιμούν με αδιαφιλονίκητη εύνοια. Κι αν είμαι υποχρεωμένος ν' αναφέρω κάτι για την αρετή που ταιριάζει στη φύση της γυναίκας, θα δηλώσω, για όσες τώρα θα μείνουν χήρες, με μια σύντομη παραίνεση όλη μου τη σκέψη: δηλαδή, μεγάλη η δόξα σας, αν δεν φανείτε κατώτερες απ' τη γυναικεία φύση, όπως κι η δόξα εκείνης, που τ' όνομά της θ' ακουστεί λιγότερο, επαινετικά ή περιγελαστικά, ανάμεσα στους άντρες.
 46. Έχετε ακούσει κι από μένα, με την επιβαλλόμενη από το νόμο αγόρευσή μου, όσα είχα κατάλληλα, και με έργα αυτοί που θάβονται έχουν κιόλας πάρει τις τιμές τους΄ εξάλλου, από σήμερα τα παιδιά τους θα τ' αναθρέψει με δημόσια δαπάνη η πόλη ως την εφηβεία τους, προβάλλοντας ως βραβείο τέτοιων αγώνων και γι' αυτούς εδώ και για όσους επιζούν, ένα στεφάνι που πιάνει τόπο. Γιατί, όπου έχουν θεσμοθετηθεί τα πιο μεγάλα βραβεία ανδρείας, εκεί ζουν ως πολίτες άντρες με τη μεγαλύτερη αρετή. Και τώρα, αφού ο καθένας αποτέλειωσε το θρήνο για τον δικό του, να πάτε στο καλό.

<a title="View Θουκυδίδης - Επιτάφιος on Scribd" href="http://www.scribd.com/doc/27175820/Θουκυδίδης-Επιτάφιος" style="margin: 12px auto 6px auto; font-family: Helvetica,Arial,Sans-serif; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 14px; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; -x-system-font: none; display: block; text-decoration: underline;">Θουκυδίδης - Επιτάφιος</a> <object id="doc_815754056564342" name="doc_815754056564342" height="600" width="100%" type="application/x-shockwave-flash" data="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf" style="outline:none;" >        <param name="movie" value="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf">        <param name="wmode" value="opaque">         <param name="bgcolor" value="#ffffff">         <param name="allowFullScreen" value="true">         <param name="allowScriptAccess" value="always">         <param name="FlashVars" value="document_id=27175820&access_key=key-26gzum2ji396841k1jak&page=1&viewMode=list">         <embed id="doc_815754056564342" name="doc_815754056564342" src="http://d1.scribdassets.com/ScribdViewer.swf?document_id=27175820&access_key=key-26gzum2ji396841k1jak&page=1&viewMode=list" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="600" width="100%" wmode="opaque" bgcolor="#ffffff"></embed>     </object>

Αναδημοσίευση από http://users.sch.gr/symfo/sholio/arhea/epitafios_mtfr.htm   και http://www.xrysalogia.gr/thoukididis.html
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Οι αναρτήσεις στο ¨Παζλ Ενημέρωσης¨

Παζλ Ενημέρωσης