«Τω
καιρώ εκείνω, ακούσας Ιησούς ότι Ιωάννης παρεδόθη, ανεχώρησεν εις την
Γαλιλαίαν, και καταλιπών την Ναζαρέτ ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ την
παραθαλασσίαν εν όρίοις Ζαβουλών και Νεφθαλείμ. ίνα πληρωθή το ρηθέν δια
Ησαΐου του προφήτου λέγοντος· γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, οδόν
θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών, ο λαός ο καθήμενος εν
σκότει είδε φως μέγα και τοίς καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως
ανέτειλεν αυτοίς. Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν
μετανοείτε· ήγγικεν γαρ ή βασιλεία των ουρανών». (Μτθ δ΄12-17)
«και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς»
Tο
σημερινό ευαγγέλιο , αγαπητοί χριστιανοί, είναι ένα ευαγγέλιο
αναστάσιμο. Δεν είναι αναστάσιμο γιατί αναφέρεται άμεσα στην Ανάσταση
του Κυρίου, ούτε επειδή διαβάζεται στην πασχάλια εβδομαδιαία σύναξη της
Κυριακής. Είναι αναστάσιμο γιατί αναφέρεται σε ένα καινό-καινούριο φως-
που έλαμψε στον κόσμο της σκιάς του θανάτου, στον κόσμο της αμαρτίας, το
φως του Χριστού, και σε μια νέα ζωή, μια ζωή χαρμολύπης,τη ζωή της
μετάνοιας, την ζωή της βασιλείας του θεού.
Το
ότι η μετάνοια συνδέεται με την ανάσταση του Χριστού, αυτό φαίνεται
ξεκάθαρα στην αγία γραφή. Αμέσως μετά την ανάσταση και πριν την ανάληψη ο
Κύριος έστειλε τους μαθητές του να κηρύξουν μετάνοια στα έθνη εις
άφεσιν αμαρτιών. Αλλά και οι απόστολοι ενώπιον του ιουδαϊκού λαού,την
ημέρα της Πεντηκοστής, κήρυξαν μετάνοια δηλ επιστροφή και βάπτισμα στο
όνομα του Αναστημένου Κυρίου Ιησού.
Ωστόσο
είναι πιο προφανής ο λόγος που καθιστά τη σημερινή ευαγγελική περικοπή
αναστάσιμη, ευαγγέλιο χαράς, ελπίδας και πνευματικής ανάτασης. Πριν από
την κάθοδο του Κυρίου στον Άδη , αμέσως μετά τον σταυρό και τον θάνατο,
έχουμε μία άλλη κάθοδο του Χριστού σε έναν άλλο άδη, σε ένα τόπο
κλαυθμού και οδυρμού. Είναι αυτή η παρουσία του Κυρίου Ιησού στην
Γαλιλαία των εθνών, στην Γαλιλαία όπου επλεόνασε η αμαρτία, η οδύνη και ο
θάνατος , για να περισσεύσει η χάρη και η σωτηρία. Η σάρκωση και η
επιφάνεια του Λόγου, του Υιού του Θεού στον κόσμο, είναι η μεγάλη
αποκάλυψη , η παρουσία του Θεού, η παροχή της ζωής και του φωτός σε ένα
κόσμο απελπισίας, ασέβειας, αποπνικτικής κακίας και άγνοιας. Τελικά, η
Γαλιλαία της εποχής του Ιησού, αγαπητοί χριστιανοί, είναι ο ίδιος ο
κόσμος μας , ο κόσμος που ζει στην πλάνη του διαβόλου και βρίσκει την
αληθινή ζωή και σωτηρία στο πρόσωπο του Χριστού, στην ίδια την Εκκλησία.
Η μετάνοια,
αδελφοί μου, αυτή η ουσία του κηρύγματος του Προδρόμου, των αποστόλων,
των προφητών, των πατέρων, το πρώτο κήρυγμα του ιδίου του Χριστού, είναι
μια κατασυκοφαντημένη και κακοποιημένη έννοια στις μέρες μας. Συνδέεται
με μια ζωή απελπισίας, κακουχιών, ύποπτης υποκριτικής θρησκευτικότητας,
με έναν λόγο παρωχημένο, στομφώδη και φαρισαϊκό.. Δεν έχουμε
συνειδητοποιήσει πώς μέσα στους κόλπους και την παράδοση της μητέρας
μας, της ορθόδοξης εκκλησίας, η μετάνοια είναι μια ζωή μακαριότητας,
δηλαδή μυστικής χαράς και ευτυχίας. Είναι η ευλογημένη χαρμολύπη, η
πολιτεία των ταπεινών και των αγνών ανθρώπων, αυτών για τους οποίους ο
Χριστός είπε: «μακάριοι αυτοί που πενθούν γιατί θα παρηγορηθούν». Το
πένθος αυτό , δεν είναι πένθος κοσμικό, που μυρίζει θάνατο και
απελπισία, αλλά είναι ή ίδια η ζωή της κατά Χριστόν ταπείνωσης. Μιας
ζωής που συναντάμε στους αγίους. Σ’αυτούς που δεν ανέχονται την ντροπή
και την ασθένεια της αμαρτίας και ενώ είναι δίκαιοι και ευλαβείς
συνειδητοποιούν την αμαρτωλότητα και την ελαχιστότητα τους ενώπιον του
Θεού. Σ’αυτούς που δεν απαιτούν τα υψηλά, τα αξιώματα,τα ις διακρίσεις,
τους επαίνους και μένουν σαν νεκροί μπροστά στην απατηλότητα και τη
ματαιότητα του κόσμου. Σ’αυτούς που ενώ αγαπούν την ζωή και δεν την
αποστρέφονται, ωστόσο ζουν μια ζωή λαθότητας, κρύβοντας την αρετή τους
από τους άλλους και επιλέγουν σαν τις μέλισσες απ’αυτόν τον κόσμο ότι
αγνό,αυθεντικό και ψυχωφέλιμο, με διάκριση και απλότητα. Αυτούς που
συναισθάνονται το υψηλό μυστήριο του Θεού και καταγελούν όλη την
ανθρώπινη ματαιότητα και πολυπραγμοσύνη.
Τέλος, αγαπητοί
μου, η ζωή της μετανοίας είναι καθαρά μυστηριακή και εκκλησιαστική ζωή.
Ο μετανοϊκός άνθρωπος τρέφεται από την θεία ευχαριστία, την
εξομολόγηση, τις ακολουθίες της εκκλησίας. Ζεί με αυτοπροσφορά, κένωση,
προσευχή, διακονία,θυσία και κύρια με πίστη και ελπίδα, γι’αυτό και ζει
εσωτερικά γαλήνιος και χαρούμενος. Ο νέος κόσμος του Θεού, ο μυστηριακός
κόσμος της Εκκλησίας που εγκαινίασε ο Χριστός με την επιφάνεια Του στον
κόσμο, είναι ο κόσμος της ανάστασης, της ζωής και του φωτός.
Αυτή
τη χάρη και το βίωμα ας παλέψουμε να αποκτήσουμε, όλοι μας αδελφοί, για
να βρούμε την αληθινή και αναφαίρετη μακαριότητα. ΑΜΗΝ.
Το αλίευσα ΕΔΩ
