εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς
πού μας ἔχει ἡ ἀγκαλιά σου
ἐπί τῆς ἑλληνικῆς γῆς.
Εἶναι καί πολλά παιδιά σου
σκόρπια σέ μία ξένη γῆ
καί γι’ αὐτά χτυπᾶ ἡ καρδιά σου
εἶναι Ἕλληνες Χριστιανοί.
Αὐτά ὅταν ἀντικρίζουν
μιά ὀρθόδοξη ἐκκλησιά
συγκινοῦνται καί δακρύζουν
κι ὅμως χαίρονται βαθιά.
Τότε ἀνοίγουνε φτερά
ἀπό ἀετό βυζαντινό
καί μπαίνουνε στήν….
ἐκκλησιά,
νά προσκυνήσουν τόν Χριστό.
Ἀναφωνοῦνε νοερά
εἶμαι Ρωμηός Ὀρθόδοξος
καί κλείνουνε στήν ἀγκαλιά
κάθε Ἕλληνα στό δρόμο τους.
Εἶναι χρέος ὅλων μας
τίς παραδόσεις νά τηροῦμε
τά παιδιά κι ἐγγόνια μας
μέ παράδειγμα νά ζοῦνε.
Παρακαταθήκη ἱερή
ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας
μαζί μέ καρδιακή εὐχή
νά σώζουμε τήν τιμή μας.
Ἀγωνίσθηκαν σθεναρά
μέ θυσία τῆς ζωῆς τους
γιά νά ζοῦμε ἐλεύθερα
στήν πατρίδα τή δική τους.
Νά τούς μιμούμαστε πάντα
δηλώνοντας ὑπεράνω
ἐγώ Ρωμηός γεννήθηκα
Ρωμηός καί θά πεθάνω.
Ε. Π. , πρεσβυτέρα
*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Γ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2010
