΄Ετσι ζη ο άνθρωπος του Θεού. Ζητεί τον Θεόν, όπως εκείνος ο οποίος παρέμενε στο σκοτάδι συγκεντρωμένος στον εαυτόν του και με την καρδιά φλογισμένη φώναζε: Θεέ μου, Θεέ μου, να σε δω μια φορά και πάρε μου το ένα μου μάτι.
΄Ανοιξε ο ουρανός ένα παράθυρο και ιδού, ο Κύριος με όλην τη λαμπρότητα, το μεγαλείο, τη δόξα, την αγάπη του. Τι υπέροχος, τι λαμπρός! Δεν υπάρχει ομορφότερος, ωραιότερος εις το κάλλος. Εκπλήσσεται, μαγεύεται, εξίσταται. Δεν θα μπορούσε τίποτε καλύτερο να επιθυμήσει.
Εναγωνίως φωνάζει πάλι: Χριστέ μου, να σε δω ακόμη μια φορά και πάρε μου και το άλλο μάτι. Τον βλέπει και πάλι, τον απολαμβάνει, τον χορταίνει. Τα μάτια του δεν βλέπουν τώρα, όπως του Παύλου, όταν του είχε παρουσιασθεί το Κύριος εις τον δρόμο της Δαμασκού. Βλέπουν όμως τα μάτια της ψυχής του.
Η καρδιά του τώρα δονείται από προσδοκία, πόθο, παλμό και πάλι φωνάζει: Χριστέ μου, να σε δω ακόμη μια φορά και πάρε με και εμένα. Ακόμη μια φορά, Θεέ μου, και ας πεθάνω!
Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Το αλίευσα ΕΔΩ 
