«Παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις πτώμα» (Δ. Σαββόπουλος). Στο τέλος θα ντρεπόμαστε να δηλώνουμε τις οικολογικές μας ευαισθησίες, την ανησυχία για την υπερθέρμανση του κόσμου μας, την ανάγκη για αλλαγές στον τρόπο ζωής που θέτει τον πλανήτη και τα έμβια που είναι εγκατεστημένα στη φλούδα του σε κίνδυνο εξάλειψης: Μετά τον κύριο Αλ Γκόρ και τον κύριο Σόρος, που μυρίστηκαν την καινούργια μπίζνα του πράσινου καπιταλισμού, ημεδαπές μηδαμινότητες με το πράσινο χρώμα στον λογότυπο του κόμματος και το πράσινο του αμερικάνικου χαρτονομίσματος στα μύχια όνειρα τους, πήραν την σκυτάλη. Εξάγγειλαν πανηγυρικά τον γιγαντισμό του εξ’ ορισμού μικρού (και όμορφου), με την μορφή ενός γιγαντιαίου φωτοβολταϊκού «πάρκου» 200 ΜΕΓΑβατ στην Κοζάνη, «επένδυσης μαμούθ» κατά τους υμνητές της κυβέρνησης, από τους οποίους διαφεύγει η σχέση του συγκεκριμένου θηλαστικού με την εποχή των παγετώνων.
Τι να πρωτοκλάψει κανείς από την απώλεια μιας ιδέας του εναλλακτικού που κάποτε φάνταζε όμορφη, με την φρεσκάδα ενός άκοπου φρούτου στο δέντρο της ανθρωπότητας; Τη θυσία 5.200 στρεμμάτων γης σε μια χώρα που έχει διατροφικό έλλειμμα; Την θυσία 600 εκατομμυρίων (ή 1 δισ. ανάλογα με την πηγή) για την πράσινη φιέστα προς δόξαν αυτών που δεν θέλουν να υπολείπονται από τις επιδόσεις της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου και της κλίκας της; Κι όλα αυτά την στιγμή που οι πυλώνες της συμβολής του κράτους στην κοινωνική συνοχή, η υγεία/ πρόνοια, η παιδεία και η ασφάλεια χειμάζονται από τις εισπρακτικές επιδρομές των μέτρων; Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους κι οι εν λόγω κώλοι φαντάζονται ότι η κακογουστιά του γιγαντιαίου θα τους κάνει να φαίνονται επιδέξιοι. Κάπως έτσι προέκυψε το «μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο της Ευρώπης», για να μην αισθανόμαστε και μειονεκτικά βρε αδερφέ απέναντι στους Γότθους που μας λοιδορούν.
Αυτοί οι πανέξυπνοι πολιτικοί σχεδιαστές που νομίζουν πως μας κυβερνούν κι αυτοί οι μεταπράτες που μας κυβερνούν στην πράξη, επιχειρούν πανηγυρικά να μας πείσουν ότι αυτή η χώρα, στην κατάσταση διάλυσης που βρίσκεται είναι σε θέση να έχει αποδοτικά αποτελέσματα από το «οικολογικό» αντίστοιχο του Φράγματος των Τριών Ποταμών στην Κίνα. Κάτι που βέβαια με ένα πολύ σώφρονα τρόπο αποφεύγουν άλλες χώρες, κατά πολύ ευπορότερες και με αντίστοιχες προϋποθέσεις ηλιοφάνειας. Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός: η ηλιακή ενέργεια μετατρεπόμενη σε ηλεκτρισμό με φωτοβολταικά συστήματα πυριτίου είναι μια ενέργεια ΑΚΡΙΒΗ με την υπάρχουσα τεχνολογία. Το κόστος μιας κιλοβατώρας (KWH) είναι ακόμα πολλαπλάσιο (δεκαπλάσιο σύμφωνα με κάποιους) μιας αντίστοιχης που παράγεται με τον παραδοσιακό (και ρυπογόνο) λιγνίτη. Τα φωτοβολταικά ΔΕΝ είναι μια οικονομικά αποδοτική μορφή ήπιας και ανανεώσιμης ενέργειας. Μικρό το κακό θα πει μια οικολογικά ευαίσθητη καρδιά, όμως ΔΕΝ είναι ούτε ενεργειακά αποδοτική μορφή πρόσκτησης της ηλιακής ενέργειας. Ο ήλιος παρέχει ενέργεια 1000 (Γερμανία) ως 2.500 (Υποσαχάρεια Αφρική) βατ ενέργειας (1 ως 2,5 KWH) ανά τετραγωνικό μέτρο γήινης επιφάνεια THN ΩΡΑ. Ξέρετε πόση από αυτή δεσμεύει ένα σύγχρονο φωτοβολταικό; Από 186 KW ως 96 ΤΟΝ ΜΗΝΑ στο Ηράκλειο Κρήτης, μια περιοχή με σημαντικά μεγαλύτερη ηλιοφάνεια από την Κοζάνη όπου χωροθετείται το «έργο». Οι ίδιοι οι κατασκευαστές φωτοβολταϊκών συστημάτων αναφέρουν απόδοση 5% ως 15% για τα προϊόντα τους, αποφεύγοντας επιμελώς να συνυπολογίσουν τις απώλειες του δικτύου και τις άλλες απώλειες που κάνουν ακόμη πιο ισχνό το ποσοστό αυτό. Οι φτωχές αυτές επιδόσεις θα μπορούσαν να συμβολίζουν και τον βαθμό αποδοχής της προσπίπτουσας (για πολιτικούς λόγους) και της προσλαμβανόμενης οικολογίας των αρχιτεκτόνων του πράσινου καπιταλισμού.
Μια περιβαλλοντικά φιλική πολιτική για την ενέργεια θα έπρεπε να ξεκινάει από την εξοικονόμηση κι όχι από την, έστω χαμηλών εκπομπών CO2 παραγωγή, για να την σπαταλάμε μετά ασύδοτα. Θα έπρεπε να δώσει προτεραιότητα στις λύσεις απλούστερης τεχνολογίας, όπου υπάρχουν και πολλοί Έλληνες παραγωγοί και κατά κανόνα είναι και πιο αποδοτικές ενεργειακά (π.χ. ηλιόθερμα για ζεστό νερό οικιακής χρήσης). Θα έπρεπε να εστιάζει στην τοπική παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας ώστε να αποφεύγει το κόστος πανάκριβων δικτύων που συνεπάγονται επίσης τεράστιες απώλειες κατά την μεταφορά, ειδικά όταν μιλάμε για ηλεκτρική ενέργεια. Αν αναρωτιέστε γιατί όλοι αυτοί επιμένουν στα φωτοβολταικά και τις ανεμογεννήτριες, τις λιγότερο ενεργειακά αποδοτικές και ακριβότερες ήπιες - ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, αναζητείστε την απάντηση στο γεγονός ότι αυτές οι μονάδες, ειδικά στην κλίμακα που εγκαθίστανται προϋποθέτουν την σύνδεση με ΚΕΝΤΡΙΚΑ δίκτυα διανομής της παραγόμενης ενέργειας, άρα και με αυτόν που ελέγχει το δίκτυο διανομής. Χωρίς αυτόν οι μεγάλες μονάδες παραγωγής αχρηστεύονται. Προσθέστε και τον έλεγχο της σχετικής τεχνολογίας από διακεκριμένους οικολόγους του επιπέδου της Ζίμενς (ναι αυτής του C4I και άλλων ευαγών πρακτικών) και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Κατά τα άλλα όλα πάνε καλά: Οι αγρότες αντί να φυτεύουν βρώσιμα προϊόντα όπως στις χιλιετίες που έφεραν τον πολιτισμό στην ανθρωπότητα, παροτρύνονται να φυτεύουν φωτοβολταικά στη γη τους και μετά να αναμένουν στο καφενείο την επιταγή της ΔΕΗ, κι ο πρωθυπουργός μας να συγκεντρώνει τις ενεργειακά μη αποδοτικές δέσμες των προβολέων για να εξαγγείλει αντίστοιχης βλακείας αλλά ασύλληπτα αναντίστοιχης κλίμακας σπατάλη των πόρων που «εξοικονόμησε» φτωχαίνοντας μισθωτούς και συνταξιούχους. Γη που θα μπορούσε να διατεθεί για την αντιμετώπιση του διατροφικού προβλήματος δεσμεύεται,. Οι βουνοκορφές ξυρίζονται και χαρακώνονται για να φυτευτούν ανεμογεννήτριες. Οι πλασιέ των ενεργειακών καλλιεργειών ονειρεύονται να κάνουν την τροφή βιοκαύσιμο για το ρεζερβουάρ του SUV του αμερικάνικου ονείρου που έγινε πλανητικό. Όσο για τα θύματα της παρελθούσας μορφής ανάπτυξης, (της μαύρης ανάπτυξης του λιγνίτη που ερημοποίησε την Δ. Μακεδονία), τα ΜΑΤ του θαυμαστού πράσινου κόσμου ανέλαβαν να επαναφέρουν στην τάξη.
Άραγε πότε θα μιμηθούμε τον Κούρκουλο του αθάνατου ελληνικού κινηματογράφου και θα αναφωνήσουμε «όχι άλλο πυρίτιο» κατά το «όχι άλλο κάρβουνο»;
