Γεώργιος Δελής
Ἐν τούτῳ νίκα
Καὶ στοῦ Βυζάντιου τ' ἀϊτοφύλαχτα παλάτια
τὴ ματωμένη μου ἔσυρα πορφύρα,
κι εἶδα ἀπὸ χέρι θεῖο στ' οὐρανοῦ τὰ πλάτια
τὴ νίκη μου γραμμένη καὶ τὴ μοῖρα.
Κι εἴταν οἱ νῖκες μου τρανὲς κι ὅσο τὸ θεῖο
σημάδι, ποὺ μ' ὁδήγαε φεγγοβόλες,
μὰ πολεμοῦσα δυὸ στοιχιὰ κι ἀπὸ τὰ δυὸ
τὸ ἐντός μου, θάμπωσε τὶς δόξες μου ὅλες.
Κι ὀρθώθη τὸ ἄχραντό της νίκης μου σημάδι
στοῦ Ρωμανοῦ τὴν πύλη ἰσόθεο μαρτύριο,
πανάχραντο ἔγινε ἡ πορφύρα φυλαχτάδι
καὶ νέας θρησκείας τὸ αἷμα μου μυστήριο.
Ἐν τούτῳ νίκα
Καὶ στοῦ Βυζάντιου τ' ἀϊτοφύλαχτα παλάτια
τὴ ματωμένη μου ἔσυρα πορφύρα,
κι εἶδα ἀπὸ χέρι θεῖο στ' οὐρανοῦ τὰ πλάτια
τὴ νίκη μου γραμμένη καὶ τὴ μοῖρα.
Κι εἴταν οἱ νῖκες μου τρανὲς κι ὅσο τὸ θεῖο
σημάδι, ποὺ μ' ὁδήγαε φεγγοβόλες,
μὰ πολεμοῦσα δυὸ στοιχιὰ κι ἀπὸ τὰ δυὸ
τὸ ἐντός μου, θάμπωσε τὶς δόξες μου ὅλες.
Κι ὀρθώθη τὸ ἄχραντό της νίκης μου σημάδι
στοῦ Ρωμανοῦ τὴν πύλη ἰσόθεο μαρτύριο,
πανάχραντο ἔγινε ἡ πορφύρα φυλαχτάδι
καὶ νέας θρησκείας τὸ αἷμα μου μυστήριο.
