Η εκτουρκισμένη καθημερινότητα των Ελλήνων Πομάκων…

     Πολύ ενδιαφέρον το πρωτοχρονιάτικο κείμενο του Πομάκου φίλου μας και γνωστού για τους αγώνες του ενάντια στο τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής Σεμπαεδήν Καραχότζα, που φιλοξενούμε σήμερα στο «Προξενείο-Στοπ». Και βέβαια, όπως θα διαπιστώσετε, διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο από τον τρέχοντα «Αντιφωνητή»…
Δεν είναι η πρώτη και φαντάζομαι ούτε η τελευταία φορά που θα μιλήσω για τις μεθόδους εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης που δυστυχώς εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες – και οφείλω να ομολογήσω πως έχουν φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μέρα με τη μέρα όλο και λιγότεροι μουσουλμάνοι τολμούν να προφέρουν τη λέξη Πομάκος ενώ την ίδια στιγμή όλο και περισσότεροι δείχνουν να ξεχνούν ή ακόμα και να μη γνωρίζουν τα ήθη και έθιμα των προγόνων τους, την πολιτιστική τους κληρονομιά, δηλαδή.

Μέσα σε καιρούς οικονομικής κρίσης και μεγάλης φτώχειας, καθένας θα πίστευε πως ο κυριότερος τρόπος για να εκτουρκιστούν οι Έλληνες Πομάκοι είναι το χρήμα. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν λέω, τα χρήματα είναι κομμάτι της προσπάθειας που καταβάλει η γειτονική χώρα να παρουσιάσει τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης ως τουρκική αλλά η μέθοδος αυτή δεν είναι η βασικότερη. Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μια χώρα η οποία δίνει μεγάλη βαρύτητα στην εξωτερική της πολιτική σε αντίθεση με μας.
Επίσης υπάρχει και μια ακόμα πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία: εμείς οι Έλληνες έχουμε μάθει να ρίχνουμε σήμερα τον σπόρο και να θέλουμε να φυτρώσει αύριο κιόλας ο καρπός ενώ αντίθετα στην Τουρκία έχουν την υπομονή να ρίχνουν σήμερα τον σπόρο και να περιμένουν τον καρπό ακόμα και μετά από δεκαετίες.
Έτσι λοιπόν χρόνια πριν ξεκίνησαν την εφαρμογή του σχεδίου τους στη Θράκη, ένα σχέδιο που είχε έναν και μοναδικό στόχο: να κάνουν τους εδώ μουσουλμάνους όσο το δυνατόν πιο «Τούρκους». Αυτό βέβαια όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούσε να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζονταν υπομονή και μεθοδικότητα, δυο στοιχεία δηλαδή που τα διαθέτει και με το παραπάνω η Τουρκία. Ήξεραν οι υπεύθυνοι της εξωτερικής πολιτικής της γειτονικής μας χώρας πως για να αισθανθεί ο Έλληνας μουσουλμάνος Τούρκος έπρεπε να αρχίσει να κάνει στην καθημερινή του ζωή ό,τι και οι Τούρκοι κι αυτό ακριβώς προσπάθησαν να πετύχουν και σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό το έχουν ήδη πετύχει.
Ένα πολύ κλασικό παράδειγμα αποτελούν τα ονόματα των Ελλήνων μουσουλμάνων, ονόματα που κάποτε ήταν πέρα για πέρα μουσουλμανικά, βγαλμένα μέσα από το Κοράνι ενώ σήμερα τα περισσότερα είναι εντελώς τουρκικά. Αυτό φυσικά δεν έγινε από μόνο του αλλά κάποιοι προσπάθησαν και έπεισαν τους μουσουλμάνους της Θράκης πως τα μουσουλμανικά ονόματα των παππούδων τους είναι παλιομοδίτικα και πως πρέπει να τα αλλάξουν με νέα, πιο σύγχρονα ονόματα. Έτσι λοιπόν έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που κανένας σχεδόν μουσουλμάνος δεν δίνει στο νεογέννητο παιδί του το όνομα Αχμέτ, Χασάν, Ιρφάν Αϊσέ, Εμινέ κλπ γιατί όπως είπα και πριν τα θεωρούν παλιομοδίτικα για τα παιδιά τους. Γι’ αυτό οι περισσότεροι πλέον επιλέγουν ονόματα τουρκικά για τα παιδιά τους, ονόματα όπως το Γιουλμπεγιάζ, το Σενγιούλ, το Σεβγιούλ, το Αϊτζάν, το Ερτζάν κλπ που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το Κοράνι και γενικότερα με τη
θρησκεία των μουσουλμάνων.
Επειδή όμως η αλλαγή των ονομάτων από μουσουλμανικά σε τουρκικά προφανώς δεν είναι αρκετή για να νιώσουν Τούρκοι οι μουσουλμάνοι της Θράκης, η γειτονική χώρα μέσω των εδώ πρακτόρων της φυσικά φρόντισε να βάλει για τα καλά πολλά ακόμα τουρκικά στοιχεία στην καθημερινότητα των Ελλήνων μουσουλμάνων και συγκεκριμένα φρόντισε να αντικαταστήσει πολλά από τα πομάκικα ήθη και έθιμα με τουρκικά. Σαν παράδειγμα θα σας αναφέρω τον εορτασμό των γενεθλίων που είναι μια εντελώς ξενόφερτη συνήθεια για τους Πομάκους μουσουλμάνους. Όσοι έχετε ασχοληθεί γενικότερα με το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης θα γνωρίζετε πως οι Πομάκοι δεν γιορτάζουν κάθε χρόνο τα γενέθλια τους αλλά μόνο μια φορά κι αυτή η μοναδική φορά είναι λίγες μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού.
Ωστόσο εδώ και σχεδόν μια δεκαετία έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι μουσουλμάνοι της Θράκης που ειδικά τα γενέθλια των παιδιών τους τα γιορτάζουν κάθε χρόνο, έβαλαν δηλαδή στην καθημερινή τους ζωή μια τουρκική συνήθεια και λέω τουρκική διότι κατά το σβήσιμο των κεριών δεν λένε το γνωστό ελληνικό τραγουδάκι αλλά το αντίστοιχο τουρκικό. Μπορεί σε ορισμένους από εσάς όλα αυτά να φαίνονται εντελώς ασήμαντα αλλά δυστυχώς έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη στροφή των Ελλήνων μουσουλμάνων προς τη γειτονική χώρα κι αυτό διότι όταν με τον τρόπο σου καταφέρνεις να κάνεις κάποιον να συμπεριφέρεται στην καθημερινή του ζωή σαν Τούρκος είναι θέμα χρόνου να καταφέρεις να τον πείσεις κιόλας πως είναι Τούρκος. Παρόμοια παραδείγματα διείσδυσης ξενόφερτων ηθών και εθίμων στην καθημερινότητα των Πομάκων θα μπορούσα να αναφέρω πολλά αλλά εδώ αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι τα παραδείγματα αλλά το αποτέλεσμα το οποίο δυστυχώς είναι πολύ πιο άσχημο απ’ ότι φαντάζεστε.
Μια συνηθισμένη ερώτηση που δέχομαι σχεδόν μετά από κάθε παρόμοιο άρθρο μου είναι το πώς μπορεί να αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση αλλά όσες φορές κι αν δεχτώ αυτή την ερώτηση η απάντηση θα είναι πάντα μία. Μόνο οι ίδιοι οι Πομάκοι μπορούν να αλλάξουν την υφιστάμενη αυτή κατάσταση, μόνο οι ίδιοι οι Πομάκοι πρέπει και μπορούν να καταλάβουν πως όλα αυτά είναι πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στη δική τους πλάτη και στην πλάτη των παιδιών τους, μόνο οι ίδιοι οι Πομάκοι μπορούν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Αν δεν το θελήσουν οι ίδιοι τότε κανένας άλλος δεν μπορεί να βοηθήσει.
Θα ήθελα πολύ τις γιορτινές αυτές μέρες να μιλήσω για πιο ευχάριστα πράγματα, να περιγράψω μια πολύ διαφορετική, πολύ πιο όμορφη πραγματικότητα αλλά όπως ξέρετε η πραγματικότητα είναι μία και δεν μπορούμε να την τροποποιούμε εμείς ανάλογα με τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μας. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω και θα το κάνω είναι να είμαι εδώ για να γράφω όσα κάποιοι άλλοι δεν τολμούν να σκεφτούν και για όλα εκείνα που κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Ελπίζω και εύχομαι για όλον τον κόσμο το νέο έτος να είναι έστω λίγο καλύτερο από το περασμένο, εύχομαι μέσα στο 2014 να ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια που δυστυχώς μας την έχουν ποδοπατήσει. Η ταπείνωση είναι κάτι που δεν ταιριάζει στον Έλληνα, είμαι Έλληνας σημαίνει περπατώ με το κεφάλι ψηλά κι αυτή ακριβώς είναι η δική μου ευχή και στόχος για το νέο έτος, το κεφάλι ψηλά.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…


Το αλίευσα ΕΔΩ