Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης
Η γενική πια εκτίμηση των έξω ότι το ελληνικό πρόβλημα μπορεί να σωριάσει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δείχνει ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, παρά την σοβαρή οικονομική του πτυχή. Και αυτό, το γε νυν έχον, είναι το ακαταμάχητο όπλο της Ελλάδος. Από τη εποχή του Αριστοτέλη η δημοκρατία θεωρείται το λιγότερο κακό πολίτευμα («ήκιστα δε μοχθηρόν εστίν η δημοκρατία»). Αλλά το να μας ονειδίζει, και δίκαια, ο ξένος τύπος ότι κατ΄εντολή Βρυξελλών και Ουάσιγκτον οι βουλευτές μας ψήφισαν τα πρόσφατα απάνθρωπα μέτρα, γελοιοποιεί τη δημοκρατία μας. Αμφίστομη μαχαιριά για το κατάντημα του πολιτεύματός μας η αποστροφή της Guardian: ‘’Ρίχνοντας μια ματιά στα βασικά μέτρα που πέρασαν χθες είναι σα να διαβάζει κανείς μια λίστα επιθυμιών που συνέταξαν οι αξιωματούχοι της Ουάσιγκτον φτάνοντας στο Μπουένος Άιρες ‘’!
«Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη» (Καβάφης) όσα διαδραματίζονται στον κατά τα λοιπά ευλογημένο τόπο μας. Η αγορά υποκαθιστά τη δημοκρατία. Αντί αναδιανομής του εθνικού προϊόντος πάμε σε σφετερισμό του από τους ολιγάρχες. Χθες καταγγέλλαμε ότι τα αφεντικά θέλουν να μας κατεβάσουν σε μεροκάματα Πεκίνου. Αλλά ήδη οι επενδυτές τα μαζεύουν από Κίνα και μετακομίζουν στο Βιετνάμ. Εκεί τα μεροκάματα είναι πείνας στο τετράγωνο! Σκληρή η κριτική του Μεσοπρόθεσμου και από τους Financial Times, «Πολιτική πρόκληση και ανήθικος οικονομικός βανδαλισμός (…) δύσκολο να δικαιολογηθεί πολιτικά, οικονομικά και ηθικά». Έπεσε διάνα ο Άλαν Μπίτλ όταν παραλληλίζει τα καθ΄ ημάς με την Αργεντινή: άπληστη πολιτική ελίτ, χρόνια διαφθορά που εξασθενεί την ανάπτυξη, δημοσιονομική ασωτία και κουλτούρα φοροδιαφυγής. Οι ομοιότητες αφορούν την Αργεντινή του ΔΝΤ, η σημερινή είναι παράδειγμα προς μίμηση!
Ο συνήθως επικριτικός και συχνά άδικος μαζί μας Spiegel κατάλαβε έστω αργά ότι για τους Γερμανούς «μια πολιτική λιτότητας ελληνικού τύπου θα ήταν κόλαση»! Τίμιοι ξένοι ειδικοί όπως ο Goustav Horn επισημαίνει ότι αν αφαιρούσε κανείς από μια οικονομία τόσα χρήματα και σε τόσο σύντομο χρόνο «θα σκότωνε τα πάντα». Οι φονιάδες των λαών δεν συγκινούνται…Μας διάλεξαν πειραματόζωο και πρέπει να δοκιμάσουν στο πετσί μας όλα τα εργαλεία τους. Αυτοί οι ελεεινοί και τρισάθλιοι Οίκοι αξιολόγησης πρέπει να βρούν τον μάστορά τους. Ευρωζώνη και ΕΕ δεν συνειδητοποιούν την βρώμικη λειτουργία τους; Να συγκροτήσουν επιτέλους μιαν αδιάβλητη ανάλογης αποστολής υπηρεσία στους κόλπους ΕΕ και Ευρωζώνης. Βραδυφλεγώς παρενέβη η Μέρκελ διεκδικώντας το δικαίωμα να έχουν τα όργανα της Ένωσης τη δική τους κρίση αγνοώντας τα καμώματα των Οίκων που νωρίτερα βρήκαν μια πρώτη αντίδραση από την Ιταλική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς που κάλεσε S&P και Moody΄s να δώσουν εξηγήσεις για τις απειλές τους υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ιταλίας. Ακούγεται «γαλιφιά» αλλά συγκρινόμενο με τις δικές μας αιδήμονες σιωπές είναι κάτι… Οι Κοινοτικοί δεσμεύτηκαν να παρακάμψουν τον όρο της συγχρηματοδότησης στα αναπορρόφητα κεφάλαια του ΕΣΠΑ (= 7% του ΑΕΠ) και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αλλά ως την ώρα δεν κινήθηκε φύλλο. Σε περίοδο μεγάλης ύφεσης καθήκον του κράτους είναι
α) Να αυξήσει το διακινούμενο χρήμα δίνοντας το σ΄ αυτούς που θα το ξοδέψουν, δηλ. στους φτωχούς και όχι στους πλούσιους που θα το αποταμιεύσουν. β) Να κάνει δημόσιες επενδύσεις. Η λιτότητα θανατώνει δεν ζωοποιεί. Εφ΄ ω και το χρέος αυξάνεται αλματωδώς μεταμνημονιακά και το έλλειμμα δεν μειώνεται. Η σοφία του Keynes διέλυσε μετά το κραχ του 1929 μερικούς βασανιστικούς μύθους του καπιταλισμού όπως π.χ. ότι η μείωση μισθών και η πτώση των επιτοκίων πείθει τους επιχειρηματίες να μπούν στο παιχνίδι επανεκκίνησης της οικονομίας επενδύοντας. Ο επιχειρηματίας ενδιαφέρεται να μάθει αν το προϊόν του θα βρει αγοραστές, τότε επενδύει. Και άρα πρέπει το κράτος να δώσει χρήματα στους πολλούς, στους φτωχούς. Αυτοί θα αγοράσουν και τελικά αυτοί θα δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα μιας αξιόπιστης επανεκκίνησης. Το αλίευσα ΕΔΩ ΕΔΩ
