Μεγάλη
στενοχώρια ησθάνετο ο Άγιος για το μεγάλο (όπως και τώρα) άνοιγμα της
ψαλίδας. Λίγοι οι πάμπλουτοι, παμπληθείς οι πτωχοί και κυρίως οι
πένητες. Αυτό η ευγενής ψυχή του δεν μπορούσε να το αντέξει. Γι' αυτό
και επετίθετο λαύρως κατά των πλουσίων.
Δεν ανέχετο «κύνας τρέφειν και ανθρώπους περιοράν» (Ομιλίαν ΜΖ' εις το κατά Ιωάννην) και διαρκώς επανελάμβανε: «Ο αδίκως πλούτων θηρίον αρπακτικόν έστιν» (Ερμηνεία εις τον Θ' Ψαλμόν), «άλογων ζώων θηριωδέστερος» (Ομιλία εις το «Μη φόβου όταν πλουτήσει άνθρωπος») και πάσχει «νόσον ανίατον» (Ομιλία εις το κατά Ματθαίον Θ') διότι ο πλούτος «έρως έστιν ατέλεστος» (που δεν τελειώνη ποτέ) (Ομιλία ΙΓ' εις την προς Ρωμαίους).
Πιστεύει ότι «όπου υπάρχει πλούτος και άρπαγες εκεί ο άνθρωπος είναι λύκος. Όπου υπάρχει πλούτος και θηριωδία εκεί βλέπω λιοντάρι και όχι άνθρωπο» (Λόγος ΣΤ' εις τον πτωχόν Λάζαρον).
Πιστεύει ότι «όπου υπάρχει πλούτος και άρπαγες εκεί ο άνθρωπος είναι λύκος. Όπου υπάρχει πλούτος και θηριωδία εκεί βλέπω λιοντάρι και όχι άνθρωπο» (Λόγος ΣΤ' εις τον πτωχόν Λάζαρον).
Δεν υπάρχει σχεδόν λόγος όπου να μη καταφέρεται κατά της ασπλαχνίας των πλουσίων και της ανάγκης για φιλανθρωπία και ελεημοσύνη.
ΟΙ αντίπαλοί του τον κατηγορούσαν: «Αεί κολλάσαι τοις πλουσίοις». Και απαντούσε: «Κολλώμαι πλουσίοις ότι κολλώνται πτωχοίς».
ΟΙ αντίπαλοί του τον κατηγορούσαν: «Αεί κολλάσαι τοις πλουσίοις». Και απαντούσε: «Κολλώμαι πλουσίοις ότι κολλώνται πτωχοίς».
Αυτός ο άνισος αγών τον ωδήγησε στην εξορία και τον μαρτυρικό θανατο. Όμως ποτέ δεν υπεχώρησε καίτοι εγνώριζε τι τον περιμένει.
