Η
προσβολή με την οποία ο πονηρός προσπαθεί εντελώς να μας καταβάλλη,
είναι ο φόβος που μας προξενεί με την ενθύμησι των αμαρτιών μας, για να
μας κάνη να γκρεμισθούμε στον βυθό της απογνώσεως και της απελπισίας.
Εσύ
λοιπόν, αδελφέ μου, και στον κίνδυνο αυτόν, κράτησε τον εαυτό σου
σταθερό σ αυτόν τον βέβαιο κανόνα, δηλαδή ότι η ενθύμησις των αμαρτιών
μας τότε είναι από την χάρι του Θεού και αποσκοπεί στη σωτηρία μας, όταν
σε ταπεινώνη και σε κάνη να αισθάνεσαι πόνο στην καρδιά και λύπη, διότι
λύπησες τον Θεό, και όταν σε κάνη να έχης ελπίδα και θάρρος στην
αγαθότητα του Θεού.
Όταν
όμως η ενθύμησις αυτή σε ενοχλή και σε οδηγή σε απιστία και μικροψυχία
και σε κάμνει να σκέπτεσαι ότι είσαι κολασμένος και ότι για σένα δεν
υπάρχει πλέον καιρός σωτηρίας, γνώριζε ότι προέρχεται από τον διάβολο.
Γι αυτό ταπεινώσου και έλπιζε περισσότερο στον Θεό. Και με τον τρόπο
αυτόν θα νικήσης τον εχθρό με τα όπλα του και θα δοξάσης τον Θεό.
Ναί,
πρέπει αδελφέ, να λυπάσαι κάθε φορά που θυμάσαι τις αμαρτίες σου και να
πονάς που έχασες την χάρι του Θεού, αλλά όμως να έχης θάρρος στο πάθος
του και να ζητάς συγχώρεσι. Ακόμη αν σου φαίνεται ότι ο ίδιος ο Θεός σου
λέγει ότι δεν είσαι από τα πρόβατά του, εσύ με κανένα τρόπο δεν πρέπει
να χάσης την ελπίδα και το θάρρος που έχεις σ αυτόν, αλλά ταπεινά να του
λέγης: «Ναί, έχεις δίκαιο, Θεέ μου, να με αποδοκιμάσης για τις αμαρτίες
μου. Αλλά εγώ έχω μεγαλύτερο θάρρος στην ευσπλαγχνία σου ότι θα με
συγχωρέσης.
Γι
αυτό και ζητώ από σένα την σωτηρία αυτού του ταλαιπώρου πλάσματός σου,
το οποίο καταδικάσθηκε βέβαια από την κακία του, αλλά λυτρώθηκε με την
τιμή του αγίου αίματός σου. Θέλω, λυτρωτά μου, να σωθώ, για δόξα δική
σου με την ελπίδα της αμέτρητης ευσπλαγχνίας σου.
Γι
αυτό και αφήνομαι όλος στα χέρια σου και ας γίνη σ εμένα ό,τι σου είναι
αρεστό. Διότι εσύ είσαι ο μόνος μου Κύριος. Κι αν ακόμη με θανατώσης,
εγώ στηρίζω σε σένα τις ζωντανές μου ελπίδες».
