Η Ελλάς ήταν από τα τελευταία Δυτικά Κράτη που αναγνώρισαν de jure το Κράτος του Ισραήλ (1992). Το Ελληνικό Κράτος ψήφισε ΚΑΤΑ του σχεδίου του ΟΗΕ (1947) για το «μοίρασμα της Παλαιστίνης» μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Η θέση της κυβέρνησης Σοφούλη στηριζόταν στη λογική της διατήρησης φιλικών σχέσεων με την Αίγυπτο όπου ευημερούσε η Ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας αλλά και η προοπτική του εφοπλιστικού κεφαλαίου για την μεταφορά των αραβικών υδρογονανθράκων προς τη Δύση (ΗΠΑ και Ευρώπη).
Η αλλαγή στις σχέσεις Ελλάδος – Ισραήλ συντελείται από τη «φιλο-αμερικανική» κυβέρνηση Μητσοτάκη ο οποίος θεώρησε ότι το φιλο-ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ θα μπορούσε να ασκήσει πιέσεις στο θέμα του Σκοπιανού αναγνωρίζοντας επίσημα την οντότητα του Ισραήλ. Θα περάσουν 16 ολόκληρα χρόνια έως η κυβέρνηση Καραμανλή να «εγκαινίασει» περίοδο στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Συγκεκριμένα το Ισραήλ είχε ανάγκη τον Ελληνικό εναέριο χώρο προκειμένου να διεξάγει «εξομειώσεις» αεροπορικών επιθέσεων έναντι του Ιράν. Οι Ισραηλινοί ανίχνευσαν έγκαιρα την αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης Ερντογάν και την προσέγγιση με το καθεστώς Αχμαντινετζάν αμέσως μετά την υπογραφή συμφωνιών ενεργειακού ενδιαφέροντος μεταξύ Τουρκίας – Ιράν (2007). (Για την Τουρκο-Ιρανική προσέγγιση μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο μου «Wikileaks – Tα Διπλωματικά έγγραφα για την Τουρκία http://ekdotika.blogspot.com)
Ο Καραμανλής ήθελε σε πρώτη φάση να βελτιώσει την εικόνα του έναντι των ΗΠΑ μετά την αντίδραση των Αμερικανών τόσο στην υλοποίηση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης αλλά και την αγορά Ρωσικών τεθωρακισμένων ΤΟΜΠ (ΒΜΡ-3). Θα μεσολαβήσει ο πόλεμος στη Γάζα (12/2008), το επεισόδιο Ερντογάν-Πέρες (Νταβός 2009), το διπλωματικό επεισόδιο με το Τούρκο Πρέσβη στο Τελ-Αβίβ (2009) η ακύρωση συμμετοχής του Ισραήλ σε στρατιωτική άσκηση στην Τουρκία (2010) και η δολοφονία των Τούρκων ακτιβιστών στο Mavi Marmara (καλοκαίρι 2010).
Το τελευταίο γεγονός οδηγήσε την κυβέρνηση Παπανδρέου να αναβαθμίσει τη συνεργασία με τη κυβέρνηση Νετανιάχου – Λιμπερμάν σε τομείς πέρα της στρατιωτικής συνεργασίας. Το τραγελαφικό της υπόθεσης ήταν ότι 2 μήνες πριν (5/2010) ο ΓΑΠ είχε υπογράψει σύμφωνο Στρατηγικής Συνεργασίας με τους Τούρκους στα πλαίσια της νεο-οθωμανικής πολιτικής «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες». Δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου ανεύθυνα καιροσκοπικά και πρόχειρα αποφάσισε να συνάψει στρατηγικές σχέσεις με Τουρκία και Ισραήλ ταυτόχρονα. Μόνο ένας ΓΑΠ θα μπορούσε να προβεί σε τέτοια διπλωματική μπαρούφα...
Η Κυβέρνηση Παπανδρέου θεώρησε ότι στα πλαίσια του Μνημονίου (5/2010) η στήριξη των Εβραίων (Οίκοι αξιολόγησης, Τράπεζες, Hedge Funds κλπ) αποτελούσε προυπόθεση για την έξοδο της Ελλάδος από την προοπτική της χρεωκοπίας. Στα πλαίσια αυτά ήταν πρόθυμος να «τα δώσει όλα» (εκποίηση Αμυντικής Βιομηχανίας και ΔΕΚΟ σε Ισραηλινούς επενδυτές, παρεμπόδιση ακτιβιστών για τη Γάζα, αγορά Ισραηλινού πολεμικού υλικού και χημικών για την ΕΛΑΣ, προμήθεια Ισραηλινών μονάδων αφαλάτωσης για τα νησιά του Αιγαίου κλπ). Ο Νετανιάχου πουλούσε «τσάμπα» μεσολάβηση υπέρ της Ελλάδος σε οργανώσεις των Εβραίων των ΗΠΑ. Διαβεβαίωνε τον ΓΑΠ ότι θα μεσολαβήσει προκειμένου οι Οίκοι Αξιολόγησης (Moodys, Standars and Poors κλπ) να μην χτυπούν την Ελλάδα. Γεγονός εκ των πραγμάτων γελοίο και γραφικό καθώς οποιαδήποτε μεσολάβηση θα απαξίωνε το διεθνές κύρος των συγκεκριμένων Οίκων Αξιολόγησης.
Παρόλα αυτά ο ΓΑΠ στην απελπισία του για τα άστοχα μέτρα Παπακωνσταντίνου που προκάλεσαν ύφεση και ανεργία «έτρωγε» τα παραμύθια των γερακιών του Τελ Αβίβ.
Την ίδια στιγμή το στρατιωτικό κατεστημένο του Ισραήλ πιέζει για την αποκατάσταση των σχέσεων με την Τουρκία καθώς οι αλλαγές στη Συρία οδηγούν σε αναδιανομή των καρτών στη Μέση Ανατολή. Στα μέσα Ιουνίου ο Μοσέ Γιαλόν (Νο 2 στο Ισραηλινό ΥΠΕΞ) ταξίδεψε μυστικά στην Άγκυρα όπου συναντήθηκε με τον Ερντογάν και το διοικητή της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν. Αποφασίστηκε η στενή συνεργασία και ανταλλαγή πληροφοριών για την κατάσταση στη Συρία και τονίστηκε ότι Τουρκία και Ισραήλ από κοινού πρέπει να διαχειριστούν την «επόμενη μέρα στη μετά Αλ Ασαντ εποχή». Αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν η ακύρωση της συμμετοχής της Τουρκικής ισλαμικής ΜΚΟ ΙΗΗ στο στολίσκο για τη Γάζα.
Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί την Ελλάδα –Κύπρο ως εφεδρεία σε περίπτωση που η στρατηγική σχέση με την Τουρκία οδηγηθεί σε οριστικό και αμετάκλητο αδιέξοδο. Προς το παρόν αυτή η στρατηγική συνεργασία δεν κινδυνεύει καθώς τα ΓΕΕΘΑ Τουρκίας και Ισραήλ επιθυμούν τη συνέχιση αυτής και την αναβάθμιση της μεταφοράς τεχνογνωσίας στο τομέα της Αμυντικής τους Βιομηχανίας.
Η επιλογή μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου (από τα κοιτάσματα του Ισραήλ) προς την Ευρώπη θα γίνει είτε μέσω Κατεχομένων – Τουρκίας (σύνδεση με τον αγωγό Ναμπούκο) είτε με πλωτά μέσα (υγροποιημένο ΦΑ). Η Τουρκία δεν θα επιτρέψει την κατασκευή αγωγού που θα διασχίζει την Κυπριακή και Ελληνική ΑΟΖ και η Ελλάδα δεν έχει τη βούληση να προστατέψει στρατιωτικά τα συμφέροντα της στην Ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά μία σύγκρουσης Τουρκίας vs Eλλάδος – Κύπρου-Ισραήλ για την ΑΟΖ κινείται στα όρια του μυθιστορήματος.
*Ο Κώστας Πικραμένος είναι συγγραφέας του βιβλίου "Wikileaks – Tα Διπλωματικά έγγραφα για την Τουρκία"
http://ekdotika.blogspot.comΤο αλίευσα ΕΔΩ http://infognomonpolitics.blogspot.com/
