Γιατί
λοιπόν υφιστάμεθα τέτοια πολιορκία, τόσα βάσανα και τέτοιου είδους
κόλαση; Στ' αλήθεια, κι αν ακόμη δεν είχε προαγγελθεί κόλαση σε όσους
έχουν καταληφθεί από το πάθος της μνησικακίας και μόνο από το μαρτύριο
που υποφέρει ο μνησίκακος από την ενέργεια της μνησικακίας, θα έπρεπε
να τον κάνει να συγχωρεί τα αμαρτήματα όσων τον λύπησαν.
Οταν
όμως οι τιμωρίες και οι κολάσεις είναι ατελεύτητες, τί θα ήταν πιο
ανόητο από το να τιμωρεί κανείς τον εαυτό του και εδώ και εκεί, και
ωστόσο να νομίζει ότι τιμωρεί τον εχθρό του; Διότι, αν δούμε τον εχθρό
μας να προκόβει, πεθαίνουμε από τη λύπη.
Αν τον δούμε να δυστυχεί, ανησυχούμε και αγχωνόμαστε μήπως συμβεί και επανέλθει πάλι σε καλή κατάσταση.
Και για τα δυο αυτά βέβαια έχουμε να λάβουμε κόλαση και τιμωρία αναπόφευκτη. Διότι «για την αδυναμία και τη δυστυχία του εχθρού σου», λέει η Αγία Γραφή, «να μη χαίρεσαι και να μη χοροπηδάς» (Παροιμ. 24, 17). Και μη μου προβάλλεις ως δικαιολογία το μέγεθος των αμαρτημάτων και των αδικημάτων του εχθρού σου.
Διότι
δεν είναι αυτός ο λόγος που σε κάνει να παραμένεις εσύ στην οργή, αλλά
παραμένεις επειδή δεν θυμάσαι τα δικά σου αμαρτήματα, ούτε έχεις
μπροστά στα μάτια σου τη γέεννα του πυρός, ούτε βιώνεις το φόβο του
Θεού.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Το αλίευσα ΕΔΩ http://1myblog.pblogs.gr/
