Ενώ οι ελληνικές αποτρεπτικές δυνατότητες περιστέλλονται
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ δεν μυωπάζουν (και κυρίως δεν εθελοτυφλούν) η Άγκυρα προωθεί σταθερά τη διακηρυγμένη στοχοθεσία της για καθίδρυση νέων ισορροπιών στα Βαλκάνια. Δημιουργώντας αντικειμενικές προϋποθέσεις για κηδεμονευτικό της ρόλο στην περιοχή, με την Αλβανία και τα Σκόπια ν’ αποβαίνουν δυνάμει στρατηγικά εφαλτήρια προς αυτήν την κατεύθυνση.
Όσα έχουν εξαγγελθεί τις τελευταίες μέρες για στρατιωτική βοήθεια προς τα Σκόπια (που στην ουσία ισοδυναμούν με υιοθεσία των αμυντικών προοπτικών του κρατιδίου), σε συνάρτηση με όσα προωθεί επί του ιδίου περίπου επιπέδου στην Αλβανία (όπου συν άλλοις αναβαθμίζει ναύσταθμο στις ευαίσθητες για την ελληνική ασφάλεια νότιες ακτές της χώρας) δίδουν το στίγμα των ευρύτερων τουρκικών σχεδιασμών.
Που εάν ιδωθούν (και αναλυθούν) σφαιρικότερα, αποβαίνουν εν τη πράξει επιβεβαίωση όσων διά χειρός Νταβούτογλου διαγράφονται ως δόγμα του «στρατηγικού βάθους».
Δόγμα που εκ παραλλήλου διαλαμβάνει την επιδίωξη της Άγκυρας προς ανατολάς. Με στόχο να εγκλωβίσει τον μουσουλμανικό κόσμο στις πολιτικές της και να επιβάλει τα ηγεμονικά της σύνδρομα. Εμφανιζόμενη ως η ανυποχώρητη προστάτις των Παλαιστινίων!
Χωρίς καθόλου -την ίδια στιγμή- ν’ αποσυναρτά τις στρατηγικές της από τα ΝΑΤΟϊκά πλαίσια και τις δυναμικές που τα διέπουν. Καθώς έχει προσυπογράψει όλες τις αποφάσεις για τη νέα στρατηγική της συμμαχία, η οποία διαλαμβάνει εκτός των άλλων και καθίδρυση πυραυλικής ασπίδας στην περιοχή.
Με την ίδια την Τουρκία ν’ αποτελεί κατά προτεραιότητα υποψήφια για φιλοξενία του βασικού κορμού των ΝΑΤΟϊκών συστοιχιών!
Όπως και αν αυτά προσεγγισθούν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε βάθος χρόνου επενεργούν αρνητικά για τον Ελληνισμό. Μεσοπροθέσμως δε (αν όχι σύντομα) δημιουργούν κρίσιμες δυναμικές κινδύνων. Και μόνο από το γεγονός ότι:
• Επισυμβαίνουν την ώρα που στην Ελλάδα περιστέλλονται δυνατότητες και αποδομούνται αντιστάσεις. Ως συνέπεια καταθλιπτικών συγκυριών, οικονομικής υποθηκεύσεως αφενός και αποσυνθετικής πολιτικής παθογένειας από την άλλη. Που εκ των πραγμάτων περιορίζουν αδυσωπήτως τα περιθώρια στρατηγικών σχεδιασμών και αντιδράσεων.
Και όχι μόνον, αλλά και τη στιγμή που υπάρχουν ανοικτά κρίσιμα εθνικά θέματα. Στα οποία είναι ήδη αισθητοί έως και βάναυσοι εκβιασμοί. Όπως είναι το Κυπριακό.
Το οποίο και ωθείται προς καταληκτικές διαδικασίες.
Και όπως είναι τα Αιγαιωτικά. Με τις εκ του πονηρού θεωρίες περί «συνεκμεταλλεύσεως» να διασπείρονται ως βολιδοσκοπικές παρεμβάσεις από δήθεν φίλιες κατευθύνσεις.
Όπως είναι τέλος τα μειονοτικά ζητήματα.
Που εκ του μη όντος εγείρονται και μεγιστοποιούνται, για ν’ αποβούν εφαλτήρια εξίσου εκβιαστικών ρυθμίσεων.
Και βεβαίως δεν πρέπει να παραλείπονται άλλα. Όπως είναι η προκλητική επιμονή των Σκοπίων σε αλυτρωτικά σύνδρομα, που επενδύονται στην ονομασία του κρατιδίου.
Και όπως μέχρις ενός βαθμού κάποιες υφέρπουσες εκδηλώσεις του αλβανικού εθνικιστικού μεγαλοϊδεατισμού. Κάτι ακριβώς που η Τουρκία εκμεταλλεύεται και υποθάλπει διά της βαλκανικής της πολιτικής. Ώστε να περισπά και ν’ αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την Ελλάδα. Προς όφελος πάντοτε των τετελεσμένων που υποθεμελιώνει στο Αιγαίο με τις αυθαιρεσίες της.
Εάν αυτά δεν αποτελέσουν στοιχεία σοβαρού προβληματισμού και δεν επενεργήσουν επειγόντως ως ευκρινή σήματα κινδύνου για την Αθήνα, ώστε να οδηγήσουν σε ανάλογες αποτρεπτικές πολιτικές, ο Ελληνισμός θα βρεθεί -κατά σχήμα οξύμωρον- προ προαγγελθέντων αιφνιδιασμών.
