Ἔτσι λοιπόν βλέπουμε νά τίθεται ἕνα δίλημμα, γιατί πράγματι πολλές φορές εἴμαστε μοιρασμένοι ἀνάμεσα στόν Χριστό καί τόν κόσμο. Πολλές φορές φθάνουμε σ᾽ ἐκεῖνο τό φοβερό -ἀκρότητα φυσικά- νά εἴμαστε μόνο κατ᾽ ὄνομα Χριστιανοί, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ζοῦμε καί πολιτευόμαστε κατά κόσμον, ἔχοντας δυστυχῶς ἕνα βαθύ κοσμικό φρόνημα. Εἶναι δέ γνωστό ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει κοσμικό φρόνημα δέν μπορεῖ νά λέγεται Χριστιανός. Λέγει σαφῶς ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης «μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ», μὴν ἀγαπᾶτε τόν κόσμο, λέει, οὔτε ὅ,τι ὑπάρχει μέσα στόν κόσμο. Καί ὅταν λέει κόσμον, δέν ἐννοεῖ ἐδῶ τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἐννοεῖ τό σύμπαν, ἀλλά ἐννοεῖ τοὺς ἀνθρώπους, τόν κόσμο, ἐν ἐννοίᾳ ἠθικῇ.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος
