Τίποτα δεν φαίνεται να κρατάει τον Γιάννη Μπουτάρη μετά την εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο. Ξαφνικά ο Κεμάλ Ατατούρκ, οι Νεότουρκοι, οι μουσουλμάνοι και τα τζαμιά τους γίνονται τα κύρια θέματα στη μετά τον Παπαγεωργόπουλο Θεσσαλονίκη.
Κάποιος που βλέπει όλα αυτά από απόσταση δεν μπορεί παρά να μειδιάσει και να σκεφτεί ότι το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης δεν είναι μόνο ο εθνολαϊκισμός και τα οικονομικά σκάνδαλα της προηγούμενης διοίκησης του δήμου, αλλά η βαθύτατη αλλοτρίωση και η εκπληκτική ημιμάθεια των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της πόλης. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος με τις μετεκλογικές του δηλώσεις δείχνει να παρερμηνεύει βασικές ιστορικές αλήθειες και να παραγνωρίζει τη βασική αρχή ό,τι πρωτίστως πόλη είναι οι πολίτες της . Δείχνει επίσης να αγνοεί τη φύση και την ταυτότητα των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι κατά πλειονότητα είναι απόγονοι προσφύγων, είτε από τα Βαλκάνια (Ανατολική Ρωμυλία, Βόρεια Μακεδονία) είτε από τους πληθυσμούς που υπέστησαν τη βία των Νεότουρκων και του Μουσταφά Κεμάλ πασά, του επωνομασθέντος Ατατούρκ (Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ανατολικοθρακιώτες). Ειδικά η δεύτερη κατηγορία πληθυσμού υπέστη γενοκτονία, η αναγνώριση της οποίας προβλήθηκε ως πετυχημένο πολιτικό αίτημα κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 από την Αριστερά – εξωκοινοβουλευτική και αριστερά του Πασόκ. ΄Ένα αίτημα στο οποίο τότε είχε αντιδράσει η φιλονατοϊκή δεξιά και μια γενοκτονία που αναγνωρίστηκε ως μια από τις μεγάλες γενοκτονίες του 20ου αιώνα –εκτός απ’ τη Βουλή των Ελλήνων-από τον καθ’ ύλη αρμόδιο ακαδημαϊκό φορέα, την International Association of Genocide Scholars (IAGS).
Ας ξεκινήσουμε πρώτα απ’ τον Μουσταφά Κεμάλ πασά.
Ο Κεμάλ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας μιλιταριστής εθνικιστής, μέλος των Νεότουρκων και συνένοχος των αποφάσεων τους για τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών. Αυτός έδωσε την Τελική Λύση την περίοδο 1919-1922 εξοντώνοντας οριστικά τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ίωνες, Πόντιους, Ανατολικοθρακιώτες) μαζί με τους εναπομείνεαντες Αρμένιους και Ασσυροχαλδαίους. Η πιο συμβολική στιγμή της πολιτικής του ήταν η συνειδητή καταστροφή της Σμύρνης και η σφαγή του χριστιανικού της πληθυσμού μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού. Είχε προηγηθεί η συστηματική εξόντωση του
ελληνισμού στο μικρασιατικό Βορρά, στον Πόντο από κεμαλικές συμμορίες, όπως αυτή του Τοπάλ Οσμάν.
Ίσως η πιο χαρακτηριστική έκφραση είναι αυτή του Ουϊνστον Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του: “Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού”.
Αργότερα στην Ελλάδα, ο εγκωμιασμός του Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε κυνική επιλογή για να εξυπηρετηθεί ο νέος προσανοατολισμός της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής (πρόταση Βενιζέλου για Νόμπελ Ειρήνης). Όμως η «ατατουρκολαγνεία» θα είναι βασικό στοιχείο του φασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά και θα συνδεθεί με τη ρατσιστική αντιπροσφυγική πολιτική που ακολουθήθηκε το Μεσοπόλεμο.
Ας πάμε τώρα στους Νεότουρκους.
Το κίνημα των Νεότουρκων υπήρξε ένα μιλιταριστικό εθνικιστικό κίνημα που «κρύφτηκε» στην αρχή πίσω από τα φιλελεύθερα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης και καταχρηστικά μετονόμασε την παλιά Πλατεία Ολύμπου σε Πλατεία Ελευθερίας. Πολύ νωρίς όμως αποκάλυψε τις πραγματικές του προθέσεις. Ο Τζελάλ Μπαγιάρ (Celal Bayar) αναφέρει ότι οι Νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «εσωτερικά καρκινώματα». Έτσι, ο τουρκικός εθνικισμός, με κέντρο δράσης του την οθωμανική Θεσσαλονίκη, αποφάσισε το 1911 την επίλυση του εθνικού προβλήματος της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξόντωση των γηγενών χριστιανικών εθνοτήτων. Τελικά, ο στόχος επετεύχθη! Οι γηγενείς χριστιανικές εθνότητες της Ανατολίας, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, εξοντώθηκαν ή εκδιώχθηκαν. Στην Πλατεία Ελευθερίας ξεκίνησαν οι διαδικασίες που λίγα χρόνια μετά οδήγησαν στις μεγάλες γενοκτονίες της Ανατολής.
Στην πολιτική τους αυτή οι Νεότουρκοι συνεργάστηκαν με τον γερμανικό μιλιταρισμό, ο οποίος την ναζιστική του μορφή λίγες δεκαετίες αργότερα θα προκαλέσει την καταστροφή της Ελλάδας με τη σκληρή Κατοχή του 1940-1944 και θα επιφέρει μεγάλη αιμοραγία στον ελληνικό πληθυσμό. Μεταξύ αυτών που θα εξοντωθούν μαζικά θα είναι και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι θα συγκεντρωθούν στην Πλατεία Ελευθερίας, απ΄ όπου θα σταλούν στα στρατόπεδα θανάτου.
Σήμερα στην Τουρκία, τη μνήμη των Νεότουρκων τιμούν μόνον οι ακροδεξιοί του κόμματος Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) δηλαδή του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης, των γνωστών μας Γκρίζων Λύκων.
Εν κατακλείδι
Γι αυτό σου λέω μπάρμπα Γιάννη: Άφησε την ιστορία στους ιστορικούς.
Όπως το μόνο που θα καταφέρει κάποιος άσχετος που θα επιχειρήσει να φτιάξει κρασί, είναι να παράγει ξύδι, έτσι κι εσύ ασχολούμενος με την ιστορία που δεν την ξέρεις -ούτε και την κατανοείς όπως αποδεικνύεις με τις παρεμβάσεις σου- δημιουργείς τερατογενέσεις. Και πάνω απ’ όλα, εάν σέβεσαι τους Εβραίους συμπολίτες σου, όπως θες να φανεί, για να τιμηθεί όπως πρέπει το Ολοκαύτωμα, πάψε να τους συνδέεις με τους Νεότουρκους και τον τουρκικό εθνικισμό. Και όσον αφορά τα προγράμματα τουριστικής ανάπτυξης που σκέφτεσαι, έχουν δίκιο κάποιοι που στο διαδίκτυο έγραψαν ότι δεν θεωρούν: «τόσο απελπισμένους -ούτε τόσο εξωνημένους- τους Θεσσαλονικείς, ώστε για 30 αργύρια να μετατρέψουν την πόλη τους στη Μέκκα του τουρκικού εθνικισμού και των Γκρίζων Λύκων…»
http://kars1918.wordpress.com/2010/11/20/mpoutaris/#more-2727
Κάποιος που βλέπει όλα αυτά από απόσταση δεν μπορεί παρά να μειδιάσει και να σκεφτεί ότι το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης δεν είναι μόνο ο εθνολαϊκισμός και τα οικονομικά σκάνδαλα της προηγούμενης διοίκησης του δήμου, αλλά η βαθύτατη αλλοτρίωση και η εκπληκτική ημιμάθεια των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της πόλης. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος με τις μετεκλογικές του δηλώσεις δείχνει να παρερμηνεύει βασικές ιστορικές αλήθειες και να παραγνωρίζει τη βασική αρχή ό,τι πρωτίστως πόλη είναι οι πολίτες της . Δείχνει επίσης να αγνοεί τη φύση και την ταυτότητα των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι κατά πλειονότητα είναι απόγονοι προσφύγων, είτε από τα Βαλκάνια (Ανατολική Ρωμυλία, Βόρεια Μακεδονία) είτε από τους πληθυσμούς που υπέστησαν τη βία των Νεότουρκων και του Μουσταφά Κεμάλ πασά, του επωνομασθέντος Ατατούρκ (Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ανατολικοθρακιώτες). Ειδικά η δεύτερη κατηγορία πληθυσμού υπέστη γενοκτονία, η αναγνώριση της οποίας προβλήθηκε ως πετυχημένο πολιτικό αίτημα κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 από την Αριστερά – εξωκοινοβουλευτική και αριστερά του Πασόκ. ΄Ένα αίτημα στο οποίο τότε είχε αντιδράσει η φιλονατοϊκή δεξιά και μια γενοκτονία που αναγνωρίστηκε ως μια από τις μεγάλες γενοκτονίες του 20ου αιώνα –εκτός απ’ τη Βουλή των Ελλήνων-από τον καθ’ ύλη αρμόδιο ακαδημαϊκό φορέα, την International Association of Genocide Scholars (IAGS).
Ας ξεκινήσουμε πρώτα απ’ τον Μουσταφά Κεμάλ πασά.
Ο Κεμάλ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας μιλιταριστής εθνικιστής, μέλος των Νεότουρκων και συνένοχος των αποφάσεων τους για τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών. Αυτός έδωσε την Τελική Λύση την περίοδο 1919-1922 εξοντώνοντας οριστικά τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ίωνες, Πόντιους, Ανατολικοθρακιώτες) μαζί με τους εναπομείνεαντες Αρμένιους και Ασσυροχαλδαίους. Η πιο συμβολική στιγμή της πολιτικής του ήταν η συνειδητή καταστροφή της Σμύρνης και η σφαγή του χριστιανικού της πληθυσμού μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού. Είχε προηγηθεί η συστηματική εξόντωση του
ελληνισμού στο μικρασιατικό Βορρά, στον Πόντο από κεμαλικές συμμορίες, όπως αυτή του Τοπάλ Οσμάν.Ίσως η πιο χαρακτηριστική έκφραση είναι αυτή του Ουϊνστον Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του: “Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού”.
Αργότερα στην Ελλάδα, ο εγκωμιασμός του Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε κυνική επιλογή για να εξυπηρετηθεί ο νέος προσανοατολισμός της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής (πρόταση Βενιζέλου για Νόμπελ Ειρήνης). Όμως η «ατατουρκολαγνεία» θα είναι βασικό στοιχείο του φασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά και θα συνδεθεί με τη ρατσιστική αντιπροσφυγική πολιτική που ακολουθήθηκε το Μεσοπόλεμο.
Ας πάμε τώρα στους Νεότουρκους.
Το κίνημα των Νεότουρκων υπήρξε ένα μιλιταριστικό εθνικιστικό κίνημα που «κρύφτηκε» στην αρχή πίσω από τα φιλελεύθερα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης και καταχρηστικά μετονόμασε την παλιά Πλατεία Ολύμπου σε Πλατεία Ελευθερίας. Πολύ νωρίς όμως αποκάλυψε τις πραγματικές του προθέσεις. Ο Τζελάλ Μπαγιάρ (Celal Bayar) αναφέρει ότι οι Νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «εσωτερικά καρκινώματα». Έτσι, ο τουρκικός εθνικισμός, με κέντρο δράσης του την οθωμανική Θεσσαλονίκη, αποφάσισε το 1911 την επίλυση του εθνικού προβλήματος της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξόντωση των γηγενών χριστιανικών εθνοτήτων. Τελικά, ο στόχος επετεύχθη! Οι γηγενείς χριστιανικές εθνότητες της Ανατολίας, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, εξοντώθηκαν ή εκδιώχθηκαν. Στην Πλατεία Ελευθερίας ξεκίνησαν οι διαδικασίες που λίγα χρόνια μετά οδήγησαν στις μεγάλες γενοκτονίες της Ανατολής.Στην πολιτική τους αυτή οι Νεότουρκοι συνεργάστηκαν με τον γερμανικό μιλιταρισμό, ο οποίος την ναζιστική του μορφή λίγες δεκαετίες αργότερα θα προκαλέσει την καταστροφή της Ελλάδας με τη σκληρή Κατοχή του 1940-1944 και θα επιφέρει μεγάλη αιμοραγία στον ελληνικό πληθυσμό. Μεταξύ αυτών που θα εξοντωθούν μαζικά θα είναι και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι θα συγκεντρωθούν στην Πλατεία Ελευθερίας, απ΄ όπου θα σταλούν στα στρατόπεδα θανάτου.
Σήμερα στην Τουρκία, τη μνήμη των Νεότουρκων τιμούν μόνον οι ακροδεξιοί του κόμματος Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) δηλαδή του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης, των γνωστών μας Γκρίζων Λύκων.
Εν κατακλείδι
Γι αυτό σου λέω μπάρμπα Γιάννη: Άφησε την ιστορία στους ιστορικούς.
Όπως το μόνο που θα καταφέρει κάποιος άσχετος που θα επιχειρήσει να φτιάξει κρασί, είναι να παράγει ξύδι, έτσι κι εσύ ασχολούμενος με την ιστορία που δεν την ξέρεις -ούτε και την κατανοείς όπως αποδεικνύεις με τις παρεμβάσεις σου- δημιουργείς τερατογενέσεις. Και πάνω απ’ όλα, εάν σέβεσαι τους Εβραίους συμπολίτες σου, όπως θες να φανεί, για να τιμηθεί όπως πρέπει το Ολοκαύτωμα, πάψε να τους συνδέεις με τους Νεότουρκους και τον τουρκικό εθνικισμό. Και όσον αφορά τα προγράμματα τουριστικής ανάπτυξης που σκέφτεσαι, έχουν δίκιο κάποιοι που στο διαδίκτυο έγραψαν ότι δεν θεωρούν: «τόσο απελπισμένους -ούτε τόσο εξωνημένους- τους Θεσσαλονικείς, ώστε για 30 αργύρια να μετατρέψουν την πόλη τους στη Μέκκα του τουρκικού εθνικισμού και των Γκρίζων Λύκων…»
http://kars1918.wordpress.com/2010/11/20/mpoutaris/#more-2727
